Έτος ίδρυσης, 1980. 45 χρόνια ύπαρξης, 40 χρόνια δισκογραφίας, 20 studio δίσκοι. Ούτε ένας κακός εξ αυτών. Όχι μόνο λοιπόν δεν είναι τεμπέληδες από πλευράς κυκλοφορίας δίσκων, αλλά αποτελούν κόσμημα για το thrash metal με την συνέπεια και τη τσίπα τους. Ο λόγος για τους θρύλους του New Jersey, OVERKILL. Τους περιμένουμε στις 12 Σεπτεμβρίου στο Rock Hard Festival όπου θα εμφανιστούν πριν τους σπουδαίους Σουηδούς HAMMERFALL (ο Σάκης Νίκας σας έχει προετοιμάσει ήδη!), ο δε γράφων θα τους δει για πρώτη φορά και κάνει αναδρομή στη πλούσια δισκογραφία τους, παρουσιάζοντας την αξιολογικά κατά τα δικά του γούστα.
The OVERKILL countdown:
- “From the underground and below” (1998)
Είπαμε, οι OVERKILL δεν έχουν κακούς δίσκους. Όχι δεν έχουν μέτριους ή άνισους ή αδύναμους για τα δεδομένα του ονόματος. Το “From the underground and below” είναι τέτοιος δίσκος. Δυστυχώς, τα industrial πειράματα και η πιο MACHINE HEAD γκρούβα, δεν πετυχαίνουν εδώ, εν συγκρίσει με τα δύο τρία προηγούμενα άλμπουμ. Λίγες οι πραγματικά αξιόλογες στιγμές (όπως αυτές που επιλέγω παρακάτω), σε ένα άλμπουμ που ο Bobby θεωρεί από τα καλύτερά τους (άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου)
Highlight του δίσκου: “F.U.C.T.”
Προσωπική αδυναμία: “Promises”
- “The killing kind” (1997)
Σαφώς ανώτερο σύνολο από τον διάδοχό του, το “The killing kind” είναι πιο κοντά στον ογκώδη ήχο που θα κολάκευε στη δεκαετία του ‘90 τους OVERKILL. Κομμάτια όπως το στακάτο εναρκτήριο “Battle” και το “God-like”, το instrumental “Feeding frenzy” ή το υπέροχα μπαλαντοειδές “Burn you down / to ashes”, φανέρωναν μια μπάντα που ναι μεν δυσκολευόταν να βρει προσανατολισμό στη δεκαετία, αλλά δεν θα παρέδιδε έτσι απλά τα όπλα. Άλλωστε, πότε οι κύριοι πέταξαν λευκή πετσέτα;
Highlight του δίσκου: “God–like”
Προσωπική αδυναμία: “Burn you down / To ashes”
- “The wings of war” (2019)
Καλός δίσκος. Μέχρι εκεί όμως. Ειδικά δε, άμα σκεφτούμε το σερί της λοιπής δεκαετίας στην οποία τοποθετείται, το “The wings of war” ηττάται κατά κράτος από τους προκατόχους του. Κάπου η έμπνευση πέφτει, νομοτελειακά, ειδικά μετά από πόσους δίσκους σε υψηλότατο επίπεδο. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν σπουδαίες στιγμές όπως το εναρκτήριο “Last man standing” ή το “Head of a pin”, ακόμα και το αυτοβιογραφικό “Welcome to the garden state”. Απλά ένα με δύο σκαλιά κάτω.
Highlight του δίσκου: “Last man standing”
Προσωπική αδυναμία: “Head of a pin”
- “I hear black” (1993)
Είχε το δύσκολο έργο να διαδεχθεί το απόλυτο δημιούργημα της αρμάδας του New Jersey. Ανέμελα γκρουβάτο, με μια λίγο πιο ωμή παραγωγή από ότι θα του ταίριαζε, αλλά με φοβερά κομμάτια. Το “Ignorance & innocence”, τα φανταστικά “World of hurt” και ομώνυμο κομμάτι, το λυρικό “Shades of grey” (μόνο εγώ σκέφτομαι τους NEVERMORE εδώ;!) όπως και το “Spiritual void” αποτελούν εξαίσια δείγματα του πως οι OVERKILL, μπόρεσαν και μπήκαν στη δεκαετία δυναμικά, έκλεισαν κατά τι το μάτι στις επιρροές τους, βγάζοντας έναν πραγματικά καλό δίσκο.
Highlight του δίσκου: “Spiritual void”
Προσωπική αδυναμία: “World of hurt”
- “W.F.O.” (1994)
Από τις κορυφαίες 90s δουλειές του συγκροτήματος, άνευ περιθωρίου συζήτησης. Πιο ογκώδης παραγωγή, από τις πλέον κολακευτικές για την ηχητική κατεύθυνση των OVERKILL, ενώ η θεά της έμπνευσης τους χαμογελάει έτι μια φορά. Από τα γκάζια του “Fast junkie” ή του “Supersonic hate”, στο “Where it hurts” (που σε πονεί και που σε σφάζει) στο “R.I.P. (undone)” instrumental εις μνήμην Criss Oliva, στον ύμνο των Ευρωπαίων οπαδών “Bastard nation”, το “W.F.O” τα έχει όλα και συμφέρει!
Highlight του δίσκου: “Fast junkie”
Προσωπική αδυναμία: “Bastard nation”
- “Scorched” (2023)
Μετά το στραβοπάτημα του “The wings of war”, επιστροφή στην έμπνευση και την υψηλότερη ποιότητα για τους OVERKILL. Πολύ καλός δίσκος, με τα ετούτα του και με τα εκείνα του, που κυλάει σαν γάργαρο νερό! H λύσσα του “Harder they fall” και “Twist of the wick” (όπου σκάει μέχρι και blastbeat!), η mid-tempo δύναμη του “The surgeon” και του ομώνυμου κομματιού από εκεί, στο “Won’t be coming back” όπου κάνουμε βουτιά στις ρίζες,
Highlight του δίσκου: “Scorched”
Προσωπική αδυναμία: “Twist of the wick”
- “Necroshine” (1999)
Η καλύτερη 90s δουλειά των Αμερικανών μετά το “Horroscope”. Τρίτη και φαρμακερή δουλειά με Joe Comeau στις κιθάρες και τα φωνητικά, πριν τον τσιμπήσει ο Jeff Waters. Εδώ μου αρέσει καλύτερα από ΟΛΕΣ τις άλλες φορές, όπου ένιωθα ότι σαν να περιοριζόταν ή πιεζόταν να κάνει κάτι που δεν ήθελε. Δίσκος που χαίρεσαι τη γκρούβα και τις κομματάρες που αυτός έβγαλε, όπως για παράδειγμα το “I am fear” ή το “Forked tongue kiss”. Σημειώνεται πως στο “Let us prey” ακούμε την Mary Ellsworth, την αδερφή του Bobby.
Highlight του δίσκου: “Necroshine”
Προσωπική αδυναμία: “Forked tongue kiss”
- “Bloodletting” (2000)
Παραγνωρισμένη δουλειά στη δισκογραφία, που δεν συζητιέται τόσο, είναι το “Bloodletting”. Ε λοιπόν, παίρνει τα φώτα που της αξίζει, εδώ! Κρατώντας την γκρούβα του “Necroshine” γίνεται πιο επιθετικό, με τους OVERKILL να αφουγκράζονται όμορφα το τι συμβαίνει γύρω τους στο metal. Κομμάτια δε όπως το ΥΠΕΡΟΧΟ “Bleed me”, το “Thunderhead” που το ανοίγει ή το “My name is pain”, δείχνουν γιατί αυτή η μπάντα δεν θεωρείται μόνο ιστορικά μεγάλη, αλλά παράγει διαρκώς έργο. Ντεμπούτο του ως και σήμερα κιθαρίστα Dave Linsk επίσης.
Highlight του δίσκου: “Bleed me”
Προσωπική αδυναμία: “My name is pain”
- “Killbox 13” (2003)
Συνεχίζοντας στο δρόμο που ξεκίνησε το “Bloodletting”, οι OVERKILL μας φέρνουν 3 χρόνια μετά, το ντεμπούτο τους στην Spitfire, “Killbox 13”. Ποιοτικό, δυνατό, με κομμάτια που φέρνουν και κάτι από τη δεκαετία του ‘90, αλλά με ένα πιο μοντέρνο πρίσμα. Πάρτε για παράδειγμα το εναρκτήριο “Devil by the tail” ή το “Unholy” με το φοβερό ρεφρέν του. Υπό το πρίσμα της διαρκούς ανόδου των OVERKILL συνθετικά, το να κλείνει ένας δίσκος με κομμάτι που λέγεται “I rise”, ε το λες και προφητικό!
Highlight του δίσκου: “Devil by the tail”
Προσωπική αδυναμία: “Struck down”
- “RelixIV” (2005)
Δεύτερος δίσκος OVERKILL που φέρει κάποιο είδους νούμερο στο τίτλο του, αναφορικά με το ποιος δίσκος είναι. Δεύτερος δίσκος επίσης στη δεκαετία του 2000 που ο Chaly, η χαρακτηριστική mascot της μπάντας, βρίσκεται φαρδιά πλατιά στο εξώφυλλο. Σοβαρό και πραγματικά στιβαρό άλμπουμ, με το ΦΟΝΙΚΟ “A pound of flesh” να ξεχωρίζει, το εναρκτήριο “Within your eyes” και το “Keeper” μεταξύ άλλων. Εύφημος μνεία στο “Old school” που είναι καθαρά αυτοβιογραφικό και έχει και τον Eddie Trunk καλεσμένο!
Highlight του δίσκου: “Α pound of flesh”
Προσωπική αδυναμία: “Within your eyes”
- “Immortalis” (2007)
Το “Immortalis” αφήνει πίσω του τους προκατόχους του, αρχίζοντας να μας δείχνει πως εδώ, δεν συντηρείται απλά το όνομα. Εδώ κοιτάζουμε να συνεχίσουμε μια κληρονομιά ενός ιερού ονόματος με φρεσκάδα και πώρωση. Και επειδή πάντα υπήρχε η σύνδεση με το παρόν, πάρε “Skull and bones” με καλεσμένο Randy Blythe από LAMB OF GOD και πάρε και “Walk through fire” που επιλεγόταν συναυλιακά, αραιά και που. Και επειδή η σύνδεση με το παρελθόν είναι σημαντική, κλείσιμο με το “Overkill V…the brand”
Highlight του δίσκου: “Skull and bones”
Προσωπική αδυναμία: “Overkill V…the brand”
- “Ironbound” (2010)
Κεραυνός εν αιθρία! Μπάσιμο στη δεύτερη δεκαετία του 2000 με κλωτσιά στη μούρη! “The green and the black”….8 λεπτά άνοιγμα δίσκου που σε πετάει στο τοίχο, τι λέτε μωρέ;! Και άρπα και ομώνυμο (ΤΙ ΥΜΝΟΣ ΔΙΑΟΛΕ!) και ακολουθεί, το κομμάτι που σύστησε στον γράφοντα τους OVERKILL. “BRING ME THE NIGHT” ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΡΕΙ! Ξέρετε πολλές μπάντες που ξεκινάνε ΤΕΤΟΙΟ σερί σε τόσο προκεχωρημένη ηλικία; Εγώ όχι πολλές, αλλά μια από αυτές, είναι οι OVERKILL. Σέβας και κοπάνημα. Μόνο.
Highlight του δίσκου: “Bring me the night”
Προσωπική αδυναμία: “Ironbound”
- “The electric age” (2012):
Στη βράση κολλάει το σίδερο σκέφτονται οι Αμερικάνοι φίλοι μας, οπότε άρπα και “The electric age” στα 2 χρόνια! Έτσι, χωρίς να έχεις συνέλθει από το σοκ του “Ironbound” ακόμα! “Come and get it” πρώτο κομμάτι….ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΕΤΕΕΕΕΕ, ΕΛΑΤΕΕΕΕΕΕ! Και ο δίσκος έχει “Electric rattlesnake”, έχει “Wish you were dead”, έχει “Drop the hammer down” και κλείνει με “Good night”. “ΤΙΠΟΤΑ, ΤΕΛΕΙΩΣΑΤΕ” που έλεγε και ο συγχωρεμένος ο Αλέφαντος. Καληνύχτα και τα δέοντα στη κυρία μαμά σας!
Highlight του δίσκου: “Electric rattlesnake”
Προσωπική αδυναμία: “Good night”
- “White devil armory” (2014)
Ασταμάτητοι, ακάθεκτοι, μοιράζουν πόνο, λες και είναι η πιο εύκολη δουλειά στο κόσμο. 2 χρόνια πάλι μετά, οι OVERKILL, στη τρίτη δουλειά μέσω της Nuclear Blast. “Armorist” και σούζα όλοι λέμε! Και όχι ότι λείπουν οι κομματάρες, “Down to the bone”, “Where there’s smoke”, “Freedom rings” ή το προσωπικό μου βίτσιο “King of the rat bastards”! Μιλάμε για τη μόνη περίοδο της μπάντας που μπορεί να κοντράρει την ακλόνητη θρυλική πεντάδα και να δημιουργήσει νέους οπαδούς. Ξανά, λίγοι όσοι το έχουν πετύχει σε αυτή τη “σειρά” μπαντών!
Highlight του δίσκου: “Armorist”
Προσωπική αδυναμία: “King of the rat bastards”
- “The grinding wheel” (2017)
Θυμάμαι ακόμα να βγαίνει το “Our finest hour” πρώτο single, εγώ να έχω ακούσει το προηγούμενο βράδυ για νιοστή φορά το “Taking over” και να μην το πιστεύω πόσο αβίαστα το κάνουν! Αδιανόητα συγκινητικός δίσκος, με την “Mean green killing machine” να μας ισοπεδώνει για τέταρτη συναπτή φορά. Είτε με το αργόσυρτο ομώνυμο, είτε με τον όλεθρο του “Red white and blue” είτε με το “The long road” και το “Goddamn trouble”…άσε όλο το δίσκο θα πω! OVERKILL ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΣΤΟ ΜΙΞΕΡ ΡΕ!
Highlight του δίσκου: “Our finest hour”
Προσωπική αδυναμία: “Red white and blue”
- “Feel the fire” (1985)
“Feel the power rushing forward, it gets into your veins, almighty power, building higher, you’ll never be the same”. Αυτοί οι στίχοι του “Raise the dead”, βρίσκουν τον ακροατή στην πρώτη ακρόαση, συνοψίζοντας μια σχέση έρωτα που ξεκινάει με τους OVERKILL. “Rotten to the core”, “Hammerhead”, ομώνυμο του δίσκου, ομώνυμο της μπάντας…τι να πιάσεις τι να αφήσεις σε ένα δίσκο που έγραψε ιστορία. Η δε live εκτέλεση, στο “Live in Oberhausen” DVD, δείχνει πως μέστωσαν οι συνθέσεις μέσα από το μοντέρνο τους πρίσμα
Highlight του δίσκου: “Rotten to the core”
Προσωπική αδυναμία: “Raise the dead”
- “Taking over” (1987)
Δύο χρόνια σχεδόν μετά, οι OVERKILL επιστρέφουν με τη δεύτερη δήλωση. “We’re gonna walk all over you, cause we are, the wrecking, wrecking crew!”. Οι τέσσερις τους στο εξώφυλλο να σε σημαδεύουν λες και σε έχουν στο απόσπασμα, οι ύμνοι να μη σταματούν! “Deny the cross”, “Electro violence”, το υμνικό “In union we stand”, το πικάντικο “Fatal if swallowed” (ναι, καλά καταλάβατε), το δεύτερο μέρος του “Overkill” (“Overkill II: the nightmare continues”)….πάλι έγραψα όλο το δίσκο έτσι; Έτσι πρέπει με τα μνημεία!
Highlight του δίσκου: “In union we stand”
Προσωπική αδυναμία: “Fatal if swallowed”
- “Under the influence” (1988)
Η δημοτικότητα ανεβαίνει, τα νεύρα επίσης. Τι έμπα κι αυτό το “Shred” που να με πάρει;! Και να ήταν το μόνο….αιχμή του δόρατος με το video clip του το “Hello from the gutter” (WE’VE BEEN EXPECTING YOU), με τα “Mad gone world”, το “Brainfade”, το “Never say never”, το τρίτο μέρος του “Overkill” (“Overkill III (under the influence)”) και φυσικά το προσωπικό μου γούστο, “End of the line”. Ο δε Chaly, πετάει laser από τα μάτια και ψάχνει τον επόμενο. Ουαι κι αλίμονο του θα πω εγώ.
Highlight του δίσκου: “Hello from the gutter”
Προσωπική αδυναμία: “End of the line”
- “The years of decay” (1989)
Τώρα, για δίσκο που ανοίγει με το “Time to kill”, εγώ τι να πω; Και όχι μόνο αυτό…από τα σαρωτικά ”Elimination”, “I hate” (ύμνος κακών συνθηκών) και “E.vil n.ever d.ies” (το τέταρτο “Overkill”), στα αργόσυρτα “Playing with spiders/Skullkrusher” και το ομώνυμο έπος, η πληρότητα του είναι άνευ προηγουμένου! Τρομακτική μεστότητα, ντυμένη με τη παραγωγή σεμινάριο του Terry Date, που εξαιτίας αυτού, θα έπιασε επ’ ώμου ΟΛΕΣ τις δουλειές των PANTERA, κατόπιν προσέγγισης από τον “Dimebag” Darrell Abbott, αυτοπροσώπως, καθώς και την επόμενη μνημειώδη δισκάρα των OVERKILL, μεταξύ άλλων. Είπατε κάτι;
Highlight του δίσκου: “Elimination”
Προσωπική αδυναμία: “I hate”
- “Horrorscope” (1991)
Ο μόνος δίσκος που μπορούσε να κοιτάξει στα μάτια κοτζάμ “The years of decay” και να το ξεπεράσει ως η ΑΠΟΛΥΤΗ στιγμή των OVERKILL. Oγκώδεις και γρήγοροι ταυτόχρονα (“Coma” και “Blood money” στον ίδιο δίσκο με “Horrorscope” και “Nice day…for a funeral” ή “New machine” – για παράδειγμα, εδώ κι αν θα γράψω όλο το δίσκο!), με εξτραδάκι μερακλίδικη διασκευή στο “Frankenstein” του Edgar Winter (έτσι τον έμαθα!), με την εμπειρία να γράψουν τα καλύτερα κομμάτια τους μαζεμένα σε ένα δίσκο, απλά εδώ οι εκ New Jersey θρύλοι έπιασαν κορυφή. Το δε “Soulitude”, ακόμα κάνει τον γράφοντα να λιώνει….δικό σας!
I REMEMBER HERE, THOUGHT IT WAS A DREAM
NEVER THOUGHT I’D COME TO THIS
LIVING WITH THE FEAR NOW I KNOW WHAT IT MEANS
NEVER THOUGHT IT’D END LIKE THIS
I REMEMBER HERE!
Highlight του δίσκου: “Thanx for nothing”
Προσωπική αδυναμία: “Soulitude”
Πωπω…τι ωραία δισκογραφία, τι όμορφα πράγματα. Τα ακόμα ομορφότερα έρχονται το βράδυ της 12ης Σεπτεμβρίου, που θα ανέβουν στο σανίδι να μας δείξουν τι εστί βερίκοκο! Οι συνάδελφοι που τους έχουν δει (και φίλοι μου εν γένει) με προετοιμάζουν για μακελειό. Όχι ότι είχα αμφιβολία να σας είμαι ειλικρινής, αλλά μπήκαν στο κόπο, όπως και να ‘χει. Ταύτα κυρίες δεσποινίδες και κύριοι. Τα λέμε στο pit!
OVERKILL WILL NEVER DIE!
Γιάννης “Rotten to the core” Σαββίδης
