Ήμουν πολύ τυχερός γιατί έμαθα αυτό το συγκρότημα στην αρχή της πορείας τους. Ένα άγιο χέρι μου είχε δώσει σε κασέτα τους 2 πρώτους δίσκους φρέσκους, μόλις είχαν βγει, δεν είμαι σίγουρος ποιανού ήταν, αλλά τον ευχαριστώ. Θυμάμαι να τα ακούω και να μην τα καταλαβαίνω πλήρως, ήταν death; Ήταν prog; Είχε brutal φωνητικά; Είχε και καθαρά; Ήταν αυτά, και τα είχε όλα αυτά. Θυμάμαι να συζητάμε για την ιδιοφυία ονόματι Mikael Akerfeldt και ότι οι OPETH θα είναι σύντομα το next big thing. Φυσικά το μεγάλο μπαμ έγινε με τους επόμενους δίσκους, εγώ ήμουν ήδη δηλωμένος οπαδός, ήμουν εκεί κάθε φορά που επισκέφτηκαν τη χώρα μας, μέχρι το σημείο που ακολούθησαν περίεργα μουσικά μονοπάτια και δυστυχώς με έχασαν. Ήταν κάπου μετά το 2008 αυτό.
Τώρα όμως έχει γενέθλια το “Ghost reveries”, το οποίο κυκλοφόρησε σαν σήμερα το 2005. Ένας τεράστιος δίσκος σε μια ούτως ή άλλως ποιοτικότατη δισκογραφία, κι όμως δεν είναι ούτε το καλύτερό τους, ούτε το αγαπημένο μου. Είναι όμως σίγουρα αυτό που έχω ακούσει περισσότερο από όλα, γιατί είχε την τιμητική του να μου κρατάει παρέα κατά το 2ο μισό της στρατιωτικής θητείας μου στον εξωτικό Λαγό Έβρου. Παρεμπιπτόντως, εσείς εκεί πάνω, μου χρωστάτε 16 μέρες άδεια ακόμα, συν τις τιμητικές από τις αιμοδοσίες. Μη νομίζετε ότι το ξέχασα.
Θυμάμαι να κάθομαι στο κέντρο ψυχαγωγίας μονάδας με τα ακουστικά στα αυτιά και να παίζω τα τύμπανα από το φινάλε του “Harlequin forest”, χωρίς ψηφιακό timer βέβαια, με το στοίχημα να τελειώσουμε ταυτόχρονα. Μαγικό όταν το κατάφερνα, και ήταν και σωστό, κυρίως γιατί δεν είμαι ντράμερ. Είχε γυριστεί και video clip για το “The grand conjuration”, το hitάκι του δίσκου, το οποίο φυσικά και ήταν υπερπετσοκομμένο σχεδόν στο μισό γιατί η κανονική διάρκεια του κομματιού είναι 10 λεπτά και 21 δευτερόλεπτα. Επίσης, στο video δεν εμφανίζεται ο καλύτερος ντράμερ που πέρασε από τους OPETH, ο Martin Lopez, γιατί ήταν άρρωστος στα γυρίσματα, με προσωρινό αντικαταστάτη τον…. Gene Hoglan (!).
Μερικά σημαντικά στοιχεία του “Ghost reveries” που πρέπει να αναφερθούν, είναι ο πρώτος δίσκος που κυκλοφορούν οι OPETH υπό την σκέπη της Roadrunner records, στην καρέκλα του παραγωγού κάθεται ο Jens Bogren και όχι ο Steven Wilson (ήταν στους 3 προηγούμενους δίσκους) και δυστυχώς είναι ο τελευταίος που παίζουν ο κιθαρίστας Peter Lindgren και ο ντράμερ Martin Lopez (καλά, αυτός ευτυχώς που έφυγε, γιατί πήγε και έκανε τη μπαντάρα τους SOEN).
Τέλος, να πούμε ότι το “Ghost reveries” προορίζονταν για concept άλμπουμ, με τους στίχους να κινούνται σε occult και evil satanic μονοπάτια, γιατί ο Mikael εκείνη την περίοδο διάβαζε κάτι παλιά βιβλία της γυναίκας του με αυτή τη θεματολογία, αλλά μετά πάει και γράφει το “Isolation years” που δεν έχει καμία σχέση με τα υπόλοιπα, και του άρεσε τόσο πολύ, ώστε για χάρη του μαλακώνει και η ιδέα του concept άλμπουμ.
Όσον αφορά το εξώφυλλο, η ιστορία λέει ότι έψαχναν στις βιβλιοθήκες της Στοκχόλμης για μια πολύ “κακιά” φωτογραφία, την οποία και δεν βρήκαν ποτέ, αλλά για καλή τους τύχη εμφανίστηκε ο ημίθεος Travis Smith, δίνοντάς τους τη φωτογραφία με τα κεριά, για το πιο gothic εξώφυλλο που είχαν ποτέ κατά τον ίδιο τον Mikael.
Άιντε. Πάμε τώρα να ανακατώσουμε το track list από το χειρότερο (γελώ) προς το καλύτερο.
Edit : πλάκα κάνω. Δεν έχει χειρότερο εδώ. Αυτά τα ατοπήματα είναι πιο μετά, σε κάτι σόρσερες και μόρσερες.
The “Ghost reveries” countdown:
- “Atonement” (6.28)
Χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο μπαίνει τελευταίο. Απλά κάπως πρέπει να ξεκινήσει η φάση. Κατά τα άλλα, ένα όμορφο, ήσυχο, χαμηλών τόνων τραγουδάκι, σχεδόν χίπικο σε σημεία, δεν ξέρω πως μου ήρθε αυτό τώρα, για κάποιο λόγο όταν το ακούω σκέφτομαι ένα 70s κοινόβιο, με τύπους και τύπισσες ντυμένους με καμπάνες και φουλάρια, παραισθησιογόνα ναρκωτικά, να ακούνε “Shocking blue” (δεν ξέρω πως έχω αυτή τη πληροφορία στο database μου, κι εγώ εξεπλάγην) και το “Atonement”. Σόρρυ “Atonement”, αλλά αυτό είσαι.
- “Hours of wealth” (5.20)
Κατά πως δείχνει το πράγμα, τα ήσυχα θα μπουν στο τέλος, για να πάνε τα δυνατά ψηλά. Μεγάλη σε διάρκεια εισαγωγή με hammond και ακουστικές κιθάρες, ελάχιστοι στίχοι, αλλά με μια από τις αγαπημένες μου ερμηνείες του Mikael, ίσως ποτέ δεν θα μπορέσω να αποφασίσω αν τον προτιμάω να τραγουδάει με τα brutal του ή με αυτά όπως εδώ.
- “Isolation years” (3.51)
Το φινάλε του δίσκου, και όπως είπαμε ο λόγος που το άλμπουμ δεν έγινε “σατανικό” concept. Ίσως το μικρότερο σε διάρκεια κομμάτι των OPETH, θα πρέπει να το διασταυρώσω αυτό γιατί δεν είμαι σίγουρος, είναι και αργά και ο Φράγκος περιμένει το mail (σ. Φράγκου: Έψαξα εγώ. Υπάρχει ένα, κατά τι μικρότερο). Κανονικά θα πήγαινε στο τέλος αυτής της λίστας, αλλά κέρδισε πόντους γιατί έπαιξε ρόλο στη τελική μορφή του “Ghost Reveries”.
- “Beneath the mire” (7.57)
Από εδώ και πέρα ζορίζει το κόλπο, γιατί ό,τι έμεινε το αγαπώ εξίσου για διαφορετικούς λόγους το καθένα. Αυτό το συγκεκριμένο θα μπορούσε να ανήκε κάλλιστα στο track list κάποιου παλιότερου δίσκου, ας πούμε στο “Deliverance”. Δεν ξέρω γιατί, αλλά πάντα ξεχώριζε από τα δυνατά εδώ.
- “The grand conjuration” (10.21)
Όπως είπαμε, αυτό θεωρείτο το hitάκι του δίσκου, και δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να σταθεί λογικά αυτό, μιας και η διάρκειά του είναι 10 λεπτά και 21 δεύτερα. Με ένα “διακριτικό” video clip να το συντροφεύει, αποτέλεσε το μοναδικό single του δίσκου, πολύ δυνατό κομμάτι, υπέροχη τυμπανική δουλειά από τον αγαπημένο Martin Lopez, συνεχόμενα ups & downs μουσικά, θα μπορούσε να ήταν τέλειο αν η διάρκεια ήταν κάτι ενδιάμεσο στο edited clip και στο original.
- “The baying of the hounds” (10.41)
Χάλκινο μετάλλιο για αυτό τελικά, τι να κάνουμε. Κι όμως, είναι από τα κομμάτια που τα έχει όλα. Όλα τα στοιχεία της μουσικής των OPETH. Κλασικό αντιπροσωπευτικό δείγμα για αυτό το fusion που αγαπήσαμε. Κιθάρες, riffs, το hammond, ακουστικά μέρη, μέχρι και σημεία που θυμίζουν black metal, φωνητικά κι έτσι κι αλλιώς, αρκετή δόση παράνοιας σε ιδέες και δομή, occult θεματολογία και φυσικά για να χωρέσουν όλα αυτά, διάρκεια της τάξεως των 10 λεπτών και 41 δευτερολέπτων. Μαγεία.
- “Reverie / Harlequin forest” (11.39)
Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Αυτό, εδώ. Άρρηκτα συνδεδεμένο με την ανάμνηση του εαυτού μου ως φαντάρος, 108 μέρες στο στρατόπεδο χωρίς άδεια και έξοδο. Μέσα Αυγούστου παρουσιάστηκα, στη γιορτή μου βγήκα για λίγες ώρες, κι αυτό για να κουρευτώ. Νομίζω ήταν και η τελευταία φορά που μπήκα σε κουρευτήριο. Κόντεψα να μάθω τύμπανα με αυτό εδώ. Το μεγαλύτερο σε διάρκεια τραγούδι του δίσκου, 11 λεπτά και 40 δεύτερα, απίστευτη εξέλιξη από τα πάνω στα κάτω του και από τα γρήγορα στα αργά, σήμα κατατεθέν της μουσικής ιδιοφυίας του Mikael. Απλά το αγαπώ.
- “Ghost of perdition” (10.29)
Έφαγε τόσα πολλά meme για την απότομη εισαγωγή του, που και να θες, δεν γίνεται να μην το έχεις ακούσει. Οφείλω ωστόσο να εξομολογηθώ πως ίσως και να μην είναι γενικά το καλύτερο τραγούδι του δίσκου, αλλά για ένα πράγμα είμαι απόλυτα σίγουρος, και αυτό του έδωσε την πρώτη θέση. Έχει σίγουρα 2 από τα αγαπημένα μου σημεία σε όλη την ιστορία των OPETH : ένα, εκεί κοντά στο 4ο λεπτό με το rhythm section να δίνει ρεσιτάλ για να μπει ο Mikael με το ανυπέρβλητο “darkness by her side…” και δύο, περίπου στο 8ο λεπτό, μετά το σόλο, με την κορυφαία στιγμή του συγκροτήματος ever, αυτό το riff, ο τρόπος που παίζεται, είναι απλά αξιοζήλευτο. Δεν θα καταλάβω ποτέ πως γίνεται κάποιο μυαλό να σκεφτεί κάτι τέτοιο και κάποια χέρια να τα παίξουν έτσι. Ό,τι και να συνέβη στον Mikael και έβγαλε κάτι σόρσερες και μόρσερες μετά το “Watershed”, σε αυτό εδώ το σημείο θα υποκλίνομαι παντοτινά στο μεγαλείο του.
Μίμης Καναβιτσάδος
