Μισός χρόνος έχει περάσει από τη κυκλοφορία ενός από τα καλύτερα άλμπουμ που έχω ακούσει ποτέ, το οποίο δεν είναι άλλο από το “Winter”, των Τεξανών OCEANS OF SLUMBER και ακόμα εξακολουθεί να ηχεί στα αυτιά, στο μυαλό και στη ψυχή μου. Οι Αμερικανοί έχουν κάνει κόσμο να παραμιλά με αυτή τη δισκογραφική τους δουλειά. Αυτή την εποχή βρίσκονται σε περιοδεία στην Ευρώπη με ENSLAVED και NE OBLIVISCARIS, ένα σούπερ-line up που όμως δε θα περάσει από τα μέρη μας. Παρόλα αυτά και ευτυχώς για εμάς, οι OCEANS OF SLUMBER έκαναν μία παράκαμψη και στις 14 Οκτωβρίου, εμφανίστηκαν μαζί με τους δικούς μας MOTHER OF MILLIONS στο Fuzz Club. Για κανένα λόγο δεν υπήρχε περίπτωση να μη βρεθώ σε αυτό το live, για να δω μια μπάντα πουβρίσκεται στη καλύτερη της φάση.
Η πρώτη εντύπωση μόλις μπήκα στο venue ήταν αποκαρδιωτική. Δεν υπήρχαν πάνω από 50-60 άτομα! Εκνευρίστηκα μπορώ να πω, μα φοβήθηκα συνάμα, ότι μπορεί να επηρεάσει την απόδοση της μπάντας. Θα ήθελα να πω πολλά για αυτό το θέμα, μα τελικά αποφάσισα να μην ασχοληθώ.Έτσι λοιπόν, στις 21.30 στη σκηνή ανέβηκαν οι MOTHER OF MILLIONS. Ομολογώ ότι είχα ακουστά σαν όνομα τη μπάντα αλλά ποτέ δεν έτυχε να ακούσω. Οι Αθηναίοι κατάφεραν να με κάνουν να αναρωτιέμαι -«Γιατί δεν τους έχω ακούσει εγώ αυτούς;»-. Από την αρχή είχαν τον «αέρα» της σκηνής και ο ήχος ήταν αρκετά καλός, σε μια όχι και τόσο εύκολη μουσική. Πολλά delay, πλήκτρα,βαρβάτο rhythm section και μια «περίεργη» φωνή, η οποία στην αρχή σε ξένιζε, μα με το χρόνο τη καραγούσταρες. Ο κόσμος, που είχε αυξηθεί κάπως, φάνηκε να τους γουστάρει από τις αντιδράσεις. Επικοινωνιακός frontman, επαγγελματική εμφάνιση και όλα μια χαρά. Κάποιες στιγμές μου έφερναν στο μυαλό και τους αγαπημένους μου ΚΑΤΑΤΟΝΙΑ των 90s στη lead κιθάρα. Τι πιο ωραίο! Σίγουρα μια μπάντα που αξίζει προσοχής. Εμένα με κέρδισε και θα τη προσθέσω στο παλμαρέ της δισκοθήκης μου.
Το ρολόι έδειχνε 22.30 και ήρθε η ώρα του κυρίου πιάτου. Ένας, ένας βγήκαν στη σκηνή οι OCEANSOF SLUMBER, με τελευταία φυσικά την πανέμορφη Cammie Gilbert, όπου το κοινό καταχειροκρότησε. Πρώτο κομμάτι του setlist ήταν το ομώνυμο του “Winter”. Ο ήχος ήταν πολύ καλός από το πρώτο riff, με εξαίρεση τα δεύτερα φωνητικά από τους άνδρες της παρέας, τα οποία δεν ακούγονταν πολύ, κάτι που διορθώθηκε στη πορεία. Η Cammie φάνηκε από την αρχή ότι θα μας καθηλώσει. Όλα τα βλέμματα, μαζί με το δικό μου, καρφωμένα πάνω της. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι άδικό για τους υπόλοιπους της παρέας, γιατί πρόκειται για άψογους μουσικούς. Μα είναι φύση αδύνατο να πάρεις τη ματιά σου από αυτό το πλάσμα με την αιθέρια φωνή. Στο “Sunlight” που ακολούθησε, το spotlight καρφώθηκε πάνω στη Cammie για να τραγουδήσει την αρχή του κομματιού πριν μπουν οι κιθάρες. Νομίζω ότι σταμάτησε ο χρόνος για όλους για μερικά δευτερόλεπτα, με τη φωνή της να αγγίζει τα εσώψυχα μας. Το ίδιο έγινε και όταν τραγούδησε acapela το “Lullaby”. H απόλυτη καθήλωση!
Βουτιά στο παρελθόν και στο “Remedy” από τοντεμπούτο τους “Aetherial”. Μου άρεσε πιο πολύ αυτή η εκτέλεση με την Cammie να τραγουδά (στο συγκεκριμένο δίσκο δεν ήταν στο line up). Πίσω στο “Winter” με το εκπληκτικό “Devout”. Η μπάντα είχε ζεσταθεί και έπαιζε ακόμα καλύτερα, ενώ το χειροκρότημα του κοινού μετά από κάθε κομμάτι δε σταματούσε. Η Cammie «έπαιζε» με τους οπαδούς και δεν ήταν καθόλου απόμακρη. Η μπάντα γενικά το απολάμβανε, γιατί ήταν το 1ο headlining gig που έδιναν στην Ευρώπη. Από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς ήταν το “Suffer the last bridge”, με το κοινό να τραγουδά μαζί με τη μπάντα,ενώ στο death/black κομμάτι της βραδιάς “Apologue”, οι οπαδοί πήραν λίγο τα μάτια τους από τη Cammie και επιδόθηκαν σε headbanging, ενώ τα black φωνητικά του Keegan ήταν άκρως πορωτικά.Αυτή η EMPEROR-ιά στη κιθάρα προς το τέλος, μας έσπασε τους σβέρκους!
Και εκεί μου μαζεύαμε τα κομμάτια μας, η μπάντα τολμούσε και έπαιζε το θρυλικό, υπερκλασικό “Solitude” των CANDLEMASS,το οποίο είχαν διασκευάσει στο EP “Blue”! Μέγα ρίσκο, που όμως από τις αντιδράσεις και το παρατεταμένο χειροκρότημα του κοινού, φάνηκε η καθολική αποδοχή του. Η μπάντα το έκανε δικό της το τραγούδι με μια άψογη εκτέλεση. Ξαφνικά, ο ντράμερ της μπάντας Dobber, αφήνει το drumkit και πάει στα πλήκτρα, ενώ ο κιθαρίστας Sean, πάει πίσω από το drumkit! Στα πλήκτρα ακούγεται η εισαγωγή του “…This road” και όταν άρχισε να τραγουδά η Cammie, η τρίχα σηκώθηκε κάγκελο! Λίγο πριν μπει το κύριο μέρος του τραγουδιού, επέστρεψε ο καθένας στη θέση του και τα έδωσαν όλα… όπως και ο κόσμος. Κάπως έτσι τέλειωσε το κύριο μέρος του setlist.
Η μπάντα επιστρέφει στη σκηνή λίαν συντόμως, για να μας απογειώσει με την υπερδιασκευή στο ” Nights inwhite satin”. Έπεσαν τα τσιμέντα, έλιωσαν τα σίδερα, λύγισε και ο πιο «σκληρός» στο χώρο, ενώ στο ξέσπασμα με το blast-beat του Dobber, έγινε χαμός. Μοναδική στιγμή… μέχρι την επόμενη. Με μια μικρή ομιλία η Cammie, είπε για το πόσο αρέσει στη μπάντα να ερμηνεύει τραγούδια θρυλικών συγκροτημάτων με το δικό της τρόπο. Έτσι, ακολούθησε η διασκευή-έκπληξη στο μοναδικό “Wolfmoon” των θρυλικών TYPE O’ NEGATIVE του συγχωρεμένου Peter Steele. Άλλο ένα μέγα ρίσκο,που και πάλι όμως τρέλανε τον κόσμο.Το τελευταίο χειροκρότημα που διάρκεσε πάνω από 5 λεπτά τα λέει όλα.
Τα 200 άτομα που τελικά τίμησαν αυτή τη μοναδική μπάντα, έμειναν κατευχαριστημένοι, μηδενός εξαιρουμένου. Πέρα από φοβεροί μουσικοί και συνθέτες, απέδειξαν ότι είναι και εκπληκτικοί perfomers. Η Cammie, εκτός από χρυσές φωνητικές χορδές, έχει και φοβερή σκηνική παρουσία. Η μπάντα επίσης απέδειξε ότιπατά ακόμα στα πόδια της, αφού όλοι βγήκαν έξω και χωρίς βεντετισμούς και τα συναφή,φωτογραφήθηκαν με το κοινό, υπέγραψαν αυτόγραφα, συστήνονταν λες και ήταν ένας από εμάς και μιλούσαν ευχάριστα για πολύ ώρα με όλους, παρόλη την εμφανή κούραση τους. Εκπληκτική βραδιά που θα μείνει για πάντα στη μνήμη μας. Δύσκολο… αλλά μακάρι να τους ξαναδούμε!
Γιώργος Δρογγίτης
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
