a
Τα έχω πει πιστεύω ξανά, για τη σχέση Μεγάλης Βρετανίας και thrash metal. Underground δυναμικής μπάντες, με ολίγους τολμηρούς και εκλεκτούς να ξεπετάγονται και να μοιράζουν τις απαραίτητες σφαλιάρες, σαν οργανωμένοι χούλιγκανς, σε όποιον πει την εξυπνάδα του. Από τη νέα φρουρά, το έργο αυτό ανέλαβαν οι φοβεροί και τρομεροί EVILE, οι εκπληκτικοί GAMA BOMB, ενώ αίσθηση έχουν κάνει και οι SHORT SHARP SHOCK, έχοντας χτίσει ελπίδες για το μέλλον. Aπό την παλιά φρουρά, τη σημαία κρατούν ψηλά οι underground στρατιώτες ACID REIGN, οι WARLORD UK και φυσικά, οι XENTRIX (ακόμα να συνέλθουμε από το περσινό αριστουργηματικό “Bury the pain”). Μία μπάντα, ωστόσο, στέκεται σε δημοτικότητα πάνω από όλες. Οι θρυλικοί ONSLAUGHT από το Bristol.
Από το hardcore punk των πρώιμων demo ημερών, στο βρώμικο thrash του διδύμου “Power from hell” (1985) και ”The force” (1986), στο πιο «διαφορετικό» “In search of sanity” (1989) (με τον μεγάλο Steve Grimmett των GRIM REAPER στο μικρόφωνο) και στην επάνοδο τους, με τη τριάδα δίσκων “Killing peace” (2007), ”Sounds of violence” (2011)και ”VI” (2013), οι Βρετανοί αποτελούσαν εγγύηση ποιότητας. Το ύφος τους μεταλλάχθηκε, έγινε πιο μοντέρνο και ακραίο (κλείνοντας το μάτι πονηρά στο τρίπτυχο SLAYER/EXODUS/TESTAMENT), χωρίς να θυσιάζεται η μελωδία της φωνής του Sy Keller, κάνοντάς τους έτσι, ικανούς να σταθούν στη σύγχρονη σκηνή με αξιώσεις. Φέτος όμως, έσκασε η βόμβα. Ο Keller αποχωρεί από το συγκρότημα εν μέσω καραντίνας, λόγω οικονομικών προβλημάτων. Με το δίσκο στα σκαριά και σχεδόν έτοιμο, τι κάνεις; Οι ONSLAUGHT βρίσκουν αμέσως ολοκαίνουργιο τραγουδιστή, στο πρόσωπο του David Garnett. Το ερώτημα είναι: πως θα γεμίσει τα παπούτσια του Sy Keller ο καινούργιος;
Η απάντηση σε αυτό, δίνεται «στο γήπεδο». Κοινώς, νέος (έβδομος σε 35 χρόνια δισκογραφίας) δίσκος, με τίτλο “Generation antichrist”, από το δυναμικό της AFM Records πλέον, ο οποίος κυκλοφόρησε επίσημα στις 7 του Αυγούστου. Η εισαγωγή “Rise to power”, μας φέρνει αντιμέτωπους με ειδήσεις, με την κατάσταση του κόσμου σήμερα και πάει λέγοντας. Και μετά, “Strike fast, strike hard”, με τις λυσσασμένες διπλομποτιές να παίρνουν αιχμαλώτους και να αφήνουν πτώματα, μοιράζοντας θάνατο, σε ένα ισοπεδωτικό κομμάτι. Στο ίδιο μοτίβο βίας και τα σεμινάρια Αγγλικού χουλιγκανισμού με τους γενικότερους τίτλους “Religiousuicide” και “Addicted to the smell of death”. Ανυπομονώ να αρχίσουν οι συναυλίες εκ νέου για να δω πόσο θα αγαπηθούν σε live σκηνικό. Το δε επόμενο και πρώτο videoclip του δίσκου, “Bow down to the clowns”, συνεχίζει τον κύκλο σε πιο mid-tempo ταχύτητες, με ηχηρό πολιτικό μήνυμα με πολλαπλούς αποδέκτες, όπως και το “All seeing eye”, παρόλο που μετά το solo επιταχύνει επικίνδυνα!
Στη μέση στέκεται επίσης το φοβερό ομώνυμο κομμάτι, μοιράζοντας ακριβώς τα σχεδόν 6 λεπτά του, μεταξύ της γκρούβας και του ξύλου. Ξεχωριστή μνεία πρέπει να γίνει στο “Empires fall”, που δείχνει πόσο καλή είναι η μπάντα αυτή, σαν σύνολο, όταν χτίζει ατμόσφαιρα μέσα σε 5.5 λεπτά, με ύπουλα leads να στήνουν το παιχνίδι. Ο δε David Garnett, αποδεικνύεται λίρα εκατό για τον βασικό συνθέτη της μπάντας, Nigel Rockett, αφού διαθέτει στο λαρύγγι του death metal βρυχυθμούς, γρέζι, μελωδία και τον απαραίτητο τσαμπουκά για να κουμπώσει με αυτό το υλικό. Όχι και άσχημα για άνθρωπο που ήρθε χωρίς περγαμηνές σε αυτήν τη θέση! Ο δίσκος κλείνει ιδανικά, με το MOTORHEAD-ίστικο “A perfect day to die” να θυμίζει ποιοι είναι, από που προέρχονται και που πάνε. Για όσους μερακλήδες πάρουν την Ιαπωνική έκδοση, υπάρχει μία αξιοπρεπέστατη επανεκτέλεση του “In search of sanity”, περνώντας τη μοντέρνα ματιά των ONSLAUGHT, πάνω σε ένα παρεξηγημένο αλλά κλασσικό τους κομμάτι.
37 λεπτά (ούτε καν ένα ημίχρονο) αρκούν για να μπει η ομάδα των ONSLAUGHT στο γήπεδο, να μοιράσει ωραία και όμορφα τεσσάρες στον αντίπαλο και απλώς για τα επόμενα λεπτά, μέχρι το πέρας του ημιχρόνου, να αλλάζει πασούλες μέχρι να τους χειροκροτήσουν και οι απέναντι. Οι Βρετανοί έχουν κάθε μα κάθε λόγο να καμαρώνουν για αυτό το μικρό θρίαμβο, τηρουμένων των συνθηκών, ξεπερνώντας το σκόπελο της απώλειας του κλασσικού τους τραγουδιστή και κερδίζοντας έτσι το στοίχημα, τόσο με τους εαυτούς τους, όσο και με τους οπαδούς τους. Μη σας πάρει όμως άλλα 7 χρόνια παίδες το επόμενο, έτσι; Ως τότε, STRIKE FAST, STRIKE HARD!
8.5/10
Γιάννης Σαββίδης
