Προτελευταίο Σάββατο του Δεκεμβρίου, και όλοι οι δρόμοι οδηγούν στον Κεραμεικό. Ο λόγος; Μια ακόμα επίσκεψη των πολυαγαπημένων Βρετανών PARADISE LOST στην Ελλάδα (η 5η τα τελευταία 6 χρόνια, το λες και δεύτερο σπίτι τους), αυτή τη φορά για τη προώθηση του τελευταίου δίσκου τους “Medusa”. Μαζί τους, το ντόπιο doom συγκρότημα SORROWS PATH, σαν support.
Το πρόγραμμα τηρείται με το ρολόι και με το που περνάω τις πόρτες του Piraeus Academy, οι SORROWS PATH έχουν ήδη ξεκινήσει (20:50). Doom metal, βαρύ και αργόσυρτο με μερικά ξεσπάσματα, με τον ήχο σε καλή κατάσταση, να βοηθάει τη μπάντα, η οποία δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει το κόσμο που ήρθε από την αρχή και δεν ήταν και λίγος. Παρότι είχαν ήδη πιάσει στασίδι για PARADISE LOST, είναι πάντα τιμητικό για ένα συγκρότημα μικρότερου βεληνεκούς να παίζει μπροστά σε τόσο κόσμο. Kοινό, που έκαναν φιλότιμη προσπάθεια με το συμπαθητικό τους υλικό να το ξεσηκώσουν και να το ζεστάνουν κι εν μέρει το κατάφεραν, αν κρίνω από τις αντιδράσεις του κόσμου.
Με το πέρας της εμφάνισης των SORROWS PATH, ακολουθεί μισή ώρα διάλειμμα για στήσιμο-ξεστήσιμο, και 22:00 ακούγονται αυτές οι πρώτες νότες στο πιάνο του “Enchantment” από το “Draconian times” και οι πρώτες ανατριχίλες έρχονται. Βγαίνουν ένας-ένας στη σκηνή, παλιοί γνώριμοι και φίλοι που ήρθαν απόψε από τα παλιά (που λέει και το τραγούδι), με τον Nick Holmes τελευταίο να λέει “oh like a fever….inside of me” και να είναι πολύ καλύτερος απ’ ότι φανταζόμουν. Ακολουθεί το “From The Gallows” από το τελευταίο άλμπουμ και το πως έχει αγκαλιαστεί το τελευταίο τους άλμπουμ από το κόσμο που έδωσε το παρόν, είναι μόνο θετικό και η μπάντα ανταποκρίθηκε αναλόγως.
Ακούσαμε επίσης κομμάτια από τα “Shades Of God” (“As I Die” – κλασσικό και αγαπημένο), “Icon” (“Embers fire”), “Draconian Times” (“Shadowkings”, “Forever failure”), “One second” (“Say just words”), “Symbol of life”(“Erased”), “In requiem” (“Requiem” – πολύ ωραία επιλογή), “Faith divides us death unites us” (“Faith divides us, death unites us” – το οποίο ο Holmes παράλλαξε σε “Christmas unites us”), “Tragic idol” (“Tragic idol”), “The plague within” (“Beneath broken earth”, “No Hope In Sight”) και τέλος από το “Medusa” (“Medusa”, “Blood And Chaos” και “The longest winter” που το προλόγισε ο Holmes ως “The longest Christmas” – ήταν σε μια έξαρση το βρετανικό χιούμορ όπως καταλάβατε).
Ο Holmes δεν ξέχασε να αναφερθεί στο γεγονός ότι παίζανε παραμονές Χριστουγέννων (εξ ου και τα άνωθεν αστειάκια) και ότι παρότι άθεος, του αρέσει να μπαίνει στο πνεύμα της εποχής και να περνάει καλά. Επίσης δεν ξέχασε (ως γνήσιος ευγενικός Βρετανός) να ευχαριστήσει το κόσμο που τίμησε με τη παρουσία του για πολλοστή φορά τους PARADISE LOST και ήταν πάρα πολύς. Κλείσιμο γύρω στις 23:30 και έκλεισαν τα περίπου 90 λεπτά (85’ αν βγάλεις το διάλειμμα πριν το encore) της εμφάνισης τους με το “Say just words”.
Και εδώ είναι ένα σημείο που πολύς κόσμος βγάζει γκρίνια: “γιατί δε παίζουν 90 λεπτά και πάνω” κλπ. Κι έχει μια βάση δεδομένου του ακριβού σχετικά εισιτηρίου (26 προπώληση, 34 ταμείο). Από την άλλη, δεδομένου του ότι οι PARADISE LOST δεν έχουν αλλάξει ποτέ δραματικά τις διάρκειες των εμφανίσεών τους, δεν πιστεύω ότι κάποιος που τους έχει ξαναδεί, δε ξέρει τι να περιμένει από πλευράς διάρκειας. Οπότε καθένας κάνει τις επιλογές του. Υπό αυτό το πρίσμα, ο γράφων πέρασε εξαιρετικά, και κρατάει μια πολύ καλή εμφάνιση ως ενθύμιο από μια αγαπημένη μπάντα. Μέχρι την επόμενη φορά, all we need is a simple reminder…ευχαριστούμε PARADISE LOST!
Γιάννης Σαββίδης
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
