a
Οι Αμερικάνοι OVERKILL από το ξεκίνημα τους το 1980 (αρχικά ως Virgin Killer, όνομα το οποίο σύντομα άλλαξαν σε OVERKILL) αποτελούν ένα από τα πιο σταθερά και συνεπή σχήματα στον χώρο του thrash metal και στον χώρο του metal γενικότερα. Ποτέ δεν σταμάτησαν για ένα διάλειμμα, ποτέ δεν διέλυσαν, ποτέ δεν σταμάτησαν να περιοδεύουν και το πιο σημαντικό απ’ όλα δεν σταμάτησαν ποτέ να κυκλοφορούν νέα άλμπουμ. Οι OVERKILL αποτελούν το συνώνυμο της συνέπειας!!! Κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες συνεχίζουν ανενόχλητοι να επιτελούν το έργο τους.
Το αχώριστο δίδυμο και πυρήνας των OVERKILL, Bobby “Blitz” Ellsworth (στα φωνητικά) και D.D. Verni (στο μπάσο), παρά τις αρκετές αλλαγές μελών κατά την διάρκεια της μακράς τους πορείας, δεν πτοήθηκαν και κατάφεραν να κυκλοφορήσουν είκοσι στούντιο άλμπουμ, πολλά EP’s, αρκετά live άλμπουμ, συλλογές, κλπ. Το εικοστό τους άλμπουμ που φέρει τον τίτλο “Scorched” κυκλοφορεί σε λίγες μέρες από την Nuclear Blast Records και αποτελεί άλλη μία πολύ αξιόλογη δουλειά που φέρει την σφραγίδα των OVERKILL. Το άλμπουμ ξεκινάει με το ομότιτλο “Scorched”, ένα δυνατό κομμάτι που φέρει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που έκαναν τους OVERKILL αυτό που είναι εδώ και χρόνια. Μια από τις κορυφαίες thrash metal μπάντες όλων των εποχών!!! Κοφτερά riffs, δυνατό και ογκώδες rhythm section, ωραία κεραυνοβόλα solos και τα χαρακτηριστικά φωνητικά του Bobby, σε ένα κομμάτι γρήγορο και επιθετικό. Η συνέχεια είναι ανάλογη με το “Gοιn’ Home” με μόνη ένσταση στο ρεφραίν του, που θα μπορούσε να ήταν καλύτερο. Την σκυτάλη παίρνει το καταιγιστικό “The Surgeon” με το εναρκτήριο μπάσιμο του Verni που απλά σπέρνει! Ο όλεθρος συνεχίζεται με το “Twist Of The Wick” στο οποίο υπάρχει και ένα σύντομο χορωδιακό πέρασμα, το σε σημεία πιο mid tempo, αλλά πάντα heavy “Wicked Place” και το “Won’t Be Coming Back”.
Επόμενο κομμάτι το mid tempo και σαφέστατα λιγότερο thrash, “Fever”, με τα φωνητικά του Bobby σε σημεία να θυμίζουν έντονα Ozzy Osbourne (το κομμάτι παραπέμπει στις ανάλογες και επηρεασμένες από BLACK SABBATH συνθέσεις που είχαν και στο παρελθόν, συνήθως μία σύνθεση ανά άλμπουμ). Το thrash metal επανέρχεται στο φουλ με τα δυνατά “Harder They Fall” και “Know Her Name”, ενώ το άλμπουμ κλείνει με το πιο groove thrash “Bag O’ Bones”. Η παραγωγή, όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο είναι πολύ καλή, δυνατή και καθαρή. Το κλασικό και εμβληματικό κρανίο – νυχτερίδα και συνάμα σήμα κατατεθέν των OVERKILL, κοσμεί για μια ακόμη φορά το λιτό μεν αλλά ωραίο εξώφυλλο του άλμπουμ, το οποίο επιμελήθηκε για άλλη μια φορά ο πασίγνωστος σχεδιαστής εξωφύλλων Travis Smith.
Εν κατακλείδι πρόκειται για άλλη μια πολύ καλή, ποιοτική και δυνατή κυκλοφορία, που σίγουρα στέκεται επάξια ανάμεσα στην πολύ πλούσια δισκογραφία ενός συγκροτήματος που όχι μόνο δεν βασίζεται, επαναπαύεται και εμμένει στα κλασικά πλέον άλμπουμ του παρελθόντος, αλλά παρά το πέρασμα πολλών χρόνων (43 χρόνων παρακαλώ!!!), συνεχίζει να έχει την έμπνευση, την διάθεση, την δύναμη και τον χρόνο να συνθέτει και να κυκλοφορεί ανά τακτά χρονικά διαστήματα νέο και μάλιστα αξιόλογο υλικό. Και μόνο για αυτόν λόγο, τους αξίζουν πολλά και θερμά συγχαρητήρια!!! Long Live OVERKILL!!!
9 / 10
Χάρης Κατινάκης
Αυτό που είχαν κάνει οι OVERKILL με το “Ironbound” και κυρίως με το “The electric age”, δεν είχε προηγούμενο. Όταν στον 16ο δίσκο σου κάνεις νέο ξεκίνημα και μάλιστα που έχει διάρκεια, αυτά απλά δεν γίνονται. Και δώσε “Bring me the night” και δώσε “Electric rattlesnake” και τόσα άλλα τραγούδια, που δεν θα ήθελα να ήμουν στη θέση τους να επιλέγω το setlist των συναυλιών κάθε βράδυ.
Κατ’ εμέ, με το “The wings of war”, είχαν μία –ελάχιστη- κάμψη, με το “Scorched” ξεχνάμε τα πάντα. Ο συνειρμός με το “Feel the fire” ήταν έντονος από την πρώτη στιγμή και δεν απογοητεύθηκα καθόλου. Το ομώνυμο τραγούδι, αλλά και τα “Goin’ home”, “The surgeon” και “Twist of the wick” είναι όλα ΑΑΑ ποιότητας και το μόνο ελάττωμα είναι, πως ήταν πάρα πολύ δύσκολο να γράψουν κι άλλα 6 τραγούδια που να είναι το ίδιο καλά. Κάπου πέφτει η ποιότητα όσο πάμε προς το τέλος, αλλά, όπως καταλαβαίνετε, η συντριπτική πλειοψηφία των συγκροτημάτων, θα σκότωνε να έχει γράψει κάποιο από τα «λιγότερο καλά» τραγούδια τους. Οργισμένοι και thrashy από τη μία, μελωδικοί και κλασικομέταλλοι από την άλλη. Η παραγωγή μοντέρνα, αλλά κρυφοκοιτάζει και το παρελθόν. Όλα όπως πρέπει να είναι δηλαδή. Και το “Won’t be coming back” που είναι το αδερφάκι του “Hello from the gutter”, μ’ έκανε να νοσταλγήσω την εφηβεία μου. Well done!
8 / 10
Σάκης Φράγκος
Σε σαράντα χρόνια δισκογραφικής παρουσίας, με το “Power in black” demo να κυκλοφορεί το 1983, οι OVERKILL έχουν μια κυκλοφορία ανά διετία. Και το “Scorched” είναι το 20ο studio album τους. Αν αυτό δεν είναι απόδειξη δουλειάς σοβαρής, επαγγελματισμού, συνέπειας και αφοσίωσης σε έναν σκοπό, τότε δε ξέρω ούτε τι είναι, ούτε τι μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι. Οπότε, τι να πει ο συντάκτης, τι να γράψει… Οι OVERKILL έχουν περάσει από όλες τις πιθανές καταστάσεις που μπορεί να περάσει μια μπάντα με τη δική τους δισκογραφική πορεία: από το ζενίθ αριστουργημάτων, στο ναδίρ ανυπόφορα μετρίων δίσκων και από εκεί στη σταδιακή άνοδο, την εκτόξευση και τώρα στη “mid safe position”, που λένε και στο ποδόσφαιρο, με δίσκους που τους κρατούν ψηλά σχετικά στον βαθμολογικό πίνακα αλλά που δεν τους δίνουν και το δικαίωμα πρωταθλητισμού.
Αυτό συμβαίνει και με το “Scorched”. Ένα καθόλα αξιόλογο album που «πηγαίνει μπάλα» μέχρι το πρώτο του μισό, πατάει φρένο στο δεύτερο και χαρακτηρίζεται από τα πολύ δυναμικά παιξίματα, την «τουμπανιασμένη» παραγωγή και έναν «λυσσασμένο», ανεξέλεγκτο Bobby “Blitz” Ellsworth, ο οποίος, για να παραφράσω το «οι σαραντάρες ίσον με δύο εικοσάρες», ως εξηντάρης και βάλε που είναι, ισοδυναμεί με δύο τριαντάρηδες ή ακόμη και τρεις εικοσάρηδες. Οι πωρωμένοι thrashers και οι ταγμένοι οπαδοί του group, μπορούν να είναι ήσυχοι, το “Scorched” θα τικάρει κάθε τους κουτάκι. Οι υπόλοιποι, δεν έχουν τίποτα να χάσουν ακούγοντας ένα από τα καλύτερα thrash δημιουργήματα για το 2023.
7,5 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
Τα φοβερά και τρομερά αλάνια από το New Jersey, οι θρυλικοί thrashers OVERKILL, εδώ και αρκετά χρόνια διανύουν μια παρατεταμένη περίοδο δεύτερης νεότητας, χαρίζοντας μας τη μία δισκάρα μετά την άλλη. Το νέο τους άλμπουμ με τίτλο “Scorched” έρχεται να συνεχίσει αυτό το σερί και να διδάξει σε παλιούς και νέους πώς παίζεται η μπαλίτσα. Και η αλήθεια είναι ότι παίζουν μεγάλη μπάλα. Από την αρχή μέχρι το τέλους του άλμπουμ, οι OVERKILL ακούγονται σε δαιμονισμένη φόρμα, με συνθέσεις που γραπώνουν τον ανυποψίαστο ακροατή και ρίχνουν τα μυαλά του στο μπλέντερ. Σαφώς πιο δομημένο από τον προκάτοχο του, το “Wings of war”, το νέο άλμπουμ περιέχει κομματάρες όπως το επιβλητικό ομώνυμο που ξεκινάει το μακελειό, το απίστευτο “Won’t be coming back” που μου βγάζει ένα κράμα IRON MAIDEN και JUDAS PRIEST, τα old school thrash “Twist of the wick” και “Harder they fall” που παίρνουν κεφάλια με την τραχύτητα τους ή το σκοτεινό “Fever”, σε μια ενδεικτική αναφορά. Η ακρόαση του δίσκου κυλά απολαυστικά, με mid tempo αλλά και γρήγορα κομμάτια, με υπέροχα riffs και αυτά τα διαολεμένα κοψίματα στα οποία οι OVERKILL είναι μάστορες. Και πάνω από όλους και από όλα, ο Blitz, καθηλωτικός για μια ακόμη φορά με την ερμηνεία του, ενώ και η υπόλοιπη μπάντα στο δεύτερο συνεχόμενο άλμπουμ με το ίδιο line up, ακούγεται στιβαρή σαν τσιμέντο.
Αγέρωχοι και αειθαλείς, οι OVERKILL δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν. To “Scorched” συντηρεί όχι μόνο τον μύθο του ονόματος τους αλλά επιβεβαιώνει με τον καλύτερο τρόπο ότι μιλάμε για μια τεράστια, από κάθε άποψη, μπάντα που τιμά και με το παραπάνω τη φανέλα. Προσωπικά αυτό εμένα μου αρκεί και με το παραπάνω. Εσάς;
8,5 / 10
Θοδωρής Κλώνης
Οι OVERKILL είναι συγκρότημα που την ιδρώνει την φανέλα, πιστοί στον ήχο τους, έχοντας καριέρα 40 χρόνων και μάλιστα κυκλοφορούν μερικούς από τους καλύτερούς τους δίσκους τα τελευταία 15. Έχουν ισορροπήσει ιδανικά ανάμεσα στο thrash και το κλασικό heavy metal, ενώ αρκετά συχνά βάζουν έντονα μοντέρνα groove στοιχεία στις συνθέσεις τους.
Ήταν να κυκλοφορήσει το 2021, κάτι που είχαν αρχίσει να δηλώνουν από το 2020, αλλά βέβαια η πανδημία τους στοίχισε αρκετά. Για ένα συγκρότημα που ζει από τις περιοδείες, όπως οι φίλοι μας από το New Jersey, πρέπει να τους κόστισε ακριβά. Πάντως, όπως οι ίδιοι δηλώνουν, τα δύο επιπλέον χρόνια που μεσολάβησαν, τους έδωσαν την ευκαιρία να δουλέψουν επιπλέον τα τραγούδια τους και να τα βελτιώσουν. Μπορεί να μην είναι βαρύγδουπες δηλώσεις, αλλά σίγουρα ανεβάζουν από μόνοι τους τον πήχη.
Το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. Ριφάρες ασταμάτητα, σόλο που σπέρνουν και απίστευτο drumming από τον Jason Bittner. Συνδυάζει τόσο την επιθετικότητα που τους αρμόζει, με τις φωτιές που πετάνε οι κιθάρες του Dave Linsk και του Derek Tailer, αλλά και την χαρακτηριστική χροιά του αγέραστου Bobby Blitz. Εκτός από το “Fever” που δεν μου έκατσε καλά, το σύνολο του “Scorched” είναι γεμάτο… openers! Το λέω αυτό, διότι για κάποιο διάστημα οι OVERKILL κυκλοφορούσαν άλμπουμ, στα οποία το εναρκτήριο τραγούδι ήταν ξεκάθαρα το καλύτερό τους. Εδώ, βάζω το “Harder they fall” (όγδοο στη σειρά), το “Bag of bones” (δέκατο) ή το “Won’t be coming back” (έκτο) και ακούγονται το ίδιο δυνατά όπως και το φοβερό “Scorched” που ανοίγει τον ομώνυμο δίσκο.
Στην παραγωγή είναι και πάλι ο μέγας Colin Richardson μετά από 20 ολόκληρα χρόνια (“Killbox 13”) και στο φοβερό εξώφυλλο ο αγαπημένος τους Travis Smith. Γνωστά λοιπόν τα περισσότερα στοιχεία. Τώρα βέβαια, να έχουν Μεσαιωνικές χορωδίες στο “Twist of the wick” για παράδειγμα, δεν το λες και αυτονόητο για τους OVERKILL. To ίδιο θα έλεγα και για το τσέλο που ολοκληρώνει το “Wicked place”. Στοιχεία που κάνουν και τον πιο μυημένο ακροατή τους, να σηκώνει το φρύδι με απορία. Το σύνολο του “Scorched” με εντυπωσίασε και δεν έχω σταματήσει να το ακούω εδώ και μια εβδομάδα, δίνοντάς μου ενέργεια. OVER-fuckin’-KILL!!!
8,5 / 10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
Σταθερή αξία οι OVERKILL! Είμαι από εκείνους που εκτιμώ και σέβομαι την εργασιακή ηθική των συγκροτημάτων ειδικά όταν αυτή συνδυάζεται από ποιότητα και συνέπεια. Και οι OVERKILL είναι μία τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση αφού φέτος συμπληρώνονται 40 χρόνια από το πρώτο τους demo και το “Scorched” είναι το 20ο studio άλμπουμ τους. Όχι και άσχημα, έτσι; Μπορεί, λοιπόν, το κουιντέτο από το New Jersey να μην κατάφερε ποτέ να μπει στην πεντάδα των κορυφαίων thrash συγκροτημάτων εκεί έξω αλλά οι πάντες μιλούν πάντα με σεβασμό για αυτούς. Το “Scorched” είναι άλλη μία απόδειξη για την σταθερά ανοδική πορεία των OVERKILL ειδικά μετά το 2010 και το “Ironbound”.
Μην περιμένετε τίποτα διαφοροποιήσεις στο κλασικό στυλ και την ηχητική ταυτότητα των OVERKILL. Για μία ακόμη φορά τα κοφτερά και πιασάρικα riffs συνδυάζονται αριστοτεχνικά με τα πάντα χαρακτηριστικά (και αναλλοίωτα, θα πρέπει να τονίσω) φωνητικά του Bobby “Blitz” Ellsworth ενώ τα groovάτα στοιχεία του ήχου των OVERKILL είναι παρόντα ειδικά στα refrains. Ο μπασίστας και ιδρυτικό μέλος D.D. Verni έκανε πριν λίγο καιρό λόγο για παρουσία κάποιων SABBATH στοιχείων στο νέο δίσκο. Δεν εντόπισα κάτι τέτοιο εκτός αν ο D.D. εννοεί το χτίσιμο μίας «σκοτεινής» ατμόσφαιρας σε 1-2 κομμάτια (π.χ. στο “Fever”). Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω πάντως είναι ότι το καλύτερο τραγούδι στο δίσκο είναι το “Bag o’bones” με όλα εκείνα τα groovy περάσματα και τα gang vocals που τόσο πολύ γουστάρουμε στους OVERKILL.
Προσωπικά θεωρώ ότι το “Scorched” είναι ένα ακόμη ποιοτικό άλμπουμ στην πλούσια δισκογραφία των OVERKILL. Ίσως, κάποιοι θα πουν ότι είναι η καλύτερη τους δουλειά μετά το “Ironbound”. Μπορεί να είναι και έτσι. Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για έναν από τους καλύτερους δίσκους του πρώτου τετραμήνου για το 2023 και γιατί όχι ολόκληρης της χρονιάς.
7,5 / 10
Σάκης Νίκας
20ος δίσκος σε 40 χρόνια κοντά δισκογραφίας, από τους θρυλικούς thrashers από το New Jersey OVERKILL. Δουλευταράδες, στρατιώτες, που τη τελευταία δεκαετία, κάνανε αυτό που λίγες μπάντες έχουν πετύχει: να φέρουν μια νέα φουρνιά οπαδών στις τάξεις τους. Εκείνοι, οι KREATOR, οι TESTAMENT, οι DEATH ANGEL και οι EXODUS μπορούν να κοκορεύονται στη παλιά φρουρά του thrash για κάτι τέτοιο (άντε και μερικοί ακόμα). Αυτό έφερε ως αποτέλεσμα επιτέλους να μεγαλώσουν και να πάρουν όλη την αναγνώριση που άξιζαν. Έτσι, με τα πολλά και με τα λίγα, φτάνουμε στο νέο τους δίσκο, με απλό, λιτό τίτλο: “Scorched”.
Το ομώνυμο εξάλεπτο κομμάτι, ξεκινάει σχεδόν σε κλασσικές metal φόρμες, μόνο και μόνο για να μας φέρει τους OVERKILL όπως τους αγαπήσαμε, σαφώς πιο εμπνευσμένους και ορεξάτους από τη τελευταία φορά. Ο Bobby “Blitz” Ellsworth οδηγεί τη μπάντα, αγέραστος με τη χαρακτηριστική φωνάρα του. Τόσο τα solos του Dave Linsk όσο και οι ρυθμικές του σταθερού συνοδοιπόρου Derek Tailer πετάνε φωτιές, με τη ραχοκοκαλιά της μπάντας, τον μπασίστα D.D. Verni και τον “νέο” Jason Bittner, να χτίζουν το στιβαρό θεμέλιο για όλη τη μπάντα προκειμένου αυτή να παίξει μπάλα. Και τι μπάλα είναι αυτή!
Από τα σαρωτικά “Twist of the wick” (όλεθρος…μέχρι και blastbeat ακούμε!) και “Harder they fall” στα πιο mid-tempo “The surgeon” και “Goin’ home”, στα στακάτα/γκρουβαριστά “Wicked place” και “Fever” (με αέρα “Solitude”) ή το υπέροχα heavy metal-άδικο “Won’t be coming back”…ο δίσκος κυλάει νερό, τον απολαμβάνεις και θες να τον ξανακούς. Ούτε που περνάει από το μυαλό σου ότι είναι 51 λεπτά δίσκος. Ή ότι τα μέλη που απαρτίζουν το συγκρότημα θα μπορούσαν ηλικιακά να είναι θείοι σου ή πατεράδες σου. Και από όλα τα “παράσημα” που έχει το ήδη βαρύ “πέτο” των OVERKILL, αυτό είναι το σημαντικότερο. OVERKILL WILL NEVER DIE!
8,5 / 10
Γιάννης Σαββίδης
