Η πιο δύσκολη κριτική που έπρεπε να κάνω. Όχι μόνο στα 6 χρόνια που είμαι συντάκτης στο Rock Hard. Αλλά στα 12 χρόνια που είμαι συντάκτης γενικά στη ζωή μου. To γιατί, θα αναλυθεί ενδελεχώς παρακάτω. Εσύ που άνοιξες να δεις το άρθρο αυτό, ήδη ξέρεις για τι πράγμα θα μιλήσουμε. Όποιος δεν ξέρει (πράγμα κατά τι δύσκολο), ακολουθεί μια μικρή παράγραφος για να πάρει μια γεύση. Το όνομα αυτού, Steffen Kummerer. Το πρόσωπο των Γερμανών tech-deathsters OBSCURA, ο ιθύνοντας νους, ο βασικός συνθέτης, ακόμα και παραγωγός εν προκειμένω, στο πλευρό του Fredrik Nordstrom.
Δυστυχώς για το όνομα της μπάντας, για τον ίδιο και τα πάντα όλα, εμπλέκεται σε ιστορία κλοπής πνευματικής ιδιοκτησίας για το “Evenfall” (μέχρι τώρα, μόνο γι’ αυτό υπάρχουν στοιχεία – ήταν και από τα πρώτα single, τρομάρα του!) από πρώην συμπαίκτες του στους OBSCURA, παρόλο που είχε υπογραφεί ρητό συμβόλαιο που έλεγε ότι οι ιδέες τους, δεν πρόκειται να χρησιμοποιηθούν σε περίπτωση αποχώρησης. Άρα, εδώ μιλάμε για μια ανήθικη πράξη (σε προσωπικούς όρους) και αθέτηση επαγγελματικής συμφωνίας (σε επαγγελματικούς όρους). Σε κάθε περίπτωση, λάθος καριέρας. Τελεία και παύλα. Πάντα σε περίπτωση που κάτι τέτοιο αληθεύει.
Το χειρότερο όλων είναι πως γι’ αυτή την ιστορία (και το πως αυτή θα εξελιχθεί – δεν έχουμε δει ακόμα το τέλος αυτής της ιστορίας), την πληρώνει το “A sonication” σε εκ των προτέρων φήμη (και σε εκ των υστέρων φήμη, όπως εξελίσσονται τα πράγματα). Το οποίο είναι το κρίμα του κρίματος, διότι ΑΥΣΤΗΡΑ σαν υλικό, είχε την συνταγή της επιτυχίας στο τσεπάκι του. Εξώφυλλο Eliran Kantor (δεν βάζει όπου να ναι την υπογραφή του ο εν λόγω κύριος!), παραγωγή Nordstrom, μέχρι και συμμετοχή Sami Yli-Sirnio από KREATOR στο ομώνυμο κομμάτι έχουμε (που δεν αναγράφεται πουθενά στο δελτίο τύπου να σημειωθεί εδώ – άλλο φάουλ από κει!).
Τι υλικό έχουμε ρωτάτε; Έχουμε το “Beyond the seventh sun”, που είναι ένα εξαίρετο instrumental, έχουμε το “Stardust” και το “Evenfall” (η πέτρα του σκανδάλου) τα οποία έχουν ένα ταξιδιάρικο συναίσθημα που τα κολακεύει καθώς και μια καλώς εννοούμενη “ραδιοφωνική” χροιά. Τα δε “The sun eater”, “Silver linings” και “In solitude” τονίζουν την φουλ επιθετική φύση των OBSCURA, με ακόμα πιο προσβάσιμα αλλά συνάμα τεχνικά riffs. Εν κατακλείδι, ναι, το αυστηρά μουσικό είναι εξαίρετο, σε κάθε επίπεδο και υπό άλλες εξωμουσικές συνθήκες θα παραμιλούσαμε για τη φυσική συνέχεια του “A valediction”.
Αλλά τι να το κάνω άμα ο άνθρωπος που παίρνει τα εύσημα γι’ αυτό, όχι μόνο αποδεδειγμένα δεν έγραψε το ένα από τα singles (μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ξαναλέω), αλλά δεν έδωσε και credit σε αυτούς που πρέπει; Πως πρέπει εγώ δηλαδή να διαχειριστώ το συναίσθημα του να θέλω να αποθεώσω το “A sonication” σαν φυσικό διάδοχο του “A valediction”, αλλά ο Steffen Kummerer, να με κάνει να εύχομαι να μην το είχα ακούσει ποτέ, έτσι όπως χειρίστηκε τα πάντα όλα γύρω από τη κυκλοφορία του; Και εδώ αλλάζω παράγραφο για να απαντήσω σε μια μόνιμη επωδό.
Την επωδό του “έλα ρε βλάκα Σαββίδη, μουσική ακούμε από αυτούς τους τύπους, δεν θα βγούμε για καφέ μαζί τους, ούτε θα τους προξενέψουμε την αδερφή μας”. Στο οποίο η απάντηση μου είναι η ακόλουθη. «Ναι, δεν περιμένω να “κολλάω” με καλλιτέχνες που θαυμάζω λες και είναι φιλαράκια μου. Ωστόσο, σαν άνθρωπος/μουσικόφιλος/ό,τι άλλο θέλετε, τραβάω ορισμένες γραμμές. Κυρίως ηθικές. Εν προκειμένω, θα συμφωνούσα, αν δεν ήταν ΌΛΑ τόσο αναθεματισμένα λάθος, σε ένα άλμπουμ που προοριζόταν για έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς (και έναν από αυτούς για τους οποίους ανυπομονούσα) και κατάντησε να χαντακωθεί από τους παραδειγματικά λάθος χειρισμούς του ιθύνοντα νου».
Και επειδή, το 0/10 θα ήταν εμπαθές χαντάκωμα βαθμολογικά (δεν συνάδει με εμένα) και το 10/10 επιβράβευση του πιθανού «εγκλήματος» μέσω ποιότητας του υλικού (επίσης δεν συνάδει με εμένα), το “A sonication” δεν παίρνει καν βαθμό. Ας πρόσεχε.
– / 10
Υ.Γ.: Και αφού σας έκανα τη καρδιά περιβόλι με τις αράδες μου, ορισμένες προτάσεις για να έρθετε στα ίσια σας: να ακούσετε το “Voracious streams” των CONCRETE ICON, το “Excessive escalation of cruelty” των TORMENTOR TYRANT και το “Swarming angels & flies” των SARCATOR.
Γιάννης Σαββίδης
