a
Είχα πολύ καιρό να πάω σε συναυλία που θα έχει αποκλειστικά εγχώρια ονόματα. Οι λόγοι είναι πολλοί και διαφορετικοί. Ο βασικότερος όλων είναι ότι, από τις έντυπες ημέρες του Rock Hard, βρήκα τον μπελά μου πολλές φορές, γιατί απλώς είπα τη γνώμη μου, χωρίς να εξετάσω αν οι μουσικοί που βρίσκονται στο σανίδι προέρχονται από τη χώρα μας ή όχι. Πόσο μάλλον, όταν στη συναυλία που πρόκειται να δω θα κολυμπήσω σε “αχαρτογράφητα” νερά, aka σχήματα από τα οποία έχω ακούσει ελάχιστα μέχρι την ανταπόκριση.
Με 40 λεπτά καθυστέρηση, τη βραδιά άνοιξαν οι SPEKTRVM από το εξωτικό Πέραμα. Λίγο πριν πάω στο Temple, πρόλαβα να ακούσω μια φορά το ντεμπούτο τους “Blood for heaven” που κυκλοφόρησε το καλοκαίρι και το οποίο μου άφησε μια πάρα πολύ καλή εντύπωση. Το μοντέρνο prog metal τους, που έχει ως βάση τους SOEN, αλλά με φωνητικά που μου θυμίζουν αρκετά Draiman (DISTURBED), έχει το δικό του, ξεχωριστό ενδιαφέρον.
Για σχεδόν μία ώρα, οι SPEKTRVM παρουσίασαν την πλειοψηφία των τραγουδιών που βρίσκονται στη νέα δουλειά τους. Και κέρδισαν το κοινό θα μπορούσα να πω, το οποίο κατά βάση ήρθε για τους headliners. Είχαν πολύ καλή ενέργεια στη σκηνή και, αν ο ήχος δεν ήταν τόσο πριμαριστός, θα τους απολαμβάναμε ακόμη περισσότερο. Η μουσική τους είναι πάρα πολύ απαιτητική και η παραμικρή λεπτομέρεια είναι κρίσιμη. Δεσμεύομαι να τους παρακολουθήσω στενότερα στο μέλλον, καθώς το στυλ τους “μου κάνει”.
Κάθε φορά που ακούω τον όρο folk metal, με λούζει κρύος ιδρώτας. Είναι ελαχιστότατα τα παραδείγματα συγκροτημάτων που πετυχαίνουν τη συνταγή και σε τοπικό επίπεδο και σε διεθνές. Η πλειοψηφία τους μου προκαλεί αυθόρμητο γέλιο, καθώς η ισορροπία χάνεται και το αποτέλεσμα κυμαίνεται ως μουσική που θα μπορούσε να ακούγεται ως background στο άρμεγμα αιγοπροβάτων, μέχρι συνθέσεις που θα αποτελούσαν μέρος του setlist σε πανηγύρι για τη γιορτή του πολιούχου ενός ορεινού χωριού. Ευτυχώς για την ψυχική μου υγεία, οι PASSENGERS IN PANIC ανήκουν στις εξαιρέσεις.
Η ώρα έχει πάει 11, μέσα στο Temple έχει μόλις μαζευτεί τριψήφιος αριθμός ατόμων και ήταν η ώρα για τους headliners. Έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε το debut album τους και η συγκεκριμένη συναυλία ήταν μια καλή αφορμή για επανάληψη, αφού αν αντιλήφθηκα καλά, ο νέος δίσκος είναι προ των πυλών. Πέρα από τη Λέλα στην κιθάρα και τον Λευτέρη στο μπάσο (ex-INACTIVE MESSIAH, WOMB OF MAGGOTS), υπάρχουν εδώ και λίγο καιρό οι νέες προσθήκες στο line up της Johanna στα φωνητικά και του Φοίβου στα drums, οπότε ήταν μια καλή ευκαιρία να τους τσεκάρω με τα τωρινά τους δεδομένα.
Για μία ώρα επίσης, οι PASSENGERS IN PANIC παρουσίασαν και αυτοί το μεγαλύτερο μέρος του ήδη δισκογραφημένου υλικού τους. Το κάθε τραγούδι συνοδεύονταν και από το ανάλογο projection, δείχνοντας ότι το «κούρασαν» λίγο παραπάνω για να είναι το αποτέλεσμα όσο πιο άρτιο γίνεται. Υπήρχε πάρα πολλή ενέργεια στη σκηνή από το κουαρτέτο και ειδικά στη Johanna, που δεν κάθισε ούτε μια στιγμή σε ένα σημείο, αν και τα κανάλια της φωνής της ήταν ελαφρώς πιο χαμηλά από τα υπόλοιπα μέλη.
Τα “No ghosts at the feast” και “Leap of faith” ξεχώρισαν μεταξύ ίσων, ενώ σε δύο νέες συνθέσεις ανέβηκε ένας κανονικός ρασοφόρος, παίζοντας τσαμπούνα και σαξόφωνο (!!!). Όταν ένα συγκρότημα είναι καλοπροβαρισμένο το αντιλαμβάνεσαι αμέσως και οι PASSENGERS IN PANIC φάνηκε ότι έλιωσαν, ώστε να δώσουν το καλύτερο δυνατό στο κοινό. Το encore περιλάμβανε το σβήσιμο κεριών για τα γενέθλια του Λευτέρη (πολύχρονος) και μια διασκευή στο “Paranoid”, που είχε την πλάκα της, προσωπικά όμως θα προτιμούσα κάτι συναφές με τον ήχο τους (πχ SKYCLAD).
Σε γενικές γραμμές όμορφα περάσαμε, απολαύσαμε τις μπύρες μας παρέα με τον Καραλή, με δύο συγκροτήματα που ξεφεύγουν αρκετά από τον μέσο όρο της ντόπιας σκηνής, σε έναν συναυλιακό χώρο που έχει όλα τα εχέγγυα για μια άνετη παρακολούθηση. Πάντα τέτοια!
Γιώργος Κόης
Φωτογραφίες: Πέτρος Καραλής
