Σήμερα, ασχολούμαστε με μια one-man thrash metal μπάντα. Το προσωπικό σχήμα του πολυοργανίστα Χρήστου Σιατήρη από τα Ιωάννινα, επ’ ονόματι NOMEN ILLI MORS. Όνομα που παραπέμπει στο φερώνυμο άλμπουμ των συμπατριωτών FLAMES, ήδη θετική προδιάθεση. Ιδρυθέντες το λοιπόν, οι NOMEN ILLI MORS, το μακρινό 1996, με μερικά demos στο διάστημα ‘98 – ‘02 (“Garden of secrets”, “Homo destructus”) και την τύχη τους να αγνοείται ως και την επαναδραστηριοποίηση τους το 2015.
Έτσι, βγαίνει το “The curse” (2018), το πρώτο full-length της μπάντας και φτάνουμε στο 2021, με τη μπάντα να βγάζει την άνοιξη που μας πέρασε, την εδώ παρουσιαζόμενη κυκλοφορία. Την συλλογή “Α collection of thorns”, στην οποία, παρουσιάζονται επιλεγμένα κομμάτια από τις ως τώρα demo δουλειές της μπάντας σε remixed εκδοχές. Ωστόσο, δεν βρήκα, κατόπιν προσωπικής έρευνας, τις πρωτότυπες μίξεις των κομματιών για περαιτέρω συγκρίσεις. Ως εκ τούτου, θα κρίνω αυστηρά τις εκτελέσεις που ακούω εδώ, σαν μια πλήρη ομοιογενή κυκλοφορία, και την σχετική απόδοση. Εξηγούμαι, για να μη παρεξηγούμαι. Πάμε τώρα, στο δια ταύτα.
Ο δίσκος ξεκινάει με το “Impossible to cure”. Γκρουβάτο προς mid-tempo κομμάτι, σε Αμερικάνικα πρότυπα των TESTAMENT και SLAYER κυρίως, με φωνητικά που κλείνουν το μάτι στους METALLICA εποχών “…and justice for all”. Το “Psycho”, βγάζει μια μελωδικότητα, όντας ένα mid-tempo κομμάτι άλλων εποχών. Η ευαίσθητη πτυχή της, γίνεται εμφανής, με το “The caravan of lost souls”. Ένα μπαλαντοειδές ατμοσφαιρικό κομμάτι που μου θυμίζει ξεκάθαρα METALLICA της προαναφερθείσας περιόδου, και λίγο FLOTSAM AND JETSAM/OVERKILL εποχών “Doomsday…”/”Horrorscope” αντίστοιχα. Το “Idol of pain” αλλά και το “Homo destructus” με την τσίτα τους, ανεβάζουν αισθητά το παλμό του δίσκου, ενώ το 9,5 λεπτών ”Cool air”, έχει ένα πιο “προοδευτικό” ενδιαφέρον όντας η δεύτερη μεγαλύτερη σύνθεση σε διάρκεια στο δίσκο. Ομοίως και το “The dark age” που κλείνει το πρώτο μισό της κυκλοφορίας.
Ως τώρα, σαν αρνητικό, θεωρώ ότι τα φωνητικά έχουν ξεκάθαρα περιθώρια βελτίωσης στο ύφος που πάνε να προσεγγίσουν και σίγουρα, το drum machine όσο “ρεαλιστικό” και αν ακούγεται, ειδικά στις πιο μακροσκελείς συνθέσεις, δεν βοηθάει να αναδειχθεί η αίσθηση της μπάντας που παίζει στο στούντιο και αυτό να περάσει στον ακροατή. Πάμε στο δεύτερο μισό που ξεκινάει λίγο πιο “ορχηστρικά” και περίτεχνα: “My destiny”. Άλλη μια σύνθεση που ξεδιπλώνει τη πιο “προοδευτική” πλευρά της μπάντας. Δε θα πω ψέματα, μου θύμισε λίγο από πρώιμους ACID DEATH (εποχών “Pieces of mankind”). Από εκεί και έπειτα, τόσο το “The sorcerer”, όσο και το “Death is calling” έβγαλε μια επική να το πω, μια πιο doom, μια κάπως folklore πλευρά που ενώ δεν είναι σε καμία περίπτωση άσχημη, με κάνει να νομίζω ότι ακούω άλλο συγκρότημα. Το “Away” με επαναφέρει στο κλίμα, με πιο μοντέρνες πινελιές, όπως και το “Ship of fools”. Τέλος, το “Necronomicon” και το “At the mountains of madness” που κλείνουν τη κυκλοφορία αυτή, εκτός του φόρου τιμής στα γνωστά δημιουργήματα του H.P. Lovecraft, το μεν πρώτο είναι ένα ατμοσφαιρικό mid-tempo instrumental, το δεύτερο είναι η μεγαλύτερη σύνθεση σε διάρκεια στο δίσκο, φτάνοντας στα 10,5 λεπτά. Σαν συνέχεια του προηγούμενου, και σαν ανάπτυξη του επικού του τίτλου του, ελίσσεται ανάμεσα σε εναλλαγές ρυθμού και μια υποβόσκουσα επική (sic) διάθεση.
Κλείνοντας το κείμενο αυτό, θα πω πως η άποψη μου για αυτή τη κυκλοφορία, συνοψίζει και την άποψη μου για το συγκρότημα αυτό καθ’ αυτό: πρόκειται για μια αξιόλογη προσπάθεια μεν, με αρκετά περιθώρια βελτίωσης δε. Θεωρώ πως οι NOMEN ILLIS MORS θέλουν οπωσδήποτε αρκετή δουλειά προκειμένου να διεκδικήσουν με αξιώσεις μερίδιο από τη “πίτα” του ελληνικού thrash (και αν σας φαίνομαι “απαιτητικός” θυμηθείτε πόσο έχουν ανεβάσει το επίπεδο του ιδιώματος ντόπιες μπάντες όπως οι EXARSIS, οι TYPHUS ή ακόμα και οι RAPTURE). Το να βρεθούν σταθερά μέλη, θα βοηθήσει οπωσδήποτε σε αυτό. Ως τότε, δε παίρνουν παραπάνω από ένα…
6,5 / 10
Γιάννης Σαββίδης
