Όταν οι τιτάνες SUFFOCATION άνοιγαν τις μπουκαπόρτες για την επέλαση του brutal death metal ήδη το 1991 με το “Effigy of the forgotten”, ουδείς μπορούσε να προβλέψει ως ποιο σημείο θα πήγαιναν οι επίγονοι αυτών. Δείτε το υπερτεχνικό παρακλάδι του, που έσπρωξε τα όρια του ήχου και παρόλα αυτά διατήρησε τη μουσικότητα σε υψηλά επίπεδα. CRYPTOPSY, DISAVOWED, DYING FETUS, DEEDS OF FLESH, Όλοι τους έχτισαν δικούς τους μύθους. Εξέχοντες μεταξύ αυτών, λόγω της υπερτεχνικής προσέγγισης τους, σε απάνθρωπο επίπεδο, είναι οι σπουδαίοι, οι φοβεροί και τρομεροί ORIGIN. Ιδρυθέντες την 4η Ιουλίου του έτους 1997 (με απλά μαθηματικά σε ένα μήνα περίπου από τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, συμπληρώνουν 25 χρόνια ύπαρξης) στο Kansas, προτού μεταφέρουν τα επόμενα χρόνια την έδρα τους στην Νέα Υόρκη.
Από την απάνθρωπη πρώτη τριπλέτα (“Origin”/”Informis infinitas inhumanitas”/”Echoes of decimation”) στην εξέλιξη σε κάτι πιο ανθρώπινο από πλευράς βίας, αλλά πάντα σε υψηλότατο επίπεδο τεχνικής στα επόμενα τέσσερα (“Antithesis”/”Entity”/”Omnipresent”/”Unparalled universe”), οι ORIGIN, συμβόλιζαν την εξέλιξη και την ισορροπία ανάμεσα στη συνθετική ικανότητα και τη παικτική αρτιότητα, παραμένοντας σε ένα επίπεδο πάνω από όλους τους άλλους. Έτσι, με τούτα και με εκείνα, βγήκε και το ολοκαίνουργιο τους άλμπουμ στις 3 Ιουνίου από την Nuclear Blast (στο δυναμικό της οποίας ανήκαν για το “Entity” στο παρελθόν) στον υπόλοιπο κόσμο, με την Agonia να έχει αναλάβει τη διανομή στην Ευρώπη. Ο τίτλος αυτού, απλός: “Chaosmos”. Εικάζω σύμπτυξη του “chaos” και του “cosmos”. Όχι παράξενος ή ασυνήθιστος τίτλος για τους ORIGIN, μια και κατά κόρον καταπιάνονταν με θέματα διαστημικής φύσεως. Είναι σε πλήρη συμφωνία αν θέλετε με το επίπεδο σύνθεσης και παιξίματος των ίδιων.
Που βρίσκεται όμως το ”Chaosmos” σε σχέση με την υπόλοιπη σπουδαία δισκογραφία τους; Τι εκπλήξεις μας επιφυλάσσει; Οι απαντήσεις είναι ένα κλικ μακριά, οπότε πατάμε το “play” στον όγδοο ολοκληρωμένο τους δίσκο, πέντε παρά κάτι μέρες χρόνια μετά το “Unparalleled universe”. Το “Esophagy” (το πρώτο single του δίσκου), αγκαζέ με ομώνυμο, ”Cogito tamen non sum” και “Panoptical”, κλείνουν το μάτι στην προ “Antithesis” εποχή, όντας πιο βίαια μεν εν συγκρίσει με τις πιο πρόσφατες δουλειές τους, περασμένα από το πρίσμα του 2022 δε. Η μπάντα δείχνει να έχει επωφεληθεί από την διετή ανάπαυλα, και να έχει επιστρέψει πιο ορεξάτη και βάναυση από ποτέ. Τα πιο ώριμα πειράματα των προηγούμενων δίσκων, έδωσαν την ευκαιρία στους ORIGIN να εξελίξουν τη συνθετική τους ικανότητα, και να γράψουν καλύτερα κομμάτια, ακόμα και σε υψηλές ταχύτητες. Ωστόσο, το δεύτερο μισό του δίσκου, μας επιφυλάσσει διάφορες εκπλήξεις.
Ξεκινώντας, από τo 6,5 λεπτών “Decolonizer” (τι υπέροχο θρασαριστό μπάσιμο που να πάρει….) που κινείται σε ποικίλες ταχύτητες, με το κομμάτι να αναπτύσσεται σε διαφορετικές κατευθύνσεις, δείχνοντας μια πιο εξελιγμένη πτυχή των Αμερικανών. Η black metal δυσαρμονία στην εισαγωγή του “Cullscape”, το διαφοροποιεί παικτικά από το υπόλοιπο άλμπουμ, μια και είναι κομμάτι που βασίζεται σε αυτή. Το δε “Nostalgia for oblivion” με το στοιχειωτικό του εισαγωγικό άρπισμα, χτίζεται με διαφορετικό τρόπο, δίνοντας χώρο στα όργανα να αναπνεύσουν. Η αύρα των MORBID ANGEL είναι πανταχού παρούσα, και προσδίδει έναν μεγαλειώδη, αρχοντικό χαρακτήρα στο κομμάτι. Η αυλαία πέφτει στο δίσκο, με το παρά μερικά δευτερόλεπτα δώδεκα λεπτών “Heat death”. Το μεγαλύτερο κομμάτι που γράψανε ποτέ.
Βέβαια όλα αυτά άμα δεν “το έχεις”, μπορεί να είναι απλά και ένα παραπέτασμα καπνού, για να ψαρώσεις τον ακροατή, σε φάση “αααα κοίτα, γράψαμε δωδεκάλεπτο τραγούδι”. Οπότε αυτό που μετράει είναι το τι έχουμε στη πραγματικότητα στα χέρια μας. Ένα δαιδαλώδες άσμα που παρά τη βιαιότητα του στην εισαγωγή, ξεδιπλώνει σταδιακά μια περιπετειώδη, σχεδόν σινεματική πτυχή των Αμερικανών, χωρίς να ακούγεται παράταιρο με το υπόλοιπο υλικό. Δεν χάνεται στις υπερταχύτητες παρά τις δαμάζει κατά το δοκούν, και κατεβάζει τα γκάζια όποτε κρίνει απαραίτητο. Σαν θάλασσα που μπορεί να είναι ορμητική αλλά μπορεί να είναι και ήρεμη, δημιουργώντας μια αίσθηση ροής. Όχι την αίσθηση ότι κόψανε και ράψανε 100 riffs μαζί γιατί απλά τους περίσσεψαν. Το “χάσιμο” κλείσιμο 4 λεπτών, με μόνο κιθάρες και πλήκτρα, σαν βγαλμένο από soundtrack sci-fi ταινίας (θυμήθηκα “Alien”, δε ξέρω για εσάς), όλα τα λεφτά!
Κάπως έτσι, τα 44 λεπτά του “Chaosmos” έφτασαν στο τέλος τους. Η επιθυμία να το ξανακούσεις αυτό ξανά και ξανά, λέει πάρα πολλά για τη ποιότητα του υλικού, και την ξεχωριστή κλάση των παικτών που απαρτίζουν τη μπάντα (Longstreth θεέ, πάρε τη ΠΑΕ!). Μπορεί να πήρε 5 χρόνια στους ORIGIN να επιστρέψουν στην ενεργό δράση, αλλά διάολε το κάνανε τόσο εμφατικά, που ουδείς μπορεί να τους πει το παραμικρό. Οι ORIGIN σε ένα μήνα από τώρα, δεν θα γιορτάσουν απλά τα 25 χρόνια ύπαρξης σαν συγκρότημα. Μπορούν και αξίζουν να γιορτάσουν το γεγονός πως παραμένουν φρέσκοι, ακμαίοι και ουσιαστικοί όσο ποτέ άλλοτε. Τα σέβη μου!
8,5 / 10
Γιάννης Σαββίδης
