Έχοντας ήδη γεννήσει ένα είδος και έχοντας ήδη καθιερωθεί ως μία ανερχόμενη, αν όχι καταξιωμένη δύναμη στον χώρο του doom/death/gothic metal, οι PARADISE LOST μέχρι και το εξαιρετικό “Shades of God”, δεν είχαν ακόμα ταράξει με την δύναμη που μπορούσαν τα νερά της μουσικής βιομηχανίας. Το “Icon” ήταν το άλμπουμ το οποίο τους έβαλε για τα καλά στα charts και ήρθε ο διάδοχος του, το θεόρατο “Draconian times” για να τους στρογγυλοκαθίσει σε μία περίοπτη θέση στις καρδιές των απανταχού μεταλλάδων, μία θέση στην οποία ακόμα και σήμερα κάθονται, ως μία μπάντα που ποτέ δεν εφησύχασε, δεν επαναπαύτηκε και πάντα έψαχνε νέους τρόπους να εκφραστεί μέσα από την μουσική της.
Το πέμπτο άλμπουμ των Βρετανών, τουλάχιστον στον σκληρό πυρήνα των οπαδών τους ίσως να μην κάθισε ιδιαίτερα καλά, μιας και ήταν πολύ πιο ήρεμο, μακριά από τα υπάρχοντα δείγματα γραφής του συγκροτήματος. Πολύ διαφορετικό από την μέχρι τότε πορεία των LOST (και που να ήξεραν τότε τι τους περιμένει), όμως, παρά τις όποιες αντιδράσεις, στην συλλογική συνείδηση, κατά πάσα πιθανότητα παραμένει το magnum opus τους. Αξεπέραστο; Μπορεί. Κορυφαίο; Σίγουρα. Με ένα εξώφυλλο που δεν θα μπορούσε να ταιριάζει κάποιο άλλο περισσότερο στο περιεχόμενο του δίσκου, οι άρχοντες της μελαγχολίας, γέννησαν ένα πραγματικά πανίσχυρο άλμπουμ, οδηγό για πολλά συγκροτήματα που ακολούθησαν τα βήματα των πρωτοπόρων από το Yorkshire. Με μία αλλαγή στη σύνθεση τους, που αλλού, στη θέση του ντράμερ, την πρώτη από πολλές που θα ακολουθούσαν (πέντε ως τώρα), οι LOST αντικατέστησαν τον Matthew Archer με τον Lee Morris και το Σωτήριο έτος 1995, χάρισαν στον κόσμο ένα διαχρονικό αριστούργημα.
Πολλές διαφορετικές ειδικές εκδόσεις του “Draconian times” έχουν κυκλοφορήσει από την αρχική έκδοση το 1995, όλες με μερικά μπόνους τραγούδια, βίντεο και άλλα καλούδια. Επιπλέον, υπάρχει ένα ζωντανό άλμπουμ που ονομάζεται “Draconian times MMXI”, όπου το συγκρότημα παίζει ζωντανά ολόκληρο το άλμπουμ. Πιθανόν τα παραπάνω, να είναι και αποδείξεις της σπουδαιότητας του.
Το “Draconian times”, όπως κάθε άλλο άλμπουμ παρόμοιου είδους ή/και στυλ, δεν είναι ένα εύκολο άκουσμα που αφομοιώνεται άμεσα, κυρίως λόγω των σκοτεινών και καταθλιπτικών θεμάτων του και φυσικά του αργού ρυθμού του. Η αξιολόγηση του περιεχομένου ενός δίσκου, είναι πάντα δύσκολη, ειδικά όταν πρόκειται για έναν δίσκο όπως είναι αυτός. Τουλάχιστον τον γράφοντα πάντα τον ζόριζε, οπότε, ζητώντας εκ των προτέρων την επιείκεια σας, ας ξεκινήσουμε.
The “Draconian times” countdown:
- “Hands of reason” (03:58)
Με ένα πολύ όμορφο κιθαριστικό σόλο από τον Greg, που ωραιοποιεί το συνολικό του αποτέλεσμα, το συγκεκριμένο τραγούδι δεν έχει τίποτα το κακό ή άσχημο στη σύνθεσή του, απλά ανοίγει μία λίστα.
- “Elusive Cure” (03:21)
Ακούγεται εξαιρετικά γοτθικό, απόκοσμο και βαθύ. Είναι ίσως το κοντινότερο σε λογική κομμάτι στο “Icon”. Μελωδίες και στίχοι, φυσικά και εδώ παρόντες, χαρακτηριστικοί και προκαλούντες σκέψεις.
- “Jaded” (03:27)
Ακόμα ένα, τι άλλο, εξαιρετικά μελαγχολικό κομμάτι και άλλο ένα καλό παράδειγμα του πόσο αργό και ζοφερό αποτέλεσμα μπορεί να επιφέρει η ένωση του gothic και του doom metal. Αν δεν είναι σεμιναριακό αυτό το τραγούδι της παραπάνω ενώσεως, τότε ποιό μπορεί να είναι;
- “I see your face” (03:17)
Νωθρό, σκοτεινό και καταραμένο. Ίσως κάπως έτσι θα μπορούσε να περιγραφεί αυτό το τραγούδι, το οποίο ξεφεύγει σε ψυχολογική μαυρίλα από τα υπόλοιπα του άλμπουμ. Αν μελαγχολία ψάχνει ο ακροατής, εδώ θα την βρει σε μεγάλες ποσότητες.
- “Shades of God” (03:55)
Επιστρέφει στην πιο μελαγχολική προσέγγιση του “Elusive cure”, παρόλο που δεν είναι τόσο συμπαγές και μονοκόμματο. Αρκετές εναλλαγές, αλλά καμία σχέση με τον ομώνυμο του δίσκο, ούτε σε ήχο, ούτε σε ύφος.
- “Yearn for Change” (04:19)
Παρουσιάζει έναν σκοτεινό αλλά ευχάριστο ρυθμό. Περίεργος συνδυασμός, όμως πραγματικά αυτό είναι. Άλλωστε, είπαμε, πειραματισμοί και LOST είναι έννοιες αλληλένδετες.
- “Shadowkings” (04:42)
Ένα τραγούδι που ενέπνευσε ένα από τα παρατσούκλια των PARADISE LOST. Έχει ωραία riff και ο ρυθμός του είναι καλός, αν και όχι αρκετός για να ξεπεράσει τα προηγούμενα τραγούδια στη λίστα μας.
- “Once solemn” (03:04)
Κλείνει το, ας πούμε, πρώτο μέρος του άλμπουμ με εξαιρετικό τρόπο, καθώς περιλαμβάνει μια γρήγορη μελωδία με πολύ καλό ρυθμό και πιο heavy metal προσέγγιση από οποιοδήποτε άλλο τραγούδι του δίσκου.
- “The last time” (03:27)
Έγινε αμέσως επιτυχία με τον ταχύτερο από το συνηθισμένο ρυθμό, τους στίχους και το ρεφρέν που το καθιστούν ένα ξεκάθαρα συναυλιακό κομμάτι. Αυτό μπορεί να θεωρηθεί ένα από τα μεγαλύτερα «χιτάκια» των LOST, παρά το γεγονός ότι η εμπορική προσέγγιση τους δεν χωνεύθηκε καλά από κάποιους θαυμαστές τους.
- “Hallowed land” (05:03)
Eίναι αυτό που μπορούμε να ονομάσουμε καθαρό doom metal. Μεσαίες ταχύτητες, εξαιρετικές μελωδίες και απόκοσμη ατμόσφαιρα. Ένα διαμάντι του άλμπουμ, επίσης χαρακτηριστικό του συγκροτήματος, στον τρόπο σύνθεσης και εκτέλεσης του.
- “Enchantment” (06:04)
Είναι μια εξαιρετική περίληψη της μουσικής του συγκροτήματος, με μια όμορφη εισαγωγή στο πιάνο και εξαιρετικά riff σε όλο το τραγούδι. Είναι ένας υπέροχος συνδυασμός gothic και doom metal, με ιδιαίτερες στιγμές τη φωνή του Nick Holmes και τους μελαγχολικούς στίχους του τραγουδιού.
- “Forever failure” (04:18)
Από πού να το πιάσεις. Από τους στίχους του που ασχολούνται με τις συνεχείς απώλειες στη ζωή μας; Από το βίντεο που το συνοδεύει; Από την εξωπραγματική μουσική του; Ένα πολύ καταθλιπτικό και αργό τραγούδι που από μόνο του, θα μπορούσε να κρατήσει ψηλά ολόκληρο το άλμπουμ. Αν ένα κομμάτι θα έπρεπε μόνο να επιζήσει από όλη την δισκογραφία των PARADISE LOST, πιθανότατα να ήταν αυτό.
Φανούρης Εξηνταβελόνης
