Όλοι περνάμε πολλές ώρες μπροστά σε έναν υπολογιστή, κοιτώντας τα κινητά μας, κατεβάζοντας διάφορες εφαρμογές στα i-Pad και όλα τα σχετικά που λίγο πολύ είναι γνωστά σε όλους. Οι εποχές αλλάζουν και οι εξελίξεις τρέχουν αλλά δυστυχώς στη χώρα μας κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Και να σας πω την αλήθεια δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος ότι κάποια στιγμή μπορούμε να ξεπεράσουμε αυτές τις παθογένειες του παρελθόντος. Βλέπετε, είναι θέμα νοοτροπίας…
Το Μεγάλο Αφεντικό είχε αναρωτηθεί πριν από λίγο καιρό σχετικά με το τι ζητάει τελικά ο κόσμος από μία συναυλία. Χωρίς να ξέρω την απάντηση –τουλάχιστον σε απόλυτο βαθμό- θα ήθελα να ανασκευάσω λίγο το ερώτημα. Θέλει ο κόσμος να πάει πραγματικά σε μία συναυλία; Θέλει να απαγκιστρωθεί από τη βολή του καναπέ και του υπολογιστή και να βγει έξω (ξέρετε… στον πραγματικό κόσμο) για να διασκεδάσει σε μία από όλες αυτές τις συναυλίες; Και αν τελικά το αποφασίσει, είναι διατεθειμένος να απολαύσει πραγματικά τη συναυλία διατηρώντας μεν ένα απολύτως υγιές κριτικό πνεύμα αλλά αφήνοντας κατά μέρος το σνομπισμό και την προκατάληψη;
Κάθε μέρα εκατοντάδες άτομα ποστάρουν στο facebook διάφορα videos δίνοντάς σου την εντύπωση (για να μην πω τη βεβαιότητα) ότι την επόμενη φορά που θα ανακοινωθεί μία συναυλία, θα δώσουν δυναμικό παρόν. Κάτι που ποτέ δε συμβαίνει! Αρκούνται στην άνεση του καναπέ, του i-Pad, του PC, του κινητού αυτοπροβαλλόμενοι και ικανοποιώντας τη ματαιοδοξία τους. Αλλά αν τύχει και τους ρωτήσεις γιατί δεν πήγαν στο τάδε live, η απάντηση θα είναι κάπως έτσι: «τους έχω ξαναδεί μωρέ», «σιγά μη βγω να δω καθημερινή live», «τι να μας πουν μωρέ και αυτοί;» κτλ. Λες και μένουν στο Camden ώστε να βλέπουν τη Δευτέρα τους Y&T, την Τρίτη τους EUROPE, την Τετάρτη τους MAIDEN κ.ο.κ. Επιπλέον, έχουν άποψη για τους πάντες και τα πάντα και ας μην ήταν παρόντες σε κάποιο από τα events αλλά αυτό δεν είναι ικανό να εμποδίσει το ποζεριλίκι τους για να πάρουν “like” στο facebook… Απίστευτα πράγματα!
Αν τύχει, όμως, και σκάσουν μύτη σε κάποια συναυλία (πιο πιθανό είναι να κερδίσει φέτος το πρωτάθλημα ο Λεβαδειακός), κάθονται σαν το Βούδα σε μία γωνία, με τα χέρια σταυρωμένα και έτοιμοι να κράξουν στην πρώτη ευκαιρία! Ούτε λόγος για το τι θα γράψουν αργότερα στο facebook, έτσι; Το θέμα είναι ότι έχουμε γίνει όλοι «ειδικοί» και έχουμε σταματήσει να απολαμβάνουμε τη μαγεία της στιγμής. Έχουμε λόγο και άποψη για τα πάντα και ας ακούμε μουσική μονάχα μέσω YouTube χωρίς να βιώνουμε το μοναδικό συναίσθημα μιας συναυλίας. Εκτός αν πιστεύετε ότι το να δείτε ένα βίντεο από το YouTube ισοδυναμεί με το κανονικό live…
Δεν είναι, όμως, κάτι καινούργιο αυτό… Πάντα, το είχε μέσα του ο Έλληνας οπαδός, γι’ αυτό και είπα πριν ότι είναι θέμα νοοτροπίας. Απλώς, τώρα μας φαίνεται πιο έντονο λόγω όλων αυτών των μέσω κοινωνικής δικτύωσης. Το ίδιο όμως ισχύει και για τα συγκροτήματα. Πολλοί φίλοι συχνά αναρωτιούνται γιατί θεωρώ ότι δεν υπάρχει ουσιαστική ελληνική σκηνή, με όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει μία υγιής και εύρωστη σκηνή. Έχετε πάει σε συναυλία που ανοίγουν ελληνικά συγκροτήματα; Είτε δεν θα δείτε μέλη άλλων συγκροτημάτων να στηρίξουν την προσπάθεια των «συναδέλφων» τους είτε τα ίδια αυτά τα συγκροτήματα που μοιράζονται τη σκηνή με κάποιο άλλο, θα αποχωρήσουν πριν το τέλος του live στερώντας το όποιο δυνητικό χειροκρότημα από το έτερο συγκρότημα. Εξαιρέσεις, φυσικά, υπάρχουν και ευτυχώς που υπάρχουν! Αλλά δεν σώζουν την κατάσταση.
Στο δια ταύτα. Απολαύστε μία συναυλία και μην είστε με το δάκτυλο στη σκανδάλη για να κράξετε την παραμικρή ατέλεια. Δεν είναι επιστήμη, είναι τέχνη ή ακόμη καλύτερα είναι rock n’ roll και επιβάλλονται οι ατέλειες! Θυμάστε πως ήταν όταν παρακολουθήσατε τις πρώτες σας συναυλίες; Προσπαθήστε να ξανανιώσετε κάπως έτσι! Ζούμε στην Ελλάδα και αυτές οι ευκαιρίες είναι λιγοστές. Μην τις αφήνετε να περνούν έτσι. Εκτός, αν σας ικανοποιεί το μόνιμο ποζεριλίκι πίσω από έναν υπολογιστή ή ακόμη χειρότερα αν θεωρείτε ότι δεν έχετε ανάγκη να βγείτε από το καβούκι σας γιατί τα έχετε ζήσει όλα. Άρα ξέρετε τι απομένει, έτσι;
Σάκης Νίκας
