Δεν είναι μονάχα η πλειάδα δίσκων που δίχως τυμπανοκρουσίες έχουν γράψει την δική τους ιστορία στο μεταλλικό (και μη) στερέωμα. Η ισχυρότερη παρακαταθήκη στην μέχρι τώρα πορεία των ORANGE GOBLIN έχει να κάνει κυρίως με την γρανιτένια σχέση αγάπης και λατρείας που έχουν θεμελιώσει με το οπαδικό τους κοινό. Μια σχέση που ισοδύναμα πηγάζει τόσο από την προφανή βρετανική τιμιότητα τους όσο και από το γεγονός ότι έχουν καταφέρει με συνέπεια να απαξιώσουν λέξεις όπως «ξεπέτα» και «απογοήτευση».
Η ένατη αισίως δισκογραφική προσπάθεια του λονδρέζικου κουαρτέτου προσθέτει το δικό της λιθαράκι σε αυτή την σχέση. Σαφέστατα όχι το πιο εντυπωσιακό, ούτε βέβαια και το πιο ενθουσιώδες. Από την στιγμή, άλλωστε, που οι εκπλήξεις και οι πάσης φύσεως καινοτομίες έχουν εκλείψει μάλλον οριστικά από το ρεπερτόριο και τα μεγαλεία των πρώτων τριών δίσκων φαντάζουν πλέον όλο και πιο μακρινά, το “The wolf bites back” πράττει το αυτονόητο. Ανασύρει από το οπλοστάσιο όλα τα θελκτικά στοιχεία της μουσικής των ORANGE GOBLIN και βαράει όπου και όποτε μπορεί στο ψαχνό, με άξιο μπροστάρη και καθοδηγητή το λευκό ταυράκι του Joe Hoare.
Κάπως έτσι δεσπόζουν κομμάτια που καλύπτουν όλα τα γούστα. Θες doom βαριοπούλα που να σκάει στο δόξα πατρί; Υπάρχει το “Sword of Fire”. Γουστάρεις τιγκαρισμένο heavy metal που να ανεβάζει στα ύψη την αδρεναλίνη; Ποντάρεις στο ομώνυμο και φυσικά στο “Burn the ships”. Ψάχνεις κάτι σε πιο γκαζιάρικο και σε πιο heavy rock; Βάζεις τα “Renegade” και “Ghosts of the Primitives” και αφήνεις την κάψα από τις ουϊσκάρες να κάνει την δουλειά της από τον ουρανίσκο μέχρι τον οισοφάγο. Νοστάλγησες λιγάκι τον πιο punk τόνο του “Coup de Grace”; Ντου κατευθείαν στο “Suicide division”. Ψήνεσαι και για μια μερακλήδικη τζούρα από υψηλής απόσταξης southern rock που απογειώνεται από γουστόζικες Hammond-ιές; Κλείσε τα μάτια και άκου το “The Stranger”.
Ο τίτλος όμως του πιο εθιστικού κομματιού του δίσκου πηγαίνει δικαιωματικά στο “Zeitgeist”. Γιατί σου προσφέρει το κάτι διαφορετικό παρόλο που κάπου στα ενδιάμεσα νιώθεις πως κλείνει το μάτι ύποπτα στους MAIDEN και στους MASTODON (της μετά-“The Hunter” δισκογραφίας). Γιατί οι κολληματικές δισολίες (!) του σε τσιτώνουν τόσο άσχημα που θες να ανεβάσεις κατακόρυφα την ένταση για τη μεγαλύτερη δυνατή απόλαυση. Και στην τελική γιατί θα ξεκινήσουμε πεισματική απεργία πείνας έτσι και δεν καταφέρουν με κάποιο διαβολεμένο τρόπο να το χωρέσουν στις επερχόμενες συναυλίες τους.
Το “The wolf bites back” μπορεί λοιπόν μην δαγκώνει τόσο άγρια όσο ενδεχομένως υποδηλώνει ο τίτλος του, ωστόσο είναι ένα ελκυστικό ψηφιδωτό με όσα περιμένεις και γουστάρεις να ακούσεις από τους ORANGE GOBLIN. Και τώρα πια που έσφιξαν για τα καλά οι ζέστες δεν αποτελεί τίποτα λιγότερο από μια όαση rock ‘n’ roll δροσιάς. Συνεπώς ανοίγεις οπωσδήποτε παγωμένη μπύρα, ακούς στην μέγιστη δυνατή ένταση και απολαμβάνεις μέχρι να κλειστεί το επόμενο συναυλιακό τους ραντεβού με τα μέρη μας.
7.5/10
Πάνος Δρόλιας
