a
Erevos under Greek sun
Τον περασμένο Μάρτιο οι Έλληνες doom/deathsters (πλέον) ON THORNS I LAY κυκλοφόρησαν την 8η κατά σειρά και 2η μετά την επιστροφή τους μετά από 12 χρόνια, δισκογραφική δουλειά, οι οποία φέρει τον τίτλο “Aegean Sorrow”. Αν μη τι άλλο η μπάντα έκανε «θόρυβο» με αυτή τη κυκλοφορία, αφού πέρα την ολική επιστροφή του ήχου τους στο παρελθόν, έγραψαν ένα πάρα πολύ καλό δίσκο, ο οποίος τους έφερε δυνατά και πάλι στο προσκήνιο. Δεν χάσαμε λοιπόν την ευκαιρία να μιλήσουμε με τον κιθαρίστα και ιδρυτικό μέλος της μπάντας Χρήστο Δραγαμεστιανό, ο οποίος μας μίλησε απολύτως ακομπλεξάριστα για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον των ON THORNS I LAY.
Ποιες είναι οι αντιδράσεις του κόσμου αλλά και του μουσικού τύπου για τη καινούρια σας δουλειά;
Καταρχήν σ’ ευχαριστούμε πολύ για την συνέντευξη. Οι αντιδράσεις του κόσμου και οι κριτικές είναι αποθεωτικές πραγματικά για τον δίσκο. Δεν θα σου κρυφτώ όμως, αυτήν την φόρα ξέραμε ότι αυτή η δουλεία είναι ξεχωριστή όποτε το περιμέναμε.
Δώστε μας λίγο το ιστορικό της κυκλοφορίας. Φαίνεται πως δράσατε σχεδόν αθόρυβα για την δημιουργία του.
Κοίτα λείπαμε χρονιά απ την σκηνή. Βέβαια ποτέ δεν ήμασταν μια μπάντα εξωστρεφής όσον άφορα τα μέσα ενημέρωσης και τις αντιδράσεις μας. Είμαστε μουσικοί και απλά μας αρέσει να δημιουργούμε καλούς δίσκους. Όλα τα υπόλοιπα μας αφήναν αδιάφορους αν και αυτό βέβαια κόστισε όσον αφορά την δημοτικότητα μας που θα μπορούσε βάσει της δουλειάς μας να ήταν σίγουρα πολύ μεγαλύτερη. Όταν εγώ γύρισα απ’ το εξωτερικό που έλειπα για επαγγελματικούς λόγους γύρω στο 2014 είπαμε με τον Στέφανο να ξαναπαίξουμε, οπότε σιγά σιγά αρχίσαμε να προβάρουμε και η αλήθεια είναι νιώσαμε εκείνον τον ενθουσιασμό που είχαμε τότε, τις παλιές καλές μέρες στις αρχές μας, κάτι φυσικά που μας είχε λείψει πολύ τα τελευταία χρονιά.
Αν και πριν δύο χρόνια κυκλοφόρησε το “Eternal Silence”, ωστόσο φαίνεται πως με το “Aegean sorrow” εγκαινιάσατε μια νέας εποχής για τη μπάντα. Νοιώθετε το ίδιο;
Σταματήσαμε κάπου το 2004 μόλις είχαμε τελειώσει τις ηχογραφήσεις της επόμενης δουλειάς. Όταν μετά από 10 χρονιά λοιπόν είπαμε να ξαναπαίξουμε, γράφαμε το νέο άλμπουμ αλλά κυκλοφορήσαμε εκείνο το υλικό μέσω της ελληνικής Sleaszy Rider Recs φέρνοντάς το, όσο μπορούσαμε στον αρχικό μας ήχο, πίσω στις αρχές των 90s, πίσω στις ρίζες μας όπως και θα κινηθούμε από δω και περά. Το “Aegean” όμως ουσιαστικά μας καθιερώνει σ’ αυτήν την νέα μας μουσική εποχή, πίσω στον αρχικό μας ήχο.
Κατά τη γνώμη μου ότι το “Aegean sorrow” είναι αν όχι η καλύτερη, η πιο ώριμη δουλειά σας.
Ναι ακριβώς έτσι είναι. Το νέο μας άλμπουμ είναι ότι πιο ώριμο έχουμε κάνει και κατά την γνώμη μας είναι ο καλύτερος δίσκος μας. Είναι ένα OTIL άλμπουμ με όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία μας απ τα demo μας, αλλά και τους πρώτους 4 δίσκους μας πιο σκοτεινό και βαρύ. Απ’ την μια είναι τα 25 plus χρόνια ύπαρξης. Απ την άλλη μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα αποχής απ’ τα πάντα, γυρίσαμε τόσο διψασμένοι για καλή μουσική και ήμασταν τόσο σίγουροι γι αυτόν δίσκο, και αυτό ακούγεται απ’ τα πρώτα κιόλας λεπτά. Νιώθουμε ότι ήρθε για να μείνει.
Σε σχέση με τις προηγούμενες κυκλοφορίες σας, το “Aegean sorrow” ίσως είναι ο πιο ακραίος σας δίσκος. Τι σας οδήγησε σε αυτό το ύφος;
Αυτό το άλμπουμ είναι λυτρωτικό θα έλεγα για μας. Τα τελευταία χρόνια είχαμε χάσει το ενδιαφέρον μας για την μουσική, μιας και η κατεύθυνση που είχαμε ακολουθήσει δεν μας εξέφραζε πλέον. Είμαστε κυρίως οπαδοί του Death metal οπότε θεωρώ πως είναι απόλυτα λογικό αυτό να βγαίνει και στον δίσκο μας. Πάντα ήμασταν μια death μπάντα σίγουρα κάπου το χάσαμε αλλά τώρα επιστρέψαμε για τα καλά. Το επόμενο άλμπουμ που έχουμε ήδη αρχίσει να γραφούμε θα ναι ακόμα πιο βαρύ και σκοτεινό.
Αν δεν κάνω λάθος πρέπει να είναι ο πρώτος δίσκος που δε χρησιμοποιείτε καθόλου γυναικεία φωνητικά. Πως και πήρατε αυτή την απόφαση; Δεν ταίριαζαν στο ύφος;
Έγινε σκόπιμα. Θέλαμε να πετύχουμε μια βαριά μελαγχολική και συνάμα σκοτεινά πένθιμη ατμόσφαιρα και θεωρώ πως κάτι τέτοιο δεν είχε θέση σ’ αυτό το υλικό. Ξέρεις ποτέ δεν είχαμε κλισέ και πρέπει στην μουσική μας. Μπορεί κάποιος να μας κατηγορήσει για ό,τι θέλει, για ένα πράγμα όμως είμαστε περήφανοι. Είχαμε απ’ τις αρχές μουσική ταυτότητα ανεξάρτητα του ύφους μέσω του οποίου εκβραζόμασταν κάθε εποχή, και ποτέ δεν παίζαμε με σκοπιμότητα, μα μόνο από αγάπη για δημιουργία και μουσική.
Ποιες μπάντες σας επηρέασαν περισσότερο στον ήχο του “Aegean Sorrow”;
Θα έλεγα τα ακούσματα που είχαμε πάντα αλλά και οι δικοί μας δίσκοι κυρίως τα demo μας και οι 4 πρώτοι. Οι OPETH, PARADISE LOST, ANATHEMA, KATATONIA, MY DYING BRIDE αλλά και οι ΒOLT THROWER, BLOODBATH, INCANTATION και πολλά άλλα πιο underground, είναι συγκροτήματα που ακούμε όλα αυτά τα χρόνια και έχουν επηρεάσει τον ήχο μας διαχρονικά.
Τι σας επηρέασε στιχουργικά;
Μας εμπνέουν όλες οι δύσκολες καταστάσεις που όλοι μας έχουμε κατά καιρούς περάσει σε ένα τόσο δύσκολο πλέον και πολύπλοκο κόσμο. Το άλμπουμ αυτό όμως μιλά για αυτήν την δυστυχία που υπάρχει τα τελευταία χρόνια δίπλα στην πόρτα μας, όλη αυτή την καταστροφή που συμβαίνει και εξακολουθεί κάθε μέρα να οδηγεί χιλιάδες στους τάφους ή στη προσφυγιά. Και όλα αυτά μέσα από τις καρδιές μας έχοντας κατά νου πως κάποιοι έχουν μιλήσει για αυτά προφητικά αν θες πριν από αρκετά χρόνια. Η αυτοκαταστροφή της ανθρωπότητας απλά επαναλαμβάνεται για μια ακόμα φόρα…
Αν μπορούσατε να γυρίσετε στο παρελθόν, ποιον δίσκο δε θα κυκλοφορούσατε και γιατί; Θα θέλατε να αλλάξετε κάτι σε κάποιον δίσκο;
Πολύ καλή ερώτηση και καταλαβαίνω πολύ καλά τι εννοείς. Κοιτά η αλήθεια είναι ότι κάπου αδικήσαμε τους εαυτούς μας με κάποιες επιλογές που σίγουρα μας στοίχησαν στο θέμα της δημοτικότητας. Από την άλλη όλοι μας οι δίσκοι, όπως έχω ξαναπεί είναι αληθινοί και έχουν κοινό παρονομαστή τις χαρακτηριστικές μας μελωδικές γραμμές ανεξάρτητα τους ύφους της κάθε περιόδου και την μελαγχολική ατμόσφαιρα που διέπει τις δουλειές μας. Σίγουρα αν τους ξαναηχογραφούσαμε τώρα ηχητικά θα τους φέρναμε στον σημερινό μας ήχο κάνοντας τους πιο σκοτεινούς άλλα αυτό είναι φυσικά μια πολύ θεωρητική απάντηση…
Στο δίσκο συμμετέχουν μεταξύ άλλων ως guests, ο Paul Kuhr (NOVEMBERS DOOM) και ο Bob Katsionis. Πως προέκυψαν αυτές οι συνεργασίες;
Στον δίσκο συμμετείχαν ο Αlex Swamp από POTERGEIST και THE BLACK CAPES, ο Bob Katsionis, o Paul Kurh από NOVEMBERS DOOM, o Chris Rusty από THE BLACK CAPES, o Χρήστος Φοίτος από DIVINER και o Λάμπρος Κικλής. Όλοι οι μουσικοί έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους στο άλμπουμ με την δική τους μουσική χροιά κ τουs ευχαριστούμε πολύ.
Την παραγωγή του δίσκου έχει επιμεληθεί ο πολύς Dan Swano. Πως ήταν η συνεργασία μαζί του; Είστε ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα;
Είμαστε απόλυτα ευχαριστημένοι με τον ήχο του δίσκου. Ακούγεται τόσο βαρύς και διάπλατος άλλα και οργανικός. Τον Dan τον ακολουθούμε από τις αρχές των 90s με τα άλμπουμ των EDGE OF SANITY και όλες τις υπόλοιπες δουλειές του, και αυτός ο δίσκος άξιζε τον καλύτερο δυνατό ήχο. Έτσι ηχογραφήσαμε τα πάντα εδώ στην Αθήνα στα Devasoundz studio με τον Fotis Benardo και τον Θάνο Τζανετόπουλο. Τα παιδιά έκανα καταπληκτική δουλειά και βοήθησαν παρά πολύ με τις ιδέες τους και αυτοί στην δημιουργία του δίσκου. Την μίξη και το mastering τα κάναμε στο Unisound studio του Swano και μπορώ να σου πω από τώρα πως έχουμε ήδη μιλήσει και για το επόμενο καθώς θα ακολουθήσουμε ακριβώς τον ίδιο δρόμο.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Αρκετά live, έχουμε ήδη παίξει με SATYRICON εδώ στην Αθήνα και ετοιμαζόμαστε να παίξουμε με SEPTIC FLESH σε Βόλο και Θεσσαλονίκη. Επίσης σε λίγες μέρες θα ανακοινώσουμε την συνεργασία μας με μεγάλο ευρωπαϊκό tour managment label που μας προσέγγισε και νομίζω και κάποιες πρώτες ημερομηνίες για ευρωπαϊκά shows μιας και δεν σου κρύβω ότι ήδη μας προταθήκαν κάποια και τα εξετάζουμε. Κάπως έτσι θα κυλήσει το υπόλοιπο 2018 και 2019 και περίπου σε ένα χρόνο θα μπούμε στο studio για το επόμενο μας άλμπουμ. Οι οπαδοί μας να περιμένουν πολλά από μας και θα προσπαθήσουμε να καλύψουμε όλο αυτό το μεγάλο χρονικό κενό με δυνατούς και πάντα ποιοτικούς δίσκους. Σε ευχαριστώ πολύ και πάλι για την ευκαιρία που μας έδωσες να τα πούμε.
Γιώργος Δρογγίτης, Νίκος Ζέρης
