Πριν από δέκα χρόνια οι PΟΕΜ έκαναν το ντεμπούτο τους στην ελληνική σκηνή με την πρώτη ανεπίσημη κυκλοφορία τους. Εκείνο το demo είχε μόλις τέσσερα κομμάτια και μεταξύ αυτών ακούσαμε για πρώτη φορά το γιγαντιαίο “Giant”. Το “The Great Secret Show” που κυκλοφόρησε λίγα χρόνια αργότερα έκανε πάταγο, σαγηνεύοντας τόσο το κοινό όσο και τον Τύπο. Η ξέφρενη πορεία του δίσκου κράτησε όμως λίγο, μιας και τα τρία από τα τέσσερα μέλη του συγκροτήματος αποχώρησαν αφήνοντας ουσιαστικά μόνο τον Γιώργο Προκοπίου να εκπροσωπεί αυτό που ήταν κάποτε οι POEM.
Σήμερα η μπάντα με το “Skein Syndrome” συστήνεται ξανά στο κοινό, ενώ ταυτόχρονα ανοίγει κι επίσημα ένα νέο κεφάλαιο στη μουσικής της πορείας. Αυτός ο νέος εαυτός του συγκροτήματος, με τα νέα μέλη και το ελαφρώς παραλλαγμένο συνθετικό μοτίβο, άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά πριν από περίπου τρία χρόνια (ελπίζω να θυμάμαι καλά), όπου το συγκρότημα ξεκίνησε εκ νέου την συναυλιακή της δραστηριότητα. Έχοντας ακούσει ζωντανά δύο φορές τα νέα κομμάτια μπορώ να πω ότι από την πρώτη στιγμή ένιωσα λίγο άβολα με την απουσία της άμεσης αισθητικής σύνδεσης με το παρελθόν. Ήλπιζα ωστόσο ο δίσκος να διαψεύσει τις όποιες ανησυχίες μου.
Αν ήταν κάτι για το οποίο ξεχώρισε η μουσική των POEM, μεταξύ δεκάδων prog σχημάτων που έβγαλε (και βγάζει) η χώρα μας, αυτό ήταν οι μελωδίες και οι συμπαγείς αυτοτελείς συνθέσεις. Στο “Skein Syndrome” συναντάμε ακριβώς το αντίθετο, αφού παρατηρούμε μια έκρηξη ρυθμικότητας και έναν εν πολλοίς ομογενοποιημένο δίσκο. Όχι, αυτό σαν γεγονός δεν αποτελεί αρνητικό παράγοντα. Είναι κάτι το διαφορετικό. Έτσι λοιπόν, από το “Passive Observer” έως το κλείσιμο του δίσκου, αυτό που κυριαρχεί είναι ο ρυθμικός χαρακτήρας του μπάσου και της κιθάρας να υποστηρίζει αδιάκοπα την στεντόρεια και εκφραστική φωνή του Γιώργου Προκοπίου. Όχι βέβαια πως δεν υπάρχουν και εξαιρέσεις, οι οποίες είναι και οι στιγμές που ανεβάζουν τον δίσκο ένα επίπεδο πάνω. Ο λόγος για τα “The end justifies the means”, “Weakness” και “Remission of breath”, όπου νιώθεις ότι μουσική και φωνητικά έρχονται στην πλήρη ένωση, θυμίζοντας κάτι από το ένδοξο παρελθόν.
Αλλά οι συγκρίσεις είναι καμιά φορά άδικες, ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με νέα μέλη, τα οποία φαίνεται πως έχουν μια διαφορετική μουσική προσωπικότητα. Εξετάζοντας, λοιπόν, αυτοτελές το “Skein Syndrome”, βλέπουμε ότι έχουμε να κάνουμε με μια αμιγώς prog κυκλοφορία, βαπτισμένη σε dreamtheaterικές ιδέες, προσαρμοσμένη απόλυτα στις σύγχρονες μουσικές επιταγές, ενώ δεν πετάμε έξω από την εξίσωση και τον προσωπικό ήχο της μπάντας.
Κάθε νέο βήμα ενέχει πάντα μια αβεβαιότητα και ένα υποβόσκον άγχος. Όσο καλά προετοιμασμένο κι αν είναι, πάντα τη στιγμή της πραγματοποίησής του νιώθεις κάτι να σου γαργαλάει το στομάχι. Θαρρώ πως οι POEM το ένιωσαν καλά αυτό το γαργαλητό, αλλά πιστεύω πως το ξεπέρασαν γρήγορα γνωρίζοντας το υλικό που διαθέτουν. Προσωπικά έμεινα ικανοποιημένος (και με το παραπάνω) με αυτό που άκουσα, κι αν κρίνω τον τρόπο με τον οποίο εξαργυρώνεται αυτός ο δίσκος (μόλις έκλεισαν την πρώτη τους ευρωπαϊκή περιοδεία), μπορώ να αφήσω στην άκρη την νοσταλγία του παρελθόντος. Κι ας μη ξεχνάμε, μετά από κάθε ένα βήμα περιμένουμε το επόμενο.
7,5 / 10
Νίκος Ζέρης
