Θαυμάζω το κουράγιο των Ελλήνων διοργανωτών σε καιρούς που ξέρουν πως όποια προσπάθεια και να κάνουν για να φέρουν κάτι καινούργιο, στη συντριπτική της πλειοψηφία δεν θα εκτιμηθεί (και είναι το πιο light ρήμα που μπορώ να χρησιμοποιήσω). Τα έχουμε πει και αναλύσει τόσο πολλές φορές που θα κουράσουμε επαναλαμβάνοντας τα, ωστόσο υπήρξε τόλμη να έρθουν στη χώρα μας –ως πακέτο παρακαλώ- τρία συγκροτήματα που ποτέ δεν είχαμε δει μέχρι στιγμής και που είναι πολύ πιθανό μετά από όσα είδαν να μην θέλουν να μας ξανάρθουν. Ένα πακέτο άκρως βόρειο, καθώς περιλάμβανε τους Φινλανδούς OMNIUM GATHERUM, τους HAMFERD από τα Νησιά Φερόες και τους HEIDRA από τη Δανία. Δεν περίμενα μεγάλη προσέλευση είναι η αλήθεια, ο καθένας γνώριζε ότι μιλάμε για μπάντα (αναφέρομαι στους headliners αποκλειστικά) που δεν έχει ιδιαίτερο ρεύμα στη χώρα μας και που αν οι δίσκοι τους ειδικά κατά την τρέχουσα δεκαετία δεν ήταν τόσο καλοί, αντί για περίπου 100 εισιτήρια, παίζει τη συναυλία να έβλεπε και μονοψήφιος αριθμός ατόμων (μαζί με τους υπαλλήλους του Fuzz Club). Το εγχείρημα καθαρά εμπορικά καταγράφεται ως παταγώδης αποτυχία παρά την καλή διάθεση του διοργανωτή και ο μέσος Έλληνας οπαδός ήδη ορέγεται την επόμενη φορά που θα δει AMON AMARTH, ARCH ENEMY και τα συναφή.
Οι HEIDRA ήταν μία πολύ όμορφη έκπληξη για τα περίπου 20-30 άτομα που βρίσκονταν στο χώρο εκείνη τη στιγμή. Παίζουν ένα στυλ το οποίο παραπέμπει σε folk ήχο όταν μπάντες τύπου TYR, MOONSORROW, ENSIFERUM, έκαναν ένα μεγάλο μπαμ περίπου πριν 10-15 χρόνια κι άρχισαν πολλοί να παίζουν έτσι και να μη λυπάται κανείς τους τα άμοιρα αυτιά μας. Οι HEIDRA έναντι όλων αυτών έχουν δύο τεράστια καλά. Πρώτον ότι έχουν πολύ καλές και ουσιώδεις μελωδίες, με τα τραγούδια τους να έχουν αρχή, μέση και τέλος και να αποδεικνύονται τεχνικά καταρτισμένοι όσο λίγες μπάντες που έχουμε δει και δεύτερον και κυριότερο, τα φωνητικά του πολύ καλού τραγουδιστή δεν μπλακίζουν με αχρείαστα ουρλιαχτά. Δεν φαντάζεστε πόσο σωτήριο είναι αυτό σε αυτού του είδους τη μουσική και πόσο καλύτεροι ακούγονται από όλη τη μάζα όσων παίξανε έτσι. Σουρεάλ το σκηνικό να βλέπεις τέσσερις καράφλες στη μπροστινή γραμμή, με μόνο τον ντράμερ να έχει… σκεπή στο κεφάλι του, αλλά κι αυτός δεν πολυφαινόταν καθώς φορούσε κουκούλα. Πάρα πολύ καλή η απόδοση τους στο κάτι παραπάνω από μισάωρο που παίξανε, κέρδισαν τις εντυπώσεις και ένα δυνατό –παρά τα λιγοστά άτομα- χειροκρότημα και προς τιμήν τους, έκατσαν μετά και είδαν τις άλλες μπάντες μαζί με τον κόσμο. ΕΥΓΕ!
Οι HAMFERD ήταν λίγο πιο γνωστοί στους λίγους και καλούς που βρέθηκαν στο Fuzz, μία πολύ καλή doom/death παλαιάς κοπής μπάντα οι οποίοι βγήκαν στη σκηνή σαν άλλοι AKERCOCKE ή FLESHGOD APOCALYPSE, ντυμένοι στην τρίχα με τα κοστούμια τους σαν κύριοι που συνόδευσαν κυρία σε υψηλής αισθητικής ραντεβού. Πολύ καλός και δυνατός ο ήχος τους, αυτό όμως που διέκρινα από τους παρευρισκόμενους ήταν ότι κάτι η μεγαλύτερη ενέργεια των HEIDRA, κάτι η στατικότητά τους επί σκηνής (παρότι ο μπασίστας και μόνο που τον έβλεπες έτσι ανέκφραστο ήταν μεγάλη μορφή), μάλλον δεν «πιάσανε» τον κόσμο όσο θα ήθελαν. Παίξανε περίπου 50’ τα λιγοστά λόγω διάρκειας κομμάτια τους και πήραν μεν χειροκρότημα, χλιαρότερο δε από τους προηγηθέντες Δανούς. Μάλιστα πέτυχα 2-3 που είχαν έρθει περισσότερο για να δουν τους HAMFERD και όχι τους OMNIUM GATHERUM και όλοι εξέφρασαν την απογοήτευσή τους σαν να μην πήραν το 100% που ήθελαν από το συγκρότημα. Δεν μπορώ να πω ότι με κούρασαν γιατί θα ήταν ψέμα, είχα όλη την καλή διάθεση να τους παρακολουθήσω όπως και έκανα, έχω δει πολύ χειρότερες μπάντες στη ζωή μου, αλλά αντίστοιχα έχω δει και πολύ πιο διασκεδαστικές, θα ήθελα να τους ξαναδώ σε καλύτερες συνθήκες.
Οι OMNIUM GATHERUM εμφανίζονται σχεδόν ένα τέταρτο νωρίτερα (22:18) από το προγραμματισμένο και εξ αρχής φαίνεται ότι βρίσκονται σε φοβερή κατάσταση και ότι παρά το λιγοστό κόσμο, ήρθαν να το διασκεδάσουν όσο γινόταν. Το νέο τους άλμπουμ “The burning cold” είναι από τα καλύτερα της καριέρας τους, ενώ δε δείχνουν να εφησυχάζουν παρότι δεν έλαβαν ποτέ την αναγνώριση που άξιζαν. 8 άλμπουμ κι ένα ΕΡ σε 17 χρόνια, το λες και συγκινητικό αν όχι υπερπαραγωγικό. Μετά την εισαγωγή “The burning”, το νέο τους χιτάκι “Gods go first” ανοίγει επίσημα το σετ, ενώ δίπλα στον Markus Vanhala στις κιθάρες, βλέπουμε πάλι (δεύτερη φορά έκπληξη) τον Janni Liimatainen, που κάτι λίγοι και βλαμμένοι αγαπάμε από τις μέρες του στους SONATA ARCTICA, όπερ και σημαίνει ότι είδαμε το παρόν κιθαριστικό δίδυμο των INSOMNIUM και το 40% της μπάντας. Φοβεροί σε συγχρονισμό και οι δύο, παρότι αφού ακούμε και το “Frontiers” και το “Rejuvenate!”, τα riffs δεν ακούγονται τόσο δυνατά, ενώ και ο τραγουδιστής Jukka Pelkonen, παρότι δε χάνει πώρωση, ακούγεται λιγάκι πίσω. Ευτυχώς ο ήχος από κει και μετά δυναμώνει (όχι πάλι όσο θα έπρεπε αλλά δεν είχαμε φαινόμενο τελευταίας συναυλίας DARK TRANQUILLITY που ακόμα ψάχνουμε ν’ ακούσουμε κιθάρες) και τα πράγματα κυλάνε καλύτερα.
Ο Αapo Koivisto στα πλήκτρα του πολλές φορές οδηγεί τους υπόλοιπους να πατήσουν πάνω στους ρυθμούς που εισάγει, ο μπασίστας Μikko Kivisto είναι στιβαρός, ενώ ο ντράμερ Tuomo Latvala είναι πραγματικό μηχανάκι που σπάει τα πάντα και σίγουρα ένας από τους καλύτερους που έχουμε δει στη χώρα μας. Το “Soul journeys” ζεσταίνει το κοινό, καπάκια μπαίνει το κολλητικότατο “Be the sky”, ενώ το αγαπημένο μου κομμάτι τους “In the rim” (το Φινλανδικό “Bullet ride”) μου προσφέρει περίσσεια χαρά στο άκουσμα του. Ο Pelkonen ατάραχος από την έλλειψη κόσμου, κοπανιέται σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας στηρίζοντας τα γόνατα του στο έδαφος σχηματίζοντας κερατάκια και κουνώντας το κεφάλι του δεξιά-αριστερά, ένα πολύ σπαστικό στυλάκι το οποίο όμως δείχνει να τον βολεύει και το σωστό να λέγεται, δε σταμάτησε στιγμή παρά μόνο όταν τραγουδούσε, ενώ προέτρεπε τον κόσμο να χτυπηθεί μαζί τους, άξιος και επικοινωνιακός πέραν πάσης προσδοκίας. Στη συνέχεια ακούσαμε τα “Chaospace”, “Refining fire” (πυρ και όποιον πάρει ο χάρος), “The unknowing” (ύμνος), “New world shadows” (εγώ να έφτιαχνα το σετ δε θα τα παίζανε όλα αυτά) και το κύριο μέρος της συναυλίας κλείνει με τα φοβερά “Over the battlefield” και “Skyline” (ή αλλιώς το Φινλανδικό “Only for the weak”).
Eπέστρεψαν για δύο ακόμα κομμάτια εκεί που νομίζαμε ότι δε θα έχει άλλο, παίζοντας μάλιστα ένα μικρό δείγμα ελληνικού θέματος στην κιθάρα με τον Liimatainen να λέει στο κοινό να σιωπήσει σε σοβαρό ψαρωτικό υφάκι. Έτσι ακούσαμε και το “New dynamic” και η συναυλία έκλεισε στην τίμια διάρκεια των 84’ με το “Cold” και με τους OMNIUM GATHERUM όχι απλά να μην κάνουν αγγαρεία επί σκηνής, αλλά ξεκάθαρα να δείχνουν ότι το διασκεδάζουν και να δίνουν το 100%. Είναι η δεύτερη περίπτωση τις τελευταίες μέρες που θα βγάλω το καπέλο σε συγκρότημα μετά τους MANTAR τις προάλλες, καθώς όσο να ’ναι, όταν δεν έχει κόσμο, λείπει ο παλμός και το γηπεδικό feeling, οι περίπου 100 όμως συνολικά που βρέθηκαν στο χώρο, χειροκρότησαν θερμά τους OMNIUM GATHERUM, οι οποίοι το χάρηκαν τόσο πολύ που είπαν ότι θέλουν να έρθουν ξανά (που το βρίσκετε το κουράγιο ήθελα να ’ξερα, και δεν το είπαν τυπικά, το είπαν και το εννοούσαν). Θεωρώ ότι ανέβηκαν πάρα πολύ στα μάτια όσων τους παρακολούθησαν, αλλά η ιδανική στιγμή θα ήταν να είχαν έρθει πέρυσι με τους DARK TRANQUILLITY, καθώς σίγουρα αξίζουν μεγαλύτερο κοινό. Η πορεία τους είναι πολύ σταθερή και πιστεύω έτσι θα συνεχίσουν, το Ελληνικό κοινό ωστόσο προτιμάει τον καναπέ από τις πραγματικά καλές μπάντες…
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
