a
Οι PASSENGERS IN PANIC παρουσίασαν τον πρώτο τους ομότιτλο δίσκο που κυκλοφόρησε πριν 1,5 χρόνο και η πανδημία δεν τους έδωσε την ευκαιρία να τον παρουσιάσουν άμεσα. Ο αντίκτυπος αυτής της κυκλοφορίας είναι τέτοιος που μετέτρεψε τη βραδιά σε γιορτή που είχε καλεσμένους και δύο ακόμα σχήματα της ελληνικής σκηνής, τα οποία δεν είχαν καμία σχέση με τον ιδιότυπο ήχο τους.
Στις 21:30 ξεκίνησαν οι STILL DUSK, οι οποίοι κινούνται στον ευρύτερο χώρο του alternative rock από το 2019 χωρίς να έχουν κάποια κυκλοφορία μέχρι τώρα. Ανάμεσα στα δικά τους κομμάτια έπαιξαν και αρκετές διασκευές με αποκορύφωμα στο τέλος την καταιγιστική εκτέλεση του “My own summer” των DEFTONES. Η Ινα Δαμιανίδου κέρδισε το χειροκρότημα του κοινού όταν αναφέρθηκε στην Ελένη Τοπαλούδη κι έδειξε τις δυνατότητες της ακόμα και στα ακραία φωνητικά. Τουλάχιστον ενδιαφέροντες και αρκετά δεμένοι με σύμμαχο τον καλό ήχο ξεκίνησαν τη βραδιά με τον καλύτερο τρόπο.
Οι HEAVENBLACK που ακολούθησαν πραγματικά κέρδισαν όσους ανυποψίαστους γουστάρουν το ευθύβολο heavy metal με ευθείες αναφορές στους NEVERMORE. Οι δισολίες στις κιθάρες των Γιάννη Πατακάκη/Δημήτρη Βαρβαρήγου ήταν άκρως ενδιαφέρουσες και ο Μάριος Κουρούπης ξεσήκωνε το κοινό με κάθε τρόπο. Παλιοσειρές αν σκεφτεί κανείς ότι ξεκίνησαν πριν 13 χρόνια και το δέσιμο τους ήταν ικανό να συνεπάρει ακόμα και εκείνους που δεν είναι εξοικειωμένοι με τον ήχο που πρεσβεύουν.
Η ώρα των PASSENGERS IN PANIC είχε φτάσει και οι, σχεδόν, 200 τυχεροί παρόντες είδαν μια μπάντα που είναι από τις καλύτερες ανερχόμενες της ελληνικής σκηνής. Στη συνέντευξη που είχαμε μαζί τους θα ήθελαν να έχουν όλα τα όργανα επί σκηνής και τον ηθοποιό Δημήτρη Φραγκιόγλου, αλλά δεν ήταν κάτι τέτοιο εφικτό και έτσι ακούστηκαν προηχογραφημένα. Ο φωτισμός ήταν ιδανικός για να δημιουργήσει την κατάλληλη ατμόσφαιρα και να συνεπάρει το κοινό στον μουσικό κόσμο τους. Πέρα από κάποια σημεία που παρουσιάστηκαν μικροπροβλήματα, ο ήχος συνέβαλε στο να παρουσιαστούν όπως πρέπει. Ίσως να χρειαζόταν μόνο τα φωνητικά να ήταν πιο δυνατά, γιατί οδηγούν τις συνθέσεις των περισσότερων κομματιών τους.
Κύριο στοιχείο όλης της εμφάνισης ήταν η ένταση και ο φοβερός όγκος που έβγαζαν και οφειλόταν κατά κύριο λόγο στο rhythm section τους. Ο ηγέτης τους, Λευτέρης Χρήστου, στο μπάσο με τον εκπληκτικό Φώτη Ανδριόπουλο στα drums έδεσαν άψογα με την χαρισματική κιθαρίστρια τους, Λέλα Αργύρη, παρουσιάζοντας όλα τα κομμάτια του δίσκου με φοβερή ενέργεια. Η Kally Voo που είναι η κύρια τραγουδίστρια στον δίσκο έκανε backing vocals εκτός από το “Tsampasin” που δικαιωματικά μόνο εκείνη μπορεί να αποδώσει όπως του πρέπει. Με το ακορντεόν της εμπλούτιζε ηχητικά τον ήχο τους με πραγματικά ιδιότυπο τρόπο.
Κύρια φωνητικά πλέον στην μπάντα έχει αναλάβει η 21χρονη χαρισματική Ιωάννα Γαλάνη, που ανέλαβε τη δύσκολη αποστολή να κάνει δικά της το υλικό της μπάντας. Το αν τα κατάφερε φάνηκε από το χειροκρότημα του κοινού κυρίως μετά το “Nakba”, στο οποίο ερμήνευσε τους στίχους στα ρώσικα ενώ η Kally παράλληλα τα απέδιδε στα αγγλικά όπως είναι στο δίσκο. Φορτισμένη στιγμή για δύο φίλους τους που έφυγαν στο “Life at it’s best” και ρίγη συγκίνησης στο “Leap of faith”, το οποίο είναι αφιερωμένο στη μάστιγα της εποχής μας, την έμφυλη βία.
Ακροβατώντας ανάμεσα στα folk στοιχεία, στο prog rock/metal και στις πολυεπίπεδες ενορχηστρώσεις συνέθεσαν ένα παζλ με μουσικότητα που ολοκληρώθηκε με τον καλύτερο τρόπο με το “To stain”, στο οποίο ο αυτοσχεδιασμός που έκαναν έδωσε μια ακόμα ιδιαιτερότητα στην καταιγιστική του εκτέλεση. Ίσως το highlight της βραδιάς μαζί με την φοβερή σύνδεση των φωνητικών στο “No ghosts”.
Και μιας και ήταν Απόκριες είπαν να μας κάνουν να χορέψουμε στο τέλος με μια άκρως μεταλλική εκτέλεση του “Beat it” του Michael Jackson. Αναμφίβολα ήταν μια βραδιά παρακαταθήκη για το μέλλον και σίγουρα το διαβατήριο που σφραγίστηκε για το σημερινό τους line-up. Με τέτοιες εμφανίσεις το κοινό που θα τους αγκαλιάζει θα είναι ολοένα και μεγαλύτερο και αυτή η βραδιά θα μείνει ως η αρχή μιας ξέφρενης πορείας που είναι για εμένα τουλάχιστον ελπιδοφόρα. Και το γεγονός ότι όλοι συνεισφέρουν ισότιμα φάνηκε από το χειροκρότημα στο μέσο της συναυλίας όταν η τραγουδίστρια τους ανέφερε κάθε μέλος τους ξεχωριστά με το κοινό να χειροκροτεί έντονα σε κάθε μέλος ξεχωριστά. Αδημονώ να τους ξαναδώ στη σκηνή όπως πιστεύω όλοι όσοι τυχεροί είμασταν εκεί!
Κείμενο/Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
