a
Άλλη μία μπάντα που άφησε θαυμαστά έργα στα ένδοξα 80s και μετά πέρασε στην λήθη του χρόνου για να επαναδραστηριοποιηθεί στις μέρες μας. Οι Φινλανδοί ΟΖ, είχαν κυκλοφορήσει το 1983 το καταπληκτικό άλμπουμ “Fire in the brain”, για το οποίο όλοι οι οπαδοί του αυθεντικού, παραδοσιακού, PRIEST-ικού heavy metal λένε τα καλύτερα λόγια και το έχουν πολύ ψηλά στις προτιμήσεις τους. Δυστυχώς, πέραν αυτού, δεν έκαναν και πολλά πράγματα όταν είχαν την ευκαιρία και το έδαφος ήταν πρόσφορο, με συνέπεια να διαλυθούν το 1991. Τι συνέβη όμως στο μεσοδιάστημα από εκείνη τη στιγμή, μέχρι σήμερα; Σωστά μάντεψες: η έκρηξη του NWOTHM, η οποία είχε ως αποτέλεσμα και την αναβίωση πολλών ξεχασμένων συγκροτημάτων, σαν τους ΟΖ καλή ώρα. Οι Φινλανδοί έκαναν μία νέα αρχή το 2010, έχοντας από την αρχική σύνθεση μόνο τον drummer τους, Mark Ruffneck και κυκλοφορώντας ως και σήμερα τα “Burning leather” και “Transition state”, άλμπουμ τα οποία, αντικειμενικά, κυμαίνονται σε πολύ αξιόλογο επίπεδο, τους «έβαλαν ξανά στην κούρσα» και το σημαντικότερο, έδειξαν πως η «μετάγγιση νέου αίματος» απέδωσε τα αναμενόμενα.
Το “Forced commandments”, παρατηρώ με μεγάλη μου χαρά, πως πάει τα πράγματα ακόμη πιο μακριά. Θα μπορούσα να πω, μετά από πολλές ακροάσεις, πως είναι, με μία μικρή επιφύλαξη, ό,τι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει η μπάντα από την εποχή του θρυλικού “Fire in the brain”! Φοβερός ήχος, πεντακάθαρη παραγωγή, τραγούδια που από τώρα και για όσα χρόνια ακόμη το συγκρότημα θα είναι κοντά μας, είναι προορισμένα να αποτελούν μέρος του setlist, ανεξαρτήτως συνθηκών. Εκτός από τους JUDAS PRIEST, οι οποίοι φυσικά εξακολουθούν να αποτελούν το νούμερο ένα σημείο αναφοράς, έντονες είναι και οι επιρροές από ACCEPT, με κάποιες λίγες, αλλά εξίσου «χτυπητές», να αντλούνται από τους SAXON και την προσωπική καριέρα του Ozzy Osbourne. To “Goin’ down”, που ξεκινά την σειρά των κομματιών του δίσκου, θα σε εξαναγκάσει σε headbanging και χαζές «air guitar χορογραφίες», θες δεν θες και αν προσέξεις πολύ, μα πολύ καλά, κάπου θα βρεις το DNA του “Steeler” των JUDAS PRIEST μέσα του. Το “Prison of time” από την άλλη, είναι ένα “Teutonic terror”, αλλά με street αισθητική αντίληψη και όχι military,όπως ο «πνευματικός πατέρας» του. Σοβαρός ύμνος! «Όνομα και πράγμα» όπως λένε,είναι το υμνικό “Revival”. Και να μην είναι αυτοπεριγραφικό, θα το ανάγει σε τέτοιο ο ακροατής από μόνος του! Kάπως έτσι κινείται όλος ο δίσκος, σε τέτοια επίπεδα και πλαίσια, εκτός από τη λυρική και εντελώς 80s μπαλάντα, “Long and lonely road”, η οποία βρίσκεται περίπου στο μέσον και «σπάει» ιδανικά την “in your face” ροή του άλμπουμ. Κοίτα που τελικά ευχαριστήθηκα το δίσκο πολύ περισσότερο από όσο ίσως περίμενα!
Νομίζω πως δεν χρειάζεται να γραφτεί κάποιος ιδιαίτερος επίλογος για να γίνει ακόμη πιο κατανοητό το περιεχόμενο του “Forced commandments”. Όλοι όσοι θεωρούμε τους JUDAS PRIEST ό,τι καλύτερο υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει εσαεί στο heavy metal, χανόμαστε για ένα ωραίο “double axe attack” και κρυστάλλινα φωνητικά με έφεση στις τσιρίδες, οφείλουμε να στηρίξουμε τούτους εδώ τους «ομοιοπαθείς». Μπράβο στους ΟΖ.
8/10
Δημήτρης Τσέλλος
