Η 4η Ιανουαρίου του 1986, έμελλε να μείνει χαραγμένη στις συνειδήσεις των απανταχού rockers ως μια ακόμη «αποφράδα ημέρα». Τότε θα άφηνε την τελευταία του πνοή, στο νοσοκομείο του Salisbury, ο μεγάλος (αλλά όχι όσο τεράστιος μπορούσε να είχε γίνει αν είχε ζήσει περισσότερο) Phil Lynott, μόλις στα 36 του χρόνια. Το τι θα είχε πετύχει ο σπουδαίος αυτός μουσικός, αν είχε φτάσει, υγιής, στο βαθύ γήρας, υποθέτουμε πως θα ήταν κάτι το ανεπανάληπτο. Το τι κατάφερε όμως, έστω κι έτσι, ξέρουμε πως είναι κάτι το εξίσου θαυμαστό!
Για να τιμήσουμε τη μνήμη του, σε τούτη την επέτειο του θανάτου του, θελήσαμε να κάνουμε κάτι σύνθετο. Έτσι, καλέσαμε τον Γιάννη Σίννη, ως έναν από τους πλέον αρμοδίους και ειδήμονες, να βοηθήσει με τις γνώσεις του και να μας τιμήσει με την συμμετοχή του. Ο Γιάννης είναι κιθαρίστας τόσο στους εξαίρετους hard rockers ΝΟΕLY RAYN, όσο και στους καταπληκτικούς REMEMBER LIZZY, την επίσημη ελληνική tribute μπάντα στους THIN LIZZY, οπότε και χωρίς περαιτέρω επεξήγηση, μόνο το τελευταίο αρκούσε για να του δώσουμε «λευκή επιταγή» και να διαβάσουμε με προσοχή όσα γράφει.
Η λίστα με τα υποτιμημένα διαμάντια του Phil, που ακολουθεί, είναι δικό του «παιδί». Η δική μας συμμετοχή, έρχεται στο δεύτερο μέρος του αφιερώματος, με παρουσίαση κάποιων από τα πάμπολλα συγκροτήματα που επηρεάστηκαν από τη μουσική του «Ψηλού». Διάβασε το κείμενο που ακολουθεί, άκουσε ξανά τη μουσική του Phil και νιώσε για μια φορά ακόμη τη μαγεία και το «φως» που μπορούν να εκπέμψουν οι νότες, όταν είναι γραμμένες από τέτοιους ανθρώπους…
Δημήτρης Τσέλλος
Ο Phil Lynott ανήκει στην πολύ σπάνια κατηγορία τραγουδοποιών που μπορούν με συγκλονιστική άνεση να κινηθούν σε πολύ υψηλά επίπεδα δημιουργίας μεταξύ εντελώς ανεξάρτητων ήχων, όταν θέλουν. Έτσι, στη μεγάλη δισκογραφία των THIN LIZZY αλλά και στους προσωπικούς του δίσκους όπως και σε συμμετοχές σε δουλειές φίλων του μουσικών, συναντάει κανείς jazz, folk, heavy metal, rockabilly, country, epic rock, glam rock, blues, electro pop μέχρι και punk!
Απ’ τους καλλιτέχνες – θρύλους μου έρχεται στο μυαλό μόνο ο Bowie, σε αντίστοιχη δυνατότητα. Το σημείο συζήτησης αυτόματα δημιουργείται από το γεγονός ότι ο Lynott ενώ είχε το “star quality” να αναγνωριστεί όσο και ο λεπτός «Λευκός Δούκας», δεν πήρε ποτέ τα ίδια παράσημα σε παγκόσμιο επίπεδο, τουλάχιστον από το πιο mainstream ακροατήριο. Λατρεύεται απ΄ τους rockers και αυτό, για εμάς τους πολύ φανατικούς οπαδούς του, είναι μεν ικανοποιητικό, αλλά στα πλαίσια της μεγάλης εκτίμησης προς το ταλέντο του, πάντα θα υπάρχει, στις συζητήσεις στα διάφορα rock fora, εκείνο το περίφημο “what if”, συνοδευόμενο από ένα μικρό παράπονο.
Με όσο λοιπόν περισσότερο αντικειμενική στάση μπορεί να κρατήσει ένας “lunatic”, όπως με είχε χαρακτηρίσει η Philomena Lynott όταν επισκέφτηκα το σπίτι της το καλοκαίρι του 2005 και της έδειξα την υπογραφή στην ταυτότητα μου που δίπλα απ’ το «Σίννης» είχα γράψει «TL», θα παραθέσω ποια κατά τη γνώμη μου είναι τα διαμάντια του Lynott που αξίζουν μεγαλύτερης προσοχής, από τους λάτρεις της μουσικής γενικότερα. Ευχαριστώ πολύ το Rock Hard και τον Δημήτρη Τσέλλο για την πρόσκληση να συμβάλλω σε αυτό το άρθρο και μακάρι αυτό να γίνει αφορμή έστω και ένα νέο παιδί, διαβάζοντάς το, να διεισδύσει βαθύτερα στον μαγικό μουσικό κόσμο του Lynott.
Γιάννης Σίννης
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ – Τα υποτιμημένα διαμάντια
Return of the farmer’s son (“Thin Lizzy”, 1971)
Καλά κρυμμένο στη δεύτερη πλευρά του πρώτου δίσκου των Ιρλανδών, αποτελεί έναν πολύ αδικημένο, από την φτωχή παραγωγή, heavy metal ύμνο που αν τον διασκεύαζε μια μπάντα με σύγχρονο ήχο θα έπαιρνε ζωές! Στίχος – αλητεία, drums – «ξύλο», κάτι σαν προάγγελος του “Emerald”, τουλάχιστον μουσικά.
Call the police (“Shades of a blue orphanage”, 1972)
Έξοχο groovy rock, πάνω στις «ρίζες» που χρησιμοποίησε ο Lenny Kravitz, 20 χρόνια αργότερα, για να γίνει δισεκατομμυριούχος.
Gonna creep up on you (“Vagabonds of the western world”, 1973)
Ένα βαρύτατο τραγούδι, σε Hendrix ατμόσφαιρα, με voodoo drums από τον θεό Brian Downey.
It’s only money (“Nightlife”, 1974)
Δυστυχώς, το έβγαλαν νωρίς απ’ τα live set list τους, διαφορετικά θα είχε άνετα θέση στο “Live and dangerous”. Τρομερή και η διασκευή του John Norum στο “Play yard blues”.
Try a little harder (The “Fighting” sessions, 1975)
Χαρακτηριστικό μπάσο και δείγμα του περάσματος των THIN LIZZY, από πειραματική χίπικη μπάντα, σε classic rock stars στα μέσα των 70’s.
Borderline (“Johnny the Fox”, 1976)
Η πιο αδικημένη Americana μπαλάντα των 70’s, ένα τραγούδι που θα μπορούσε να είχε παιχτεί πολύ στο ραδιόφωνο και να σταθεί αντάξια δίπλα από ένα “Simple Man”. Μόλις πριν λίγο καιρό, πήρε λίγα από τα εύσημα που του αξίζουν, όταν οι METALLICA το διασκεύασαν πιστά, στα AWMH Helping Hands.
That woman’s gonna break your heart (“Bad Reputation”, 1978)
Ραδιοφωνικός ύμνος που δεν πήρε ποτέ το airplay που του άξιζε, πολύ αγαπημένο των φανατικών οπαδών με δισολία – θάνατο και παραγωγάρα απ τον Visconti.
Rockula ή αλλιώς “Rock your love” (The “Black Rose” sessions, 1978)
Σύνθεση Lynott – Moore, σκοτεινό για THIN LIZZY, ελαφρύ για BLUE OYSTER CULT, κάπου εκεί ανάμεσα το κατατάσσω. Σημασία έχει ότι έμεινε εκτός κυκλοφορίας ενώ είναι τόσο άρτιο, έντονο και ελκυστικό σαν σύνθεση.
Blackmail (The “Black Rose” sessions, 1978)
Heavy rock διαμάντι, από τα sessions του “Black Rose”, που τελικά κυκλοφόρησαν οι WILD HORSES του Brian Robertson, δύο χρόνια μετά.
Don’t play around (“Killer on the loose” single, 1980)
Shock! Ροκιά που κυκλοφόρησε σαν b – side στο “Killer on the loose” single. Χαρακτηριστική Gorham δισολία από αυτές που έδωσαν την ταυτότητα στο συγκρότημα, αναπάντητο ερώτημα το γιατί δεν χώρεσε στον δίσκο…
Hey you (“Chinatown”, 1980)
Clash εισαγωγή, «ωμό» THIN LIZZY riff με «τόνους» Marshall, το οποίο ακούμε σε πολλά NWOBHM συγκροτήματα που πάτησαν στα ίχνη των Ιρλανδών, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τους DEF LEPPARD.
Sugar Blues (“Chinatown”, 1980)
Κολασμένο texas boogie με ZZ TOP riff και drums που απλά δεν παίζονται! Από τα πιο δύσκολα τραγούδια των THIN LIZZY όταν πρόκειται για διασκευή. Τρομερές κιθάρες από τον Snowy White, σαν να ακούς τον Peter Green να παίζει heavy rock!
No one told him (“Renegade”, 1981)
Μέγιστο καψουροτράγουδο και παράλληλα ύμνος στην ανδρική φιλία, καλά κι αυτό κρυμμένο στην δεύτερη πλευρά του υπεραγαπημένου “Renegade”, που προσωπικά είναι ο αγαπημένος μου Lizzy δίσκος… τον έχω λιώσει!
The pressure will blow (“Renegade”, 1981)
Με τέτοια δισολία – θάνατο, η οποία μου θυμίζει λίγο ΙRON MAIDEN και κλασσικό στακάτο THIN LIZZY riff, πραγματικά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν έγινε “classic”.
Together (“The Philip Lynott Album”, 1982)
Συνεργασία του Lynott με τον ασυγχώρητο λόγω live aid Midge Ure. Ένα πολύ δυνατό dance rock τραγούδι, που αν είχε airplay τότε που κυκλοφόρησε, θα ήταν σε όλες τις best of 80’s συλλογές.
Don’t let him slip away (The “Thunder and Lightning” sessions, 1982)
Ηχογραφήθηκε το φθινόπωρο του 1982 στην προ-παραγωγή για το “Thunder and Lightning”, χωρίς ωστόσο να συμπεριληφθεί στον κύκνειο δίσκο των Ιρλανδών. Άνευ solo αλλά με το χαρακτηριστικό παίξιμο του Sykes στις κιθάρες, έμεινε ανολοκλήρωτο αλλά έστω και έτσι, ανατριχιάζει με τη δύναμη του στίχου και τη δομή του. Ρώτησα τον ίδιο τον Chris Tsangarides όταν τον είχαμε φέρει στα “Gary Moore tributes” το ‘14 και ο ίδιος μου είχε πει πως δεν κατάλαβε ποτέ, γιατί δεν προχώρησαν στην κυκλοφορία του τραγουδιού.
Ode to Liberty (“The Philip Lynott Album”, 1982)
Ένα από τα αρκετά τραγούδια που έγραψε ο Phil μαζί με τον κολλητό του Jimmy Bain, τεράστιο ποίημα με συγκλονιστικούς στίχους και τη συνδρομή του Mark Knopfler των DIRE STRAITS στην κιθάρα.
Baby please don’t go (“Thunder and Lightning”, 1983)
Up tempo ύμνος απ’ τους βασιλιάδες της άρσης – μαζί με τους AC/DC βέβαια – και κλασσικό THIN LIZZY riff – γροθιά στα δόντια!
I still think of you (“The Philip Lynott demos”, 1984)
Άλλο ένα τεράστιο, ανολοκλήρωτο και ακυκλοφόρητο τραγούδι, που ήρθε στο φως χάρη στο διαδίκτυο. Ανήκει στα demos που θα αποτελούσαν τον τρίτο προσωπικό δίσκο του Ιρλανδού, ένα πραγματικό pop διαμάντι ισάξιο με πολλά μεγάλα τραγούδια – στο ίδιο ύφος – της εποχής.
Α tribute to Sandy Denny (“Clann Éadair feat. Phil Lynott”, 1984)
Συγκλονιστική folk μπαλάντα, αφιερωμένη όπως λέει και ο τίτλος στην κορυφαία και αδικοχαμένη Ιρλανδή τραγουδίστρια των FAIRPORT CONVENTION. Οι Clann Éadair ήταν ένα συγκρότημα παραδοσιακής μουσικής με έδρα το Howth, με το οποίο ο Phil εμφανιζόταν συχνά στη σκηνή.
Gay boys (“Grand slam”, 1984)
Ιδιαίτερο και πολύ τολμηρό για τους στίχους του εκείνη την εποχή, άρτιο pop rock, που αν είχε κυκλοφορήσει από πιο mainstream μπάντα θα είχε συζητηθεί. Δυστυχώς, οι GRAND SLAM δεν βρήκαν δισκογραφική στέγη και έμεινε στα αζήτητα.
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ – Τιμώντας και συνεχίζοντας…
Οι THIN LIZZY μπορούν να «βρεθούν» σχεδόν σε κάθε μπάντα που ξεκίνησε την πορεία της από τα τέλη των 70s και μετά. Είναι αξιοθαύμαστο το πώς καλλιτέχνες από διαφορετικές σκηνές και διαφορετικά είδη, εκδηλώνουν την αγάπη τους για τη μπάντα είτε διασκευάζοντας κάποιο τραγούδι της, είτε δηλώνοντας πως αποτελούσε μέγιστη επιρροή για το δικό τους συγκρότημα. Από τους Pete Willis και Steve Clark των DEF LEPPARD και τον John Norum των EUROPE, τους HEAVY LOAD, τον Rolf των RUNNING WILD, τον Matt Sinner των SINNER, σε «ακραίους» όπως είναι οι OVERKILL, TESTAMENT, SODOM, VADER και πιο σύγχρονους mainstream και underground «ήρωες» σαν τους MASTODON, THE SWORD, ARGUS, VENOMOUS MAXIMUS, ARKHAM WITCH και BLACK SITES, ο κατάλογος είναι τεράστιος. Ουσιαστικά, είναι τόσο μεγάλος, όσα είναι και τα συγκροτήματα με δύο κιθάρες. Γι’ αυτό και δεν θα απλώσουμε πολύ τη «βεντάλια», παρά θα ασχοληθούμε μόνο με όσους έχουν τους THIN LIZZY στις πολύ άμεσες και ευδιάκριτες επιρροές τους.
Σε αλφαβητική σειρά, λοιπόν:
AUDREY HORNE
Περί τίνος πρόκειται: Η Audrey Horne ήταν ηρωίδα στην τηλεοπτική σειρά “Twin Peaks”. Έγινε όμως και μια εξαίσια heavy rock μπάντα, όταν μια ομάδα blacksters, doomsters κλπ «εραστών» του ακραίου metal, μαζεύτηκε για να «ερωτοτροπήσει» και σε πιο κλασσικά πλαίσια. Από τότε που κυκλοφόρησε το “No Hay Banda” και όσο περνούσε ο καιρός, οι επιρροές από τους THIN LIZZY έβγαιναν ολοένα και πιο θαρραλέα στην επιφάνεια, με αποκορύφωμα ίσως το “Blackout” του 2018, έναν από τους καλύτερους hard rock δίσκους της τελευταίας δεκαετίας. Και φέτος έβγαλαν ωραίο δίσκο, το “Devil’s bell”.
Πόσο Lizzy είναι: Αρκετά και μας αρέσει που αναμειγνύουν την αγαπημένη τους μπάντα με άλλα «Ιερά Τέρατα» του rock, με τόσο σύγχρονο και ανανεωτικό τρόπο. Check also: Οι συμπατριώτες τους FLIGHT, είναι μια πολύ ωραία περίπτωση. Όπως και οι AUDREY HORN, έτσι κι αυτοί είναι μουσικοί που προέρχονται από τον ακραίο ήχο και έχουν πολύ “Lizzy” στον ήχο τους, χώρια τις άλλες επιρροές τους. Το “A leap through matter” είναι μεγάλο “must”.
BLACK TRIP/VOJD
Περί τίνος πρόκειται: Σουηδοί retro maniacs, αποτελούμενοι από δυνατά «χαρτιά» του μετάλλου της πατρίδας τους, με θητεία στους ENFORCER, ENTOMBED, NIFELHEIM και MERCILESS. Πλέον θα τους βρεις ως VOJD. Έχουν δύο δισκάρες με το πρώτο όνομα (“Goin’ under”, “Shadowline”), ένα ακόμη πολύ καλό album με το δεύτερο (“The outer ocean”) και έκτοτε έχουν περιέλθει σε τετραετή λήθαργο, από τον οποίο δε ξέρω πότε και αν θα ξυπνήσουν.
Πόσο Lizzy είναι: Πολύ, είτε άμεσα είτε έμμεσα (βλ. IRON MAIDEN της εποχής του Di Anno), τόσο μουσικά, όσο και στιχουργικά. “Radar”, “Putting out the fire”, “Over the wordly walls”… «θα είναι THIN LIZZY, αλλά δε θα είναι THIN LIZZY»!
Check also: Τους ROBERT PEHRSSON’S HUMBUKER, του κιθαρίστα Robert Pehrsson. Τρία albums (το ομώνυμο, το “Long way to the light” και το “Out of the dark”), συμμετοχές τόσο στους BLACK TRIP όσο και στους DEAD LORD, o Joseph Tholl των πρώτων να ξεχρεώνει την υποχρέωση κάνοντας το ίδιο και γενικά… μια ωραία παρέα!
DEAD LORD
Περί τίνος πρόκειται: Μια ακόμη από τις αμέτρητες περιπτώσεις συγκροτημάτων, των οποίων τα μέλη είναι “millennials” αλλά σκέφτονται και πράττουν σαν να είναι “baby boomers” (δεν τα ξέρω αυτά, google is my friend).
Πόσο Lizzy είναι: “We are a swedish rock band. This is what we sound like” μας λένε οι ίδιοι στο video του “No prayers can help you now”. Πως ακούγονται; «Οι DEAD LORD είναι μια ανανεωμένη, σύγχρονη έκδοση των THIN LIZZY», είχα διαβάσει κάπου, με αφορμή μια κριτική στο ντεμπούτο τους “Goodbye repentance” και μα την αλήθεια, κάποιες φορές όχι μόνο συμφωνώ, αλλά και επαυξάνω!
Check also: Τους GLYDER, από την Ιρλανδία. Δεν έχουν κάποια σχέση με την συνονόματη μπάντα των 70s, μη μπερδευτούμε. Μια από τις καλύτερες THIN LIZZY-oriented μπάντες που «πετάχτηκαν» κατά την αναβίωση του vintage ήχου, «παιδιά» του Chris Tsangarides, έχουν και μπόλικες αναφορές στον Rory Gallagher, τι άλλο θέλουμε;
GYPSYHAWK/GYGAX
Περί τίνος πρόκειται: Από τη Ventura της California μας έρχονται τούτοι δω. Τα “Patience and perseverance” και “Revelry & resilience” είναι δύο μικρά διαμαντάκια, ενώ εξίσου ποιοτικοί είναι και οι τρεις δίσκοι (“Critical hits”, “2nd edition”, “High fantasy”) που έβγαλαν με το νέο τους όνομα, εμπνευσμένο από τον Gary Gygax, έναν από τους δημιουργούς του θρυλικού παιχνιδιού ρόλων “Dungeons & Dragons”.
Πόσο Lizzy είναι: Μπορεί να μπερδευόταν ακόμη και ο Scott Gorham σε κάποιες των περιπτώσεων και να αναρωτιόταν «μα πότε έπαιξα εγώ εδώ;».
Check also: Toν «Κουρσάρο» (“Corsair”, 2012) και το «μονόφθαλμο άτι» (“One eyed horse”, 2015) των CORSAIR, από το Charlottesville. Έχουν και δύο eps, το “Ghosts of Proxima Centauri” και το “Alpha Centauri”. Πολύ ενδιαφέροντες, το λιγότερο.
IRON MAIDEN
Περί τίνος πρόκειται: Έλα τώρα…
Πόσο Lizzy είναι: Υπάρχει ακόμη, εν έτει 2023, μια άποψη πως τα πρώτα δύο IRON MAIDEN albums έχουν punk επιρροές. Μάλιστα… Ο Steve Harris, που λες, άκουγε hard rock και progressive rock, όταν ήταν έφηβος και μισούσε το punk. Όπως το μισούσε και όλη η μπάντα. Ο Paul Di’Anno, όταν πέρασε από audition, hard rock τραγούδησε, συγκεκριμένα DEEP PURPLE. Ο Stratton έφυγε γιατί ήθελε να παίξει σε ακόμη πιο μελωδικό rock στυλ, λες να βρισκόταν σε punk-ίζουσα μπάντα; Το “Iron Maiden” λοιπόν και το “Killers” έχουν τόση σχέση με το punk, όσο εγώ είμαι αστροναύτης και τραγούδια σαν το “Roisin Dubh”, το “The pressure will blow” ή το “Chinatown” είναι τόσο “Maiden” όσο “Lizzy” είναι τραγούδια σαν τα “Running free”, “Another life”, “Innocent exile” και “Twilight zone”. A! Και να ακούσεις τη διασκευή στο “Massacre”, από το “Can I play with madness” single.
Check also: Οι IRON MAIDEN ήταν μέρος του NWOBHM, το NWOBHM λάτρευε τον Phil και μια από τις πιο «τρανταχτές» περιπτώσεις λατρείας είναι το “Lightning to the nations” των DIAMOND HEAD, με κάτι «τραγουδάκια της σειράς» σαν το ομώνυμο, το “Sucking my love” και το “Sweet and Innocent”, να χωρούν άνετα σε οποιονδήποτε δίσκο της παρέας του Ψηλού, από το 1976 και μετά. Οι TYGERS OF PANG TANG, ελέω John Sykes, θα ήταν πολύ safe επιλογή.
RIOT
Περί τίνος πρόκειται: Η πρώτη μπάντα που το 1977 έπαιξε heavy metal στις Η.Π.Α και που σε σύνολο δεκαέξι (16) studio δίσκων, δεν έχει ούτε μία (1) μέτρια ή κακή στιγμή. Αυτό.
Πόσο Lizzy είναι: Το ξέρω πως στην συνείδηση του κόσμου, ή έστω της πλειοψηφίας του, για να είμαι πιο σωστός, το καταιγιστικό “Thundersteel” είναι αυτό που κερδίζει κατά κράτος τα υπόλοιπα albums της RIOT δισκογραφίας, ως το καλύτερο και πιο προβεβλημένο. Αλλά στις πρώτες τους μέρες, όπως και σ’ εκείνες με τον Mike Di Meo στη φωνή, όπου έχουν έναν πιο rock, ας πούμε, χαρακτήρα, οι RIOT είναι «το κάτι άλλο» και έχουν μια άλλου είδους «μαγεία». Από το “Desperation” και το “Rock city” στο “Restless breed” και από εκεί στο “Watching the signs” και το “Inishmore”, ο δρόμος είναι πολύ μικρός, ευθύς και χωρίς… στροφές.
Check also: Τους HIGH SPIRITS του μουσικού «είμαι μια κατηγορία μόνος μου-τα κάνω όλα και συμφέρω-φαινόμενο» Christopher Weston Maycock, ή αλλιώς, Chris Black. Το ντεμπούτο τους “Another night” είναι «καρφί» RIOT, «καρφί» NWOBHM, άρα και «καρφί» THIN LIZZY. Και το «μετά» (“You are here”, “Motivator”, “Hard to stop”) είναι πάρα πολύ καλό, δε λέω, αλλά σε αυτόν τον δίσκο γράφτηκε μια ακόμη μικρή, χρυσή σελίδα στον κλασσικό heavy metal ήχο.
SKYCLAD
Περί τίνος πρόκειται: Οι γεννήτορες του folk metal. Ένα από τα μεγαλύτερα σε μουσική αξία συγκροτήματα που ξεπήδησαν από τα 90s, αλλά και από τα πλέον αδικημένα.
Πόσο Lizzy είναι: Ο Martin Walkyier όπου στεκόταν και όπου βρισκόταν, εξέφραζε τη λατρεία του προς τους THIN LIZZY, φτάνοντας να τους χαρακτηρίσει ως τη μεγαλύτερη μπάντα που εμφανίστηκε ποτέ στην Γηραιά Αλβιώνα. Και ακόμη το κάνει. Υπερβολικός; Ίσως, μα την «ακούγαμε» αυτήν τη λατρεία στη μουσική των SKYCLAD, ειδικότερα σε ολόκληρη την πρώτη τους περίοδο. Όσο thrash και NWOBHM/Maiden ήταν το folk metal των Ουρανοντυμένων, άλλο τόσο ήταν και THIN LIZZY. Δηλαδή, ισοπαλία. Βλέπουμε και τους English/Ramsey με τους SATAN (full Lizzy οι κιθάρες), πόσο πιο ξεκάθαρα να μας το δώσουν να το καταλάβουμε; Να αναφέρω και την καταπληκτική διασκευή στο “Emerald”, με την συμμετοχή του Brian Robertson; Περιττόν.
Check also: Όλους τους μαθητές των SKYCLAD, ολόκληρο το folk metal.
TANITH
Περί τίνος πρόκειται: Μπάντα που ξεκίνησε από τα μπαράκια της Αγγλίας να μην τη φοβάσαι. Οι TANITH είναι το «βλαστάρι» του Russ Tippins των SATAN, PARIAH και BLIND FURY και αυτό από μόνο του λέει πολλά. Υπάρχουν από το 2017 και έχουν κυκλοφορήσει ένα album, το αριστουργηματικό “In another time”, μέσω της Metal Blade, το 2019. Περιμένουμε να κυκλοφορήσουν κάτι ακόμη, οπωσδήποτε!
Πόσο Lizzy είναι: Πατούν με το ένα πόδι στο THIN LIZZY πεδίο και με το άλλο στο WISHBONE ASH (επιρροή του ιδίου του Phil δηλαδή), οπότε βάλε με το νου σου τι συμβαίνει εδώ. Μέγιστο όπλο τους, οι καταπληκτικές κιθάρες των Tippins/Newton. Τέτοιες δισολίες και αρμονίες, μόνο στα όνειρά μας. Bonus, ένας από τους πέντε δίσκους που «έφτιαξαν» το group, είναι το “Fighting”, σύμφωνα με την μπασίστρια/τραγουδίστρια Cindy Maynard.
Check also: Οι WYTCH HAZEL, αλλά είναι πολύ κραυγαλέα περίπτωση για να μπουν εδώ. Θα τους βρεις πιο κάτω.
THE LORD WEIRD SLOUGH FEG
Περί τίνος πρόκειται: Όταν ο θεός Mike Scalzi, καθηγητής φιλοσοφίας στο Diablo Valley College, θέλησε να ενώσει τους IRON MAIDEN, THIN LIZZY και SKYCLAD, το αποτέλεσμα ήταν αυτό το τόσο ιδιαίτερο όσο και ποιοτικό συγκρότημα, που με την σειρά του εξελίχθηκε σε σεβάσμιο και επιδραστικό για το underground metal.
Πόσο Lizzy είναι: Αν οι THIN LIZZY ξεκινούσαν την πορεία τους στα 90s και ήθελαν να ακουστούν επικοπολεμικοί και ολίγον τι βάρβαροι, έτσι θα ακούγονταν.
Check also: Ποιους άλλους από τους έτερους Lizzy-κους «αδελφούς» HAMMERS OF MISFORTUNE του John Cobbett, για τους οποίους μπορείς να διαβάσεις εκτενώς εδώ. Για άλλους «αποστόλους», που είναι κατ’ επέκταση και μαθητές των Lizzy, μπορείς να διαβάσεις αν θες στο αντίστοιχο αφιέρωμα για τους SLOUGH FEG.
WYTCH HAZEL
Περί τίνος πρόκειται: «Μπάντα που ξεκίνησε από τα μπαράκια της Αγγλίας να μην τη φοβάσαι», μέρος δεύτερον. Μόνο που τους WYTCH HAZEL έχεις τις ίδιες πιθανότητες να τους βρεις να παίζουν τόσο σε true metal fests όσο και σε εκκλησίες, ντυμένοι με μεσαιωνικά ρούχα και τραγουδώντας για Χριστιανικά (από την πλευρά της Προτεσταντικής οπτικής) και πολεμικά θέματα, γιατί είναι ο ορισμός του “cool” και γιατί μπορούν. Τα “Prelude”, “II: Sojourn” και “III: Pentecost”, το ένα καλύτερο από το άλλο, περιμένουν να τα αποθεώσεις. Δε χρειάζεται να πω πως μιλάμε για ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα των τελευταίων πολλών ετών, ναι;
Πόσο Lizzy είναι: Γεγονός είναι πως από τους παραπάνω δίσκους παρελαύνουν επίσης οι WISHBONE ASH και JETHRO TULL, αλλά ποιος έχει τη μερίδα του λέοντος; Σωστά μάντεψες. Στα «συν» το γεγονός ότι είναι ίσως οι μόνοι που «προσεγγίζουν» τόσο πολύ το (πρόσθεσε χαρακτηρισμό εδώ) παίξιμο του Brian Downey στα τύμπανα.
Check also: Οι TANITH, αλλά είναι πολύ κραυγαλέα περίπτωση για να μπουν εδώ. Τους βρήκες πιο πάνω.
Να τιμήσουμε και τον καλεσμένο μας, ή αλλιώς…
NOELY RAYN
Οι NOELY RAYN είναι οι REMEMBER LIZZY, όταν άλλαξαν status και έγιναν «κανονικό» συγκρότημα. Ή σωστότερα, όταν απέκτησαν μια ιανόμορφη υπόσταση, γιατί υπάρχουν πλέον με διττή ιδιότητα, αφού μπορεί το βάρος να ρίχνεται πια στην σύνθεση δικού τους υλικού, αλλά αν τα κέφια το «σηκώνουν», ανεβαίνουν στην σκηνή να τιμήσουν τον Phil Lynott και την παρέα του. Το πιο πρόσφατο album τους είναι το “Perfect is not enough” (2019), το οποίο λογίζεται ως ένα overall καλαίσθητο και καθόλα αξιόλογο μελωδικό hard rock album, με πλείστες αναφορές και επιρροές, αλλά τo “Escape from yesterday” του 2016 είναι το πιο “Lizzy” πράγμα έχει ακουστεί ποτέ στη χώρα μας, οπότε, η θέση αυτή του ανήκει. Ένας πραγματικά υπέροχος δίσκος, με αριστοτεχνική προσέγγιση στην κληρονομιά του Phil, με τραγούδια που την τιμούν στον απόλυτο βαθμό και που είναι γραμμένα από οπαδούς, προς οπαδούς.
Οι δισολίες παραπέμπουν ξεκάθαρα στα όσα οι εκάστοτε «Διόσκουροι», δίπλα στον Lynott, μας έδωσαν απλόχερα. Το μπάσο σε αναγκάζει να τσιμπήσεις τον εαυτό σου μήπως και όντως είναι κάποια ξεχασμένα takes του ιδίου του Ψηλού, ενώ τα πανέξυπνα τύμπανα (γιατί έχουμε και έναν Downey να τιμήσουμε) με τη φωνή τη «γεμάτη», τη «μπρούσκα», ολοκληρώνουν το κυρίως πιάτο. Επιδόρπιο, (πάλι φαγητά σκέφτομαι, τι θα γίνει με μένα…) μια ομάδα εξαίσιων καλεσμένων (Χρήστος Παπαδόπουλος στο sitar και στο ούτι, Κώστας Αγέρης στο βιολί, Ανδρέας Σίκκης στη φλογέρα, Λευτέρης Πούλιου στο σαξόφωνο και ο Ιρλανδός Flairfinn Neff στην πίπιζα), οι οποίοι «εκτοξεύουν» το “Escape from yesterday” πολύ ψηλά στον ουρανό της ποιότητας. Θα προκρίνω τα “Walking on the edge”, “Borders of love”, “Best things” (το λατρεύω αυτό) και το έπος “Laochra”, ως τα καλύτερα, με την σιγουριά πως απλά διατυπώνω το προσωπικό μου γούστο και μόνον αυτό. Όπως κατάλαβες, δε νοείται να είσαι Lizz-όπληκτος και να το αγνοείς τούτο το δισκάκι.
Δημήτρης Τσέλλος
