Να και μια κυκλοφορία που εγώ προσωπικά περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία. Δεν θα κρυφτώ πίσω από το δάχτυλο μου. Οι Γερμανοί POWERWOLF αποτελούν μια από τις μεγάλες μου αδυναμίες και πολύ συχνά ανατρέχω στη δισκογραφία τους με ευχαρίστηση, ιδίως όταν επιθυμώ να κάνω ένα διάλειμμα από πιο βάρβαρα ακούσματα. Τρία χρόνια μετά το εξαιρετικό “The sacrament of sin” και ενώ οι μνήμες ακόμα δεν έχουν ξεθωριάσει από την εκπληκτική τους συναυλία στη χώρα μας το 2019, οι Λύκοι ξαναχτυπούν με το νέο τους, όγδοο άλμπουμ που τιτλοφορείται “Call of the wild”. Η αλήθεια είναι ότι τα πρώτα δείγματα που προηγήθηκαν της κυκλοφορίας του δίσκου με προβλημάτισαν λίγο. Το πρώτο single, το “ Beast of Gévaudan “, αν και πολύ όμορφο κομμάτι, μου θύμισε πολύ, μα πολύ όμως, τους SABATON. Σύμφωνοι, ανέκαθεν οι POWERWOLF είχαν πολλές ηχητικές ομοιότητες με τους Σουηδούς, όμως εδώ εκτιμώ ότι αν δεν υπήρχαν τα χαρακτηριστικά φωνητικά του Attila Dorn, άνετα θα μπορούσε κάποιος να θεωρήσει το συγκεκριμένο κομμάτι ως νέο single των SABATON. Το δεύτερο single όμως, το “Dancing with the dead”, ήρθε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Κλασικό, στακάτο κομμάτι POWERWOLF που έδιωξε για λίγο τα σύννεφα ανησυχίας που είχαν αρχίσει να δημιουργούνται. Με μεγάλη περιέργεια λοιπόν, αλλά και με αρκετές επιφυλάξεις, οφείλω να ομολογήσω, περίμενα ολοκληρωμένο το “Call of the wild” για να βγάλω πιο ασφαλή συμπεράσματα.
Ηχητικά το “Call of the wild” ακούγεται ως η φυσική συνέχεια του “The sacrament of sin”. Η θεατρικότητα, οι δυναμικές και πιασάρικες μελωδίες, είναι όλα εδώ και τοποθετημένα μαεστρικά, όπως πρέπει. Εξάλλου οι POWERWOLF εδώ και χρόνια έχουν βρει τη συνταγή για να δημιουργούν κομμάτια που ενθουσιάζουν τους οπαδούς τους. Παρόλα αυτά, η ακρόαση του “Call of the wild” με άφησε εν μέρει ανικανοποίητο. Μην παρεξηγηθώ, είναι ένας πολύ καλός δίσκος. Απλά θα ήθελα οι Λύκοι να βγουν λίγο από τη safe zone που βρίσκονται τα τελευταία χρόνια και να μεγαλουργήσουν όπως έχουν κάνει αποδεδειγμένα στο παρελθόν. Εδώ λοιπόν θα βρούμε έντεκα συνθέσεις, με τις περισσότερες να εντυπωσιάζουν. Οι MAIDEN επιρροές είναι πιο έντονες από ποτέ ενώ η μπάντα ακούγεται όπως πάντα στιβαρή και άκρως επαγγελματική. Υπάρχουν κομματάρες όπως το εναρκτήριο “Faster than the flame”, με αυτήν την χαρακτηριστική POWERWOLF μελωδία που δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης, τα δυναμικά “Sermon of swords” και το ομώνυμο, ενώ άξια παρατήρησης είναι το ρυθμικό “Varcolac” και το πολύ καλό “Reverent of rats” που κλείνει τον δίσκο. Παράλειψη θα ήταν να μην αναφέρω την προσωπική μου αδυναμία, το kinky “Undress to confess” που μου θύμισε αμυδρά τις πιο σκληρές στιγμές των BEAST IN BLACK, κομμάτι που πραγματικά ανεβάζει την διάθεση του ακροατή. Στον αντίποδα, υπάρχουν κομμάτια που ακολουθούν το μοτίβο του προηγούμενου άλμπουμ τους και ειλικρινά, δεν θα είχα πρόβλημα με αυτό, αλλά χάνουν στη σύγκριση. Για παράδειγμα, υπάρχει και εδώ μπαλάντα, το “Alive or undead” που όσο συμπαθητική και αν είναι, δεν μπορεί να συγκριθεί με το συγκλονιστικό “Where the wild wolves have gone” . Θα συναντήσουμε επίσης άλλο ένα τραγούδι με Γερμανικούς στίχους (“Glaubenskraft”) και άλλο ένα με Κέλτικες επιρροές (“Blood for blood”) που ακούγονται ευχάριστα αλλά προφανέστατα υστερούν συγκριτικά με το επιβλητικό “Stossgebet” και το πολύ καλό “Insence and iron” αντίστοιχα. Είναι αυτό το safe zone που λέγαμε παραπάνω και που μπορεί να αποδειχθεί δίκοπο μαχαίρι, ιδίως αν δεν υπάρχουν συνθέσεις ικανές να το υποστηρίξουν.
Τέλος, η deluxe έκδοση του δίσκου για μια ακόμα φορά περιέχει εκπλήξεις. Αυτή τη φορά μιλάμε για το “ Missa Cantorem” όπου εδώ οι POWERWOLF έχουν επανηχογραφήσει δέκα κομμάτια από την δισκογραφία τους, το καθένα όμως με διαφορετικό τραγουδιστή. Στη θέση του Attila Dorn λοιπόν, ακούμε εκλεκτούς καλεσμένους όπως τον Johan Hegg των AMON AMARTH, την Doro Pesch, τον Ralf Scheepers, τον Johannes Eckerstrom των AVATAR, τον Matt Heafy των TRIVIUM, την Alissa White-Gluz των ARCH ENEMY, τον Jari Maenpaa των WINTERSUN, τον Chris Harms των LORD OF THE LOST, τον Christopher Bowes των ALESTORM και τον Bjorn Strid των SOILWORK να αφήνουν το δικό τους προσωπικό στίγμα και πραγματικά είναι μια πολύ καλή αφορμή για να αποκτήσει κάποιος την έκδοση αυτή.
Σε γενικές γραμμές το “Call of the wild” είναι ένας πολύ καλός δίσκος, άρτια δουλεμένος και είμαι σίγουρος ότι θα ενθουσιάσει πολλούς από τους οπαδούς τους. Για μένα όμως, που έχω απαιτήσεις από τις αγαπημένες μου μπάντες, ήθελα αυτό το κάτι παραπάνω. Διασκέδασα πολύ ακούγοντας το, πωρώθηκα με τα περισσότερα κομμάτια αλλά στο τέλος μου έμεινε η αίσθηση ότι κάπου χωλαίνει. Ελαφρώς κατώτερο από το “The sacrament of sin” , το “Call of the wild” καταφέρνει να συντηρήσει τον μύθο των Λύκων, αλλά μέχρι εκεί.
7 / 10
Θοδωρής Κλώνης
