Η πορεία των Σουηδών στο prog rock μονοπάτι της καριέρας τους, έχει βρει αποδοχή σε μεγάλο κομμάτι του κοινού που τους αγάπησε ως metal αστέρες. Μπορεί τα “Heritage” και “Pale Communion” να μην ξεχωρίζουν ως απαστράπτουσες κυκλοφορίες του αχανούς πλούτου της ιδιαίτερης αυτής μουσικής, όμως οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι διατηρούν υψηλά τον πήχη της ποιότητας (και κυρίως της αισθητικής) που μας έχει συνηθίσει ο Mikael Akerfeldt και το γκρουπ του. Στην τρίτη κατά σειρά κυκλοφορία της εν λόγω διαδρομής, το φετινό άλμπουμ, με τίτλο “Sorceress”, δίνει μάλιστα την εντύπωση πως θέλει να αποκοπεί από την αποκλειστικά προοδευτική χροιά των προηγούμενων δίσκων και να δοκιμάσει να πλασαριστεί ακόμα πιο κοντά στα μεγαθήρια που όρισαν το γενικότερο rock σύνολο. Και αν αυτό αρχικά ακούγεται ως μια πράξη σεβασμού από τον συνθέτη προς τις βασικές επιρροές του, με τον τρόπο που το πράττουν οι OPETH, αρκετά τραγούδια του άλμπουμ παραπέμπουν σε παραισθήσεις μεγαλομανίας.
Ξεπερνώντας το πρώτο χτύπημα, όταν το μπάσο της ομώνυμης σύνθεσης που προλόγισε μέσα στο καλοκαίρι την κυκλοφορία του δίσκου, ταλαιπώρησε τα ηχεία μας, είναι αλήθεια ότι ανακουφίστηκα αρκετά συνειδητοποιώντας ότι η παραγωγή στον υπόλοιπο δίσκο ήταν αρκούντως πιο φυσιολογική. Αντίθετα, ικανοποιητική ήταν η δεύτερη σύνθεση που διέρρευσε επίσημα το group, με το “Will o The Wisp” να παραπέμπει έντονα στους JETHRO TULL αλλά και στην folkish ατμόσφαιρα που χτίζουν οι OPETH στα κομμάτια που τους λατρεύουμε. Ένα από αυτά θα είναι σίγουρα το ακουστικό “Sorceress 2”, το οποίο θαρρείς ότι ξεπήδησε από κάποιο session του θρυλικού Damnation, ενώ το oriental-instrumental “The Seventh Sojourn” δανείζεται στοιχεία από το “Closure”. Τα καλά νέα τελειώνουν με το “A Fleeting Glance” και την medieval αισθητική του, το όμορφο refrain (εδώ θα βρείτε την πιο ζεστή ερμηνεία του Akerfeldt) αλλά κυρίως στο solo που ολοκληρώνει την σύνθεση.
Οι υπόλοιπες συνθέσεις είτε βυθίζονται στην μετριότητα λόγω αναμασήματος απλοϊκών ρυθμών, όπως στο “The Wilde Flowers” (ο Akerfeldt δείχνει ακόμα μια φορά την αγάπη του στην σκηνή του Canterbury, μιας και ο εν λόγω τίτλος παραπέμπει στην ομώνυμη μπάντα από το μακρινό 1964-5), είτε δεν διαθέτουν τα απαραίτητα στοιχεία για να ενθουσιάσουν. Π.χ στο “Chrysalis” αποδεικνύεται ότι οι ερμηνευτικές δυνατότητες του Mikael είναι περιορισμένες, όταν πιέζει την φωνή του ανέβει οκτάβες, όπως περίπου συμβαίνει και στο “Era”.
Αν και κανένα από τα τρία τελευταία αλμπουμ των OPETH δεν μπορούν να συγκριθούν σε ποιότητα με τα προηγούμενα έργα τους, ομολογώ ότι το “Sorceress” μπορεί να χαρακτηρισθεί ως η πρώτη μεγάλη τους αποτυχία, χωρίς μεγάλες αμφιβολίες. Η αγάπη του δημιουργού για την μουσική που παίζουν αυτή τη στιγμή, έχει οδηγήσει το γκρουπ έξω από τα νερά του, χωρίς φρέσκες ιδέες και εντελώς ανεπαρκές για να εντυπωσιάσει.
6 / 10
Αλέξανδρος Τοπιντζής
