PANTERA – “Vulgar display of power” – Worst to best

Είχα στο νου μου τελείως διαφορετική μορφή κειμένου είναι η αλήθεια, αλλά επειδή του χρόνου το τιτάνιο “Vulgar display of power” των PANTERA θα κλείσει 30 χρόνια κι επειδή εγώ θα είμαι πάλι αυτός που θα γράψει γι’ αυτό και το ξέρουμε όλοι στο Rock Hard, δεν ήθελα να το «κάψω» και να επαναλάβω τα ίδια. Οπότε όσο παράξενο κι αν φανεί σε όσους διαβάζουν κι έχουν συνηθίσει κατεβατά ολόκληρα και στιγμές άκρατου οπαδισμού από την πλευρά μου, αυτή τη φορά θα περιοριστώ στα βασικά της ταξινόμησης του δίσκου. Ενός δίσκου που μέχρι και σήμερα κάνει τη διαφορά σε ότι είχε ακουστεί πιο πριν και ότι ακούστηκε πιο μετά και έθεσε νέες βάσεις για το μεταλλικό ήχο. Ακριβώς, το μεταλλικό ήχο που τόσο περήφανα και φωναχτά σε κάθε ευκαιρία έλεγαν ότι εκπροσωπούν και τόσο μεγάλο μίσος δημιούργησαν σε παραδοσιακούς και οσφυοκάμπτες, καθότι σε περίπτωση που δεν το ξέρετε, ας το μάθετε εν έτει 2021,οι PANTERA λέει ήταν το μίασμα του metal, το συγκρότημα που υπερεκτιμήθηκε περισσότερο όλων, που ραπάρανε σαν πιθήκια (γνώμες μεγάλων ανδρών με επιχειρήματα είναι η αλήθεια) και που δε μπορούσαν να παίξουν δυο νότες στη σειρά. Ε, για να το λένε έτσι θα είναι και μάλλον εμείς οι λίγα εκατομμύρια οπαδοί τους κάπου θα κάνουμε λάθος. Καλή καρδιά, όπως καλή καρδιά ζητάω από όποιον θα δει τη σειρά και ρίξει κατάρες. Μερικά άλμπουμ (και κομμάτια αυτών) δεν μπορούν να μπουν σε σειρά αλλά τι να κάνουμε, Φράγκος είναι αυτός, τρώει τις φλασιές τους και στο ρυθμό τους μας βάζει να χορεύουμε ξυπόλητοι πάνω στα κάρβουνα.

THE “VULGAR DISPLAY OF POWER” COUNTDOWN:

11) Live in a hole (5:02)

Ότι θα έφτανα στη ζωή μου να κατατάξω αυτό το κομμάτι συγκεκριμένα ως λιγότερο καλό ενός συνόλου δεν το είχα σκεφτεί ποτέ. Μετά από 29 συναπτά έτη ακροάσεων του δίσκου, ήρθε η ώρα να μπει στην άτυπη αξιολόγηση και να λάβει την μη τιμητική μεν, άδικη δε τελευταία θέση. Στο κομμάτι ο Phil Anselmo μιλάει από την οπτική ενός ανθρώπου που κλείνεται στο «καβούκι» του ώστε να μην αφήσει χώρο σε ανθρώπους που είναι περαστικοί από τη ζωή του, που δεν μπορούν να τον καταλάβουν και γι’ αυτό τον μισούν για την εσωστρέφειά του και γενικά δε δίνει χώρο σε υποκριτές για να έχουν να πουν κάτι γι’ αυτόν. Κίνητρό του από μικρή ηλικία είναι να μη γίνει σαν αυτούς, που δεν του αρέσει αυτό που είναι και θέλει να γίνει καλύτερος τους. Η κοινωνία στην οποία μεγαλώνει είναι τοξική και ο μόνος τρόπος να προστατευτεί είναι η απομόνωση του, κάτι που δεν του αρέσει και στην ουσία έχει παραδεχτεί την εν μέρει ήττα του ενάντια στην πληρότητα ζωής που ήθελε, από την άλλη μέσα στην όλη πικρία του κομματιού, βγαίνει μια αισιοδοξία ότι μπορείς στο τέλος ότι κι αν συμβεί, να μην προδώσεις τις αξίες σου και τα πιστεύω για να ενταχθείς σε μάζες και να είσαι ευκολόπιστος απέναντι σε κάποιους που δεδομένα θα σε προδώσουν. Όσον αφορά το ηχητικό πλαίσιο, το κομμάτι ξεκινάει με ένα φοβερό εφέ του Dimebag στην κιθάρα, και γίνεται ένας αργόσυρτος εφιάλτης μέχρι το τέλος, αλλά τα ξεσπάσματα στο κάτι σαν ρεφρέν “My fear grips the will of stone, My fear grips I’ll die alone” δείχνουν ότι ανά πάσα στιγμή μπορούσε να μεγαλουργήσει από το πουθενά.

10) No Good (Attack  the radical) (4:48)

Το κομμάτι που προηγείται του “Live in a hole” και ανοίγει την δεύτερη πλευρά του δίσκου. Το groove στην αρχή και μέχρι το τέλος είναι το κύριο χαρακτηριστικό του, ενώ από άποψη ρυθμικής βάσης, ο Rex Brown το γεμίζει πολύ όμορφα όταν παίζει σε σημεία που δεν ακολουθεί τα ριφφ του Dimebag και ο Vinnie Paul χαρίζει στιγμές εντυπωσιασμού με την απαράμιλλη τεχνική των ποδιών του σε απίστευτους ρυθμούς. Στιχουργικά πολλοί πιστεύουν ότι πρόκειται για ένα αντι-ρατσιστικό κομμάτι, το οποίο έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις βλακείες που έκανε ο Anselmo πρόσφατα σχετικά και βρέθηκε (δίκαια) στο μάτι του κυκλώνα. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι δεν είναι ρατσιστής αλλά είναι μεγάλος βλάκας όταν ξεφεύγει από τις ουσίες που καταναλώνει και δεν ξέρει τι λέει. ΟΚ δεκτό ότι πολλές φορές κάποιοι σε ανάλογες περιπτώσεις βγάζουν τον πραγματικό τους εαυτό, αλλά υπάρχουν και μαρτυρίες πολλών ότι δεν ισχύει, ενώ έχοντας συναντήσει τον frontman προσωπικά στη Γαλλία και σε ουρά με εθνικότητες από όλο τον κόσμο, ήταν ιδιαίτερα εγκάρδιος με παιδιά από τη Βραζιλία πριν από μένα και σίγουρα διαφορετικού χρώματος επιδερμίδας και φαινόταν ότι δεν ήταν ψεύτικο. Άβυσσος η ψυχή του Anselmo, αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας. Περισσότερο θέλει να καταδείξει το κομμάτι ότι κάποιοι πιστεύουν πως οι φυλές νιώθουν πιο άνετα όταν δεν μπλέκονται μεταξύ τους και ισχύει από την κάθε πλευρά. Δηλαδή ο λευκός θέλει να ζει σε περιβάλλον λευκών και ο μαύρος σε περιβάλλον μαύρων, υπάρχει περηφάνια από την οπτική κάθε φυλής γι’ αυτό που είναι και εκπροσωπεί και το κεντρικό νόημα είναι ότι το πρόβλημα δεν είναι οι φυλές και το τι θεωρεί η καθεμία σωστό, αλλά αυτοί που θέλουν να σπείρουν διχόνοια μεταξύ τους και θέλουν να επωφεληθούν από τυχούσα φυλετική σύγκρουση. Πολλές οι πιθανές ερμηνείες σε κάθε περίπτωση.

9) Hollow (5:50)

Η «γλυκιά» στιγμή του δίσκου στο τέλος του, είναι και η πιο πικρή από άποψη στιχουργικού περιεχομένου, καθώς ξεκάθαρα ο πρωταγωνιστής μιλάει για τον καλύτερο του φίλο που έχει πέσει σε κώμα, εξαιτίας ενός παραλίγο θανατηφόρου ατυχήματος. Αναπολεί τις καλές τους στιγμές που έκαναν όνειρα για το μέλλον και ξεσπάει κατά του Θεού που είναι έτοιμος να τον πάρει από κοντά του, ενώ ο ίδιος παρηγορεί τη μητέρα του και έχει μεν το δώρο του να έχει κάνει ένα φίλο ζωής, αλλά και την «κατάρα» να τον χάσει πρόωρα λόγω του συμβάντος. Ξεσπάει στο τέλος κατά πάντων αφήνοντας να γίνει αντιληπτό ότι δεν υπάρχει πιθανότητα γυρισμού για τον άτυχο φίλο του και είναι θέμα χρόνου πριν φύγει και σωματικά εκτός από νοητικά από αυτόν τον κόσμο. Από τις πιο μελωδικές στιγμές των PANTERA συνολικά, με τον Dimebag να ζωγραφίζει με αλλεπάλληλα leads και να δίνει στο τραγούδι ένα χρώμα που σπάνια είχαν σαν συγκρότημα. Το ξέσπασμα φυσικά που ακολουθεί τη στιχουργική «οργή» είναι το κάτι άλλο και στην ουσία χωρίζει το κομμάτι στα δυο, στην ήρεμη και άγρια πλευρά του αντίστοιχα. Το break στο τέλος κλείνει το κομμάτι με ένα φοβερό fade out και καταστεί σαφές ότι οι PANTERA είχαν αλλάξει επίπεδο και τα καλύτερα έρχονταν. Σίγουρα σαν κομμάτι είναι εκπληκτικό, ο λόγος που μπαίνει τόσο χαμηλά αναλογικά είναι καθαρά γιατί τα επόμενα κομμάτια που ακολουθούν είναι πιο πολυδιάστατα. Και πιο PANTERA με την κλασική έννοια της μουσικής τους. Φοβερό κλείσιμο για το οποίο άλλες μπάντες θα πλήρωναν. Για τους PANTERA ήταν απλά ένα ακόμα από τα 11 κομμάτια ενός δίσκου-κορυφή.

8) Regular people (Conceit) (5:27)

Το κομμάτι ξεκινάει με ένα ασύλληπτο ριφφ, το οποίο ουκ ολίγοι άνθρωποι που συνάντησα στη ζωή μου, εξέφρασαν την άποψη ότι είναι το κορυφαίο μεταλλικό ριφφ που έχει γραφτεί ποτέ. Αν βάλετε κάτω το σύνολο και τον πλούτο που υπάρχει, θεωρώ ότι είναι ιδιαίτερα βαρύνουσα άποψη. Η αλήθεια είναι ότι μιλάμε για ξεκίνημα-δυναμίτη σε ένα ιδιαίτερα up-tempo κομμάτι για τα δεδομένα του συγκροτήματος. Άκρως τσαμπουκαλίδικο και πειθήνιο, οι αλλαγές του είναι επιζήμιες για το σβέρκο και ο Dimebag με τον Vinnie το παίρνουν πάνω τους περισσότερο από πολλά κομμάτια του δίσκου. Στους στίχους ο Anselmo τα «χώνει» σε αυτούς που περνιούνται για καμπόσοι γενικότερα και στέκεται πρόσωπο με πρόσωπο απέναντι τους, με πυγμή και σιγουριά, με αποκλειστικό σκοπό να τους κάνει ρεζίλι δημόσια και να αποδείξει ότι στα δύσκολα κάνουν τις κότες και κρύβονται. Και φυσικά ότι δεν είναι τόσο σπουδαίοι όσο διαδίδουν. Η περίφημη ατάκα “You ain’t got the balls son” καταδεικνύει το κλίμα από πλευράς πρωταγωνιστή ο οποίος στην ουσία «δεν βλέπει» καν τους μπούληδες μπροστά του (είστε κουνούπια κι έτσι) και η υπεροχή του χωρίς να χρειάζεται να παίξει μάπες (κι αν χρειαστεί θα τους σβερκώσει άσχημα) ενισχύεται στο τελευταίο τρίστιχο, “I crush your rush, I rule you fool, I’m immovable stone in your world of weak I speak”. Μεγάλη στιγμή του δίσκου, ωστόσο με το σύνολο να είναι αυτό που είναι βρίσκεται κι αυτό σχετικά χαμηλά στην αντίστροφη μέτρηση ενώ σε άλλα άλμπουμ θα μπορούσε να είναι άνετα το καλύτερο κομμάτι.

7) By demons be driven (4:41)

Θέλω ένας που το διαβάζει να βγει και να πει ότι δεν έχει επιχειρήσει air drumming έστω μια φορά στη ζωή του ακούγοντας αυτό το κομμάτι. Ένας ρε παιδί μου, που έχει μέσα του καρδιά και εγκέφαλο ως απαραίτητες προϋποθέσεις. Χέρια κανείς; Ήμουν βέβαιος (ευτυχώς δηλαδή). Μιλάμε για Ο-Ρ-Ι-Σ-Μ-Ο του μετρονόμου στο πρόσωπο ή μάλλον τα πόδια του Vinnie Paul, ο άνθρωπος ακούγεται λες και βαράει με κορμούς δέντρων και κάνει ολόδικό του αυτό το κομμάτι. Ένα κομμάτι που εκείνη την εποχή, κοτζάμ DREAM THEATER το ενσωμάτωναν μέσα στα δικά τους κομμάτια, με τον Mike Portnoy μάλιστα να μη μπορεί να κρύψει την χαρά του όταν το έπαιζε (στο κλασικό βίντεο από την περιοδεία του “Images and words, ο πάντα ήρεμος και στιβαρός Mike «ξεφεύγει» την στιγμή που το παίζει δείγμα της πώρωσής του, δε μπλέκεις). Το κομμάτι δε διεκδικεί ιδιαίτερες δάφνες ερμηνειών καθώς πρόκειται ξεκάθαρα για αντι-θρησκευτικό ύμνο, χωρίς απλά να υπονοεί αλλά να δηλώνει ξεκάθαρα ότι η θρησκεία διαφθείρει και διαβρώνει τη νεολαία στο σύνολο της, έτσι η νεολαία στρέφεται σε λογικές όπως τα ναρκωτικά ή η πορνεία για να ξεφύγει από τη θρησκεία και το κλίμα προσηλυτισμού που έχει γύρω της. Ο τόνος αυτής της «διαμαρτυρίας» είναι επαναστατικός σε κάθε περίπτωση και αντιδραστικός φυσικά, στην προτροπή του να αφήσεις τους δαίμονές σου να σε οδηγήσουν στις πράξεις σου, παρά να γίνεις υποχείριο της οποιασδήποτε θρησκείας. Σωστά κάποιοι θα παρατηρήσατε ότι στην ουσία μέχρι στιγμής έχουν τοποθετηθεί τα κομμάτια της δεύτερης πλευράς του δίσκου, η συνέχεια είναι πραγματικά δύσκολη και ανά πάσα στιγμή της ημέρας μπορεί να αλλάξει.

6) This love (6:33)

Το μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου και ένα από τα μεγαλύτερα hits των PANTERA γενικότερα. Στην ουσία είναι από το ίδιο γενεαλογικό δέντρο με το “Cemetary gates”, πάει να ξεκινήσει ως power ballad, αλλά στο ρεφρέν ο Dimebag βάζει τα πράγματα στη θέση του, κι ο Vinnie αντίστοιχα παίζει τις κάλτσες του (ειδικά το σημείο που είναι σαν να περιμένεις να χτυπήσει τη μπότα, δεν τη χτυπάει και τη χτυπάει 1-2 δευτερόλεπτα μετά, τι αρχι-πώρωση, Θεέ μου)… Το κομμάτι το έχει εξηγήσει πάρα πολλές φορές ο Anselmo δημόσια, ότι αφορά τις σχέσεις του γενικότερα και στο πόσο μη δοτικός ήταν με τις συντρόφους του. Η έλλειψη εμπιστοσύνης προς το αντίθετο φύλο και το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε και τον έκανε υπερ-προστατευτικό με τον εαυτό του (μην ξεχνάμε ότι στην ουσία παράτησε το σπίτι του στα 16 του) και με πλήρη καχυποψία προς το περιβάλλον του γενικότερα. Δεν είναι και κανένα κρατικό μυστικό ότι ο Anselmo είχε (κι ακόμα και τώρα συνεχίζει να έχει) αμέτρητες κατακτήσεις στο γυναικείο πληθυσμό και γενικότερα τα «πλούσια» προσόντα του δεν έχουν μείνει και πολύ κρυφά, έχοντας προκαλέσει ουκ ολίγα «εγκεφαλικά». Ο ίδιος ο Phil μεγαλώνοντας κατάλαβε τα λάθη του αλλά όπως έλεγε, «αντιπροσωπεύει αυτό που ήμουν τότε, μεγαλώνοντας ωριμάζουμε και κατανοούμε τα λάθη μας, σίγουρα ήταν μια περίοδος που δε μπορούσα να νιώσω ερωτευμένος ή να αγαπήσω κάποια όπως θα αγαπούσε αυτή εμένα αντίστοιχα, στην πορεία έμαθα να είμαι πιο εντάξει απ’ότι ήμουν μικρός».

5) Rise (4:37)

Καπάκι από το “This love” και το fade outro του Dimebag, σκάει σαν έκπληξη η μια από τις τσιτωμένες στιγμές του δίσκου, που δεν είναι άλλη από το “Rise”. Πεντακάθαρο thrash ξέσπασμα από μια μπάντα που δεν έπαιζε thrash, αλλά για κάποιο λόγο είχε τοποθετηθεί εντός του είδους για κομμάτια τύπου “Domination” και “Heresy”. Καταπληκτικό ξεκίνημα όπου τα αδέρφια Dimebag και Vinnie μαλώνουν στο ποιος θα ακουστεί περισσότερο σκληρός κ@ριόλης, ενώ ο Anselmo είναι αρκετά φλεγματικός σε ένα κομμάτι που στην ουσία «επιτίθεται» σε αυτούς που θέλουν να διασπάσουν μια ενωμένη κοινωνία και να εισχωρήσουν σε αυτή το μίσος, την αβεβαιότητα και τη μανούρα γενικότερα (γνωστοί και ως ενόχλες του ωτού στην καθομιλουμένη). Το κομμάτι προτρέπει σε ανάταση κάθε είδους σε αυτούς που νιώθουν οποιαδήποτε μορφή (κατά)πίεσης, να ενωθούν όλοι σαν μια γροθιά κατευθυνόμενη προς τη μάζα που τους εναντιώνεται και πως η περηφάνια είναι κάτι πολυεθνικό και δεν στέκεται σε φυλές απαραίτητα. Το χάσιμο χρόνου είναι ανεπίτρεπτο και η λύση πρέπει να είναι δραστική και άμεση. Το κομμάτι συνοδεύεται από τρομερά breaks και αλλαγές μέχρι το τέλος και είναι διαπιστευτήριο ότι όταν άφηναν τα γκάζια ελεύθερα, γινόταν μια μικρή σφαγή. Σπάνιες οι φορές που το έκαναν, αλλά με δολοφονικά αποτελέσματα.

4) Walk (5:15)

Ναι, ναι, ξέρω… Τι 4^η θέση το “Walk” και τέτοια, «τι λες ρε βλάκα Κατσούρα», «άντε ρε μυρωδιά», «σήκω φύγε από το Rock Hard ρε άμπαλε», έχω σκεφτεί κάθε πιθανή ατάκα που θα εκφράσετε και ειλικρινά και με το συμπάθιο, εχέσθην! Φυσικά και μιλάμε για το γνωστότερο και πλέον trademark κομμάτι του συγκροτήματος, φυσικά και είναι από τις βαρύτερες στιγμές της μουσικής ιστορίας, φυσικά και οι «οχτροί» τους έχουν βαρεθεί να το ακούνε στα κλαμπ και να βγάζουν φλύκταινες (κι εμένα μου τη σπάει να παίζεται συνέχεια, οι φλύκταινες που βγάζουν οι αλλόθρησκοι πάντα ευπρόσδεκτες όμως) και γενικά κομμάτι που 29 χρόνια πλέον δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο. Το κομμάτι γράφτηκε σε ένα τζαμάρισμα πρόβας από τον Dimebag με τους άλλους να μένουν με το στόμα ανοιχτό και να προβλέπουν ότι θα γίνει μεγάλη επιτυχία. Όπως και έγινε φυσικά. Ένα απλό θεωρητικά ριφφ, το οποίο ωστόσο θέλει πολύ μεγάλη δουλειά στο να παιχτεί με συναίσθημα κι όποιος προσπάθησε, δεν κατάφερε να το πιάσει με τίποτα. Το σόλο είναι από τα κορυφαία όλων των εποχών αλλά οι φλύκταινες που προαναφέρθηκαν δε μας αφήνουν να το παραδεχτούμε για να μη γίνουμε και περίγελος στις τάξεις των κλασικομεταλάδων «το metal μας πέθανε το ‘90» φίλων έτσι; Το κομμάτι είναι ύμνος στην εσωτερική σιγουριά που πρέπει να έχουμε, στο ξεμπρόστιασμα των ψευτών που θέλησαν να γίνουν μέρος της ζωής μας και ο Anselmo το πάει ένα βήμα παραπέρα λέγοντας «Όταν τελειώσαμε την περιοδεία για το “Cowboys from hell” ήρθαν ξαφνικά πολλοί να μας αντιμετωπίσουν λες και ήμασταν rock stars ενώ προσπαθούσαμε να μείνουμε όσο πιο underground γινόταν. Το “Walk” ήταν η προσπάθεια μας να τους πούμε ότι θα μείνουμε πιστοί σε αυτό που είμαστε και ένας τρόπος να τους πούμε «στρίψε και περπάτα προς την απέναντι πλευρά και να μη σε ξαναδούμε γιατί θα σε διαλύσουμε». Κομμάτι-κωλοδάχτυλο προς πάσα καλοθελητή, με φιλικές ή όχι προθέσεις!

3) Mouth for war (3:57)

Το μπάσιμο του δίσκου που πρόδιδε την αλλαγή επιπέδου. Η καθολική υπεροχή ενάντια σε ότι άλλο υπήρχε εκείνη την εποχή στο χώρο της μουσικής (προσέξτε, μιλάω γενικά, εντός κι εκτός μετάλλου), η φαρδιά/πλατιά υπογραφή της σκληρής δουλειάς που μετουσιώθηκε σε ουσία. Ξεκίνημα-κατραπακιά στα μούτρα, νιώθεις τη μπουνιά στο εξώφυλλο να σου έχει ήδη σκάσει στα μούτρα, ψάχνεις τα δόντια που λείπουν, προσπαθείς να καταλάβεις πως το επίπεδο ανέβηκε κι άλλο από το “Cowboys from hell” κι ακόμα δεν έχουν μπει καν τα φωνητικά. Ο Anselmo από την αρχή φροντίζει να δείξει ποιος είναι το αφεντικό στο δίσκο, στην τοπ φόρμα του, ένα αυτοβιογραφικό για τον ίδιο κομμάτι περιγράφοντας την πρότερη χαμηλή του αυτοεκτίμηση που έχει γίνει σιγουριά αλλά και την αίσθηση ότι όταν παίρνεις το θυμό από ότι σε ενοχλεί και τον σχηματίζεις όπως θες, εξαπολύοντας τον στην απέναντι πλευρά, σπας τις αμφιβολίες κι ότι σε προβληματίζει/στεναχωρεί/ενοχλεί και φυσικά απολαμβάνεις την απόλυτη συντριβή όσων σε θέλουν στα κάτω σου. Σταδιακά μέσα στο κομμάτι κατανοείς τα στάδια τα οποία περνάει από τα χαμηλά στα ψηλά και είναι έτοιμος να σταθεί απέναντι σε όλους και όλα, με την προτροπή «αν είναι να μιλάς, να είσαι προετοιμασμένος για πόλεμο και να ξέρεις να γράφεις το όνομά μου» όπως πολλάκις έχουμε δει σε παρόμοιες περιπτώσεις. Πέραν του ορυμαγδού σαν opener του δίσκου, το τελευταίο του μέρος από το break και μετά (“No comprehension to fail, I vacuum the wind for my sail”, ασύλληπτα περιγραφική στιχάρα) είναι από τα κορυφαία κομμάτια όλων των εποχών. Πιστεύω ότι έπρεπε να υπάρξει κομμάτι που θα βασιστεί σε αυτό το break riff, αλλά ο Dimebag τα είχε πολλά και μεγάλα (τα ριφφ) κι απλά μπορούσε να βάζει όσα σαν αυτό ήθελε στο ίδιο κομμάτι.

2) Fucking hostile (2:49)

Σάκη και λοιποί αναγνώστες, συγνώμη αλλά όχι συγνώμη για το παρακάτω. Εδώ μιλάμε για ΠΟΥΤ@Ν@ΡΙΟ που δεν επαναλήφθηκε ποτέ ξανά σε κομμάτι οποιουδήποτε είδους. Εδώ μιλάμε για όλη την καταπιεσμένη (ή και όχι;) ενέργεια που μπορεί κάποιος να έχει και σου την επιστρέφει περίσσεια, είτε γιατί το αξίζεις, είτε γιατί μπορεί, είτε γιατί απλά βρέθηκες στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή. Ένας σεληνιασμένος Anselmo ακολουθεί το πιο καθαρό thrash κομμάτι που γράψανε οι PANTERA και που γέμισε τα επείγοντα περιστατικά σε κάθε λογής ιατρική μονάδα με την ορμή/οργή του. Είσαι η μύγα και είναι η σκοτώστρα που σε συνθλίβει επειδή απλά περιφέρεσαι γύρω του κι ενοχλείς.  Ωμή και ασυμβίβαστη επίθεση κι ένα κομμάτι που γενικά φτιάχτηκε ως προϊόν ενόχλησης από εξωγενείς παράγοντες και με σκοπό να ενοχλήσει με τη σειρά του όσους ευθύνονταν για τυχόν πιέσεις προς τα μέλη ξεχωριστά και τη μπάντα συλλογικά. Κάποια πράγματα στη ζωή τα μαθαίνεις μόνος σου και δεν διδάσκονται (To see, to bleed, cannot be taught), άρα ο πρωταγωνιστής τα βίωσε ως σχολείο της ζωής και καταφέρεται εναντίον θρησκείας, αστυνομίας, ψευτών και κάθε είδους παράσιτου που βρήκε στο δρόμο του και θέλησαν να σταθούν εμπόδιο στα όνειρα του. Γενικώς ένα σκαμπίλι προς κάθε τι που θέλει να διαταράξει τον προσωπικό σου χώρο και την ησυχία που θες να έχεις στη ζωή σου. Ακούγοντας το κομμάτι από τη μέρα που είδα το πρώτο Blade, πάντα μου έρχεται η ατάκα του στο τέλος όσον αφορά τους ενόχλες του ωτού που αναφέραμε πιο πριν… Some motherfuckers are always trying to ice skate uphill. Ελληνιστί πάντα θα βρεθεί ο λακαμάς της ημέρας που θα θελήσει να σου σπάσει τα… νεύρα, για καλή σου τύχη, δεν ξέρει που πάει να μπλέξει και θα του το δείξεις εσύ. The right way!

1) A new level (3:58)

Όχι απλά το κορυφαίο κομμάτι του δίσκου αλλά και όλης της δισκογραφίας των PANTERA κατά την ταπεινή κι -ενδεχομένως ασήμαντη μπροστά στο μεγαλείο τους- γνώμη μου. Το ηγεμονικό ριφφ που μπαίνει και κινεί λιθοσφαιρικές πλάκες σε πορεία οξείας σύγκρουσης, διαδέχεται ένα καταπληκτικό κιθαριστικό ξέσπασμα από τριπλές και σηκώματα που μόνο ο συγχωρεμένος μπορούσε να προσφέρει, κατά πόδας ο μεγάλος αδερφός αρχίζει κι αυτός διπλομποτιές από άλλη στρατόσφαιρα, σκάει κι ο Anselmo τίγκα στην τσίτα και με λίγα λόγια, εξιστορεί το πώς μπορείς να πετάξεις από πάνω σου όλο το παρελθόν, να κάνεις ένα ολικό λίφτινγκ στον εαυτό σου και να γίνεις η καλύτερη και πλέον βελτιωμένη εκδοχή σου. Οι στίχοι του κομματιού γράφτηκαν μάλιστα στην επιστροφή των PANTERA από την περιβόητη συναυλία στη Μόσχα όπου άνοιξαν για τους METALLICA κι AC/DC. Όταν είδαν όλο αυτόν τον κόσμο που ζητωκραύγαζε υπέρ τους, χωρίς καν να τους ξέρει, κατάλαβαν ότι είχαν στα χέρια τους την ικανότητα να αλλάξουν το παιχνίδι υπέρ τους. Έτσι ο Anselmo έγραψε το κομμάτι νιώθοντας σίγουρος για την μελλοντική τους επιτυχία και μάλιστα μετά από αυτή την επιτυχία, προέτρεψε τους άλλους να τα δώσουν όλα, λέγοντας τους «είμαστε ότι καλύτερο υπάρχει εκεί έξω και ήρθε η ώρα να το δείξουμε». Σε τρομερή φόρμα όλοι τους και με τον ήχο τους πιο απλωμένο και βαθύ από ποτέ, δείχνουν σε αυτό το κομμάτι πόσο έχουν ξεφύγει από την αφελή και σχεδόν «τυρένια» εκδοχή τους στο “Cowboys from hell” (το οποίο εννοείται ότι είναι δεκάρι αλλά και αρκετά στερεοτυπικό σε σημεία) και πως μόνος αντίπαλος ήταν ο ίδιος τους ο εαυτός (όπως κι απεδείχθη περίτρανα στην πορεία). Το κερασάκι στην πεντανόστιμη σοκολατένια τούρτα που αποτελεί ο δίσκος και γλυκαίνει καρδίαν και εγκέφαλο (σε αυτούς που διαθέτουν και δε συμμερίζονται απόψεις ΤΟΥ ΚΩΛΟΥ –χωρίς το συμπάθιο- τύπου «ΠΑΝΤΕΡΑ ΜΟΝΟ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΠΑΟΥΕΡ ΜΕΤΑΛ, ΜΕΤΑ ΜΟΛΥΝΑΝ ΤΟ ΜΕΤΑΛ ΜΑΣ» που λέει ο Κίτσος από την Αλεξανδρούπολη επειδή του το σφύριξε ο Μήτσος από την Ορεστιάδα. Και δε μου φταίει και η ακριτική Θράκη κιόλας.

Σε κάτι περισσότερο από 3.000 λέξεις δε μπορεί να εξαντληθεί η ποιότητα και το υπόβαθρο που υπάρχει γύρω από αυτό το άλμπουμ και του χρόνου τέτοια μέρα, αν είμαστε πρώτα γεροί και υγιείς και δεν έχει ξεκολλήσει η σπονδυλική από τα συνεχή ακούσματα του (μέχρι σήμερα κυλάει νερό το… τιμημένο), θα έχετε την τύχη και χαρά –χωρίς περιαυτολογία καθώς ο πλούτος από τις ιστορίες είναι τεράστιος- να διαβάσετε άρθρο-κόλαφο προς την ασφάλεια του μέσου αλλόθρησκου και προς τέρψη του μέσου συνοπαδού.

Στο “Cowboys from hell” λένε “We’re taking over this town”. Στο “Vulgar display of power” κατέκτησαν όχι την πόλη αλλά όλο τον πλανήτη. Ήταν πλέον και με τη βούλα ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ!

Άγγελος Κατσούρας