a
LETHAL. “Programmed”. Δύο λέξεις που αρκούν ώστε να δημιουργήσουν τα καλύτερα των συναισθημάτων στον οποιονδήποτε φίλο του τεχνικού, προοδευτικού power metal. Αυτού που δεν διστάζει να μπει στα χωρικά ύδατα του progressive. Που διακατέχεται από λυρισμό. Που οι μελωδίες έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο τελικό σύνολο. Σε αυτό το στυλ metal μουσικής όπου ο τραγουδιστής με κρυστάλλινη, πολλές φορές εξωπραγματική φωνή, καταθέτει ψυχή και «ταξιδεύει» τον ακροατή. Από τους καλύτερους λοιπόν δίσκους του είδους το “Programmed”, διαμάντι, απόκτημα πραγματικό. Αλλά γιατί αναφέρομαι σε αυτό;
Γιατί οι OPEN BURN είναι, με λόγια και με έργα, η δεύτερη φύση του. Γιατί οι Dell Hull (κιθάρες), Glenn Cook (μπάσο) και Jerry Hartmann (τύμπανα) «έλαμψαν» σε εκείνον τον τρομερό δίσκο. Αντάμα λοιπόν με τον Eric Johns, πρώην τραγουδιστή των διαλυμένων πια progressive thrashers SIMPLE AGGRESSION, δημιούργησαν ένα ακόμη συγκρότημα που οφείλουμε να παρακολουθήσουμε από πολύ κοντά. Ναι, θυμίζει αρκετά LETHAL. Μα, λογικό δεν είναι; Το θέμα είναι πως το κάνουν εξαιρετικά προσεγμένα, δεν πέφτουν στη παγίδα του να αναμασήσουν το ένδοξο παρελθόν απλά για να αποκτήσουν ταυτότητα ξανά. Έχουν ταυτότητα. Ο Johns στα φωνητικά είναι εξαιρετικός, με μια φωνή που έχει τη δική της χροιά μέσα σε ξεκάθαρα Mallicot-Tate-Khan «καλούπια». Αξίζει δε να σημειωθεί, πως έχει αντέξει πολύ καλά στο πέρασμα του χρόνου, αφού οι μέρες των προηγούμενων πεπραγμένων του μας πάνε πίσω στις αρχές των 90’s. Μουσικά, το άλμπουμ ισορροπεί ιδανικά μεταξύ power και progressive metal, πάντα αμερικανικής σχολής και έχει μερικά εξαιρετικά τραγούδια να προτάξει, όπως το καταπληκτικό “Drawing Lines” (μιλάμε για έπος που μου θυμίζει ιδιαίτερα τον ομότιτλο ύμνο από το “Programmed”), το εναρκτήριο “Prison of Me”, το (μάλλον) Νο2 του άλμπουμ “Mary’s Lament”… και σταματώ εδώ, για να μην αναφέρω ολόκληρο το δίσκο. Σημαντικό πλεονέκτημα; Τα οκτώ του τραγούδια. Δεν κουράζει, δεν σε κάνει να βαριέσαι, δεν κάνει πουθενά «κοιλιά».
Οι ομοιοπαθείς ξέρετε τι συμβαίνει εδώ. Συγχαρητήρια, μόλις βρήκατε το νέο σας, φετινό τουλάχιστον, «κόλλημα». Οι υπόλοιποι θεωρώ πως πήρατε μια ιδέα. Όσοι ακόμη έχετε κάποιες «σκιές», να σας τις ξεδιαλύνω λέγοντάς σας πως αυτός ο δίσκος αν κυκλοφορούσε στα mid-late 80’s, θα είχε status σήμερα τέτοιο ώστε βρίσκεται δίπλα – δίπλα με κυκλοφορίες όπως “Rage for Order” και “Titan Force”. «Χαστούκι» ισοδύναμο με αυτό που εισπράξαμε όταν κυκλοφόρησε το πρώτο JACOBS DREAM.
8 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
