Το “One second”, είναι η έκτη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά των Βρετανών αρχόντων της μελαγχολίας PARADISE LOST. Το άλμπουμ, είχε την τύχη αλλά και την ατυχία να διαδεχτεί το μεγαλειώδες “Draconian times”. Αυτό το έφερε εξ ορισμού σε θέση αφενός συγκριτική προς τον άμεσο προκάτοχό του και τα παρελθόντα έπη του συγκροτήματος, αφετέρου σε θέση αμυντική, μιας και κατά την προσφιλή συνήθεια των Shadowkings, διαφέρει από όλες τις προηγούμενες δουλειές τους και μετά την τεράστια απήχηση που είχαν τα “Icon” και “Draconian times”, έπρεπε και αυτό να αποδείξει ότι αξίζει να συγκαταλέγεται στον κατάλογο των LOST, συνεχίζοντας ένα εξαιρετικό σερί πολύ δυνατών δίσκων.
Όπως πολύ συχνά συμβαίνει με τους PARADISE LOST, την εποχή της κυκλοφορίας του, το άλμπουμ δίχασε. Κάποιοι το εκτίμησαν για την σκοτεινή, μελαγχολική ατμόσφαιρά του και την καινούργια στροφή που πήραν στην καριέρα τους οι LOST, άλλοι θεώρησαν ότι ένα κατ’ εξοχήν γεμάτο πειραματισμούς συγκρότημα, δεν είχε το δικαίωμα να πειραματιστεί άλλο και έσπευσαν να το καταδικάσουν στο πυρ το εξώτερο.
Όπως πάντα όμως, ο χρόνος είναι αυτός που δείχνει διάρκεια και αυτός που διαχωρίζει την ήρα από το στάρι και φυσικά, το “One second” είναι σιτάρι και μάλιστα πολύ, πολύ καλής ποιότητος. Όπως πάντα, ένα Worst to Best, είναι η γραπτή αναφορά μίας καθαρά υποκειμενικής λίστας. Οπότε παρακαλώ για την επιείκεια σας!
The “One second” countdown:
12) “The sufferer” (04:30):
Ίσως το λιγότερο δυνατό κομμάτι του δίσκου, όχι γιατί δεν είναι καλό, απλά γιατί «ξαναλέει» πράγματα που έχουν ήδη ειπωθεί σε προηγούμενα τραγούδια του δίσκου. Διατηρεί την ατμόσφαιρα, αλλά δεν προσθέτει κάτι ξεχωριστό.
11) “Disappear” (04:29):
Βαρύ ατμοσφαιρικά πολύ μελαγχολικό, όπως πρέπει να είναι ένα κομμάτι των LOST, αλλά ακριβώς όπως και το παραπάνω, ούτε προσθέτει, ούτε αφαιρεί κάτι με την παρουσία του στον δίσκο.
10) “Another day” (04:30):
Ο συνδυασμός των όμορφων πλήκτρων του και των σχετικά σκληρών κιθάρων καθώς και του μελαγχολικού (με μια νότα ψυχεδελικής ατμόσφαιρας) δίνει προσωπικότητα σε ένα τραγούδι που απλά έχει να συναγωνιστεί καλύτερά του.
9) “Sane” (04:01):
Είναι ίσως το πιο «αισιόδοξο» τραγούδι για την αυτοκτονία; Πρέπει να το ακούσετε για να δείτε πώς λειτουργεί. Στην πραγματικότητα λειτουργεί αποτρεπτικά για τέτοιου είδους διαβήματα, στιχουργικά, οπωσδήποτε από τα πιο βαθιά σε νόημα του άλμπουμ.
8) “Take me down” (06:25):
Ένα από τα πιο σκοτεινά τραγούδια που έχουν γράψει ποτέ οι PARADISE LOST. Οι κιθάρες υποβαθμίζονται στο βάθος, σαν ένα φόντο. Ακόμα και τα φωνητικά είναι σε χαμηλά επίπεδα. Τα βασικά στοιχεία είναι τα ντραμς, το βαρύ μπάσο και φυσικά τα πλήκτρα. Ένα πραγματικά όμορφο κομμάτι που κλείνει το άλμπουμ όπως πρέπει.
7) “This cold life” (04:21):
Μαρτυρεί αυτό το απελπισμένο συναίσθημα που ανακαλύπτει μια μπάντα σε μια εποχή που η επανάληψη ήταν χειρότερη από το να εξελιχθεί σε μία αμφιλεγόμενη αλλαγή. Φυσικά οι LOST δεν φοβήθηκαν και τόλμησαν. Περίτρανο παράδειγμα το συγκεκριμένο τραγούδι, με το ύφος και την δομή του.
6) “Mercy” (04:25):
Η πρώτη μπαλάντα του άλμπουμ και είναι εξαιρετική! Οι στίχοι είναι δυναμικοί μεταφέροντας ένα μήνυμα δύναμης, προσπάθειας και απαλλαγής από ψυχικά βαρίδια και τα φωνητικά του Nike Holmes τονίζουν αυτά τα συναισθήματα. Ίσως βρείτε ταύτιση με τους προσωπικούς, εσωτερικούς αγώνες σας εδώ. Αργή, βαριά δομή των ντραμς, όμορφη ατμόσφαιρα με τα πλήκτρα και τις αργές μελωδίες της κιθάρας.
5) “Lydia” (03:32):
Από τα καλύτερα τραγούδια αυτού του δίσκου. Ανησυχητικά στοιχεία της ανθρώπινης ζωής και του προσώπου της κοινωνίας στη σημερινή εποχή. Τα πλήκτρα λάμπουν στο προσκήνιο και ο ακροατής συνειδητοποιεί ότι ο Greger Makintosh έχει ξεπεράσει τον εαυτό του έχοντας γράψει αυτό το τραγούδι.
4) “Soul Courageous” (03:01):
Ήταν η πρώτη μου γεύση από το “One second”, και χρειάστηκε λίγο να το συνηθίσω. Μετά από μερικές ακρόαση το τραγούδι μεγάλωσε, οι στίχοι είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακοί σε αυτό το τραγούδι, σε σημείο τέτοιο που τελικά να ανήκει πια μέσα στην αγαπημένη τετράδα τραγουδιών από ένα ιδιαίτερο άλμπουμ, τόσο ιδιαίτερο όσο το “Soul courageous”.
3) “Blood of another” (04:01):
Ο χαμένος συνδετικός κρίκος ανάμεσα στο “One second” και το “Believe in nothing”. Ένα τραγούδι που διατηρεί στοιχεία από το “Draconian times”, είναι παιδί του “One second”, όμως παραδόξως δείχνει μια εικόνα του μέλλοντος, του πως θα ακούγονται οι PARADISE LOST μετά το “Host”. Αυτή του η ιδιαιτερότητα, σε συνδυασμό με ένα πιασάρικο ρεφρέν και την up tempo αισθητική του, το συγκαταλέγουν στην τριάδα.
2) “Say just words” (04:03):
Είναι ένα τραγούδι βγαλμένο ακριβώς μέσα από το “Draconian times”. Ανατρεπτικό και πιασάρικο. Ολόκληρο το τραγούδι είναι τρελό με τα κιθαριστικά riff του Greg, τα τύμπανο του Lee Morris, την δυναμικότητα και την ταχύτητα του, συγκριτικά με το μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ πάντα.
1) “One second” (03:32):
Το ομώνυμο, μεγαλόπρεπο, πρώτο τραγούδι του δίσκου. Το τραγούδι που δίνει το στίγμα μίας νέας εποχής, μίας νέας εποχής για τους PARADISE LOST. Ατρόμητο, δείχνει νέες κατευθύνσεις, καταρρίπτει στερεότυπα, ανοίγει καινούργια σύνορα στην μπάντα. Σηματοδοτεί αλλαγές, δείχνει το μέλλον, αποδεικνύει γιατί οι LOST ήταν και είναι τόσο μεγάλοι. Γιατί δεν φοβούνται. Δεν φοβούνται να πάνε κόντρα στο παρελθόν τους, στους fans τους, στους ίδιους τους εαυτούς. Ένα τραγούδι απόσταγμα της ουσίας και της ίδιας της έννοιας των PARADISE LOST. Μελωδικό, μελαγχολικό, ανατρεπτικό, με εξαιρετική εισαγωγή πλήκτρων που απευθείας σε βουτάει από τα μαλλιά και σε βυθίζει στην σκοτεινή θάλασσα των σκέψεων των μεγάλων του Χάλιφαξ.
Hail the Shadowkings (ξανά και ξανά και ξανά).
Φανούρης Εξηνταβελόνης
