Η «συναυλιακή» μου σχέση με τους Βρετανούς PARADISE LOST ξεκίνησε πριν περίπου 15 χρόνια, όταν τους είχα δει στο πάλαι ποτέ κραταιό Ρόδον. Μία συναυλία που χαράχτηκε στη μνήμη μου, αλλά όχι για καλό λόγο, αφού ήταν ένα επιεικώς άθλιο live! Από τότε τους έχω δει άλλες δύο φορές, χωρίς να έχω ενθουσιαστεί. Τουναντίον θα έλεγα. Θέλετε ο χαρακτήρας του Holmes; Θέλετε η περιπαικτική τους διάθεση στα παλιά τους κομμάτια; Το αποτέλεσμα ήταν θυμός και απογοήτευση μετά από κάθε live. Τη Κυριακή το βράδυ, δεν θα κρύψω ότι πήγα «με το δίκαννο στο χέρι»! Θα μου πείτε, αφού σε χαλούν γιατί πας; Μάλλον επειδή λάτρεψα το τελευταίο τους πόνημα “The plague within”, το οποίο με γύρισε πίσω στα αγαπημένα μου 90s, αλλά και μια μικρή ελπίδα ότι ο Holmes θα «παρασυρόταν» από τα live των BLOODBATH και δε θα είχε καμία δικαιολογία να μη «γρυλλίσει»!
Το live άνοιξε μία αγαπημένη ελληνική μπάντα, την οποία παρακολουθώ κοντά δέκα χρόνια τώρα. Πρόκειται για τους funeral doom/deathsters SHATTERED HOPE, οι οποίοι έχοντας στα μπαγκάζια τους το πολύ καλό “Waters of Lethe” από το 2014, ανέβηκαν στη σκηνή και γέμισαν με παραμόρφωση μεγατόνων τα ηχεία του Fuzz. Καλός σχετικά ήχος από την αρχή, (αν και οι απόψεις διίστανται, αφού στα αριστερά του venue άκουσα το αντίθετο), αν εξαιρέσεις το «μπούκωμα» στα γρήγορα ξεσπάσματα, λόγω της μπότας. Το setlist τους άνοιξε το εναρκτήριο τραγούδι του τελευταίου τους δίσκου, “Convulsion”, που από τα πρώτα riffs έφερε το θανατικό feeling μέσα μας. Μεστή, βαριά παραμόρφωση, αργόσυρτα riffs του θανατά και φωνητικά με απίστευτο βάθος και δύναμη. Όπως σχολίασε ένας φίλος «αν βγάλει τέτοια φωνητικά ο Holmes, θα πεθάνουμε», για να απαντήσω εγώ «αν βγάλει τέτοια φωνητικά θα πεθάνει αυτός!». Ακολούθησε το πολύ καλό “Vital lie” από το ντεμπούτο τους “Absence” (2010), με την μπάντα να βελτιώνεται πιο πολύ, ενώ το κοινό, χωρίς να πολυχτυπιέται μεν (οι SHATTERED HOPE είναι ολίγον extreme για το τωρινό κοινό των PARADISE LOST), φάνηκε να αναγνωρίζει το επίπεδο των παιδιών. Επόμενο το “Obsessive dilemma”, το οποίο μας ξαναγύρισε στο “Waters of Lethe”, ενώ για κλείσιμο επέλεξαν το “For the night has fallen”, το οποίο ήταν ο «επικήδειος» της πολύ καλής εμφάνισης τους και κατ’ εμέ η καλύτερη τους στιγμή. Ιδιαίτερα το solo προς το τέλος, μας τεμάχισε τη ψυχή. Οι SHATTERED HOPE στάθηκαν στο ύψος τους, ανοίγοντας τη βραδιά σε μία μεγάλη μπάντα. Το ότι πίσω από το drumkit, δεν ήταν ο επί 10 χρόνια drummer τους, δεν τους επηρέασε, αφού τη θέση του είχε πάρει ο Γιάννης (DECEMBERANCE, DAYLIGHT MISERY), ένα τοτέμ της ελληνικής Doom σκηνής (όποιος δεν έχει ακούσει DECEMBERANCE να περάσει όξω!).
Γύρω στις 21.45, ήρθε η σειρά του κυρίως πιάτου, των βετεράνων PARADISE LOST. Ο κόσμος ήταν αρκετός και υποδέχθηκε ένθερμα τη μπάντα. Χωρίς πολλά, πολλά μπήκαν με ένα από τα καλύτερα κομμάτια του “The plague within”, το “No hope in sight”. Επιτέλους, βαριά (τηρουμένων των αναλογιών) παραμόρφωση! Και ναι, ναι, ναι, φωνητικά έτσι όπως έπρεπε. Σοκαριστικό και ανέλπιστο θα έλεγα. Το κοινό από το ξεκίνημα άρχισε τον χαμό, ανταποκρινόμενο στο «κάλεσμα» του Holmes. Δεύτερο σοκ! Ο Holmes ήταν απίστευτα κεφάτος, ορεξάτος, με μπόλικο χιούμορ. Ο ήχος, αν εξαιρέσουμε ότι παραήταν πρίμα, ήταν αρκετά καλός. Η παραμόρφωση άλλαζε ανάλογα με το πιο τραγούδι έπαιζαν, ώστε να μην χάνουν το πραγματικό feeling του κάθε δίσκου. Η προσαρμοστικότητα στη μουσική αλλά και στα φωνητικά ήταν σχεδόν άψογη. Αν και θα μου επιτρέψετε να πω ότι τα old school, όπως “Widow” (Icon), “The painless” (Gothic), “Enchantment” (Draconian times), “As I die” (Shades of God), “Say just words” (One second) και “The last time” (Draconian times), ακούγονταν πολύ καλύτερα από κομμάτια της προηγούμενης δεκαετίας, όπως τα “Erased” (Symbol of life) και το ομώνυμο του “Faith divides us – Death unites us”. Νομίζω όμως ότι η απόλαυση της βραδιάς ήταν και τα εφτά τραγούδια που έπαιξαν από τη τελευταία τους δουλειά. Τι να πρωτοαναφέρω; Το απόλυτο doom “Beneath broken earth”, στο οποίο μεταξύ άλλων, έδωσε ρεσιτάλ ο Mackintosh, που ήταν άψογος και εντυπωσιακός επί σκηνής, λες και περνά δεύτερη εφηβεία. Βοήθησε τα μάλα και η πλούσια ράστα του σε αυτό! Η lead στο “Victim of the past” ήταν ανατριχιαστική, όπως και στο “Return to the sun”. Γενικά, τα καινούρια κομμάτια ήταν απλά τέλεια από κάθε άποψη. Ειλικρινά δε περίμενα να βγάλει τέτοια φωνητικά ο Holmes (έτρεμα για το αντίθετο βασικά). Για τα δικά του δεδομένα και αυτά που μας έχει συνηθίσει, ήταν άψογος. Πίσω από το drumkit ήταν ο live ντράμερ των VALLENFYRE Waltteri Väyrynen, ο οποίος αντικαθιστούσε τον Adrian Erlandsson, που βρίσκεται σε tour με τους AT THE GATES (κάτι βρωμάει εδώ) και μπορώ να πω ότι στάθηκε ίσως και καλύτερα από τoν Adrian. Το νεαρό της ηλικίας του (μόλις 21) βοηθούσε, μιας που ήταν ενθουσιώδης, ορεξάτος και… λιγότερο επαγγελματίας από τον Σουηδό. Ο άλλος «φόβος» της βραδιάς ήταν η διάρκεια του setlist. Ουκ ολίγες φορές έχουν προκαλέσει το θυμό των οπαδών του για τα εξηντάλεπτα shows. Τρίτο σοκ! Μία ώρα ήταν το βασικό setlist, αλλά ακολούθησαν δύο encore. Συνολικά, οι PARADISE LOST ήταν γύρω στα 80 λεπτά επί σκηνής.
Νομίζω ότι οι περισσότεροι έφυγαν ευχαριστημένοι από το Fuzz, αφού το live ήταν πολύ καλό και σε ποιότητα, αλλά και σε ποσότητα. Μετά τις τόσες απογοητεύσεις, προσωπικά έφυγα κατευχαριστημένος. Δε θα μπω στη διαδικασία του setlist, αφού εκεί ήμαστε σαν τα ομαδικά σπορ. Αν έπαιζε αυτός και αν έπαιζε εκείνος. Ε, εχθές έπαιξαν οι «καινούριες μεταγραφές»! Όλοι ξέραμε ότι δε θα ήταν best of show. Δε θα υπήρχε και νόημα για μια μπάντα που κάθε τρεις και λίγο μας επισκέπτεται. Βασικά και μόνο το καινούριο να έπαιζαν, δε θα με χαλούσε καθόλου (αν και είμαι μειονότητα, το ξέρω). Τρεις λέξεις για το τέλος: Σοκ και δέος!
Γιώργος Δρογγίτης
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
Υ.Γ. Την πήρε τη καραμελίτσα του ο Holmes!
