Το ότι έχω μία σχετική αδυναμία στο Σουηδικό melodic doom/death δεν είναι κρυφό. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για συγκρότημα που σχετίζεται με την αγαπημένη μου μπάντα, τους ΚΑΤΑΤΟΝΙΑ. Αυτή δεν είναι άλλη από τους OCTOBER TIDE.
Τρία χρόνια μετά το πολύ καλό (το καλύτερο μετά την επιστροφή τους) “Tunner of no light” και συγκεκριμένα στις 22 Απριλίου, κυκλοφορούν την 5η κατά σειρά δουλειά τους, με τίτλο “Winged waltz”.
Ξέρετε, πέραν το ότι αυτός είναι ο «ήχος» μου που λένε, υπάρχουν μερικές μπάντες, που όταν βγάζουν δίσκο, λες «κύριε αρχισυντάκτα, αυτό το θέλω εγώ» (αυτή είναι η ευγενική εκδοχή). Οι Σουηδοί είναι από αυτές τις μπάντες, μιας που πρόκειται για εφηβική αδυναμία. Αυτό έχει και το ρίσκο του βέβαια. Γιατί προσμένεις κάτι καλό, ιδίως αν μία μπάντα δε σε έχει απογοητεύσει, αλλά μπορεί να σου γυρίσει μπούμερανγκ και να απογοητευθείς τα μάλα. Δυστυχώς, με το “Winged waltz” αυτό έγινε πραγματικότητα.
Έχω το άλμπουμ αρκετό καιρό, όπερ και σημαίνει ότι το έχω ακούσει πολλές φορές. Από την αρχή όμως υπήρχε ένα “μούδιασμα”, το οποίο δυστυχώς παραμένει μέχρι και τώρα. Το χαρακτηριστικό που μου άρεσε πάντα στους Σουηδούς, ήταν τα αργόσυρτα lead riffs, τα οποία διέπονταν από μία απίστευτη μελαγχολία. Σε αυτό το άλμπουμ όμως, μονό πρωταγωνιστικό ρόλο δεν έχουν. Υπάρχουν στιγμές, δε λέω, όπως για παράδειγμα το “Swarm”, το οποίο ανοίγει το δίσκο ή το “Lost in rapture”, αλλά καμία σχέση με το παρελθόν. Η αλήθεια είναι ότι ο δίσκος prog-ίζει λίγο στις κιθάρες, το οποίο προσωπικά δε μου αρέσει. Η μουντή ατμόσφαιρα διαχέεται παρόλα αυτά στο δίσκο, κρατώντας στοιχεία που είναι σήμα κατατεθέν της μπάντας. Παικτικά είναι σε αρκετά καλό επίπεδο, κάτι που ούτως ή άλλως δεν είχαν ποτέ θέμα. Η νέα προσθήκη της μπάντας, ο drummer Jocke Wallgren (VALKYRJA, AMON AMARTH-live), έχει δέσει με τους υπόλοιπους, σε έναν όμως όχι και τόσο απαιτητικό ρόλο. Εξακολουθώ να πιστεύω, όπως και στον προκάτοχο του “Winged waltz”, ότι ο frontman, Alexander Högbom, είναι κατώτερος όλων όσων έχουν αναλάβει αυτό το πόστο στη μπάντα. Όχι απαραίτητα λόγω ποιότητας, αλλά δε μου ταιριάζει με το ύφος. Αν θα μπορούσα να ξεχωρίσω κάποια κομμάτια, αυτά θα ήταν το “Swarm” και το τίγκα ΚΑΤΑΤΟΝΙΑ του “Brave murder day”, “A question ignite”.
Οι OCTOBER TIDE δυστυχώς έβγαλαν ένα μέτριο άλμπουμ για τα standards τους. Βέβαια, θα κερδίσει πολλούς, λόγω μόνο και μόνο των επιρροών από μπάντες μεγαθήρια του είδους, όπως ΚΑΤΑΤΟΝΙΑ και PARADISE LOST. Για εμένα όμως, θα μείνει απλά στο ράφι μου, γιατί δε μου προκάλεσε καμία συγκίνηση, παρά σπασμωδικά. Εξακολουθώ να αγαπώ τη μπάντα και αναμένω κάτι καλύτερο.
6.5/10
Γιώργος Δρογγίτης
