a
“Seven churches”, “Beyond the gates”, “The eyes of horror”. Με μία λέξη, POSSESSED. Τρεις δίσκοι ορόσημο, ένα όνομα θρύλος που έχει αποκτήσει με τα χρόνια μυθικές διαστάσεις. Μια μπάντα που θεωρείται από πολλούς, ακόμη από τον αείμνηστο Chuck Schuldiner, αυτή που φύτεψε τους πρώτους σπόρους για αυτό που σήμερα ονομάζουμε death metal. Η αλήθεια είναι ότι η μοίρα δεν φέρθηκε καλά στους POSSESSED. Εντάσεις μεταξύ των μελών, η αναπόφευκτη διάλυση και κυρίως ο τραυματισμός του Jeff Becerra που τον υποχρέωσε να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, καθώς και πολλά άλλα γεγονότα που μπορείτε να διαβάσετε στο αφιέρωμα που έχουμε κάνει στους POSSESSED στο ROCK HARD. Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς λοιπόν ότι το όνομα των POSSESSED θα περάσει οριστικά και αμετάκλητα στη λήθη της ιστορίας. Και όμως…
32 ολόκληρα χρόνια μετά το “The eyes of horror” οι POSSESSED επιστρέφουν με νέο δίσκο που τιτλοφορείται “Revelations of oblivion”. Με μοναδικό μέλος από την αυθεντική σύνθεση τον Jeff Becerra καθώς οι υπόλοιποι τρεις του παραχώρησαν τα δικαιώματα του ονόματος των POSSESSED (Sus και Torrao πλέον δεν ασχολούνται με τη μουσική ενώ ο LaLonde βρισκεται “αλλού” με τους PRIMUS) αλλά με πολύ αξιόλογους μουσικούς στη σύνθεση τους οι POSSESSED είναι ξανά ανάμεσα μας, γεγονός που σίγουρα ενθουσίασε τους οπαδούς αλλά δημιουργεί και ερωτηματικά. Βαρύς ο φόρος κληρονομιάς από τους τρεις πρώτους δίσκους, και το μεγάλο ερώτημα που τίθεται είναι αν το “Revelations of oblivion” μπορεί να αντέξει αυτό το βάρος που αναγκαστικά πέφτει στους ώμους του ως άλλος Άτλαντας που σήκωνε τον κόσμο. Για να μην σας κρατάω σε αγωνία, η απάντηση είναι σαφέστατα καταφατική!
O δίσκος διαρκεί περίπου 54 λεπτά και αποτελείται από 12 κομμάτια, εκ των οποίων τα 2 εκτελούν χρέη intro και outro. Ειλικρινά, έχοντας ακούσει το άλμπουμ αρκετές φορές, προκάλεσα τον εαυτό μου να βρει κάτι που να είναι περιττό, έστω ένα filler. Με το χέρι στην καρδιά, δεν υπάρχει ούτε ένα! Όλα τα στοιχεία που μας έκαναν να λατρέψουμε τους POSSESSED είναι εδώ. Η κολασμένη ατμόσφαιρα, τα riffs-ξυράφια, ο χαρακτηριστικός ήχος των drums και ένας Becerra σε μια εκπληκτική, όσο και συγκινητική απόδοση τηρουμένουν των καταστάσεων, αν σκεφτεί κανείς ότι ο άνθρωπος τραγουδάει σχεδόν με έναν πνεύμονα. Με λίγα λόγια οι POSSESSED επέστρεψαν δυναμικά, αποφασισμένοι να διεκδικήσουν ξανά τον θρόνο που δικαιωματικά τους ανήκει.
O δίσκος ξεκινάει με μια κινηματογραφική εισαγωγή με τίτλο “Chant to oblivion” που προετοιμάζει ιδανικά τον ακροατή για τον Αρμαγεδδώνα που θα ακολουθήσει. Καμπάνες, ψαλμωδίες και η Κόλαση επί της γης! Με το πρώτο άκουσμα τα κομμάτια που προκαλούν περισσότερη εντύπωση είναι τα “No more room in hell” και “Shadowcult”. Ειδικά το πρώτο θα μπορούσε άνετα να αποτελεί σύνθεση του “Seven churches”. Τραχύ και επιθετικό, δίνει κατευθείαν το στίγμα του δίσκου. Από κοντά και το “Shadowcult”, ένα κομμάτι που είμαι σίγουρος ότι θα εξελιχθεί στα πιο αγαπημένα των οπαδών.Τα περισσότερα κομμάτια είναι αυτό που λέμε in your face, δηλαδή thrash ανεμοστρόβιλοι από αυτούς που σε παίρνουν και σε σηκώνουν και δεν σε αφήνουν να πάρεις ανάσα από το ξέφρενο headbanging. Έχουμε λοιπόν εκτός από τα δύο παραπάνω κομμάτια ,στιγμές που φεύγουν κεφάλια όπως το φοβερό “Dominion” και το ήδη γνωστό “Abandoned” που ακούγεται πολύ πιο δυναμικό από την demo εκτέλεση που είχε κυκλοφορήσει πριν από μερικούς μήνες. Ρυθμικό και στακάτο το “Damned” , το “Ritual” ξεκινά με μια πιο ρυθμική εισαγωγή για να εξελιχθεί και αυτό σε έναν thrash όλεθρο,εντυπωσιακό το “The Word” με το εισαγωγικό riff και το κλασικό κόψιμο POSSESSED που ακολουθεί, ενώ το ουσιαστικά τελευταίο κομμάτι του δίσκου (καθώς το “Temple of Samael” είναι άλλο ένα ατμοσφαιρικό outro) με τίτλο “Graven” φαντάζει ο ιδανικός επίλογος με το καλπάζων εισαγωγικό riff , το mid tempo κόψιμο στη μέση και το εκρηκτικό ξέσπασμα μέχρι το τέλος. Άφησα τελευταία για σχολιασμό δύο κομμάτια που αξίζουν λίγο παραπάνω προσοχή καθώς διαφέρουν από τα υπόλοιπα. Το ένα είναι το “Demon” που εναλάσσει ταχύτητες από βαρύ, αργό και ογκώδες σε υπερηχητικά ξεσπάσματα και το άλλο είναι το “Omen”, βαρύ, ατμοσφαιρικό και αρκετά μελωδικό για τα δεδομένα των POSSESSED που ενδεχομένως για κάποιους να αποτελέσουν τα κρυμμένα διαμαντάκια του δίσκου. Γενικά, όλα τα κομμάτια είναι καταπληκτικά και συνθέτουν ένα άλμπουμ όπου ο καθένας θα βρει κάποιο που να του αρέσει περισσότερο.
Για την απόδοση του Jeff Becerra τα είπαμε και παραπάνω. Θα ήταν όμως άδικο να μην αναφερθούμε και στα υπόλοιπα μέλη της μπάντας. Το κιθαριστικό δίδυμο των Daniel Gonzalez και Claudeous Creamer έχει κάνει μια πολύ καλή δουλειά αποδίδοντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτόν τον χαρακτηριστικό ήχο που πάντα έκανε τους POSSESSED να ξεχωρίζει, ενώ και τα κιθαριστικά σόλο, διακρίνονται από τις γνωστές αρρωστημένες μελωδίες τους. Από κοντά και ο ντράμερ Emilio Marquez που θυμίζει σε σημεία τον τεράστιο Mike Sus τόσο τεχνικά όσο και ηχητικά, κάτι που μόνο ως προσόν μπορεί να ληφθεί υπόψιν. Τέλος, ο μπασίστας Robert Cardenas, γνωστός από την παρουσία του σε μπάντες όπως οι MASTERS OF METAL, AGENT STEEL και MALICE μεταξύ άλλων,αλλά και στους death metal θεούληδες COFFIN TEXTS μαζί με τον Marquez, (τσεκάρετέ τους άμεσα!) είναι ένας πραγματικός οδοστρωτήρας παρέχοντας στους POSSESSED τον απαραίτητο όγκο στον ήχο. Και μια που λέμε για ήχο, υπεύθυνοι για την παραγωγή του δίσκου είναι οι Becerra και Gonzalez, υπό την επίβλεψη του Peter Tagtgren ο οποίος ανέλαβε τη μίξη και το mastering.
Αμείλικτος κριτής είναι πάντα ο χρόνος και αυτός θα δείξει αν το “Revelations of oblivion” θα θεωρείται σε μερικά χρόνια ένας κλασικός POSSESSED δίσκος που θα κοιτάει στα μάτια τα θρυλικά πρώτα άλμπουμ τους. Για την ώρα όμως, δεν παύει να είναι μια απίστευτη ΔΙΣΚΑΡΑ που ανετότατα σκορπίζει οποιαδήποτε άλλη φετινή κυκλοφορία του είδους στους πέντε ανέμους σαν τραπουλόχαρτα και δύσκολα θα εκτοπιστεί από την κορυφή της λίστας μου για τους δίσκους της χρονιάς.
9 / 10
Θοδωρής Κλώνης
