PART 2: THE STORM STILL RAGES INSIDE (2004-2013)
Το 2004 ήταν μια εκπληκτική χρονιά για την χώρα μας. Ολυμπιακοί αγώνες, ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου κι ένα συναίσθημα που ταίριαζε με το παλαιολιθικό γηπεδικό σύνθημα “τίποτα, τίποτα δεν μας σταματά”. Ένα κλίμα υπερηφάνειας και αισιοδοξίας το οποίο πραγματικά μοιάζει, μια δεκαετία μόνο μετά, λες και έρχεται από μια άλλη μακρινή εποχή και έχει αντικατασταθεί με μια αβεβαιότητα για το σήμερα και μια ανασφάλεια για το μέλλον.
Την ίδια χρονιά μετά από επτά χρόνια ξηρασίας οι ORPHANED LAND επέστρεψαν να μας πουν με τον τρίτο αμιγώς concept δίσκο τους με τον τίτλο “Mabool”,την ιστορία των τριών υιών του έβδομου υιού. Για άλλη μια φορά οι ORPHANED LAND παίζουν με την θρησκεία και τους αριθμούς, μιας και ο αριθμός επτά είναι ο αριθμός ο οποίος συμβολίζει τον Θεό και με τους τρεις υιούς του, αναφέρονται για άλλη μια φορά στης τρεις Αβρααμικές θρησκείες, τον ιουδαϊσμό τον χριστιανισμό και τον ισλαμισμό. Ακόμη μπορεί να συνδεθεί περισσότερο με τον χριστιανικό Θεό και την τριαδικότητα του.
Σύμφωνα με το concept, ο Θεός χώρισε τον εαυτό του σε τρία κομμάτια και έδωσε στους τρεις του υιούς (αγγέλους) από ένα χαρακτηριστικό και μια συγκεκριμένη δυνατότητα. Στο Ισλάμ έδωσε το φεγγάρι και την δύναμη, στον ιουδαϊσμό έδωσε το άστρο του Δαυίδ και την μαγεία ενώ στον χριστιανισμό έδωσε τον σταυρό και την σοφία. Ο Θεός φοβήθηκε την δύναμη των τριών στην περίπτωση που ενωθούν και έδωσε την εντολή να μη το πράξουν ποτέ. Αυτοί όμως παράκουσαν τις θεϊκές εντολές και ενώθηκαν σε έναν άγγελο που εξορίστηκε από τον παράδεισο στη γη.
Εδώ βέβαια είναι ολοφάνερο ότι οι ORPHANED LAND παρουσιάσουν μια διαφορετική αντίληψη της έννοιας του Εωσφόρου και της πτώσης του στην γη. Συνεχίζοντας το concept ο Άγγελος ξαναχωρίζεται στους τρεις μόλις φτάνει στην γη και είναι καταδικασμένοι από το Θεό να πολεμούν ο ένας τον άλλο μέχρι να αποδείξουν την πίστη τους και να επανέλθουν στον παράδεισο. Οι τρεις άγγελοι προσπαθούν να πείσουν την ανθρωπότητα να σταματήσει τα ανομήματα και αμαρτήματα της με την απειλή μιας μεγάλης φυσικής καταστροφής. Το άλμπουμ περιγράφει το ταξίδι των τριών στην γη και στο τέλος την αποτυχία τους. Πραγματικά είναι ένα concept που με εντυπωσίασε με την ευρηματικότητα του.
Μουσικά νομίζω ότι είναι το άλμπουμ που στέκεται ακριβώς στην κόψη του ξυραφιού μεταξύ του μουσικού παρελθόντος και της τωρινής μουσικής κατεύθυνσης της μπάντας. Αν υπήρχε κάποιο άλμπουμ που θα χαρακτήριζε αυτό που είναι οι ORPAHNED LAND, είναι τούτο το άλμπουμ, το οποίο εκτός σε γενικές γραμμές έκανε μεγάλη επιτυχία και επανέφερε το όνομα των ORPHANED LAND για τα καλά στον μεταλλικό κόσμο. Αν θέλετε να ακούσετε πως το prog μπορεί να συνδυαστεί με το death και το oriental τότε δεν έχετε παρά να ακούσετε το συγκεκριμένο άλμπουμ.
Η μπάντα πλέον ανήκε στο δυναμικό της Century Media και εκτός από τα μπόνους που έχει να βρίσκεσαι σε μια μεγάλη εταιρία, κατάφερε να αποκτήσει αυτό που πάντα χρειαζόταν η μουσική τους. Μια καλή και σωστή παράγωγη. Επιπλέον η προσθήκη στα γυναικεία φωνητικά της Shlomit Levi ανέβασε το όλο αποτέλεσμα ακόμα πιο πολύ. Τα φωνητικά του Kobi βρίσκονται ακριβώς στην μέση μεταξύ των brutal και των καθαρών. Μετά από τόσα χρόνια πιστεύω ότι είναι ο δίσκος σημείο αναφοράς γι’ αυτή την μπάντα.
Η επιτυχία του άλμπουμ, οδήγησε και στην κυκλοφορία ενός πανσπάνιου EP με τίτλο “Ararat” το οποίο βγήκε μόνο σε 500 κομμάτια με επανηχογραφημένες demo εκτελέσεις κομματιών του “Mabool”. Ο δρόμος άνοιξε για το συγκρότημα να περιοδεύσει πλέον σε μεγαλύτερη έκταση και τους έφερε και στην χώρα μας στο Metal Healing Festival, το 2007, όπου έκαναν για μια ακόμη φορά την έκπληξη τραγουδώντας το “Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ” του Νίκου Παπάζογλου! Το “Mabool” έκανε αρκετό θόρυβο, τόσο ώστε να τους προσέξει κα να δηλώσει φανατικός οπαδός της μουσικής τους ακόμα και ο Steven Wilson, ο οποίος ήρθε σε επικοινωνία με την μπάντα και μια συνεργασία, που μόνο στα τρελά όνειρα των ORPHANED LAND θα υπήρχε λίγα χρόνια πριν, ήταν πλέον πραγματικότητα. Ο Steven ανέλαβε την παραγωγή στο επόμενο τους άλμπουμ, το οποίο μετά από πολλές καθυστερήσεις κατάφερε να δει το φως τον Ιανουάριο του 2010.
Το τέταρτο άλμπουμ των ισραηλινών με τίτλο “The Never Ending Way of ORWarriOR” που αναφέρεται σ’ έναν πολεμιστή του φωτός στην μάχη του εναντίον του σκοταδιού και την τελική πλήρη επικράτηση του φωτός. Ένα concept με αρκετές βιβλικές αναφορές και το ταξίδι του φανταστικού ήρωα “ ORWarriOR”. Για άλλη μια φορά το συγκρότημα παίζει μεταξύ καλού και κακού σε ένα 80λεπτο αριστούργημα το οποίο δείχνει ότι η μπάντα πλέον παίρνει μια πιο progressive κατεύθυνση, αλλάζοντας τον ήχο της, ενώ τα death στοιχεία αρχίζουν να ελαττώνονται όλο και πιο πολύ. Τα καθαρά φωνητικά του Kobi γίνονται όλο και καλύτερα ενώ τα πιο brutal περιορίζονται επικίνδυνα. Το άλμπουμ ψηφίστηκε σε αρκετά poll του 2010 ως το καλύτερο progressive metal άλμπουμ ενώ στις περιοδείες που ακολουθήσανε, τα πλήκτρα ανέλαβε ο ίδιος ο Steven Wilson.
Η αποδοχή πλέον της μπάντας ήταν παγκόσμια, με αποτέλεσμα το 2010 και το 2011 να εμφανιστούν σε όλα τα μεγάλα φεστιβάλ και να βρεθούν σε μεγάλες περιοδείες στην βόρεια Αμερική με τους KATATONIA και στην Ευρώπη με τους AMORPHIS. Τέλος του 2011 κυκλοφόρησε και ένα DVD με την μπάντα να δείχνει σε τι υψηλό επίπεδο φτάνει στις ζωντανές τις εμφανίσεις με τίτλο “The Road to OR-Shalem”.
Και ενώ όλα έδειχναν να έχουν πάρει την σωστή τροχιά για το συγκρότημα τον Ιούνιο του 2012, η Αγία Τετράδα σπάει, με την αποχώρηση του Matty. Την θέση του αναλαμβάνει ο Chen Balbus μαθητής του Yossi στην κιθάρα, που μετά από κάποιες δοκιμαστικές συναυλίες έγινε κανονικό μέλος της μπάντας, τόσο που ανέλαβε μεγάλο μέρος στην δημιουργική διαδικασία για το πέμπτο τους άλμπουμ.
Μετά από έναν ακριβώς χρόνο το νέο δημιούργημα τους ήταν στα δισκοπωλεία με τον τίτλο “All is One”. Το συγκρότημα παρόλο που θα μπορούσε να συνεχίσει εκ του ασφαλούς έκανε ένα ακόμη βήμα μπροστά με έναν πολύ διαφορετικό δίσκο ο όποιος λίγη σχέση έχει πλέον με το μουσικό παρελθόν της μπάντας. Μετά από το αρχικό μούδιασμα, το όλο εγχείρημα αρχίζει και κερδίζει σιγά-σιγά έδαφος με όλο και περισσότερα θετικά σχόλια. Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για ένα από τα πιο ανατρεπτικά συγκροτήματα της εποχής μας και ακόμα κα εάν έχουν ήδη 20 χρόνια πίσω τους με τίποτα δεν μπορείς να διανοηθείς ότι αυτό το καραβάνι του μεσανατολικού πολιτισμού έχει πει την τελευταία του λέξη. Μη τους χάσετε με τίποτα στις συναυλίες τους στην χώρα μας γιατί οι ORPHANED LAND πάνω στην σκηνή είναι εμπειρία ζωής.
Γιώργος Καραγιάννης
(διαβάστε το πρώτο μέρος του αφιερώματος εδώ)
