Με τις κυκλοφορίες των SONS OF APOLLO και PSYCHOTIC WALTZ να έχουν ήδη θέσει το στίγμα για το prog metal το 2020, τώρα προσθέτουμε και το ντεμπούτο των Ελλήνων PARTHIAN SHOT, που αποτελεί μία εξίσου δυνατή κυκλοφορία για τους οπαδούς του είδους και ειδικότερα του prog metal των 90s και πρώιμων 00s. Από το πρώτο άκουσμα, είναι φανερό πως οι PARTHIAN SHOT οφείλουν πολλά στους DREAM THEATER, SHADOW GALLERY και ακόμα περισσότερο στους υποτιμημένους THRESHOLD, με κομμάτια «καρφί» THRESHOLD της περιόδου με τον Andrew “Mac” McDermott στα φωνητικά. Κάποιοι κακεντρεχείς, όπως συνηθίζεται, θα κατηγορήσουν τη μπάντα πως είναι μιμητές και όχι καινοτόμοι, αλλά αυτό θα ήταν λάθος. Οι PARTHIAN SHOT είναι μία μπάντα έξοχων μουσικών, που δε φοβούνται να δείξουν τις επιρροές και εμμονές τους, κάνοντας κάτι ολότελα δικό τους, που φανερώνει όμως ότι είναι και οπαδοί, πέρα από μουσικοί. Και αυτό το θαυμάζω πολύ, γιατί συχνά οι μουσικοί καθ’ αυτοί, δεν είναι πάντοτε και φίλοι της μουσικής.
Με γερά λοιπόν θεμέλια και πολλές prog αποσκευές, οι PARTHIAN SHOT προσφέρουν ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο, με όλα όσα οφείλει να έχει ένας καλός prog metal δίσκος: μουσικότητα, εναλλαγές, πολύπλοκα τζαζ περάσματα, θεατρικότητα, περιπετειώδες songwriting, λυρισμό, μεγάλες διάρκειες και σόλο μονομαχίες, μεταξύ κιθάρας και πλήκτρων. Οι PARTHIAN SHOT όμως δεν ακολουθούν απλά μία πεπατημένη συνταγή, αλλά γράφουν πολύ πιασάρικα ρεφρέν, υπέροχες φωνητικές μελωδίες και riff που καρφώνονται στο μυαλό του ακροατή και που φανερώνουν συνθετική δεινότητα και εξαιρετική χημεία μεταξύ όλων των μελών. Σε αυτό το πλαίσιο, βρίσκω πως όλες οι συνθέσεις είναι πολύ καλοδουλεμένες και αρτιότατες, χωρίς να περισσεύει ή να λείπει κάτι.
Το “Promises”, ανοίγει με το ομώνυμο κομμάτι και η μπάντα μας «καλημερίζει» δυνατά και γενναία, με ένα 11λεπτο έπος. Οι νέοι δεν κωλώνουν σε τίποτα, καθώς ανοίγουν την παρτίδα κατευθείαν με το καλύτερό τους χαρτί, πράγμα που δημιουργεί ανησυχίες για κοιλιά στην πορεία. Τουναντίον όμως. Το “Prey” που ακολουθεί, είναι ένα prog διαμάντι, με απίστευτα ογκώδεις lead κιθάρες, groove και ένα αξιομνημόνευτο ρεφρέν, που ερμηνεύει άψογα ο Παναγιώτης Παπαγεωργίου με γρέζι και λυρισμό. Ο Chris Mike στη lead κιθάρα (παρεμπιπτόντως, μιλάμε για έναν Έλληνα guitar hero με διεθνή φήμη, που αγγίζει το επίπεδο του μέντορά του, John Petrucci), κεντάει πλάι στον Κώστα Σμόνο στην κιθάρα και τον Διαμαντή Καλαφατιάδη στα πλήκτρα. Εξίσου δυνατό και ορμητικό (με κάποια brutal φωνητικά κιόλας) είναι και το “Outcast”. Εδώ οι κιθάρες είναι πάλι ογκώδεις και το rhythm section βαρύ, ενώ το ρεφρέν είναι μεταδοτικό και λυρικό. Όλα αυτά πλαισιωμένα από ένα instrumental πέρασμα, που κατεβάζει σαγόνια και μία παραγωγή που ακούγεται σύγχρονη και φρέσκια. Ο δίσκος, στην πορεία, δεν κάνει κοιλιά, αλλά σίγουρα αλλάζει διάθεση, με πιο απαλά μέρη, όπου πρωταγωνιστούν τα πλήκτρα που φέρνουν κάπως στην ονειρική διάθεση των πρώιμων DREAM THEATER. Ο ήχος στα “Devil’s kiss” και “Jaded”, είναι πιο υπερβατικός, ενώ οι τζαζ επιρροές εμπλουτίζουν το σύνολο με ακουστικές κιθάρες που συναγωνίζονται το πιάνο και οδηγούν σε πορωτικά κρεσέντο. Η φάση αυτή κορυφώνεται με το πιο λυρικό κομμάτι του δίσκου, το “Birthplace”, με το υπέροχο μινόρε ρεφρέν.
Ο δίσκος κλείνει όπως άνοιξε, με ένα επικό και φιλόδοξο 11λεπτο τραγούδι, που με άφησε με ένα πλατύ χαμόγελο. Και με αυτά και εκείνα, αναρωτιέμαι πότε θα δούμε τους PARTHIAN SHOT να παίζουν σε διεθνή prog festivals και σε κρουαζιέρες τύπου “Cruise to the edge”, δίπλα στην αφρόκρεμα του σύγχρονου prog metal jet set και αυτό διότι τα παιδιά επιδεικνύουν εδώ, την όρεξη και τα διαπιστευτήρια μίας μπάντας διεθνούς επιπέδου, η οποία είναι έτοιμη να κατακτήσει ψηλά βάθρα.
8.5/10
Φίλιππος Φίλης
