Για να μην σας έχουμε σε αγωνία, οι PARADISE LOST όντως συνεχίζουν σε πιο ακραίους ρυθμούς απ’ ότι άφησαν να φανεί στο “The plague within”. Λίγες μέρες πριν τις πρώτες ακροάσεις του “Medusa”, έτυχε να ακούσω την περσινή εμφάνιση των PARADISE LOST στο Roadburn όπου έπαιξαν ολόκληρο το “Gothic” και εντυπωσιάστηκα από το πόσο ομαλή μου φάνηκε η τωρινή τους προσέγγιση στο κλασικό αυτό άλμπουμ του 1991 και εν συνεχεία η μετάβαση στο “Medusa”.
Παραμένοντας η ίδια ξεροκέφαλη μπάντα από το Yorkshire, οι PARADISE LOST έχοντας ως αφετηρία το βαρύ και ασήκωτο “Beneath broken Earth”, το οποίο ήταν και το τελευταίο τραγούδι που είχαν συνθέσει για την προηγούμενή τους δισκογραφική δουλειά και για όσους γνωρίζουν την ιστορία του συγκροτήματος τα τραγούδια αυτά είναι που προλειαίνουν το έδαφος για την αμέσως επόμενη, στο “Medusa” προσπαθούν να δώσουν αυτό το ξερό sludge και ζοφερό doom συναίσθημα σχεδόν σε όλα τα τραγούδια που περιλαμβάνονται σε αυτό.
Ακόμη πιο heavy κιθάρες, περισσότερα death metal και βαθιά φωνητικά από τον Nick Holmes που δεν μας αποσπούν από το feeling του άλμπουμ κι όλα αυτά σε συνδυασμό με τη χαρακτηριστική μουντή «βρετανίλα» που προσωπικά μου είχε λείψει. Δεν έχουμε να κάνουμε με ένα ευδιάθετο άλμπουμ που θα σου μείνουν τραγούδια τα οποία θα φανταζόσουν να ακούς σε συναυλία τους. Ακόμη και οι χαρακτηριστικές μελωδίες του Greg Mackintosh είναι περισσότερο στριφνές και δεν υπάρχει καν σχισμή για να περάσει η όποια ηλιαχτίδα των πιο πειραματικών στιγμών τους και αυτό φανερώνει το πόσο προσηλωμένοι ήταν στο όραμά τους για το πώς ήθελαν να ακούγεται το “Medusa”.
To γεγονός πως εκδηλώνονται σιγά-σιγά φωνές που δηλώνουν πως τους έχουν λείψει οι PARADISE LOST του “Symbol of life” πχ αποτελεί επιτυχία για το ίδιο το συγκρότημα γιατί αποδεικνύεται πως έχουν καταφέρει να απαγκιστρωθούν και από αυτή τους την περίοδο όπως με θάρρος και τόλμη είχαν επαναλάβει προ εικοσαετίας και διαδοχικά από τότε με κάθε τους δίσκο. Απλά για πολλούς επιστροφή στο παρελθόν φαίνεται πως θα ήταν κάτι που θα κινιόταν μεταξύ “Icon” και “Draconian times” κάτι που καλώς ή κακώς δεν συμβαίνει μιας και οι PARADISE LOST βουτούν στις πρωτόλειες επιρροές από CANDLEMASS, TROUBLE και BLACK SABBATH και στις δουλειές τους μέχρι και το “Shades of god” και τις αφήνουν διάχυτες να εκδηλωθούν στο “Medusa”.
Τι άλλο περίμενες από ένα συγκρότημα που δισκογραφεί ασταμάτητα τα τελευταία 27 χρόνια να σου παίξει στο 15ο άλμπουμ του από το να αφεθεί ελεύθερο χωρίς να λογοδοτεί σε κανέναν και ειδικά όταν έχεις φτάσει σε μια ηλικία κοντά στα 50 που γίνεσαι και λιγάκι πιο «δύσκαμπτος»; Αυτοί είναι οι PARADISE LOST του 2017 και παραδόξως είναι πιο κοντά σε αυτούς του 1991-92 όσο ποτέ άλλοτε και το “Medusa” ένα άλμπουμ με τραγούδια όπως τα “No passage for the dead”, “The longest winter” και “From the gallows” μεταξύ άλλων που δείχνει πως οι τα μέλη τους γνωρίζουν ακριβώς που πατάνε και τι θέλουν να κάνουν, στοιχεία που ζητούσαμε σε κάθε τους δουλειά ανεξαρτήτως μουσικού προσανατολισμού.
8 / 10
Κώστας Αλατάς
