Είχαν περάσει δεκαπέντε χρόνια από την τελευταία επίσκεψη των Σουηδών στην Αθήνα και αναρωτιόμουν πόσα άτομα θα μπορούσαν να προσελκύσουν μέχρι την Λεωφόρο Λιοσίων μια Τρίτη μετά από ένα Παρασκευοσαββατοκύριακο γεμάτο συναυλίες. Τελικά, μπορεί να μην γέμισαν την αίθουσα μέχρι τα μπούνια, αλλά, η τελική προσέλευση, απέδειξε πως ό,τι και να γίνει, οι PAIN πάντα θα έχουν στην Ελλάδα ένα σεβαστό αριθμό πιστών ακολούθων.
Τη βραδιά την ξεκίνησαν οι Αθηναίοι DEGENERATE MIND οι οποίοι έχουν διαλέξει να εκφραστούν μέσω ενός υβριδικού είδους που αμφιταλαντεύεται μεταξύ του grunge τύπου SOUNDGARDEN/ALICE IN CHAINS και του πιο alternative ήχου των 90’s. Ξεκίνησαν με τρία κομμάτια από το ντεμπούτο τους, ‘B.L.E.V.E.’ (2021), με τα οποία μας έκαναν να μαζεύουμε μετά τα μυαλά μας με την σπάτουλα από τους τοίχους. Σε αυτό, βοήθησε και το γεγονός ότι είχαν και έναν έξτρα κιθαρίστα ο οποίος από ότι ξέρω είναι υπό δοκιμή (ελπίζω να καταλήξει να γίνει μόνιμος γιατί κερδίζουν πολύ στον ζωντανό ήχο τους) και μετά μας έδωσαν ένα δείγμα του καινούργιου τους δίσκου, στην παρουσίαση του οποίου είχα πάει κι εγώ και μπορείτε να την διαβάσετε εδώ. Επειδή ο μουσικός εκφράζει αυτό που αισθάνεται σε κάθε δεδομένη στιγμή, φαίνεται ότι οι εμπειρίες (συναισθηματικής φύσεως σε αυτήν την περίπτωση) τους έσπρωξε σε τόνους σαν κι εκείνους που ακούγονταν στους Αμερικάνικους κολεγιακούς ραδιοφωνικούς σταθμούς πριν 20 και βάλε χρόνια. Πολύ καλή κίνηση επίσης να έχουν επί σκηνής και μια κοπέλα για δεύτερα φωνητικά, εμπλουτίζοντας έτσι τον ήχο τους ακόμα πιο πολύ. Έκλεισαν με ένα κομμάτι από το ντεμπούτο τους που είναι αφιερωμένο στα θύματα της πυρκαγιάς το Μάτι, έχοντας κερδίσει τις εντυπώσεις και άφθονο χειροκρότημα από το κοινό.
Στις 21:40, υπό τον ήχο της εισαγωγής του “Let Me Out”, εμφανίστηκαν ένας-ένας οι μουσικοί, συμπεριλαμβανομένου του ντράμερ Sebastian Tägtgren, ο οποίος, ναι, καλά το καταλάβατε, είναι ο γιός του Peter. Αν και βγήκαν με πολλά κέφια στην σκηνή, ο Peter δεν επιδίωξε να επικοινωνήσει και πολύ με το κοινό, με εξαίρεση στην αρχή της συναυλίας όταν μας ρώτησε αν υπήρχαν σχιζοφρενείς ανάμεσα στο κοινό. Για σχιζοφρενείς δεν ξέρω, πάντως η αντίδραση του κοινού στα τραγούδια που τα εκτόξευαν σαν όλμους πάνω μας ανηλεώς, κάτι τέτοιο έδειχνε. Ήταν τόσο δοσμένοι στην μπάντα που φαίνεται ότι ούτε καν τους πείραξε το γεγονός ότι τα ντραμς και το προηχογραφημένα ηλεκτρονικά μέρη ακούγονταν πιο δυνατά από τα υπόλοιπα, συμπεριλαμβανομένου του Peter.
Ευτυχώς που είχα δίπλα μου κάποιον που ήξερε απ’ έξω τα τραγούδια και μαζί με την θεατρικότητα του ίδιου του Peter, με τις χειρονομίες και τις γκριμάτσες του που συνόδευαν κάθε κομμάτι, ήξερα που βρισκόμουν στο set list, αν και σταδιακά το θέμα του ήχου διορθώθηκε μέχρι κάποιο βαθμό. Μετά τα “End of the Line”, “Nailed to the Ground”, “The Great Pretender” (όπου έγινε και το πρώτο mosh pit), “Call Me” (με τους Jonathan Olsson και Sebastian Svalland να τραγουδάνε τα μέρη που τραγουδάει ο Joakim Brodén των SABATON στον δίσκο), παίξανε το “Revolution” το οποίο, όπως μας είπε ο Peter, γράφτηκε από τον γιο του.
Από κει και πέρα, ακολούθησε άλλος ένας βομβαρδισμός από hits (εάν μπορούμε να εφαρμόσουμε αυτόν τον όρο στους PAIN) όπως “Zombie Slam”, “Suicide Machine”, “Monkey Business”, “Just Hate Me”, “Same Old Song”, “It’s Only Them” και “Buy/Die”, προτού παίξουν την διασκευή τους στο κομμάτι των ROLLING STONES, “Gimme Shelter”, που τυγχάνει μάλιστα να είναι και το αγαπημένο μου κομμάτι των STONES. O Peter έχει καταφέρει να κάνει μια διασκευή που δικαιώνει την ύπαρξή της και που προσωπικά δεν με χαλάει καθόλου (γενικά, δεν είμαι και πολύ οπαδός των διασκευών). Δυστυχώς δεν μπόρεσα να φτάσω στην πρώτη σειρά όταν ο Peter έβαλε το μικρόφωνό του μπροστά στο κοινό για να μπορέσει έτσι ένας τυχερός να τραγουδήσει κι αυτός, ο οποίος δεν ήταν καθόλου κακός, θα έλεγα.
Όπως είπα, αντί για λόγια, η μπάντα επικοινωνούσε με άλλους τρόπους όπως το να ανεβοκατεβαίνουν από την σκηνή για να κόψουν κάπως τις αποστάσεις, αλλά μας επιφύλαξαν και μια έκπληξη για τα μπιζ μιας που ξαναβγήκαν στην σκηνή, αυτήν την φορά με ρούχα και αξεσουάρ που ήταν λες και τα είχαν βρει στην γκαρνταρόμπα των ταινιών “Το Κλουβί με τις Τρελές” και “Πυρετός το Σαββατόβραδο”: τι λαμέ πουκάμισα, τι γούνες α λα Χάρρυ Κλυνν (“και κλάαααμα η κυρία… πάλι καλά που δεν βγήκαν και με σαγιονάρες”), τι γυαλιά ηλίου μέγεθος ΧΧL… είχε φτάσει η ώρα για το πάρτι με, τι άλλο;, “Party in My Head”. Μπορεί να είναι Σουηδοί αλλά μας έδειξαν ότι αν θέλουν μπορούν να κάνουν τον ίδιο χαβαλέ και με εμάς τους Μεσογειακούς, κι αν στο μεταξύ ακούγονται κομμάτια όπως “On and On”, “I’m Going In”, και ο “‘ύμνος” τους “Shut Your Mouth” (με το οποίο μας αποχαιρέτισαν), ακόμα καλύτερα. Ελπίζω να μην έχουμε να περιμένουμε άλλα δεκαπέντε χρόνια για να τους ξαναδούμε από τα μέρη μας, κι ελπίζω ο ήχος να τους συνοδέψει πιο αποτελεσματικά τότε, μιας που ήταν το μόνο στοιχείο που δεν με αφήνει να χαρακτηρίσω την βραδιά ως τέλεια.
Γιώργος Γκούμας
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
