Αυτά που ζούμε και παρατηρούμε από την 17η Ιουλίου και μετά, δεν ξέρω τι είναι. Μην είναι σημεία των καιρών; Μην είναι κάποιου είδους κοινωνικό πείραμα; Ή μήπως η αυθόρμητη αντίδραση απέναντι σε συγκεκριμένο πρόσωπο και την ακόμη πιο συγκεκριμένη συμπεριφορά του; Ξέρεις πού αναφέρομαι, αλίμονο, «χωριό που φαίνεται, κολαούζο δε θέλει», λέει ο θυμόσοφος λαός και ποιος είμαι εγώ να αμφισβητήσω σοφία αιώνων; Η αρχή έγινε με το sold out live του Blaze στον ίδιο χώρο, όταν ο συμπαθέστατος κατά τα λοιπά καλλιτέχνης έπιανε μέχρι πρότινος βαρομετρικό υψηλό με προσέλευση 100-120 ανθρώπων. Τα είδες, τα άκουσες, τα διάβασες.
Η συνέχεια; Διπλό sold out από τον Paul Di Anno. Ξαναλέω… ΔΙΠΛΟ! Πού να το έλεγες, δεν σου λέω πολύ, βάλε έναν χρόνο πριν και ποιος να σε πίστευε! Γέμισε λοιπόν το Gagarin205, από κόσμο λογής-λογής. Από αυτούς που ήθελαν να δουν μια από τις κλασσικότερες heavy metal personas για πρώτη ή για μιαν ακόμη φορά, από αυτούς που αναφωνούν «Maiden μόνο τα δύο πρώτα!» και θέλησαν να αποθεώσουν το είδωλό τους, από πρωτοδισκάκηδες και παρελθοντολάγνους κάθε τύπου και από… απλούς μουσικόφιλους βρε αδερφέ, κι ας ήταν οι τελευταίοι η ισχνή, αδιαμφισβήτητη μειοψηφία σε αυτό το ιδιαίτερο οπαδικό «μωσαϊκό». Βέβαια, το τί ήταν κάποτε και το τι είναι εδώ και πάμπολλα χρόνια ο Paul Di Anno, είναι γνωστό τοις πάσι, ό,τι και να γραφτεί εδώ, μικρή σημασία έχει οπότε…
Ξέρεις όμως, επειδή πάντοτε θα υπάρχει χώρος για όνειρα, φαντασιώσεις και “what if”, κάποια στιγμή, σκέφτηκα το εξής: Σε τούτη την περίεργη, άκρως ενδιαφέρουσα και εν μέρει «παλαβή» εποχή που ζούμε, φαντάζεσαι να εμφανιζόταν μια μπάντα που να έπαιζε όπως στα δύο πρώτα IRON MAIDEN, με έναν frontman σαν τον Di Anno; Ή ακόμη καλύτερα, φαντάζεσαι να εμφανίζονταν οι ίδιοι οι IRON MAIDEN τώρα; Ο πήχης της retro αποθέωσης θα είχε τεθεί σε νέα, δυσθεώρητα ύψη (δικαίως, αν με ρωτάς) και θα γινόμασταν μάρτυρες ενός απίθανου πολιτισμικού φαινομένου, που οι πραγματικά τυχεροί θα το «ζούσαν» στις πρώτες, μικρές συναυλίες της μπάντας, σε κάποιο club τύπου «Κύτταρο», με τους τοίχους να στάζουν ιδρώτα και το πνεύμα του ατόφιου heavy metal να υμνείται, μέσω καταστάσεων και παραστάσεων… «απείρου κάλλους».
Πάντοτε λοιπόν θα υπάρχει χώρος για όνειρα, φαντασιώσεις και “what if”, άνθρωποι είμαστε, ποτέ δε θα σταματήσουμε (και δεν πρέπει) να ονειρευόμαστε και να πλάθουμε σενάρια στο μυαλό μας, αλλά στο τέλος η πραγματικότητα είναι αυτή που κερδίζει. Και η τωρινή πραγματικότητα θέλει τον Paul να έχει ανέβει μεγάλο «Γολγοθά» λόγω της υγείας του, να έχει φτάσει στο απόλυτο «ναδίρ» και παρόλα ταύτα, να έρχεται για να δώσει όχι μία, αλλά τρεις συναυλίες. Και μένα, να πρέπει να γράψω για μια εξ αυτών. Να γράψω, κρατώντας στο χέρι μια ζυγαριά την οποία δεν πρέπει να αφήσω να γείρει προς τη μία ή την άλλη πλευρά… Θα καταλάβεις τι εννοώ.
Ωραία, ας αρχίσουμε με τα τυπικά και τις πληροφορίες «εγκυκλοπαιδικής φύσεως» που πάντα είναι οι «ανώδυνες». Δίπλα στον Paul θα εμφανιζόταν ως γνωστόν ο Gus G και την υπόλοιπη μπάντα θα συμπλήρωναν η Έλενα Κοτίνα στη δεύτερη κιθάρα (επίσης κιθάρα στους DAFFODIL και μπάσο στις NERVOSA), ο Κώστας Ταλταμπάνης (ΠΡΑΣΣΕΙΝ ΑΛΟΓΑ) στο μπάσο και ο Μηνάς Χατζημηνάς (ΚΑFRILLION) στα τύμπανα. Το set θα βασιζόταν στα δύο πρώτα IRON MAIDEN και όντως, ακούσαμε ολόκληρο το “Iron Maiden”, έξι κομμάτια από το “Killers” (έμειναν εκτός των “Another life”, “Innocent exile” και “Prodigal son”) και με μόνη προσθήκη από την προσωπική καριέρα του Βρετανού το εντελώς JUDAS PRIEST “Marshall Lockjaw” από το “Murder one” album των KILLERS. Το οποίο ο κόσμος, όπως έδειχναν οι αντιδράσεις του, μάλλον δε γνώριζε και ιδιαίτερα…
Ακριβώς την προκαθορισμένη ώρα, το “March from the River Kwai – Colonel Bogey” παρέα με το “The Ides of March”, ανέλαβαν το ρόλο της εισαγωγής, για να μπει το “Wrathchild” και να φέρει ένα club «τα πάνω, κάτω». Η συνέχεια με τα “Sanctuary”, “Purgatory” και το «αφιερωμένο» στον Vladimir Putin “Drifter”, ανάλογη, με τον κόσμο στους επτά ουρανούς, να πλέει σε πελάγη ευτυχίας και να μην έχει επαφή με τα γήινα. Πραγματικά, έβλεπα αντιδράσεις που εντάξει, τις περίμενα σε αυτό το ύφος, αλλά όχι έτσι – εδώ μιλάμε για ΤΟΝ χαμό! Το moshing και το crowd surfing «έδιναν και έπαιρναν» και κάθε στίχος τραγουδιόταν απ’ όλους, με συνέπεια ο απίστευτα αγχωμένος και ντροπαλός Paul να μη μπορεί να κρύψει τη χαρά του και να ευχαριστεί από καρδιάς διαρκώς το κοινό, κάνοντας αστεία, «πετώντας» ατάκες και ζητώντας συνεχώς «συγγνώμη» που αντί να είναι όρθιος και «οργισμένος», όπως είπε χαρακτηριστικά, ήταν καθηλωμένος σε μια αναπηρική πολυθρόνα.
Όντως, αυτό που βιώναμε εκείνη τη στιγμή ήταν ένα αληθινό heavy metal party, το οποίο όμως, για μένα τουλάχιστον, έμελλε να τελειώσει σύντομα. Γιατί κάπου εδώ, ο Paul άρχισε να δείχνει κάθε λεπτό και περισσότερο πως δε μπορούσε να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις μιας συναυλίας. Όχι, δεν αναφέρομαι στο εμφανέστατο τρακ/άγχος που είχε, αυτό είναι αληθινά όμορφο όταν συμβαίνει και δείχνει έναν άνθρωπο που αν μη τι άλλο, δεν είναι «μηχανή» αλλά έχει ψυχούλα. Ούτε στο ότι ξεχνούσε στίχους, πταίσματα είναι αυτά. Το κακό ήταν πως πλέον δε χρειαζόταν να μας πει ο ίδιος από μικροφώνου, όπως έκανε ως τότε, ότι πονούσε πολύ. Φαινόταν, ήταν ξεκάθαρο. Ο άνθρωπος υπέφερε. Το “Genghis Khan” αρχικά και το “Transylvania” στη συνέχεια έδρασαν σχεδόν ως σανίδες σωτηρίας, αλλά ο Di Anno δεν έπρεπε να βρισκόταν στο σανίδι και αυτό ήταν οφθαλμοφανές…
Άλλες φορές έφευγε για να πάει στα παρασκήνια, άλλες σταματούσε από τον βήχα, μη μπορώντας ούτε να ανασάνει, άλλες μετά βίας συγκρατούσε τον εμετό του… Ήταν ειλικρινά μια πολύ άσχημη εικόνα που θέλω να βγάλω από το μυαλό μου όσο γίνεται πιο σύντομα. Ο κόσμος τον επευφημούσε, του έδινε κουράγιο, συνέχιζε να τραγουδά κάθε λέξη, κάθε νότα και στα δικά μου μάτια, αυτό έκανε τη βραδιά ακόμη πιο συναισθηματικά φορτισμένη. Το “Strange world” αφιερώθηκε στον αδικοχαμένο φίλο του Clive Burr, το “Running free” στους φίλους και συμπαραστάτες του Hell’s Angels (από την Κροατία) και μ’ αυτά, φτάσαμε στο encore του “Iron Maiden”, το οποίο τραγούδησε σχεδόν ολόκληρο ο κόσμος, δίνοντας τέλος σε μια συναυλία… περίεργη.
Η μπάντα τώρα… Μου έκανε πολύ θετική εντύπωση το γεγονός πως ο Gus δεν ήταν το «πρώτο βιολί», αλλά στάθηκε ως ίσος προς ίσους, έχοντας τον ρόλο του Dave Murray. Και τα υπόλοιπα παιδιά, ήταν πολύ καλά στους ρόλους τους, άλλωστε μιλάμε για καλούς μουσικούς, αν είναι δυνατόν να μην έπαιζαν καλά! Φαινόταν πάντως πως πολλές φορές, βρίσκονταν και οι ίδιοι σε αμηχανία, βλέποντας τον frontman τους να υποφέρει. Η εμφάνισή τους στην σκηνή, το όλο στήσιμό τους και η «χημεία» τους ήταν σε καλά επίπεδα, αν σκεφτούμε μάλιστα πως είναι ένα group «ειδικής αποστολής» παίρνουν αρκετούς extra πόντους. Ο ήχος τους beton armé, αλλά πολύ πιο αμερικανικός από αυτόν της «Σιδηράς Παρθένου». Σε αρκετές φάσεις, ήταν λες και άκουγα τους ICED EARTH, τους NEW EDEN ή μια κάποια άλλη αμερικανική power metal μπάντα, να διασκευάζει IRON MAIDEN. Πάντως θα συμφωνήσω με τον Paul. Όταν με το καλό ανακάμψει, ναι, να περιοδεύσει με αυτήν τη σύνθεση και γιατί όχι, να ηχογραφήσει και έναν δίσκο μαζί της.
Τελικά συμπεράσματα…
Αν ο Di Anno ήταν καλά, ο συνδυασμός «Paul – setlist – μπάντας – τιμής εισιτηρίου» θα έδινε ένα live – οδοστρωτήρα. Αυτό περιμένω να δω, την επόμενη φορά, που ελπίζω να ΜΗΝ είναι σύντομα, για ευνόητους λόγους. Δυστυχώς όμως, ο πάλαι ποτέ κραταιός frontman φάνηκε πως βιάστηκε, αφού δεν είχε ανακάμψει από τις πολλαπλές εγχειρήσεις του. Δεν έχω να γράψω κάτι άλλο, πέραν από τις ευχές μου προς τον «Παύλο», για ταχεία ανάρρωση και πως ειλικρινά χάρηκα, που είδα τόσον κόσμο να τον αγαπά και να περνά καλά. Την επόμενη φορά, μακάρι να μη μείνει τούβλο όρθιο!
ΥΓ: Τα γιουχαΐσματα που ακούστηκαν από μερικούς στο άκουσμα της φράσης “Tattooed millionaire”, όταν ανέφερε περιπαικτικά ο Di Anno πως αυτό θα ήταν το επόμενο τραγούδι, τα αφήνω ασχολίαστα.
Δημήτρης Τσέλλος
Ευχαριστούμε για τις φωτογραφίες τον Ιωάννη Λιβανό (John Metalman Photography)
