Φοβάμαι πως τα μουσικά νέα από τη Βραζιλία δεν είναι και τόσο καλά αυτή τη φορά. Αυτό με αφορμή τη τρίτη κυκλοφορία των prog/power metallers NOTURNALL με τον λιτό τίτλο “9”. Η μπάντα αποτελεί ουσιαστικά ένα σύγχρονο υβρίδιο των συμπατριωτών τους ANGRA μιας και βγήκε από τις (κάποιες) στάχτες της μπάντας στο 2000 με την αποχώρηση του τότε τραγουδιστή Andre Matos και του Ricardo Confessori (τύμπανα). Από κει, οι δυο τους διαμόρφωσαν τους SHAMAN που κάνανε τρομερή αίσθηση με το ντεμπούτο τους “Ritual” το 2002 που βραβεύτηκε ως καλύτερος δίσκος της χρονιάς στη Βραζιλία και που στέκεται αντάξια δίπλα στα δύο πρώτα άλμπουμ των ANGRA που άφησαν εποχή. Από τις στάχτες των SHAMAN βγήκαν οι NOTURNALL. Στα φωνητικά έχουμε τον Thiago Bianchi που αντικατέστησε προσωρινά τον Matos που ήταν και ο πρώτος που αποχώρησε από τους SHAMAN το 2006 ενώ στα τύμπανα είναι ο τεράστιος Aquilles Priester που είχε αντικαταστήσει τον Confessori στους ANGRA (κάποιοι θα τον θυμάστε από την οντισιόν του για τον αντικαταστάτη του Mike Portnoy στους DREAM THEATER).
Επιπλέον, η Βραζιλία, χάρη στο καινοτόμο έργο των ANGRA, έχει μια παράδοση στο progressive power metal όπως και τους απαραίτητους οπαδούς για να το στηρίξουν. Το είδος μάλιστα, έτσι όπως έχει αναπτυχθεί στη χώρα, έχει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα που το κάνει και ξεχωρίζει από άλλα συγκροτήματα του είδους γιατί, όπως και οι SEPULTURA, εμπλουτίζουν τη μουσική με πολλά ethnic στοιχεία που κάνει το prog/power τους αρκετά ιδιάζων. Επομένως, οι NOTURNALL πέραν του ότι έχουν ξεπηδήσει από ένα εθνικό μουσικό πλαίσιο, πρέπει να διατηρήσουν τη φήμη που έχει η χώρα στο βραζιλιάνικο prog/power. Όχι και τόσο εύκολο εγχείρημα.
Όταν όμως έχεις τον Priester και τον πολύ καλό Bianchi το αποτέλεσμα μόνο καλό μπορεί να είναι και έτσι το ομώνυμο ντεμπούτο της μπάντας που βγήκε το 2014 προμήνυε πολλά καλά. Πέραν από μια πολύ καλή, αν και όχι μακριά από τη πεπατημένη, μίξη του συμφωνικού power με το progressive, η μπάντα πειραματίστηκε αρκετά και με το αμερικάνικο groove metal. Μάλιστα, σε ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου, το “Nocturnal human side”, συμμετέχει ο Russell Allen που είχε χωθεί για τα καλά στο groove metal με τους ADRENALINE MOB.
Σε αντίθεση όμως με το ντεμπούτο τους, στο “9” το αμερικάνικο groove metal υπερισχύει σε τέτοιο βαθμό που αναρωτιέσαι αν μιλάμε για “μουσικό ιμπεριαλισμό”. Αυτό είχε ήδη ξεκινήσει να φαίνεται στο δεύτερο δίσκο “Back to fuck you up” του 2015 που κουράζει πολύ με την επιτηδευμένη καφρίλα αν και διατηρεί κάπως το prog/power κομμάτι. Όπως σ’ αυτό, και στο “9”, oι παραμορφώσεις στη κιθάρα είναι τιγκαρισμένες και τα πλήκτρα, αντί να προσδίδουν συναίσθημα και χρώμα, συμβάλλουν στη φασαρία. Τα ριφ είναι από μια γραμμή παραγωγής που έχει εδραιωθεί ειδικά στην Αμερική ενώ από τα τύμπανα ακούς μόνο την επίσης τιγκαρισμένη δίκαση με τον Priester να περιορίζεται σε κάπως ρηχά tempo πράγμα που με εκπλήσσει μιας και είναι όντως της σχολής του Portnoy (έχει κάνει επίσης και μερικά tribute video στους DREAM THEATER). Οι συνθέσεις είναι γενικά πολύ προβλέψιμες και σχετικά άχρωμες με εύπεπτα ρεφραίν στα οποία περνάμε πολύ γρήγορα από τα υπέρ βαρβάτα και groovy κουπλέ. Τα instrumental μέρη είναι επίσης πολύ προβλέψιμα με έμφαση στα γρήγορα και εκκωφαντικά σόλο που διαρκούν τόσο ώστε να περνάμε πολύ γρήγορα σε μια επανάληψη του ρεφραίν. Το χειρότερο είναι πως εν γένει το “9” ακούγεται σαν ένα ξαδελφάκι των ADRENALINE MOB με τον Bianchi να τραγουδάει περισσότερο σαν τον Russell Allen (ακούστε πως βρυχάται για παράδειγμα στο “wake up” – πιο προβλέψιμο τίτλο δεν μπορούσαν να φανταστούν;). Τα μουσικά μέρη είναι τίγκα στα υπερηχητικά σόλο (αντί για prog εναλλαγές) που θυμίζουν επίσης ADRENALINE MOB ενώ ο ήχος γενικά είναι over mastered σε σημείο που λες ότι η μπάντα έχει αποκηρύξει τη βραζιλιάνικη της ταυτότητα για ένα πιο εύπεπτο και διαδεδομένο αμερικάνικο προϊόν/ταυτότητα. Όταν μάλιστα πάνε να ακουστούν λίγο σαν ANGRA ή SHAMAN τους βγαίνει σε κάτι μελιστάλαχτο που δεν ταιριάζει με τα παραδοσιακά όργανα να ακούγονται ξέμπαρκα (δείτε για παράδειγμα το ενοχλητικά cheesy “Heart as one” που πάει ίσως να θυμίσει “Gentle change” και “Holy land” αντίστοιχα από τα “Fireworks” και “Holy land” των ANGRA).
Σε σχέση λοιπόν με το καλό και υποσχόμενο ντεμπούτο τους, οι NOTURNALL έχουν απογοητεύσει. Πιστεύω πως θα πρέπει να επανεξετάσουν την πορεία που ακολουθούν έτσι ώστε να μην γίνουν άλλος ένας κρίκος σε μια βιομηχανία παραγωγής αμερικάνικου groove metal που ακόμα και τον τρισμέγιστο Russell Allen πάει να καταβροχθίσει και ο οποίος καλά θα κάνει να διατηρήσει τους SYMPHONY X εν ζωή.
6 / 10
Φίλιππος Φίλης
