Τα αλάνια του New Jersey, οι φοβεροί και τρομεροί OVERKILL επιστρέφουν στη χώρα μας στις 12 Σεπτεμβρίου στα πλαίσια του Rock Hard Festival σε μία εμφάνιση που αναμένεται, το λιγότερο, εκρηκτική. Εξάλλου όσοι τους έχετε δει ζωντανά, μπορείτε να πιστοποιήσετε αυτό που λέω! Με αφορμή, λοιπόν την επερχόμενη συναυλία των θρυλικών Αμερικανών thrashers, είπαμε να κάνουμε μια ανασκαφή στην πλούσια δισκογραφία τους, και να επιλέξουμε τα 10 πιο επιθετικά κομμάτια της καριέρας τους. Προφανώς δύσκολο το έργο καθώς έθεσα και άλλον έναν περιορισμό στον εαυτό μου, να μην επιλέξω παραπάνω από ένα κομμάτι από κάποιο δίσκο. Η επιλογή έγινε με βάση καθαρά υποκειμενικά κριτήρια και εννοείται ότι κάθε ένσταση είναι δεκτή και μη αμφισβητήσιμη , καθώς όλοι μας έχουμε τις προσωπικές μας προτιμήσεις. Η σειρά τοποθέτησης είναι με χρονολογική σειρά, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων. Ξεκινάμε!
- “Hammerhead” (“Feel the fire”- 1985)
Τι να πάρεις και τι να αφήσεις από αυτό το ντεμπούτο! Με μεγάλη δυσκολία επέλεξα το “Hammerhead”. Ταχύτατο riff, ο Rat Skates δίνει τον δικό του ρυθμό και οι υπόλοιποι ακολουθούν με φόρα, ισοπεδώνοντας τα πάντα στο πέρασμα τους. Φοβερό το κόψιμο στο μέσον του κομματιού. Κλασικό και αγαπημένο.
- “Electro – Violence” (“Taking over” – 1987)
Αν τα πράγματα ήταν δύσκολα για την επιλογή κομματιού από το “Feel the fire”, εδώ έγιναν σχεδόν ακατόρθωτα. Βλέπετε, το “Taking over” είναι γεμάτο από επιθετικά κομμάτια και αποτελεί ένα πολύ αγαπημένο μου άλμπουμ. Εδώ κατέληξα στο “Electro – Violence” . Ο ορισμός του μακελειού, με το υπέροχο solo του Gustafson στην εισαγωγή, δίνει το έναυσμα για ακατάπαυστο headbanging. Από τα πιο βίαια κομμάτια που έχουν γράψει οι OVERKILL.
- “Shred” (“Under the influence” – 1988)
Αυτό το εναρκτήριο riff του κομματιού που ανοίγει το “Under the influence” είναι πραγματικά ΚΟΛΑΣΜΕΝΟ και θερίζει κεφάλια. Στη συνέχεια οι ρυθμοί μπορεί να πέφτουν λίγο, χωρίς όμως το τραγούδι να χάνει ούτε ίχνος σε τραχύτητα. Και το τελείωμα… απλά υπέροχο!
- “I hate” (“The years of decay” – 1989)
Δεν είναι ο ορισμός του απόλυτα thrash κομματιού αλλά αποτελεί ένα μανιφέστο επιθετικότητας! Απόλυτα βιωματικό κομμάτι για πολλούς, και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου, το “I hate” είναι από εκείνα τα τραγούδια που σου βγάζουν τον τσαμπουκά από μέσα σου. Και ο τρόπος που φτύνει τους στίχους ο Blitz είναι απόλυτος…. Δεν μπλέκεις!
- “Coma” (“Horrorscope” – 1991)
Πρώτος δίσκος χωρίς τον Gustafson, πρώτος δίσκος με δύο κιθαρίστες για τους OVERKILL και φυσικά η μπάντα έπρεπε να αποδείξει αρκετά. Το εναρκτήριο “Coma” έρχεται να πείσει και τους πιο δύσπιστους ότι οι OVERKILL όχι μόνο δεν έχουν χάσει τη δυναμική τους αλλά συνεχίζουν σε θυελλώδεις ρυθμούς. Μετά από μια μικρή ακουστική εισαγωγή, ακολουθεί ο κακός χαμός με το κλασικό OVERKILL riff που ξεσηκώνει και πεθαμένους! Κλασικό πλέον, κομμάτι, το “Coma” αποτελεί την ιδανική εισαγωγή σε έναν εξαιρετικό, από κάθε άποψη, δίσκο.
- “The wait/ New high in lows” (“W.F.O.” – 1994)
Μετά το μούδιασμα του “I hear black” έναν χρόνο πριν, οι OVERKILL επανήλθαν στις… εργοστασιακές ρυθμίσεις με το “W.F.O.” , ένα από τα πιο βίαια και τραχιά άλμπουμ της καριέρας τους. Πολύ μεγάλη αδυναμία το συγκεκριμένο άλμπουμ, αλλά το αγαπημένο μου “The wait/ New high in lows” παίρνει τα σκήπτρα. Η εισαγωγή με τον Al Pacino από την ταινία “Carlito’s way” να φωνάζει “HERE COMES THE PAIN” σε προετοιμάζει για κάτι εξαιρετικά δυνατό. Και πραγματικά, το “The wait/ new high in lows” δεν διαψεύδει τις προσδοκίες. Απίστευτα τραχύ κομμάτι, με τρομερές εναλλαγές στους ρυθμούς του που σε γραπώνει από το λαιμό και δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Εξαιρετικό!
- “Bring me the night “ (“Ironbound” – 2010)
Το “Ironbound” ήταν ο δίσκος που σηματοδότησε την μεγάλη ανάκαμψη των OVERKILL. Από εδώ διάλεξα το πρώτο single, το θυελλώδες “Bring me the night”. Το βασικό riff του θυμίζει, στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον, το “Helpless” των DIAMOND HEAD, κάτι που δεν το βρίσκω καθόλου κακό αφού προσδίδει στο κομμάτι μια επιπλέον old school χροιά. Οι ταχύτητες δεν κατεβαίνουν ούτε στο ελάχιστο, δείχνοντας την τεράστια δυναμική του κομματιού. Να μην ξεχάσω να αναφέρω το εξαιρετικό solo του Dave Linsk. Χαμός!
- “Drop the hammer down” (“The electric age” – 2012)
Ήμουν ανάμεσα στο “Electric rattlesnake” και αυτό, αλλά είπα να μην κινηθώ σε τόσο safe μονοπάτια και επέλεξα το συγκεκριμένο κομμάτι. Γουστάρω πάρα πολύ τις τρομερές εναλλαγές στο ρυθμό του, και ακόμα και στο σημείο που ηρεμούν κάπως τα πράγματα, στο μέσον του κομματιού δηλαδή, η πώρωση που βγάζει είναι απίστευτη. Thrash metal λέγεται και είναι απλό!
- “Freedom rings” (“ White devil armory” – 2014)
Και εδώ ήμουν οριακά ανάμεσα στο εξαιρετικό “Armorist” και σε αυτό. Η επιλογή μου είναι το “Freedom rings” καθώς μου αρέσει πάρα πολύ η εισαγωγή με το μπάσο του DD Verni καθώς οι κιθάρες αρχίζουν να χτίζουν υποχθόνια το δικό τους ηχητικό υπόβαθρο και την σταδιακή κλιμάκωση του τραγουδιού για ένα λεπτό περίπου, μέχρι τη σφαγή που ακολουθεί. Από τα highlights του συγκεκριμένου δίσκου, το “Freedom rings” είναι ένα τραγούδι που δεν περνάει απαρατήρητο!
- “Twist of the wick” (“Scorched” – 2023)
Κάποιοι τόλμησαν να αμφιβάλλουν αν οι OVERKILL μπορούν ακόμα να thrashάρουν. Η τελευταία τους δουλειά, το φανταστικό “Scorched”, όχι μόνο έρχεται να αποδείξει το αντίθετο αλλά παρουσιάζει και το συγκεκριμένο έπος, το φρενιασμένο “Twist of the wick” να σκάει σαν κλωτσιά στα δόντια των αλλόθρησκων. Εδώ δεν υπάρχει έλεος, δεν υπάρχει σωτηρία. Μιλάμε για πολύ ξύλο. Μέχρι και blastbeats ακούγονται από τους αθεόφοβους που δείχνουν αποφασισμένοι να μην χαρίσουν κάστανα σε κανέναν. Το επικό κόψιμο στη μέση του κομματιού εντυπωσιάζει, προτού οι ταχύτητες αρχίσουν ξανά να χτυπούν κόκκινο. Από τα τραγούδια που θα ήθελα πολύ να ακούσω ζωντανά!
Αυτά τα λίγα από μένα! Ραντεβού στις 12 και 13 Σεπτεμβρίου στο Rock Hard Festival για να απολαύσουμε ζωντανά όλα αυτά τα πολύ σπουδαία ονόματα που έχουν ανακοινωθεί, και φυσικά τους λατρεμένους μας OVERKILL! Be there, or Chaly’s gonna get you!
Θοδωρής Κλώνης
