Ούτε 2 χρόνια δε πέρασαν από το καταπληκτικό άλμπουμ των τεξανών OCEANS OF SLUMBER, “Winter”, το οποίο κατ’ εμέ είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους της δεκαετίας που διανύουμε. Έχοντας τον λοιπόν ακόμα νωπό στο μυαλό μου, έλαβα το νέο τους δισκογραφικό επιχείρημα, το οποίο φέρει το τίτλο “The banished heart” και κυκλοφορεί στις 2 Μαρτίου.
Είναι δύσκολο να γράψεις για έναν δίσκο, ο οποίος διαδέχεται ένα πραγματικό αριστούργημα, τέλειο από κάθε άποψη. Οι OCEANS OF SLUMBER όμως, σε ότι έχουν κυκλοφορήσει μέχρι τώρα δεν έχουν απογοητεύσει, οπότε οι πιθανότητες να μας προσφέρουν πάλι κάτι πολύ καλό είναι καλές. Αυτό ισχύει λοιπόν στο “The banished heart”, αφού και πάλι είναι πολύ υψηλού επιπέδου.
Από την αρχή καταλαβαίνεις κάποιες διαφορές στον ήχο τους. Είναι πιο σκοτεινός, όπως μας είχαν προδιαθέσει στο διαδίκτυο, αλλά και από το πρώτο δείγμα της δουλειάς τους που είδε το φως της δημοσιότητας, το videoclip του “The decay of disregard”, το οποίο ανοίγει το δίσκο. Αυτό το σκοτάδι διέπει όλο το δίσκο, ακόμα και τα ακουστικά περάσματα. Από κει και πέρα, η μοναδική Cammie Gilbert, έχει ακόμη πιο ενεργό ρόλο, ακόμα και συνθετικά. Η απόδοση της, εκεί που έλεγες ότι είναι τέλεια στο “Winter”, εδώ είναι πιο ώριμη, με τρανό παράδειγμα το “Howl of the Rougarou”. Εδώ να πω ότι ακούγοντας τα πρώτα δείγματα, φοβήθηκα πως τα brutal φωνητικά δε θα έχουν θέση πλέον στον ήχο της μπάντας, κάτι όμως που ευτυχώς δεν ισχύει αφού δίνουν βροντερό παρόν και σε αυτόν το δίσκο, στα ξεσπάσματα τραγουδιών, όπως το αγαπημένο μου “At dawn”, το οποίο είναι ότι ακριβώς ότι λάτρεψα σε αυτή τη μπάντα… Τα ακραία ξεσπάσματα εκεί που δε το περιμένεις. Βέβαια δεν είναι το μόνο κομμάτι. Απλά η μπάντα για ευνόητους λόγους, επέλεξε τα λιγότερο ακραία κομμάτια για την προώθηση της. Σε σχέση με το “Winter”, οι συνθέσεις είναι περισσότερο πολύπλοκες και λιγότερο «εμπορικές», κάτι το οποίο εμπειρικά συνιστά έκπληξη, αφού οι περισσότερες μπάντες ακολουθούν αυτό το μοτίβο, καλώς ή κακώς. Αλλά οι OCEANS OF SLUMBER είναι άλλη πάστα μπάντας. Ο καθένας με τις επιρροές του συμμετέχει στο δίσκο, χωρίς να απορρίπτονται ιδέες, είτε είναι prog, είτε black, είτε death, είτε ακόμα και djent. Για το “Winter” είχα πει ότι είναι ένας all around δίσκος. Το “The banished heart” είναι ένας dark all around δίσκος! Στη μπαλάντα “No color, no light”, έχουμε τη gust συμμετοχή στα φωνητικά του Tom Englund των EVERGREY, ο οποίος μαζί με την Cammie συνιστούν ένα ντουέτο δυναμίτη! Από έναν δίσκο των Αμερικανών, δεν θα μπορούσε να λείπει η διασκευή, κάτι που λατρεύουν και δε κωλώνουν να κάνουν, είτε σε studio άλμπουμ, είτε στα live (ποιος θα ξεχάσει το “October rust” των TYPE O’ NEGATIVE στο live της Αθήνας!). Εδώ καταπιάνονται με ένα κομμάτι που έχει διασκευαστεί από πάμπολλους αλλά έχει γίνει (σε μας τουλάχιστον) γνωστό από τον Johnny Cash και το οποίο δεν είναι άλλο από το “Wayfaring stranger”, το οποίο έχουν αποθεώσει, όπως πάντα κάνουν δηλαδή.
Δε θα μπω στη διαδικασία σύγκρισης των “The banished heart” και “Winter” θα ήταν άδικο για τη νέα τους δουλειά, η οποία είναι άκρως ποιοτική και ας μου επιτρέψετε να πω… ακομπλεξάριστη. Μαγευτείτε με τη φωνάρα της καλύτερης τραγουδίστριας της εποχής μας Cammie και αφεθείτε στις μουσικές εναλλαγές των τραγουδιών άφοβα.
8,5 / 10
Γιώργος Δρογγίτης
