Πολλοί έχουν επιχειρήσει να επαναηχογραφήσουν εμβληματικά albums του back catalogue τους και ακόμα περισσότεροι να τα επανασυστήσουν βγάζοντας live albums που τα παίζουν ολόκληρα. Οι PARADISE LOST προχωρούν στην πρώτη επιλογή για να κερδίσουν τα δικαιώματα των τραγουδιών του “Icon”, ενός δίσκου που έχει αποδειχτεί ο πιο κομβικός της 35χρονης πορείας τους – μπορείτε να διαβάσετε το worst to best που έχουμε κάνει, μα και ολόκληρη την ιστορία πίσω από αυτό, όπως μας την είχε διηγηθεί ο Aaron Aedy. Αυτός είναι και ο λόγος που το κρατάνε πλήρως στα δικά τους χέρια μακριά από τη λογική της κυκλοφορίας του από κάποια εταιρία.
Είναι πραγματικά παράτολμο να αποδώσεις την ατμόσφαιρα και την ενέργεια που έχεις σαν μουσικός πριν 30 χρόνια όταν και ήσουν σχεδόν 20αρης. Αυτό ακριβώς το λάθος δεν έκανε η τετράδα από το Halifax! Και παίζει πολύ μεγάλο ρόλο το γεγονός ότι από το line up που δημιούργησε το κολοσσιαίο “Icon” η μόνη αλλαγή είναι στη θέση πίσω από τα drums, που στην πορεία του χρόνου δεν ήταν ποτέ μόνιμη. Και ναι με αυτή την επαναηχογράφηση συστήνουν το νέο τους Ιταλό drummer, Guido Zima Montanarini, που αποδεικνύεται τουλάχιστον επαρκής, για να μην πω αποστομωτικά ακριβής.
Αν θα χρειαζόταν να προσδώσω στο “Icon 30” την αξία που του πρέπει, τότε θα έλεγα ότι είναι η επαναηχογράφηση που επανασυστήνει το album εν έτει 2023 με λογική συναυλίας. Αυτό που κατάφεραν να αποτυπώσουν με τα τεχνικά μέσα της εποχής μας είναι να φέρουν μπροστά όλα τα όργανα και να τους δώσουν την αίσθηση της συναυλίας, κάτι που αναμφίβολα δεν είχε η πρώτη ηχογράφηση.
Είναι δηλαδή πιο «ζωντανό» και έχει το νεύρο που έχουν οι PARADISE LOST του 2023. Όσοι μπείτε στη διαδικασία της σύγκρισης θα πρέπει να αντιληφθείτε ότι μιλάμε για μια εντελώς διαφορετική εποχή τόσο για τους ίδιους, όσο και για τον τρόπο ηχογράφησης. Σε αυτή την παγίδα δεν έπεσαν και εύστοχα έγιναν αναμορφωτές των δικών τους συνθέσεων και όχι διασκευαστές όπως άλλες μπάντες που επιχείρησαν κάτι ανάλογο.
Με αυτή την προσέγγιση κατάφεραν κάθε ακρόαση του “Icon 30” να είναι ένα ταξίδι στον μαγικό κόσμο εκείνων των συνθέσεων, αφήνοντας τη ρετρολαγνεία κατά μέρος και φέρνοντας μια vintage αισθητική να διαπνέει την προσπάθεια τους.
Δεν κρύβω πως πήγα κατευθείαν να ακούσω το “Christendom”, στο οποίο θαύμασα την ζωντάνια που αποπνέει αν και η ατμόσφαιρα του αρχικού είναι κατανυκτική. Είναι ίσως το μόνο κομμάτι που η σημερινή του εκδοχή χάνει, επιβεβαιώνοντας τον ισχυρισμό μου ότι σε επίπεδο ατμόσφαιρας η πλάστιγγα γέρνει στο αρχικό “Icon”. Όμως οι κιθάρες έχουν φοβερές δυναμικές, η lead κιθάρα του Mackintosh είναι αψεγάδιαστη και τα solos του δείχνουν μια νέα προσέγγιση όπου αρμόζει.
Σίγουρα όλοι θα σταθούν στα φωνητικά του Nick Holmes που ακούγεται αποπνικτικός με τα, στεγνά και γεμάτα γρέτζο, φωνητικά του και επαρκής χωρίς να εκτίθεται στα καθαρά του όπως στο “Weeping words” και το “Shallow seasons”. Με αυτή την ηχητική αυτά τα φωνητικά ταιριάζουν απόλυτα και σε όσους αρέσουν τα πρόσφατα albums τους, είμαι σίγουρος ότι θα είναι ένα βασικό στοιχείο που θα εκτιμήσετε στο “Icon 30”.
Αξίζει να το ακούσετε; Σίγουρα ναι! Αν λατρεύετε το “Icon”, εδώ θα βρείτε την vintage εκδοχή του και μέσα σας θα εκπλαγείτε για το πόσο μάταιες είναι οι προσπάθειες σας να το συγκρίνετε με την αρχική του ηχογράφηση. Ο καθένας σας θα βρει και ένα στοιχείο που δεν θα του ταιριάζει.
Μέσα σας όμως θα ξέρετε ότι ο λόγος που το έκαναν δεν ήταν προσδιορισμένος για να σας προκαλέσει την αίσθηση της αναπόλησης του ένδοξου παρελθόντος τους, αλλά της αναγκαιότητας που έχει ένας μουσικός να έχει τα δικαιώματα του πνευματικού του παιδιού. Και όταν το παιδί σου είναι το “Icon”, του αξίζει όχι μόνο επαναηχογράφηση, αλλά και mini tour ολόκληρης παρουσίασης του που θα περάσει και από τη χώρα μας! Τόσο σημαντικό ήταν το “Icon” πριν 30 χρόνια και το ξέρουμε όσοι ζήσαμε την κυκλοφορία του! Άλλο τόσο πετυχημένο εγχείρημα είναι η vintage και όχι ρετρολάγνικη εκδοχή του, το “Icon 30”!
9 / 10
Λευτέρης Τσουρέας
