Back to back χτυπήματα και μετά τους VANDEN PLAS – και δίχως την παραμικρή γεωγραφική απόκλιση- βουτάμε στη χρονοδίνη του prog metal, αυτή τη φορά για τους POVERTY’S NO CRIME. Ακριβώς αυτούς.. Που πάμπολλοι κοίταζαν αποσβολωμένοι ως support την VIRGIN STEELE στο αλησμόνητο Ρόδον club τον Νοέμβριο του 1996. Όχι βεβαίως επειδή είχαν εντυπωσιαστεί από την απόδοση της γερμανικής πεντάδας αλλά κυρίως γιατί μετρούσαν ανυπόμονα τα λεπτά μέχρι την εμφάνιση των Αμερικανών… Από τότε κρατάει αυτό το ιδιότυπο εμπάργκο του Έλληνα μεταλλά στο progressive…
Η σχέση λατρείας που έχω αναπτύξει με το σχήμα από την εποχή του πρωτόλειου “Symbiosis” και που κορυφώθηκε με εκείνο το μνημειώδες “One in a million” κρατάει χρόνια… Πάντα έστεκαν στο σταυροδρόμι του ήχου, ο οποίος ήταν αρκετά μεταλλικός για τους progsters και εκτός των στενών heavy metal στεγανών για τους πιο κλασικούς. Ιδιάζουσα περίπτωση. Πάντα αξιοπρεπείς και συνεπείς με το ολιγάριθμο είναι αλήθεια κοινό τους, δίχως να πραγματοποιήσουν ποτέ εκπτώσεις στην μουσική τους προκειμένου να διεκδικήσουν μια καλύτερη τύχη στην ευρύτερη metal δισκογραφία ή ευνοϊκότερη μεταχείριση από τους οπαδούς. Και αφού και οι ίδιοι είχαν φροντίσει να κάνουν την αυτοκριτική τους, εμμέσως πλην σαφώς αποδεχόμενοι πως η συγκεκριμένη καλλιτεχνική τους ενασχόληση δεν αποτελεί τον βασικό τους βιοπορισμό, επέστρεψαν μετά από χρόνια αποχής, κυκλοφορώντας το 2016 το αξιολογότατο “Spiral of fear” και κλείνοντας την θέση του support στο tour των PSYCHOTIC WALTZ στην Ευρώπη.
Mε το “A secret to hide” φθάνουν αισίως το όγδοο άλμπουμ τους, το δεύτερο κατά σειρά κάτω από το label της Metalville. Ποιός φίλα προσκείμενος στην μουσική τους (δεν) θα το περίμενε… Όλα –μα όλα- τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που αγαπήσαμε στους POVERTY’S NO CRIME βρίσκονται εδώ σε ικανοποιητικότατες δόσεις… Άκυρο. Σε εξαιρετική δοσολογία! Όλα τα όργανα σε πλήρη αρμονία, παραμένουν προσηλωμένα στις ηχητικές κατευθύνσεις των δημιουργών τους, με τις κιθάρες και τα πλήκτρα να “ματσάρουν” ουκ ολίγες φορές σε έναν άτυπο διαγωνισμό έμπνευσης και εκτέλεσης, κολλητικές μελωδίες στα ρεφραίν που σε φέρνουν αντιμέτωπο με την 90s νοσταλγία, με τις στιγμές εκείνες που αρνείσαι να ξεχάσεις και να ξεπεράσεις. Η φωνή του mainman Volker Walsemann παραμένει αναλλοίωτη από το πέρασμα των χρόνων και συγκινεί, οι μακρόσυρτες αλλά καθ’ όλα ενδιαφέρουσες από την αρχή ως το τέλος συνθέσεις , με τις πλούσιες ενορχηστρώσεις, τα παιχνιδίσματα και τις έξυπνες εναλλαγές σε διάθεση και συναισθήματα, η γνώριμη επίδραση από τους τεράστιους RUSH που δύσκολα κρύβεται (βλ. “The great escape”)… Μαζί με το προαναφερθέν, σταχυολογούμε και τα πανέμορφα “Supernatural”, “Hollow phrases”, “Within the veil” ενώ το “In the shade”, τηρεί ευλαβικά την παράδοση των τελευταίων άλμπουμ, που θέλει το κομμάτι που κλείνει την αυλαία του εκάστοτε άλμπουμ να έχει διάρκεια κοντά στα δέκα λεπτά! Αυτό το λογότυπο ποτέ δεν μας απογοήτευσε και διαχρονικά μας έχει χαρίσει απερίγραπτες συγκινήσεις. Εγγύηση ποιότητας. Σταθερά αδιαπραγμάτευτη. Φάρος παντοτινής έμπνευσης. Τριάντα χρόνια POVERTY’S NO CRIME… Τριάντα χρόνια progressive metal μεγαλείου! Τα σέβη μας…
8 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
