Όταν το αφεντικό, ο μεγαλοδύναμος, ο Odin του περιοδικού, Σάκης Φράγκος, μου έστειλε το νέο άλμπουμ των PORPHYRA, είπα ότι έχει γίνει κάποιο λάθος. Ναι, δε λέω, είμαι θρήσκο παλικάρι, ακούω πολύ STRYPER και BLOODGOOD, αλλά η εικόνα του (καταπληκτικού) εξώφυλλου κάπως με έκανε να κοπάσω από τον ενθουσιασμό. Σταυροί στο background, δικέφαλοι βυζαντινοί αετοί, πορφυρό και χρυσό παντού, όλα όσα πρέπει να έχει μια εικόνα βυζαντινού περιεχομένου. Έτσι, χωρίς να χάνω χρόνο, έφτιαξα ένα καφέ, άναψα το απαιτούμενο τσιγάρο και πάτησα το «play».
Ο δίσκος ανοίγει με το “City of gold” που μας βάζει στα έγκατα του δίσκου. Πολύ όμορφη δισολία με το που ξεκινάει ο δίσκος και με μια όμορφη παραγωγή που αγκαλιάζει το τραγούδι. Γενικά οι μελωδίες στα φωνητικά έχουν μια ελληνική νοοτροπία που κάνει την ακρόαση σχετικά πιο εύκολη μιας και είναι κλίμακες που έχει συνηθίσει να ακούει το αυτί. Συνέχεια με το “Always on my mind”. Εισαγωγή με πλήκτρα και ξέσπασμα σε mid tempo ρυθμούς στη συνέχεια, άκρως μελωδικό και δυνατό συνάμα. Ωραίο τραγούδι, πολύ καλύτερο από το κομμάτι που ανοίγει το άλμπουμ. Η συνέχεια ανήκει στη “Misirlou”, η οποία είναι επιμεταλλωμένη, το τραγούδι το ξέρετε όλοι, προσωπικά με άφησε πλήρως ασυγκίνητο, χωρίς να λέω ότι δε θα αρέσει σε κάποιον από εσάς. Tα “Forever” και “I am nobody” που ακολουθούν έχουν μια πιο ethnic αισθητική καθώς χρησιμοποιούνται διάφορα όργανα όπως μπαγλαμαδάκι αντί για κιθάρα στις μελωδίες. Αργόσυρτο τσιφτετέλι σε σημεία και στα δύο τραγούδια, ωραία άποψη θα έλεγε κανείς, καλό θα έλεγα εγώ και μέχρι εκεί. Για να έρθει μετά το σοκ με το “St. Basil Hymn” που δεν είναι κάτι άλλο από τα κάλαντα. Δε λέω το προσέγγισαν πολύ ωραία, το έντυσαν με όμορφη μουσική αλλά όσο μου έρχεται στο μυαλό το τρίγωνο και η ανοιχτή παλάμη, έτοιμη να υποδεχτεί το ευρώ, τόσο μου φαίνεται αστείο. Πέρα από την πλάκα η μουσική είναι εξαιρετική και αξίζει σαν άκουσμα αλλά και σαν προσπάθεια. Στο “The tale of Bygone years” επανερχόμαστε πάλι σε ethnic μορφές μουσικής ενώ το “Hook through my heart” είναι εύκολα το καλύτερο τραγούδι στο δίσκο. Όμορφο metal, μελωδίες που μένουν, σχεδόν νοσταλγικές καθώς δημιουργούν εικόνες που μαζί με την ερμηνεία απογειώνουν το τραγούδι. Τέλος με το “The starmaker’s prophecy” που είναι ένα απόλυτα straight metal τραγούδι, ικανό να σε απογειώσει, γρήγορο, ιδανικό για να κλείσει ο δίσκος και να σου αφήσει μια γλυκιά γεύση.
Εν κατακλείδι λοιπόν. Ο δίσκος είναι πολύ περίεργος και δύσκολος. Τα ethnic σημεία είναι δύσκολο να τα χωνέψει ο ακροατής, το ίδιο έπαθα και εγώ δηλαδή. Θέλει ακροάσεις, θέλει να του δώσεις προσοχή και αν ο δίσκος ήταν όπως στα τελευταία τραγούδια θα μιλάγαμε από άλλη βάση. Δε μου περνάν απαρατήρητες οι διασκευές στη Μισιρλού και στα κάλαντα, καθώς θεωρώ ότι πολύ απλά δε χρειάζονται. Γενικά ο δίσκος περνάει τη βάση και αναμένεται ο επόμενος για να δούμε που θα κινηθούν οι PORPHYRA.
6 / 10
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
