Στις 28 Ιουλίου μια υπέροχη ακραία σύμπραξη θα λάβει χώρα στο Release Athens festival. Οι Ολλανδοί deathsters PESTILENCE επισκέπτονται τη χώρα μας μετά από 6 χρόνια, στο πλευρό των Αμερικάνων thrashers TESTAMENT και των Πολωνών blackened deathsters BEHEMOTH. Μια βραδιά που οπωσδήποτε υπόσχεται πολλές συγκινήσεις για τους πιο ακραίους εκ των θαμώνων του festival. Το Rock Hard δράττεται της ευκαιρίας, προκειμένου να σας παρουσιάσει ορισμένες (συγκεκριμένα 10) από τις κορυφαίες στιγμές στη σπουδαία δισκογραφία των θρυλικών Ολλανδών σε επίπεδο τραγουδιών.
“Subordinate to the domination” (“Mallevs maleficarvm”, 1988)
Όταν οι PESTILENCE ξεκίνησαν με το “Mallevs maleficarvm”, εκτός του KREATOR-ικού thrash προσανατολισμού (όνομα από τον φερώνυμο ύμνο του “Pleasure to kill” άλλωστε) στο death metal τους, είχαν και έναν γνώριμο της Ολλανδικής σκηνής στις τάξεις τους. Τον κύριο Martin Van Drunen, που αργότερα θα μαθαίναμε ως frontman των ASPHYX. Εδώ, πέραν του γνωστού του γρυλλίσματος, παίζει και μπάσο, σε ένα κομμάτι όπου μέσα στη καταστροφική του φύση, προσφέρει και ένα φοβερό γκρουβάτο ρεφρέν με τα τύμπανα να κάνουν παπάδες.
“Out of the body” (“Consuming impulse”, 1989)
Η εξέλιξη είναι φυσική, οπότε ένα χρόνο μετά το ντεμπούτο, το “Consuming impulse” με όποιο εξώφυλλο και να το προτιμήσετε (αυτό με τους κανίβαλους αντικαταστάθηκε από το κλασσικό με τα μυρμήγκια για άγνωστο λόγο τελευταία στιγμή, πράγμα που τσάντισε τη μπάντα), παρουσιάζει μια μπάντα εξελιγμένη, στη καλύτερη της στιγμή με τον Van Drunen στο μικρόφωνο. Και το “Out of the body” από το υπέροχα βαρύ εισαγωγικό riff στην γκαζωμένη υπερ-riff-άρα που ακολουθεί, αποτελεί από τα αρτιότερα δείγματα αυτού.
“The secrecies of horror” (“Testimony of the ancients”, 1991)
Λένε “η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται”. Ε, εδώ ο δίσκος υπερμνημείο που άφησε πίσω του τα δύο πρώτα, φάνηκε από το πρώτο πρώτο κομμάτι. “WHEN ALL IS LOST, SWALLOWED BY THE DEPTHS OF DARKNESS” γρυλλίζει ο Patrick Mameli στο ρεφρέν, με εμάς εν εξάλλω να διαλύουμε σβέρκο. Ο λόγος που επιλέχθηκε τούτο εδώ, έναντι των λοιπών διαμαντιών (μαζί με άλλο ένα), είναι γιατί συνδέει τέλεια το προκάτοχο με αυτό το άλμπουμ, παρουσιάζοντας παράλληλα μια πτυχή με τα διακριτικά πλήκτρα και τα μεσαία ταξιδιάρικα μέρη, που προσθέτουν στο προοδευτικό μανδύα αυτού του μνημείου.
“Land of tears” (“Testimony of the ancients”, 1991)
Η εμπορική αιχμή του δόρατος για τους PESTILENCE. Το πρώτο τους video clip, αγαπήθηκε πάρα πολύ τότε, με το MTV στο κομμάτι του Headbanger’s Ball να το τιμά κατά κόρον, ενώ δεν είναι λίγοι που στις μελωδίες και στο thrash ύφος των PESTILENCE της πρώτης περιόδου, βρήκαν “πόρτα” για το death metal. Αυτό το μεσαίο μέρος, εκτός από σεμινάριο σύνθεσης, σύλληψης και εκτέλεσης στη πράξη, αποτελεί και πρόδρομο των όσων θα λάμβαναν χώρα στο “Spheres”, μόλις δύο χρόνια μετά. Μεγαλείο απλά, ο αγαπημένος δίσκος των Ολλανδών για τον γράφοντα. Και δεν είναι μόνος του σε αυτό.
“Mind reflections” (“Spheres”, 1993)
Οι PESTILENCE εδώ γίνανε προοδευτικοί πέραν αμφιβολίας, σε μια πανέμορφη χρονιά και συγκυρία να το κάνεις αυτό. Οι ATHEIST με το “Elements”, οι CYNIC με το “Focus”, οι DEATH με το “Individual thought patterns” και οι DISINCARNATE με το “Dreams of the carrion kind” ανοίγανε δρόμους για το είδος, οι PESTILENCE με την προδιάθεση παραπάνω, να μείνουν έξω από το χορό; Το εν λόγω κομμάτι έδειξε με το video clip του ειδικά, την αισθητική της μπάντας που προσέγγιζε κατά πολύ τα μονοπάτια του jazz/fusion χώρου, σε μια εποχή που πάρα πολλοί δεν σκαμπάζανε ποιος είναι φερ’ ειπείν ο Vinnie Colaiuta ή ο Allan Holdsworth. Άκουσε τα εξ αμάξης για τη παραγωγή του, άδικα θα πω εγώ, μια και είναι ΔΙΣΚΑΡΑ.
“Devouring frenzy” (“Resurrection macabre”, 2009)
Όταν ο Patrick Mameli επανεκκίνησε τη μπάντα με το “Resurrection macabre” όλοι περιμένανε πως θα συνέχιζε από εκεί που σταμάτησε πριν από 15 χρόνια περίπου. Εκείνος είχε άλλη άποψη, με ένα δίσκο μακριά αρκετά από το γνωστό ύφος της μπάντας, με αρκετά blastbeats, κοντά στον τότε μοντέρνο Αμερικάνικο ήχο, ενώ από κάποια πιο τεχνικά σημεία καταλαβαίνουμε ότι είναι η ίδια μπάντα που έβγαλε κάποτε το “Testimony of the ancients” ή το “Spheres” για παράδειγμα. Το εν λόγω κομμάτι ανέδειξε αυτή την αλλαγή και προώθησε το άλμπουμ μέσω του video clip του όπου βλέπουμε τη σύνθεση της μπάντας να συμπληρώνεται από τον Tony Choy (ATHEIST, CYNIC) στο μπάσο και τον Peter Wildoer (ARCH ENEMY, SOILWORK) στα τύμπανα.
“Divinity” (“Doctrine”, 2011)
Στο ίδιο μήκος κύματος κινούμενο το “Doctrine”, υφολογικά τουλάχιστον, ήρθε δύο χρόνια μετά. Η χειρότερη στιγμή μακράν της δεύτερης των λατρεμένων Ολλανδών. Ο Mameli σε κάκιστη φόρμα φωνητικά, οι συνθέσεις σαφέστατα υποδεέστερες, είχε την επιστροφή του Patrick Uterwijk και Jeroen Paul Thesseling. Κοινώς σχεδόν ίδιο line-up με το “Spheres”….μείον τη ποιότητα. Εδώ ξεχωρίζει το “Divinity” με ευκολία σχετικά, διότι αφενός μεν είναι πιο thrash-αριστό, είναι πιο εμπνευσμένο, δεν ενοχλεί τόσο η φωνή που ακούγεται σαν θυμωμένος μανάβης στη λαχαναγορά, δείχνοντας το δρόμο που θα έπρεπε να ακολουθήσει η μπάντα γενικά.
“Necro morph” (“Obsideo”, 2013)
Μετά το στραπάτσο του “Doctrine” ήρθε το “Obsideo” να κλείσει τον πιο “brutal death” κύκλο των PESTILENCE, ανοίγοντας παράλληλα τη πόρτα για τον πιο “Testimony…”/”Spheres” ήχο των δύο επόμενων πολύ ωραίων δίσκων. Να σας πω την αμαρτία μου, ενώ αγκαλιάζω την εξέλιξη στις αγαπημένες μου μπάντες, θεωρώ ότι αυτό το brutal death πράγμα, πολύ ωραίο, χρυσό, αλλά δεν τους βγήκε όπως θα έβγαινε σε νεότερη μπάντα. Διόλου τυχαίο ότι γύρισαν στο πιο κλασσικό τους ήχο μετά αυτή τη τετραετία, κρατώντας τα καλύτερα νεωτεριστικά στοιχεία. Γιατί από το συμπαγές αυτό άλμπουμ το “Necro morph”; Εκτός του ότι μου άρεσε σαν sci-fi τίτλος, ο επιπλέον πιο “οπαδικός” λόγος είναι γιατί ονόμασε ένα side-project του Mameli προτού αυτό εν τέλει ονομαστεί NEUROMORPH. Ακολουθεί άλλη μια διάλυση των PESTILENCE, η δεύτερη σε πόσα χρόνια, με τους NEUROMORPH να γίνονται το νέο όχημα του Mameli.
“Multi–dimensional” (“Hadeon”, 2018)
Φτάνουμε αισίως στο 2018, δύο χρόνια μετά τη δεύτερη επανένωση, οι PESTILENCE μπαίνουν σε μια φάση αναδρομής στο παρελθόν τους πριν το πρώτο reunion. Λίγο οι επανακυκλοφορίες από τα demos ως και το “Spheres” από τη Hammerheart, λίγο τα επετειακά setlist, το υλικό, είναι νομοτέλεια πως θα επηρεαστεί. Και διάολε, πόσο έσπειρε ετούτο εδώ το άλμπουμ. Ακόμα θυμάμαι που βγήκε αυτό το κομμάτι και είπα “ΝΑΙ ΡΕ ΠΟΥ ΝΑ ΜΕ ΠΑΡΕΙ, ΑΙ ΣΤΟ ΛΥΚΟ ΠΙΑ, ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ PESTILENCE ΑΓΑΠΗΣΑ”. Τα blastbeats δεν ήταν απόντα, ωστόσο, ήταν σε πλήρη ισορροπία/συμφωνία με το ύφος που ανέδειξε τους σπουδαίους Ολλανδούς. Μοντέρνο πρίσμα στο γνώριμο ύφος, σε συνδυασμό με εμπνευσμένο τα μάλα υλικό. Το λες και συνταγή επιτυχίας.
“Morbvs propagationem” (“Exitivm”, 2021)
Κάπως έτσι, φτάνουμε στο τελευταίο πόνημα των PESTILENCE, “Exitivm” (η φετινή κυκλοφορία, “Levels of perception”, είναι επανηχογραφήσεις, δεν μετράει). 2/2 άκοπο και αβίαστο, από μια μπάντα που δεν χαμπάριασε από αλλαγές στο line up ούτε από τίποτα. Ένα τσικ πιο μοντέρνο άλμπουμ, πιο κοντά σε μπάντες όπως οι OBSCURA ή οι REVOCATION, δείχνοντας πως αν μη τι άλλο, ετούτο το σχήμα, έδωσε προσοχή στο τι ακριβώς συνέβαινε στο σημερινό death metal, χωρίς ωστόσο να γινόταν μια κακή απομίμηση ούτε του ενός, ούτε του άλλου. Απεναντίας, συνδύασε και τα δύο με γούστο, έχοντας βρει τη ρότα της. Το πρώτο video clip του δίσκου, επιλέγεται ως άκρως αντιπροσωπευτικό του τι ακριβώς συμβαίνει στο “Exitivm”.
Κάπως έτσι, κλείνει η σύντομη μας διαδρομή στη δισκογραφία των ιστορικών PESTILENCE. Ανυπομονώ να φύγει ένα άχτι μια και τις δύο προηγούμενες φορές δεν τους είχα δει (τη μια δεν τους άκουγα, την άλλη φαντάρος – ε, δε με ήθελε με τίποτα!) στις 28 Ιουλίου στο Release! Αυτά, τα λέμε εκεί!
Γιάννης Σαββίδης
