Γνωρίζετε πολλά συγκροτήματα με τόσο μικρή ποσοτικά δισκογραφία που έχουν επηρεάσει τόσο έντονα τις εξελίξεις; Όχι πάρα πολλά θα πω εγώ, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τους Αμερικανούς πιονέρους του ακραίου ήχου POSSESSED. Από το ’83 ως και τις μέρες μας, παρότι είχαν χρόνια δισκογραφικής απραξίας, αυτό δε τους έριξε στις συνειδήσεις του κοινού, ενώ εκείνοι το αντάμειψαν με την δισκάρα μεγατόνων “Revelations of oblivion” (2019) που τους επανέφερε στο “σήμερα”. Το ROCK HARD δράττεται της ευκαιρίας της επικείμενης εμφάνισης τους σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, να εξερευνήσει 10 + 1 στιγμές, όπου οι POSSESSED άλλαξαν την ιστορία του ακραίου ήχου.
- “Death metal” demo: Ένας αδελφικός μου φίλος είχε πει, “η ιστορία δεν γράφεται με demos”. Ενώ καταλαβαίνω πως το εννοεί, προσωπικά διαφωνώ. Ορισμένα demos, έχουν τέτοια άγρια ομορφιά, τέτοια άγνοια κινδύνου και τέτοια πείνα για καταξίωση, που καταλήγουν να γράφουν ιστορία. Εδώ, έχουμε μια τέτοια περίπτωση, προς επίρρωση των επιχειρημάτων μου. Για την ακρίβεια, ένα από τα σημαντικότερα demos στην ιστορία του ακραίου ήχου. Το σημείο όπου το death metal άρχισε να παίρνει σιγά σιγά μορφή, με αφετηρία το ακραίο σκέλος του thrash. Και πρώτα από όλα, το φώναξε δυνατά: DEATH METAL CAME IN THE WIND!
- “The exorcist“: Εισαγωγή “Tubular bells” του Mike Oldfield και μπαίνει Η riff-άρα που παίρνει άπαντες αμπάριζα! Τα ανορθόδοξα για την εποχή riffs που κόβονταν στο ταμπούρο με έναν τρόπο που μετά θα τον ακούγαμε κατά κόρον από MORBID ANGEL, IMMOLATION και άλλους πολλούς, αντισυμβατικά με τη δομή του κομματιού, ενώ τα riffs παρότι σε thrash βάση, έβγαζαν ένα άλλο χαρμάνι. Ακούστε π.χ. το χαρακτηριστικό μελωδικό riff που σκάει καπάκια από το ρεφρέν. Αυτό το χαρμάνι, είναι του Μετάλλου του Θανάτου από αυτούς που ο Chuck Schuldiner διαρκώς μνημόνευε ως τους πρώτους διδάξαντες αυτού που λέμε death metal. Και ποιος τον αδικεί;
- “Pentagram“: Δεν έχεις συνέλθει από το “The exorcist”, πάρε δεύτερη σφαλιάρα να ‘χεις! Aνίερες-άναρθρες κραυγές σαν να επικαλείσαι κάποιο πνεύμα από την άλλη πλευρά, ο Εξαποδώ σε νότες και σε φωνητικά. Ο Jeff Beccera εδώ, σε καλεί να μπεις στη κόλαση μαζί του μέσω της πεντάλφας. Άμα σε αποπλάνησαν πρώτα οι SLAYER του “Hell awaits” δείχνοντας σου το θελκτικό μονοπάτι της αριστερής χείρας, οι POSSESSED έχουν ήδη ανοίξει τη κεντρική πύλη και σε σαγηνεύουν να τους ακολουθήσεις. Κάθε χτύπημα στο ταμπούρο, μια πύλη της κολάσεως που ανοίγει, ένα βήμα ενός δαίμονα που σε παρασύρει στη αιώνια φωτιά. Το δε γρήγορο ξέσπασμα, εφιαλτικά death metal, ήδη από τότε.
- “Satan‘s curse“: Προσωπικό βίτσιο του γράφοντος από το “Seven churches”. Τέσσερα χτυπήματα στο hi-hat, ένα αιμοβόρο οδηγεί το δρόμο, προτού το ρεφρέν δείξει το δρόμο που θα πάρει το ιδίωμα από την επόμενη ή και μεθεπόμενη χρονιά. Μονοπάτια φωτιάς ανάβουν, που μόνο γενναίοι Πολεμιστές του Κακού μπορούν να διαβούν. Κακό το οποίο δοξάζεται σε όλες του τις πτυχές, σπέρνοντας σπόρους για μεγάλη σοδειά στα επόμενα 4-5 χρόνια από τη κυκλοφορία του, κυρίως από Florida μεριά. Η κατάρα που αφήνει σε αυτό το διαβολεμένα τέλειο κομμάτι ο Σατανάς, είναι να μη σταματάς να χτυπιέσαι ακούγοντας το! Μαζί σας και στη κόλαση μάγκες!
- “Tribulation”: “Can you hear the thunder, can you hear the sound?”. Άμα το ακούμε λέει….τι λες αγόρι μου γλυκό; Αφού φροντίζεις να το βροντοφωνάζεις στο δεύτερο, τεχνικότερο σας άλμπουμ “Beyond the gates”! Από διάφορους είναι παρεξηγημένος δίσκος, αλλά από όσους αγαπούν το συγκρότημα (ο γράφων εις εξ αυτών), κοιτάζει στα μάτια το “Seven churches”, μέσα στη διαφορετικότητα του. Ένας λόγος είναι κομματάρες σαν αυτή με την υπέροχη ρεφρενάρα της “TRI-BU-LA-TION, IN LOVE WITH SATAN” που σπάει το ρυθμό. Μια κομματάρα, που με τη σειρά της, βάφτισε την υπέροχη Σουηδική μπαντάρα που αγαπάμε για το διαφορετικό και “σαν τη μύγα μες το γάλα” ύφος τους.
- “Phantasm”: “Welcome to your funeral, your life has just begun”. Μπαίνει το κομμάτι και κατευθείαν έχεις Bay Area thrash riff-άρες από το πάνω ράφι, σε ένα κατά βάση mid-tempo κομμάτι όπου οι δυναμικές αναπνέουν, το συγκρότημα δείχνει ποικιλία στο στυλ παιξίματος του και κολακεύεται από τη παραγωγή. Ο δε τίτλος του κομματιού όταν βγαίνει από το λαρύγγι του Beccera, στοιχειώνει σαν φάντασμα τον ακροατή. Αξίζει να σημειωθεί πως το συγκεκριμένο το διασκεύασαν οι Σουηδοί μακελάρηδες MARDUK για το single τους “Hearse”, δείχνοντας έτσι, πρώτον το τι μπάλα παίζουν σαν ακροατές, δεύτερον την επίδραση των POSSESSED στον ακραίο ήχο συνολικά.
- “Seance“: Κοινά σημεία με το “Tribulation”, με το βασικότερο να είναι ότι ονόμασαν και οι δύο Σουηδικές μπαντάρες. Το άλλο κοινό σημείο, είναι το λυσσασμένο του στυλ, παρότι πιο τεχνικό, με τα χαρακτηριστικά γυρίσματα, ενώ το σπάσιμο ρυθμού στη μέση είναι κάτι που οπωσδήποτε θα ακούγαμε στα επόμενα χρόνια από death metal μπάντες. Κυρίως η γέφυρα που κάνει για το solo όταν το κομμάτι ξαναγκαζώνει. Το θέμα μας εδώ, μέσα από τη τελετουργία οι νεκροί σηκώνονται από τους τάφους τους, ο Σατανάς μαζί τους και άλλα τέτοια ωραία. Θα μου πείτε, τι πιο σύνηθες;
- “Confessions“: Έπρεπε να τιμηθεί και το υπέροχο συνοδευτικό EP “The eyes of horror”. Και τι σας έχω τι σας έχω….την εξομολόγηση ενός τύπου που σκότωσε την άπιστη γυναίκα του. Τι πιο ταιριαστό σαν θέμα ακραίου κομματιού η αποτρόπαια πράξη μέσα από τα μάτια του δολοφόνου; Φρενήρες, προσωπικό λατρεμένο του με το γουστόζικο σπάσιμο ρυθμού στο ρεφρέν να προσθέτει παραπάνω δυναμική στα γρήγορα μέρη του κομματιού. Γρήγορα μέρη που αναδείχθηκαν έτι περαιτέρω στην υπέροχη διασκευή που του έκαναν οι λατρεμένοι CANNIBAL CORPSE στο “Worm infested” EP.
- “Abandoned“: Το πρώτο κομμάτι που οι POSSESSED πέταξαν σαν “τυράκι” στις συναυλίες τους, από το 2016 και πέρα (το άλλο ήταν το “Shadowcult”). Το ακούσαμε και εδώ φυσικά. Εμείς τότε γουστάραμε τη ζωάρα μας, αναλογιζόμενοι πως θα ακούγεται και στο στούντιο. Ε ήρθε το “Revelations of oblivion” και ψάχναμε να δούμε από που έρχονται οι μπούφλες! Αυτό το κομμάτι φέρνει όλα τα μοτίβα των POSSESSED στο σήμερα, στη νέα εποχή με έναν αέρα τύπου που παρακολουθεί τον ακραίο ήχο και πως αυτός εξελίχθηκε από το “τότε” στο “τώρα”, έχοντας ωστόσο αντίληψη του που ξεκίνησε. Αγαπημένη σημειάρα, το χτίσιμο στο δεύτερο solo, το solo και το blastbeat στο φινάλε του!
- “The word“: Το προσωπικό αγαπημένο μου του δίσκου, με την σχεδόν black metal εισαγωγή, την old school riff-άρα που μοιάζει να ήταν στο συρτάρι το ’86 – ’87 και μια μπάντα που αποτελούμενη από νέοπες με μπροστάρη τον αρχηγό Jeff Beccera, να μη παίρνει αιχμαλώτους, μόνο κεφάλια και πτώματα! Οι δυναμικές του είναι απίστευτες ενώ το σπάσιμο ρυθμού στα 2,5 λεπτά περίπου για ένα κάργα αργό riff πριν το solo είναι απλά αριστοτεχνικά βαλμένο, ενώ όταν πατάνε γκάζια, ψαχνόμαστε να γλυτώσουμε. Έτσι γίνεται σωστά, έτσι πάθαμε όλοι πλάκα το 2019 όταν κυκλοφόρησε!
11. “Graven”: “Six, six, six on the head and the wrist, the bloodied, battered, crucifix”. Έπρεπε σαν bonus να μπει και το video clip της επιστροφής με τον ΜΕΓΑΛΟ Peter Stormare (τον θυμάστε οι σινεφίλ από το “John wick 2” μεταξύ πολλών άλλων) να έχει guest εμφάνιση ως ο διεστραμμένος ιερέας. Προσωπικά, θα ήθελα ταινία πάνω σε αυτό, αλλά ας το αφήσουμε εκεί. Το κομμάτι είναι ΎΜΝΟΣ εις όλα τα πράγματα που ήταν το death metal, το thrash metal και ο ακραίος ήχος εν γένει. Λύσσα, δυναμικές, ο πρώτος διδάξας να ακούγεται δαιμονισμένος και ναι, θεματολογία με σταυρούς που καίγονται και άλλα τέτοια. Έτσι πρέπει!
Ταύτα για τους πιονέρους από το San Francisco Bay Area. Τα υπόλοιπα, θα γραφτούν όταν συνέλθουμε από τη σφαγή της 19ης Ιουλίου στο Gagarin 205 και μία μέρα νωρίτερα στο Principal της Θεσσαλονίκης. Ραντεβού εκεί!
Γιάννης Σαββίδης
