Αργά ή γρήγορα φτάνει η στιγμή στην καριέρα ενός συγκροτήματος όπου θα πρέπει να κάνει μια επιλογή. Είτε θα συνεχίσει επ’ αόριστον να κρύβεται πίσω από το οπαδικό του εκκλησίασμα γράφοντας μονίμως τον ίδιο δίσκο αλλά με διαφορετικό πάντα τίτλο, είτε θα τολμήσει να διευρύνει τους μουσικούς του ορίζοντες βάζοντας τα θεμέλια για κάτι ακόμα πιο ικανό να αντέξει στην φθορά του χρόνου. Οι PLANET OF ZEUS προφανώς και επέλεξαν τον δύσκολο δρόμο με το “Loyal to the Pack”. Όταν άλλωστε έχεις γράψει άπειρα συναυλιακά χιλιόμετρα σε σκηνές εντός και εκτός ελληνικών συνόρων και έχεις πλέον συσσωρεύσει υψηλά αποθέματα εμπειρίας και επαγγελματισμού, το τελευταίο που πραγματικά σε απασχολεί είναι το αν θα μετατραπείς σε φετίχ γκρίνιας και πικρόχολων σχολίων.
Τρία χρόνια μετά, το “Faith in Physics” έρχεται να επισφραγίσει την μετάβαση των PLANET OF ZEUS στην φάση ωρίμανσης και συγχρόνως να ξεκλειδώσει όλους εκείνους τους αλγόριθμους που θεμελιώνουν μια νέα δυναμική για το αθηναϊκό συγκρότημα. Όσο κι αν το εναρκτήριο “Gasoline” μοιάζει να αντλεί ενέργεια από τους heavy rock συσχετισμούς του “Vigilante”, η αλήθεια είναι πως το σύνολο του δίσκου πατάει σε πιο στέρεες grunge φόρμες που ισορροπούν ανάμεσα στην ψυχεδέλεια και την αυξημένη μελωδικότητα έχοντας μέσα τους αναφορές από τους CLUTCH και τους SOUNDGARDEN μέχρι τους QUEENS OF THE STONE AGE (του …Like Clockwork) και τους MUSE, δίχως παράλληλα να διστάζει να αναπτύξει ανοικτά ένα έντονο φλέρτ ακόμα και με πιο pop γκρούβες.
Παραμερίζοντας ωστόσο αυτό τον ιδιότυπο μουσικό μανδύα που λειτουργεί σαν φυσική προέκταση του “Loyal to the Pack”, υπάρχουν δυο σημεία όπου το άλμπουμ κερδίζει ξεκάθαρα τις εντυπώσεις. Το πρώτο και το πιο εμφανές είναι το στιχουργικό κομμάτι, το οποίο χρησιμοποιώντας ως εφαλτήριο ένα κολάζ εικόνων και στιγμών της μίζερης κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας, δεν αποκτά ούτε υπέρμετρα καταγγελτικό πρόσημο αλλά ούτε και γίνεται τόσο δήθεν για να σου προξενήσει αποστροφή. Δημιουργεί αντιθέτως μια ώσμωση που άλλοτε οδηγεί σε μια εσωστρέφεια που σφιχταγκαλιάζει από την κορυφή μέχρι τα νύχια τα “The great liar” και “Your song”, θυμίζοντας εν πολλοίς τις ατμοσφαιρικές καταβυθίσεις των NIGHT KNIGHT (της μπάντας δηλαδή που διατηρούν δυο μέλη των PLANET OF ZEUS), και άλλοτε γεννά αντιδραστικά ξεσπάσματα όπως εκείνα του “Man vs God” και “Revolution cookbook”, όπου ακούμε για πρώτη φορά να συμμετέχουν ενεργά τα φωνητικά του drummer Σεραφείμ Γιαννακόπουλου.
Το έτερο στοιχείο στο οποίο οφείλω να σταθώ είναι οι μπασογραμμές του Γιάννη Βράζου. Όχι πως στο παρελθόν δεν είχαν δώσει και πάλι εξαιρετικά δείγματα γραφής, αλλά ειδικά στο “Faith in Psychics” λατρεύω τόσο τον μαεστρικό τρόπο με τον οποίο κουβαλούν, καθοδηγούν και εν τέλει εξυψώνουν ρυθμικά τις περισσότερες συνθέσεις με αποκορύφωμα το γαργαντουϊκό “King of the Circus” όπου η υπνωτική πλευρά της jazz συναντά την SABBATH-ική βαρβατίλα, όσο και όλες εκείνες τις φορές όπου γίνονται εκούσια το χαλί πάνω στο οποίο πατάνε και ξεδιπλώνονται riff-άρες σαν κι αυτές των “All these happy people” και “Let them burn”, για τις οποίες βάζω από τώρα στοίχημα ότι θα ξετινάξουν τα ηχεία στις προσεχείς συναυλίες της μπάντας.
Το “Faith in Physics” δε διαθέτει ούτε την εντυπωσιακή αμεσότητα των προκατόχων του ούτε πρόκειται να σε ρίξει ξεβράκωτο στα πατώματα με μερακλήδικα hits τύπου “Leftovers” ή “Them Nights”. Τι μένει λοιπόν πέρα από το σάστισμα ή την αμηχανία που ενδέχεται να προκαλέσει η πρωτοδεύτερη ακρόαση του; Πίστη σε ένα ροκάδικο DNA που αλλάζει, εξελίσσεται αλλά κατά βάθος παραμένει το ίδιο πεισματάρικο. Πάνω απ’ όλα αταβάνωτες δυνατότητες που εκτός από την στουντιακή τους υπόσταση, αδημονούν να επανορίσουν την αξία και την κυριαρχία τους πάνω σε οποιοδήποτε σανίδι. Εκεί δηλαδή όπου τελικά ξεχωρίζει ποιος είναι πραγματικά πιστός στην αγέλη και ποιος όχι.
7,5 / 10
Πάνος Δρόλιας
