Έχοντας κάνει ομαδική κριτική στα νέα άλμπουμ των SEPULTURA και των PSYCHOTIC WALTZ, ήταν δεδομένο ότι εδώ, στο Rock Hard, θα κάναμε κάτι παρόμοιο και για το νέο άλμπουμ του Ozzy Osbourne, που πιθανότατα να είναι και το τελευταίο της καριέρας του. Ας μην χρονοτριβούμε και ας διαβάσουμε την άποψη των συντακτών μας, λοιπόν, για το “Ordinary man”.
Διαβάζω δεξιά-αριστερά πολλά και διάφορα για το νέο άλμπουμ του Ozzy Osbourne. Ξέρετε κάτι; Εγώ το θεωρώ πολύ αξιοπρεπές. Κατ’ αρχήν, το θεωρώ κλάσεις ανώτερο από το “Scream” (που έχει μισό καλό τραγούδι, το “Let me hear you scream”) και το “Black rain” (που έχει ένα καλό τραγούδι, το “Trap door”). Δεν με νοιάζει αν έπαιζε κιθάρα ο Gus G ή ο Joe Satriani. Την άποψη αυτή, την είχα εκφράσει και για τους δύο δίσκους στο έντυπο Rock Hard και την στηρίζω μέχρι κεραίας. Ναι, το “Ordinary man”, δεν είναι καλύτερο από κανέναν δίσκο από το “Ozzmosis” και πριν. Νομίζω ότι σ’ αυτό συμφωνούμε όλοι. Αλήθεια όμως, περίμενε κανείς να βγάλει ο Ozzy, στην κατάσταση που βρίσκεται, κάτι καλύτερο από το “Ordinary man”; Για εμένα, έφτασε τα όριά του. Θα μου πείτε, δεν έγραψε εκείνος τα κομμάτια, από την άλλη όμως, πότε είχε κάνει κάτι παρόμοιο; Ακούω κόσμο να λέει ότι τα φωνητικά του είναι πειραγμένα. Ελάτε τώρα, πιστεύετε ότι δεν είναι πειραγμένα τα φωνητικά του και σε παλαιότερους δίσκους που λατρεύουμε;
Νομίζω, έχει πιάσει κάποιους από εμάς η μανία να δείξουμε ότι θέλουμε να δείξουμε ότι στηρίζουμε το αντεργκράου και τι να κάνουμε τους Όζζυδες αυτού του κόζμου όταν υπάρχουν οι μπάντες που δεν γνωρίζει κανείς άλλος και τις ανακάλυψα στο bandcamp (χωρίς βέβαια να στηρίξω οικονομικά ούτε αυτές). Οκ, δεκτό κι αυτό. Σημεία των καιρών. Θα μου επιτρέψετε όμως να έχω κι εγώ άποψη. Κατ’ αρχήν, περιέχει μία από τις καλύτερες μπαλάντες που έχει ερμηνεύσει ο Madman, το ομώνυμο κομμάτι με τον Elton John στα guest φωνητικά και τον Slash στην κιθάρα και στίχους πολύ συγκινησιακά φορτισμένους. Συμφωνώ ότι υπάρχουν fillers, όπως το “Eat me” κι 1-2 άλλα, όμως υπάρχει και το “Scary little green men”, για παράδειγμα που είναι από τα καλύτερά του κομμάτια από το 1988 και μετά ή το “Under the graveyard”, που έχει κάνει πανικό στα ραδιόφωνα της χώρας εδώ και καιρό.
Πολύς λόγος έχει γίνει για τα δύο κομμάτια με τον Post Malone. Ας τα πάρουμε με τη σειρά, λέγοντας ότι το “It’s a raid” είναι ένα πολύ ανεβαστικό τραγούδι (με έξυπνο πέρασμα του “Iron man”), που το γουστάρω πολύ, από την άλλη, το “Take what you want”, είναι μία πιο μοντέρνα εκδοχή του «Κομμάτια» του Δάντη, οπότε το αφήνω ασχολίαστο περαιτέρω… Ο Post Malone, είναι ένας απίστευτα δημοφιλής καλλιτέχνης στο είδος μουσικής που υπηρετεί και φυσικά υπάρχει «εμπορικός δόλος» στη συνεργασία αυτή. Και; Όσοι θέλουν το βλέπουν αρνητικά (ίσως επειδή έτσι «πρέπει»), άλλοι αδιάφορα, άλλοι θετικά. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι έμαθε τον Ozzy μια ολόκληρη γενιά παιδιών στην Αμερική, που γνώριζαν μόνο τον Post Malone, λέει πολλά για τη συνεργασία αυτή, όσο περίεργο και να φαίνεται σε εμάς. Η διαφωνία μου στη συγκεκριμένη συνεργασία, έχει να κάνει με κάτι άλλο: Δεν μου αρέσει που τα δύο αυτά κομμάτια βρίσκονται στο τέλος του δίσκου, σε μία μορφή bonus track ή κάτι παρόμοιο, κάτι που δείχνει ότι έγιναν μόνο και μόνο για τη συνεργασία, χωρίς να εξυπηρετούν κάποιον άλλο λόγο σ’ ένα δίσκο που στιχουργικά είναι αρκετά φορτισμένος συναισθηματικά. Επίσης, διαφωνώ με το “Take what you want” που κλείνει τον δίσκο, όχι επειδή δεν μου αρέσει, αλλά επειδή δεν θα ήθελα σε περίπτωση που είναι η τελευταία δισκογραφική δουλειά του Ozzy, να είναι και το τελευταίο του τραγούδι που υπάρχει αποτυπωμένο σε κάποιο μουσικό format. Για ιστορικούς λόγους.
Έχω ακούσει καλύτερους δίσκους μέχρι στιγμής μέσα στη χρονιά; Αναμφισβήτητα. Σε καμία περίπτωση όμως δεν με άφησε ανικανοποίητος και αφού έκανα κάποιες άλλες αγορές, θα έπαιρνα και το “Ordinary man” στη συνέχεια, όχι μόνο για τη δισκογραφία, αλλά κι επειδή διασκέδασα κατά την ακρόασή του.
“I don’t wanna die an ordinary man”, λέει ο Ozzy και σίγουρα δεν θα συμβεί αυτό…
7 / 10
Σάκης Φράγκος
Δωδέκατη studio solo δουλειά, αν υπολογίσουμε και το άλμπουμ διασκευών “Under cover”, για τον Ozzy και πραγματικά, σκέφτομαι πότε πρέπει κανείς να σταματά και πως πρέπει να βλέπει την πορεία του σε κάποιον (οποιοδήποτε) χώρο. Βγάζουμε στην άκρη το σερί των πρώτων πέντε δίσκων, όπου ο Oz, πάντα παρέα με dream team μουσικών, τραγούδησε εξαιρετικό, μελωδικό heavy metal και έδωσε μνημεία. Πιάνουμε την πορεία του από το “No rest for the wicked” και μετά όπου ο καλύτερος δίσκος είναι για μένα απλά καλός. Υπάρχουν δε αξιόλογοι, μέτριοι και απαράδεκτοι δίσκοι σε τούτο το επόμενο σερί. Και φτάνουμε στο “Ordinary man”… ειλικρινά, δεν χρειάστηκαν παρά τρεις επίπονες ακροάσεις, για να αποφανθεί το μονομελές (εγώ) πως έχουμε να κάνουμε με μια ελεεινή κυκλοφορία, ισάξια των επικών γεώμηλων “Black rain” και “Scream”. Ξαναγράφω: ΕΛΕΕΙΝΗ. Με το ζόρι ξεχώρισα δύο κομμάτια (το αυτοπεριγραφικό ομώνυμο και το “Under the graveyard”), με τα υπόλοιπα να αποτελούν περίπου ντροπή για τον καλλιτέχνη που κάποτε ήταν ο Ozzy. Κανείς δεν σώζει την κατάσταση, ούτε οι συμμετοχές καταξιωμένων μουσικών (του περιβάλλοντός μας, όχι αυτές των rappers που αποτελούν ντροπή), ούτε το auto-tune, ούτε η καλή μας διάθεση, ούτε ο πρότερος έντιμος βίος. Οι συνθέσεις είναι πραγματικά τόσο απαράδεκτες και η παραγωγή τόσο ψεύτικη, που το όλο ζήτημα καταντά μια φαρσοκωμωδία. Συγγνώμη, αλλά πλέον βλέπω την υπόθεση μόνο με λύπηση, και διαβάζοντας τους στίχους του ομώνυμου τραγουδιού, καταλαβαίνω πως ο άνθρωπος έχει πια ΣΟΒΑΡΟ πρόβλημα. Όχι σωματικό, που έχει αλλά μπορεί να το διαχειριστεί αν ζήσει σαν άνθρωπος της ηλικίας του, αλλά ψυχολογικό. Υπό άλλες συνθήκες θα τους έβρισκα (τους στίχους) συγκινητικούς, τώρα όχι. Του εύχομαι λοιπόν από καρδιάς κάθε καλό και καλή συνταξιοδότηση. ΥΓ: εννοείται πως το “Ordinary man” δεν αποτελεί απογοήτευση. Κακό άλμπουμ περίμενα, απλά όχι ΤΟΣΟ κακό.
3 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
Τέλος εποχής. Δεν χρειάζονται πολλές αναλύσεις. Δυστυχώς θα γίνουμε μάρτυρες πολλών τέτοιων καταστάσεων όπου αγαπημένοι μας μουσικοί θα κρεμάσουν το μικρόφωνο και τα μουσικά τους όργανα. Άνθρωποι με τους οποίους μεγαλώσαμε και μας σημάδεψαν. Άνθρωποι που άλλαξαν τη ζωή μας και διαμόρφωσαν εν πολλοίς το χαρακτήρα μας με τις αθάνατες μελωδίες τους. Λίγοι είναι εκείνοι οι μουσικοί που έχουν αποκτήσει θρυλικό status όλα αυτά τα χρόνια… Ο Ozzy είναι ένας εξ αυτών. Και αν σας ακούγονται όλα αυτά γενικόλογα ή γνωστά, καμιά φορά στην εποχή της πλήρους ισοπέδωσης των πάντων και της συνεχόμενης αποδόμησης αξιών, πιστέψτε με… Αξίζει πραγματικά να τα επισημαίνουμε σε κάθε δυνατή ευκαιρία.
Το “Ordinary man” είναι το κύκνειο άσμα του Madman και αυτό από μόνο του έχει μεγάλο ειδικό βάρος. Προσωπικά, θα ήθελα κάτι πιο παραδοσιακό ηχητικά για τελευταίο δίσκο του Ozzy. Βλέπετε, το πρώτο single “Under the graveyard” δημιούργησε εντελώς από το πουθενά υψηλές προσδοκίες θυμίζοντας μου την ατμόσφαιρα του “Ozzmosis” ενώ και το αυτοβιογραφικό, ομώνυμο κομμάτι δεν άφησε ασυγκίνητο κανέναν μας. Ως εκεί όμως…τα υπόλοιπα κομμάτια δεν μου «είπαν» απολύτως τίποτα. Κάποια, μάλιστα, ήταν και εντελώς ντροπιαστικά για την βαριά κληρονομιά του Ozzy. Αλλά, επαναλαμβάνω ότι μικρή σημασία έχουν αυτά. Το σημαντικό είναι ότι ο Ozzy είναι μία αναντικατάστατη προσωπικότητα που θα λείψει αφάνταστα από το heavy metal. Ναι, θα ήθελα να ξανάκουγα έναν ήχο πιο κοντά στα γούστα μου (π.χ. στην περίπτωση του Ozzy κάτι κοντά στον ήχο της χρυσής δεκαπενταετίας 1980-1995) αλλά μικρό το κακό. Ευχαριστούμε για όλα, Ozzy!
Σάκης Νίκας
Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ μικρό για να μπορέσω να κρίνω τέτοια μεγέθη. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία το αν έχω ακούσει πολύ μουσική και εκατοντάδες μπάντες. Κάθε φορά που ακούω μία καινούργια τους δουλειά νιώθω πως είμαι εκείνο το μικρό παιδί που ανακαλύπτει την ομορφιά του heavy metal. Καλλιτέχνες και συγκροτήματα όπως οι IRON MAIDEN, BLACK SABBATH, METALLICA και στην προκειμένη περίπτωση ο Ozzy, είναι κάτι παραπάνω από αυτό που ορίζει η μουσική τους. Είναι παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά, καθώς ακολουθούνται από εκατομμύρια κόσμου ανά την υφήλιο!
Έχοντας ακούσει τα τρία πρώτα τραγούδια που παρουσίασε ο Madman, περίμενα πως το “Ordinary man” θα ήταν ένας εξαιρετικός δίσκος! Ήταν όμως; Αν εξαιρέσεις τα δύο τελευταία τραγούδια στα οποία υπάρχει η συνεργασία με τον Post Malone, πιστεύω πως ο OZZY μας έδωσε ένα πολύ όμορφο άλμπουμ. Σίγουρα καλύτερο από τα “Black rain” και “Scream” κατά την ταπεινή μου άποψη, απ’ όπου και να το δει κανείς.
Δεν βρίσκω το λόγο να μην σου αρέσει, για παράδειγμα το “All my life” που είναι από τα καλύτερα τραγούδια του OZZY μετά το “Ozzmosis”. Δεν βρίσκω το λόγο να μην σου αρέσει το “Goodbye” που φέρνει στο νου τις εποχές που ο τραγουδιστής κρατούσε το μικρόφωνο των BLACK SABBATH. Τραγούδι που άνετα θα είχε θέση στο “13”! Σε όρους βινυλίου, η «πρώτη πλευρά» με αυτά τα δύο τραγούδια συν τα τρία που είναι ήδη γνωστά, θεωρώ πως είναι εξαιρετική!
Η «δεύτερη πλευρά» του άλμπουμ με τα “Eat me”, “Today is the end”, “Scary little green men” και “Holy for tonight”, μας δείχνει την πιο μοντέρνα πλευρά του Ozzy, όπως μας είχε συνηθίσει μετά από το “Ozzmosis”. Είναι όμως κακά τα τραγούδια; Θεωρώ πως όχι! Είναι τραγούδια τα οποία σε συνεχόμενες προσεκτικές ακροάσεις σίγουρα θα βρεις πράγματα τα οποία θα σου αρέσουν. Και αυτό είναι μεγάλη μαγκιά γιατί ακόμα και σε μέτρια τραγούδια, ο Ozzy έχει τον τρόπο να σου δώσει πράγματα.
Είμαι της άποψης πως ακόμα και στις μέτριες ή λιγότερες καλές στιγμές τους αυτά τα μεγέθη συνεχίζουν και γράφουν καλή μουσική. Μουσική που για άλλα συγκροτήματα φαντάζει όνειρο. Και γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο αυτά τα μεγέθη ήταν, είναι και θα παραμείνουν τεράστια! Διότι τραγούδια σαν το “Scary little green men” για παράδειγμα που είναι από τα μέτρια του δίσκου, οι μελωδικές του Ozzy είναι φανταστικές και ας μην εντυπωσιάζει μουσικά!
Το κύκνειο άσμα (;) του τραγουδιστή θεωρώ πως είναι μία πάρα πολύ καλή δουλειά ικανή να σταθεί δίπλα στο χρυσό όνομά του! Γιατί ο αγαπητός Ozzy Osbourne μπορεί να μην έπιανε τις κορώνες και τις τεχνικές άλλων τραγουδιστών αλλά είχε κάτι που λείπει από την πλειονότητα όλων αυτών. Είχε χαρακτήρα και καλλιτεχνική αύρα, μάτι που έκοβε, «αυτί» που το εμπιστευόταν 100% από την πρώτη νότα που άκουγε. Και όπως έχει πει και ένας άνθρωπος ο οποίος εκτιμώ πάρα πολύ, και μόνο η αύρα του Ozzy ήταν ικανή να τον φέρει στην κορυφή και να ξεχωρίσει από τον οποιονδήποτε άλλο τραγουδιστή στον πλανήτη!
Σε ευχαριστούμε για την μουσική Ozzy Osbourne!
7 / 10 (O βαθμός είναι τυπικός)
Ντίνος Γανίτης
Ο Ozzy Osbourne, είναι από αυτούς τους καλλιτέχνες που πάντα, ότι και να κάνει θα είναι στο κέντρο της δημοσιότητας. Βεβαίως το να ασχολούνται όλοι με αυτόν το έχει προκαλέσει και ο ίδιος αφού πάντα η «τρέλα» του εγείρει ποικίλα σχόλια. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια οι δισκογραφικές του κινήσεις δεν μπορώ να πω ότι ήταν και κάτι το αξιόλογο, αφού πέραν κάποιων ελάχιστων εξαιρέσεων, τα τραγούδια που εμπεριέχονται στα δυο τελευταία albums του “Black Rain” του 2008 και “Scream” το 2010 ήταν κάπως μέτρια. Έτσι όταν έμαθα ότι θα κυκλοφορούσε νέα δουλειά, δεν είχα και πολλές αξιώσεις. Περίμενα άλλον ένα δίσκο με 2-3 απλά καλά τραγούδια και μέχρι εκεί. Τίποτα περισσότερο. Ομολογώ ότι τα singles που ακούσαμε πριν την επίσημη κυκλοφορία του δίσκου, με εξίταραν αρκετά αφού επ’ ουδενί μέτρια ή αδιάφορα δεν τα έλεγες.
Ειδικά όταν έχεις ήδη ακούσει το ομώνυμο τραγούδι που φέρνει άμεσα στο μυαλό το “November Rain” των GUNS ‘N’ ROSES που εκτός του OZZY τραγουδάει μαζί του ο ELTON JOHN, μια συνεργασία που ειλικρινά με εξέπληξε θετικά, νομίζω ότι καθένας υγιής οπαδός της heavy metal μουσικής ήθελε να ακούσει τη νέα δουλειά. Πόσο μάλλον όταν βλέπεις στα credits του album μουσικούς όπως οι Duff McKagan (ex-GUNS ‘N’ROSES), CHAD SMITH (RED HOT CHILI PEPPERS), Andrew Watt (CALIFORNIA BLEED), Slash (ex-GUNS ‘N’ ROSES, ex-SLASH’S SNAKEPIT, ex-VELVET REVOLVER, ex-SLASH FEATURING MYLES KENEDY & THE CONSPIRATORS), Tom Morello (RAGE AGAINST THE MACHINE, ex-AUDIOSLAVE, ex-LOCK UP, PROPHETS OF RAGE), με τους δυο πρώτους μάλιστα να έχουν συμμετοχή και στην ίδια την συγγραφή της σύνθεσης, η αγωνία για το τελικό αποτέλεσμα αυξάνεται αφού σίγουρα προσδοκείς από τέτοιους καλλιτέχνες να ακούς δουλειές με ωραία τραγούδια, κάτι που σίγουρα «παίρνεις» από το “Ordinary Man”.
Ο τίτλος του δίσκου είναι αρκετά εύστοχος αφού είναι ο αντίθετος χαρακτηρισμός της personas OZZY OSBOURNE. Το περιεχόμενο όμως είναι λογικά αυτό που θα χαροποιήσει τους οπαδούς, ειδικά τους ρεαλιστές. Οι παρωπιδιασμένοι οπαδοί που περιμένουν –επιτέλους- έναν δίσκο σαν τα πρώτα 6 εκπληκτικά albums του Πρίγκιπα Του Σκότους, καλύτερα να μην μπουν στην διαδικασία να ακούσουν την νέα δουλειά αφού εκ προοιμίου θα απογοητευτούν πλήρως. Οι μέρες αυτές έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Για να «νοιώσεις» τον δίσκο πρέπει να κάνεις πολλές ακροάσεις, να δεχτείς τα μοντέρνα αλλά αμιγώς metal ριφ που υπάρχουν, να καταλάβεις ότι ο Ozzy πια κάνει ότι γουστάρει χωρίς να τον ενδιαφέρει τι θα πει ο κόσμος, να μην «χαλαστείς» με το γεγονός ότι ο μισός δίσκος έχει μπαλαντοειδή τραγούδια και να θυμηθείς την ηλικία του καλλιτέχνη και τα προβλήματα υγείας που έχει, αναγνωρίζοντας ότι η φωνή του είναι σε πλήρη φόρμα αφενός, και αφετέρου άλλοι ίσως να μην έμπαιναν σε διαδικασία εγγραφής νέου υλικού.
Αν τα αποδεχτείς όλα αυτά, θα περάσεις καλά ακούγοντας το δίσκο αφού ο OZZY και οι συμμετέχοντες καλεσμένοι του, δίνουν στο κοινό ένα album «φρέσκο», με τραγούδια του σήμερα που σαφώς δεν έχουν δημιουργηθεί για να κάνεις headbanging ατελείωτες ώρες, όντας συνεχώς σε μια εγρήγορση. Ηχητικά οι συνθέσεις είναι όπως τα τελευταία δυο album του, μόνο που στην νέα δουλειά, τα τραγούδια χρήζουν προσοχής αφού έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, άσχετα αν οι ταχύτητες κινούνται σε μεσαίες κλίμακες. Στο “Ordinary Man” θα ακούσεις τραγούδια που με «μπροστάρη» την «γκρινιάρικη» φωνή του καλλιτέχνη σίγουρα αρέσουν. Σε κάποιος ίσως θυμίσουν αμυδρά και τον τρόπο που τραγουδούσε στους BLACK SABBATH. Το σημαντικό είναι ότι δεν «βαριέται» να τραγουδάει, ούτε το κάνει από υποχρέωση. Όλα τα τραγούδια στην νέα δουλειά φαίνεται ότι καλά δουλεμένα αφού έχει δοθεί μεγάλη βαρύτητα στο να βγάζει το κάθε κομμάτι μια ιδιαίτερη αισθητική λόγω των πολλών μελωδικών σημείων που είναι όμορφα διάσπαρτα σε κάθε σύνθεση. Μόνη «παραφωνία» είναι το “Take What You Want” αφού η συμμετοχή του rapper POST MALONE δυστυχώς έχει δημιουργήσει ένα τραγούδι που πρέπει να είσαι αρκετά ανοιχτόμυαλος για να το ακούσεις, μια και θυμίζει ένα σαχλό rap μοντέρνο δημιούργημα άσχετα αν υπάρχει η παρουσία ηλεκτρικής κιθάρας σε αυτό και η φωνή του Ozzy.
Το “Ordinary Man” είναι ένα album που θα ξαναφέρει δισκογραφικά τον Ozzy στην επιφάνεια, ευτυχώς με μια αρκετά αξιόλογη δουλειά που έχει τραγούδια που αξίζει να ακουστούν, και σίγουρα κάποια από αυτά θα αγαπηθούν ιδιαιτέρως από κάποιους. Εν έτη 2020 και μετά από 10 χρόνια δισκογραφικής απουσίας, νομίζω ότι ο αγαπημένος καλλιτέχνης μας έδωσε αυτό που θέλαμε, ένα album με ωραίες συνθέσεις που θα μας κάνει παρέα σε πολλές στιγμές μέσα στην ημέρα. Έμενα αυτό μου είναι αρκετό από αυτόν τώρα πια.
7,5 / 10
Θοδωρής Μηνιάτης
Prince of darkness, Madman, Rock ‘n’ roll rebel….αλλά στο τέλος, ένας απλά “Ordinary man”. Ο λόγος για τον θρυλικό Ozzy Osbourne. Νομίζω ότι είναι περιττό να πούμε για εκατομμυριοστή φορά, ποιος είναι και τι ρόλο βαράει τόσο με τους BLACK SABBATH, όσο και με τις solo δουλειές του, οπότε ας περάσουμε στο ψητό. Ο Ozzy λοιπόν, κλείνει με τον εντέκατο δίσκο του “Ordinary man” 40 χρόνια solo καριέρας από το μνημειώδες “Blizzard of Ozz” (κρατήστε το κατά νου, υπάρχει λόγος). Εν μέσω αναβολών περιοδειών, ανακοίνωσης ότι πάσχει από Parkinson και λοιπών «ευτραπέλων», ας δούμε λοιπόν τι έχει να μας πει με το νέο του πόνημα.
Θα σταθώ στο πρώτο single, το πανέμορφο μπαλαντοειδές “Under the graveyard”. Δεν σας κρύβω, ότι με έπιασε εξ απήνης. Περισσότερο το άκουσα από περιέργεια, παρά από ενδιαφέρον για το τι θα βγάλει ο Ozzy. Αμ έλα όμως που με άγγιξε! To δε video clip, μας γυρίζει λίγο πριν το 1980 και το “Blizzard of Ozz” και απεικονίζει όσα ήδη γνωρίζαμε για τον Ozzy εκείνης της περιόδου, άρτι εκδιωχθέντα από τους BLACK SABBATH, και βουτηγμένο στις καταχρήσεις, με την Sharon να τον βγάζει από το βούρκο, και να τον σηκώνει στα πόδια του. Έτερη όμορφη μπαλάντα, είναι το ομώνυμο κομμάτι με τη συμμετοχή του σπουδαίου Elton John, το “Today is the end” που δείχνει την επιρροή των BEATLES στη ζωή του Ozzy (όχι ότι το έχει κρύψει και ποτέ ο άνθρωπος), το “Holy for tonight” με τη χορωδία από πίσω να δίνει μια ιδιαίτερη νότα.
Σε ενδιάμεσες ταχύτητες κινούνται τόσο το “Goodbye” όσο και το “Scary little green men” με τον Tom Morello (RAGE AGAINST THE MACHINE) να δίνει το δικό του χρώμα στο δίσκο. Επειδή όμως, ο Ozzy ξέρει και να ξεσηκώνει τον ακροατή όμως, πάρτε και κομμάτια σαν το “Eat Me”, “Straight to hell” και το “All my life” τα οποία είναι φτιαγμένα στα Αμερικάνικα πρότυπα τραγουδοποιίας της ύστερης περιόδου του, για να κάνει κόσμο σε αρένες να χοροπηδάει, και να κοπανιέται δίχως αύριο. Σε αυτό, βοηθούν τα καταπληκτικά τύμπανα του Chad Smith (RED HOT CHILI PEPPERS) που εντός του δίσκου, λάμπει. Το “It’s a raid” επίσης ανήκει σε αυτή τη κατηγορία, με συμμετοχή του rapper Post Malone, που δεν ξέρω πως δούλεψε, αλλά έκανε καλή δουλειά, σε ένα από τα πλέον γρήγορα κομμάτια του δίσκου.
Κλείσιμο του δίσκου, με το “Take what you want”. Μια στιγμή ρε παιδιά, ποιανού ιδέα ήταν αυτό; Είχες τον Post Malone στο κομμάτι σου ακριβώς πριν, όλα καλά. Τώρα τον έχεις με ένα δικό του κομμάτι, εκτός κλίματος του δίσκου, με εσένα σαν guest; Προσωπικά, μου φαίνεται τόσο άβολο σαν κίνηση, σαν τον άβολο θείο που προσπαθεί να χορέψει με τη νεολαία, αλλά δεν το ‘χει ούτε με πιστόλι στο κρόταφο. Να το κάνει κάποιος εξαφανισμένος πουθενάς που δεν ήταν τίποτα ποτέ, άντε να το καταλάβω, αλλά ο Ozzy Osbourne δεν έχει ανάγκη τέτοιες γελοιότητες. Αυτά, για να δικαιολογήσω το κατέβασμα του βαθμού σε έναν κατά τα άλλα αναπάντεχα καλό δίσκο, που δεδομένης της κατάστασης της υγείας του, ίσως και να είναι το κύκνειο άσμα του.
7 / 10
Γιάννης Σαββίδης
