“Death Metal Meowlisha”
Τα τελευταία χρόνια, προτιμώ σχεδόν αποκλειστικά να κάνω video συνεντεύξεις. Πέραν του ότι έχουν περισσότερο ενδιαφέρον, έχω τη δυνατότητα –εκτός των άλλων- να δω τον καλλιτέχνη πως νιώθει πραγματικά για τη νέα του δουλειά. Πόσο ενθουσιασμένος είναι, πόσο την πιστεύει. Στην περίπτωση του Donald Tardy, του ντράμερ των OBITUARY, είδα έναν άνθρωπο, απίστευτα ικανοποιημένο από τη δουλειά του, χαλαρό και άνετο, με διάθεση για χιούμορ. Όταν έχεις κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ σαν το “Dying of everything” ύστερα από 30+ χρόνια στο κουρμπέτι, λογικό δεν είναι; Διαβάστε και δείτε, λοιπόν, τη συνέντευξή μας, μ’ έναν από τους ελάχιστους ντράμερ (να το πούμε κι αυτό), που είναι και ο βασικός συνθέτης ενός σχήματος.
Ποιες είναι οι αντιδράσεις του κόσμου στα καινούργια σας τραγούδια, μιας και σε πετυχαίνω κατά τη διάρκεια της ευρωπαϊκής σας περιοδείας;
Έχουμε παίξει λίγα show μέχρι τώρα, αλλά οι αντιδράσεις του κόσμου στα δύο τραγούδια που παίζουμε μέσα από τον καινούργιο μας δίσκο, είναι φανταστικές.
Κάθομαι και το σκέφτομαι. Έχετε καινούργιο δίσκο και πρέπει να παίξετε κάποια τραγούδια από εκεί, ενώ έχετε γύρω στα 35 λεπτά για να «χωρέσετε» μία μεγάλη και σπουδαία δισκογραφία. Ποια είναι η διαδικασία για να επιλέξετε τα κομμάτια που θα παίξετε σε μια περιοδεία; Έχετε τσακωθεί ποτέ γι’ αυτό;
Βασικά, τους διώχνω όλους και αποφασίζω μόνος μου! Χαχαχαχα! Εγώ είμαι, πάντως, αυτός που ασχολούμαι με το ποια κομμάτια θα παιχτούν live, όπως και με τη σειρά που θα μπουν τα κομμάτια στο δίσκο, για παράδειγμα. Νομίζω ότι και οι υπόλοιποι στο γκρουπ, αναγνωρίζουν ότι είμαι καλός σ’ αυτό, λειτουργούμε έτσι πολλά χρόνια, άλλωστε. Φαντάσου, σ’ αυτήν την περιοδεία (σ.σ. με HEAVEN SHALL BURN και TRIVIUM), είμαστε τυχεροί, διότι έχουμε 45’ στη διάθεσή μας, οπότε μπορούμε να έχουμε ικανοποιητικό χρόνο για ένα support group. Δηλαδή να παίξουμε 10 τραγούδια. Όταν όμως έχεις βγάλει 11 δίσκους και συνολικά πάνω από 120 τραγούδια, η επιλογή είναι πραγματικά πολύ δύσκολη.
Ευτυχώς, ο αδερφός σου δεν μιλάει και πολύ ανάμεσα στα κομμάτια, οπότε δεν χρειάζεται να κόψετε κάποιο τραγούδι από το set list.
Χαχαχαχαχα! Σωστά!
Αυτό που μου περιγράφεις, μου ακούγεται λίγο Mike Portnoy φάση, ξέρεις, ο ντράμερ, που επιλέγει τα κομμάτια των συναυλιών, το track listing των δίσκων κι όλα αυτά…
Ναι! Χαχαχα!
Και κάτι άλλο κοινό, ότι είσαι ένας από τους πολύ λίγους ντράμερ που γράφουν τραγούδια. Τι είναι αυτό που πιστεύεις ότι φέρνει ένας ντράμερ ο οποίος συνθέτει, σ’ ένα τραγούδι και είναι διαφορετικό από τους άλλους;
Θα μιλήσω για το δικό μου συγκρότημα. Είμαι πολύ δημιουργικός. Μου δίνουν μία ίντσα και το κάνω ένα μίλι. Αν ο Trevor (σ.σ. Perez, ο κιθαρίστας του σχήματος) έχει μία ιδέα, αμέσως μου έρχονται πολλές άλλες για τη δομή ενός τραγουδιού. Ακόμα κι όταν τελειώσει ένα τραγούδι, δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι πώς μπορεί να γίνει καλύτερο, αν προσθέσουμε ή αφαιρέσουμε κάποια στοιχεία που ήδη υπάρχουν. Έχω περάσει υπέροχα για περισσότερα από 30 χρόνια με τα υπόλοιπα παιδιά, γράφοντας μουσική. Το νέο μας άλμπουμ, είναι το τέλειο παράδειγμα αυτών που σου λέω, διότι ενώ τελειώναμε ένα τραγούδι, εγώ το είχα στο μυαλό μου για πολλές μέρες ακόμα, πώς μπορεί να βελτιωθεί. Είμαι πάντα αυτός ο δημιουργικός τύπος, που ωθεί τους υπόλοιπους να κάνουμε κάτι παραπάνω από αυτό που πιστεύαμε πως είναι το τελικό προϊόν.
Πρέπει να σου πω ότι ήμουν σίγουρος πως θα βγάζατε ένα άλμπουμ που «σκοτώνει», μόνο και μόνο βλέποντάς σας στα video και τα live streams που ανεβάζατε τον τελευταίο καιρό. Βγάζατε μία ατμόσφαιρα μέσα στο συγκρότημα, μοναδική. Και συμφωνώ με όσους θεωρούν ότι το “Dying of everything”, είναι κοντά στα τρία πρώτα άλμπουμ σας.
Γράφουμε τραγούδια γι’ αυτόν το δίσκο, εδώ και 3-4 χρόνια, πριν ακόμα χτυπήσει η πανδημία. Κάποια στιγμή, λοιπόν, μέσα στην πανδημία, παίξαμε live streaming ολόκληρα τα “Slowly we rot”, “Cause of death” και “The end complete”. Πιστεύω πως το γεγονός ότι τα ξαναπαίξαμε ολόκληρα, ξαναθυμηθήκαμε πώς ήμασταν πιτσιρικάδες και πήραμε από την ενέργειά τους. Ναι, θεωρώ ότι όντως βοήθησε αυτό που έγινε.
Είστε ένα από τα ελάχιστα death metal σχήματα που έχετε σχεδόν σταθερή σύνθεση όλα αυτά τα χρόνια, αν λάβουμε υπόψη ότι ο πυρήνας του γκρουπ είσαι εσύ, ο John και ο Trevor. Ποιο είναι το κίνητρό σας για να παίξετε death metal στις ημέρες μας; Έχει να κάνει με την ενέργεια που παίρνετε από τη μουσική ή με την ωριμότητα που έρχεται με τα χρόνια;
Όταν ήμασταν μικροί, το μόνο πράγμα που θέλαμε να κάνουμε, είναι να παίζουμε σ’ ένα rock ή heavy metal συγκρότημα, οπότε πρέπει να ευχαριστήσουμε γι’ αυτό τους VENOM, τους SLAYER και τους HELLHAMMER. Από τότε, στήναμε σκηνές στις αυλές των φίλων μας, στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και κάναμε αυτοσχέδιες συναυλίες, παίζαμε μουσική. Μέχρι και τώρα, που είμαστε στα 50+ μας, τίποτα δεν συγκρίνεται με την ευχαρίστηση του να παίζεις συναυλίες, να γράφεις καινούργια τραγούδια για τους OBITUARY και υπάρχει κόσμος που έρχεται και θέλει να τα δει να τα παρουσιάζεις ζωντανά. Η ευχαρίστηση να παίζω ντραμς, δεν φεύγει ποτέ. Παίζω ντραμς από 7 χρονών και είναι το μοναδικό πράγμα που μου δίνει τόση ευχαρίστηση στη ζωή.
Νομίζω ότι αυτά που λες, τα καταλάβαμε με το ξεκίνημα του δίσκου, με το “Barely alive”. Μπαίνετε φουριόζοι, μ’ ένα τραγούδι εξαιρετικά γρήγορο για τα δεδομένα των OBITUARY. Τι σε έκανε να παίζεις ντραμς σαν μανιακός;
Χαχαχαχα! Μάλλον η παγωμένη μπύρα και η καλή μαριχουάνα! Χαχαχαχα! Όπως σου είπα και πριν, παίζω ντραμς 45 χρόνια πλέον και μου αρέσει πολύ το όργανό μου. Παίζω πολλές ώρες ντραμς την ημέρα και νιώθω πως παίζω πιο γρήγορα από ποτέ. Ένιωθα καλά, λοιπόν, μπήκα κι έγραψα αυτό το τραγούδι σ’ αυτήν την ταχύτητα κι όταν τελειώσαμε, κοίταξα τον καθρέφτη και είπα: «Θεέ μου, τι έκανα; Τώρα θα πρέπει να παίζω αυτό το τραγούδι ζωντανά, κάθε βράδυ»! Χαχαχαχαχα.
Κάνεις γυμναστική ή κάτι άλλο για να κρατιέσαι σε φόρμα;
Όταν είμαι στο σπίτι, είμαι πολύ ενεργός. Παίζω ντραμς για αρκετές ώρες, έξι φορές την εβδομάδα, επειδή μου αρέσει το όργανό μου. Είμαι υγιής, χαρούμενος, που αρέσει πολύ που κάνω αυτό το πράγμα για να ζήσω και νιώθω έτοιμος για την πρόκληση να παίζω το “Barely alive” κάθε βράδυ!
Πέρα από τα ντραμς, όμως, αγαπάς και τις γάτες και ξαφνιάστηκε πολύς κόσμος όταν είδε το ρεπορτάζ στο CNN για το “Metal Meowlisha” που έχεις και τον τρόπο που φροντίζεις τις αδέσποτες γάτες. Είχε πλάκα, διότι το ρεπορτάζ ξεκινούσε με το video clip του “Wrong again”, αν δεν κάνω λάθος και πολύς κόσμος θα δυσκολευόταν να πιστέψει ότι εσύ που παίζεις ντραμς, θα μπορούσες να έχεις τόση αγάπη για τις γάτες. Μάλλον, όσοι δεν ακούνε metal, θα πίστευαν ότι ευχαρίστως θα τις σκότωνες, πόσο μάλλον να τις φροντίζεις! Χαχα! Μάλιστα, συνέπεσε και με την κυκλοφορία του δίσκου σας, οπότε έγινε και ωραίο promotion, θα έλεγα.
Πέρα από μουσικοί, είμαστε άνθρωποι. Βλέπω το πρόβλημα με τις υπεράριθμες γάτες στην περιοχή μου, στην Tampa της Florida, εδώ και πολλά χρόνια. Μεγάλωσα σ’ ένα σπίτι που πάντα είχαμε κατοικίδια, αλλά η αγάπη μου για τις γάτες είναι μεγάλη. Μπήκα λοιπόν σε πρόγραμμα που ξεκινήσαμε να εμβολιάζουμε και να στειρώνουμε τις αδέσποτες γάτες, ώστε να σταματήσουμε την αλόγιστη αναπαραγωγή τους. Αυτό το κάνω 17 χρόνια κάθε φορά που είμαι στο σπίτι μου (σ.σ. αν δείτε το video, λέει ότι παίρνει το αυτοκίνητο και κάνει άπειρα χιλιόμετρα κάθε μέρα ταΐζοντας γάτες, εμβολιάζοντας και στειρώνοντας) και είμαι πολύ χαρούμενος όταν βλέπω ότι ο κόσμος κατανοεί πόσο σοβαρό είναι το θέμα.
Πριν την ευρωπαϊκή σας περιοδεία, παίξατε στην Αμερική με τους AMON AMARTH και τους CARCASS. Πως βλέπεις το κοινό που σας ακολουθεί; Υπάρχει νεολαία που να ακούει death metal ή η πλειοψηφία είναι άνθρωποι στην ηλικία μας, γύρω στα 50, που μεγάλωσαν με το “Slowly we rot” ή το “Cause of death”;
Είναι απίστευτο. Φυσικά υπάρχουν οπαδοί που μας ακολουθούν εδώ και 30 χρόνια, που χαίρονται να βλέπουν ότι ακόμα παίζουμε συναυλίες και είναι περίπου στην ηλικία μας. Από την άλλη, όμως, είναι εκπληκτικό, το ότι βλέπουμε πολλούς, πάρα πολλούς νέους στις συναυλίες μας. Και δεν εννοώ 30ρηδες, αλλά έφηβους και ανθρώπους στα 20+ χρόνια τους, που πιθανώς να μας άκουγαν και οι γονείς τους. Είναι πάρα πολύ ωραίο το συναίσθημα να περνά η «μεταλλική δάδα» από γενιά σε γενιά και πολύ ωραίο να βλέπεις τεράστιες ηλικιακές διαφορές στις συναυλίες σου.
Πες μου τώρα, ποιανού ιδέα ήταν το λάδι για το μούσι που προμοτάρετε; Redneck δεν λέγεται;
Χαχαχα! Ναι! Το φτιάχνει ένας φίλος από τη Florida και είναι ένα προϊόν που έχουμε για την πλάκα μας, αφού έχω μούσι εδώ και 25-30 χρόνια, ενώ τα τελευταία χρόνια έχει και ο Trevor. Μη φανταστείς ότι πουλάμε αρκετά, περισσότερο για τον χαβαλέ το έχουμε. Θα μπορούσαμε να το ονομάζαμε “Chopped in half”, αλλά τελικά το είπαμε “High Class Redneck”.
Πάντως θα πούλαγε περισσότερο, αν είχε μυρωδιά από ιδρωτίλα από τις συναυλίες σας! Χαχαχαχαχα!
Σκεφτήκαμε να βάλουμε μία δόση νερό από βάλτο και μία δόση κάτουρα από αλιγάτορα, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς. Θέλεις να μυρίζεις ωραία και το λάδι αυτό έχει πολύ ωραία μυρωδιά, πραγματικά.
Πως ήταν να περιοδεύεις με τους SLAYER στην αποχαιρετιστήρια περιοδεία τους;
Όνειρο… Περιμέναμε αυτό το τηλέφωνο 30 χρόνια κι όταν ανακοινώθηκε η αποχαιρετιστήρια περιοδεία τους, φοβηθήκαμε ότι θα σταματούσαν να παίζουν μουσική και δεν θα παίζαμε ποτέ μαζί τους. Κι όμως, τελικά, ήμασταν ένα από τα λίγα σχήματα που τα καταφέραμε. Είναι κάτι που είχα στη “bucket list”, με τα πράγματα που ήθελα να κάνω περισσότερο στη ζωή μου. Δυστυχώς, δεν ήταν ο Dave Lombardo που είναι ένας από τους ήρωές μου, αλλά ήταν οι SLAYER… Κάθε βράδυ, είχαμε την ευκαιρία να τους δούμε. Απίστευτο! Αυτό, όμως, που έκανε την εμπειρία μας μοναδική, ήταν ότι από την πρώτη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας στην αρένα για την πρώτη συναυλία, το γκρουπ, το crew τους και όλοι οι άνθρωποι που δούλευαν για εκείνους, μας συμπεριφέρθηκαν σαν οικογένεια. Ξέρεις, δεν είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν αυτό. Μπορούσαν άνετα να μας πουν «από εδώ είναι το δωμάτιό σας, μείνετε μακριά μας μέχρι την ώρα της συναυλίας». Αντιθέτως, ο Tom Araya ερχόταν εκεί που καθόμασταν και συζητούσαμε, ο Kerry King μας καλούσε να πιούμε σφηνάκια μαζί, ήταν απίστευτο. Κρατάω πολύ ωραίες αναμνήσεις από τα ρεπό μας, τις ώρες που περάσαμε μαζί, τις μπύρες που πίναμε με τον Tom Araya… Δεν θυμάμαι καν αν έπαιξα καλά ή όχι. Ήταν μία περιοδεία-όνειρο για εμάς.
Ξέρεις κάτι; Μου αρέσει πάρα πολύ που σε βλέπω τόσο παθιασμένο με τη μουσική και αυτό βγαίνει στο δίσκο σας για μία ακόμη φορά…
Είμαστε νέοι στην καρδιά, ιδιαίτερα όταν έχει να κάνει με τη σύνθεση μουσικής ή τις συναυλίες μας. Δεν είναι τυχαίο που έχουμε πολύ καλή φήμη ως live μπάντα, επειδή είμαστε πολύ «σφιχτοδεμένοι», αλλά περνάμε κιόλας καλά. Χαμογελάμε επί σκηνής, διότι έχουμε συνειδητοποιήσει πως είμαστε τυχεροί που είμαστε υγιείς και μπορούμε να παίζουμε τη μουσική μας σε κάθε γωνιά του κόσμου. Δεν παίρνουμε τίποτα ως δεδομένο και νιώθω τυχερός που κάνω την καλύτερη δουλειά στον κόσμο, δηλαδή να παίζω ντραμς, live.
Πιστεύεις ότι αν στα 90s, μπάντες όπως οι SLAYER, οι METALLICA ή οι MEGADETH, όταν έβγαιναν περιοδείες έπαιρναν μαζί τους σχήματα όπως εσείς, οι DEATH ή οι CARCASS για παράδειγμα, θα είχε αλλάξει η μοίρα του death metal, όπως συνέβη με τους SEPULTURA;
Δεν νομίζω ότι μπορεί κάποιος να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα. Ό,τι έγινε και όπως έγινε, πλέον είναι ιστορία. Μπορούμε να κάνουμε εικασίες για το τι θα μπορούσε να είχε συμβεί πριν από 25-30 χρόνια, αλλά δεν θα παραπονεθώ. Έχουμε κάνει μία σπουδαία πορεία, είμαστε πολύ χαρούμενοι γι’ αυτό και η περιοδεία με τους SLAYER ήταν κάτι που μας ξετρέλανε.
Ποια είναι η γνώμη σου για death metal συγκροτήματα που χωρίζονται στα δύο; Οι MORBID ANGEL και οι I AM MORBID, οι LEFT TO DIE και οι DEATH TO ALL; Μάλιστα στους LEFT TO DIE παίζει και ο Terry Butler.
Είναι πάρα πολύ δύσκολο να είσαι σ’ ένα συγκρότημα για πάρα πολύ καιρό, επειδή είσαι πάνω στη σκηνή μόνο για μία ώρα την ημέρα. Τις υπόλοιπες 23 ώρες, όμως, πρέπει να ζεις μαζί, να δέχεται ο ένας την προσωπικότητα του άλλου. Είναι σαν να έχεις παντρευτεί τα άλλα μέλη και όπως συμβαίνει αρκετές φορές στους γάμους, δεν κρατούν για πάντα. Νιώθω πάρα πολύ τυχερός που εγώ, ο αδερφός μου και ο Trevor, συνυπάρχουμε σχεδόν 40 χρόνια. Δεν θα ήθελα να σχολιάσω για τους MORBID ANGEL, τους VENOM με τους VENOM INC και όλα αυτά τα σχήματα. Είναι πολύ δύσκολο. Είμαι τυχερός που έχουμε τους OBITUARY όπως είμαστε τώρα και αυτά τα σχήματα πλέον, θα πρέπει να αποφασίσουν τι θέλουν να κάνουν.
Ποια είναι η πιο τρελή ιστορία που έχεις ακούσει για τους OBITUARY και δεν είναι αληθινή;
Oh man… Δεν μου έρχεται κάτι στο μυαλό. Κοίτα να δεις. Θα μπορούσα να σου πω εκατοντάδες τρελές ιστορίες από τις περιοδείες μας. Ειλικρινά όμως, προχωράμε μπροστά ως συγκρότημα. Είναι μία δουλειά, είναι μία εταιρία. Είμαστε υπεύθυνοι για πολλά άτομα στο crew μας και τις καριέρες τους, Είναι business και καλύτερα που δεν υπάρχουν τρελές ιστορίες, διότι αυτό σημαίνει ότι η εταιρία τρέχει σωστά, η περιοδεία είναι οργανωμένη και το γκρουπ είναι υγιές και περνάει ωραία. Προτιμάμε αυτό από το να σέρνεις μεθυσμένα μέλη του γκρουπ ή του crew στο κρεβάτι τους. Και όπως καταλαβαίνεις, υπάρχουν πολλές τέτοιες ιστορίες! Χαχαχα!
Αντιμετωπίσατε πρόβλημα με το crew σας εξαιτίας της πανδημίας;
Όχι. Ευτυχώς στην Αμερική βγήκαμε γρήγορα από το lockdown και ιδιαίτερα η Florida ήταν η πρώτη πολιτεία που το έκανε. Δυστυχώς τα παιδιά μας έχασαν δύο χρόνια από τις ζωές τους, μακριά από το σχολείο, φορώντας μάσκες κι έχασαν πολλά από τις κοινωνικές συναναστροφές και το να μάθουν να κοιτάζουν τον άλλο στα μάτια. Αυτό, είναι πολύ πιο σημαντικό. Μέσα στην πανδημία, όλα τα παιδιά ήταν μπροστά από τα κινητά και τα video games κι έχουν πρόβλημα στην κοινωνικοποίηση πλέον. Κατά τη γνώμη μου, όσο πιο γρήγορα προχωρήσουμε παρακάτω, τόσο καλύτερο θα είναι. Στη Florida εμβολιαστήκαμε και πλέον το θεωρούμε ως μία βαριά γρίπη.
Πριν το τέλος: Πως θυμάται ο John τους στίχους από τους πρώτους δίσκους;
“Good fucking idea”! Χαχαχα! Καλή ερώτηση! Νομίζω ότι είναι “online” με τους δύο πρώτους δίσκους και πιθανώς αυτοσχεδιάζει! Όσο περνούν τα χρόνια, όμως, γινόμαστε πιο έμπειροι και μπορώ να πω ότι είναι περήφανος όχι μόνο για τη φωνητική του απόδοση στο νέο μας άλμπουμ, αλλά και για τους στίχους του.
Σάκης Φράγκος
Photos: Tim Hubbard
