Αγαπημένη μπάντα που ξέρω πως δε θα με προδώσει ποτέ. Με αυτό το σκεπτικό έκατσα να ακούσω το νέο δίσκο των PRAYING MANTIS, “Gravity”, και δεν έπεσα έξω. Θα μπω απευθείας στο ψητό χωρίς να χρονοτριβώ με άσκοπα λόγια και εισαγωγές.
Αν εξαιρέσεις το εισαγωγικό “Keep It Alive” που ναι μεν είναι ένα καλό τραγούδι και τίποτα παραπάνω, το υπόλοιπο άλμπουμ κινείται σε υψηλότατα επίπεδα και με το άρωμα της δεκαετίας του ’90 διάχυτο σε όλη του τη διάρκεια. Όλος ο δίσκος διακατέχεται από ένα συναίσθημα μελωδίας που είναι πολύ ισχυρό και κάνει τον δίσκο να ακούγεται νοσταλγικός αλλά συνάμα και τόσο μοντέρνος και καινούργιος. Η συνταγή τους είναι άκρως πετυχημένη έτσι όπως την οριοθέτησαν πριν από 30 χρόνια και συνεχίζουν να το στηρίζουν με ωραίους δίσκους. Κομμάτια σαν το ομώνυμο, το καταπληκτικό “Time Can Heal”, το βιογραφικό “39 Years”, το “Ghost Of The Past” με την επιβλητική εισαγωγή από τύμπανα και πιάνο που ξετυλίγεται σε ένα εξαιρετικό hard ‘n’ heavy τραγούδι είναι μερικές από τις top στιγμές του δίσκου. Όχι πως τα άλλα υστερούν, σε καμία περίπτωση. Τι θέλω να πω. Τραγούδια όπως το “Destination In Motion” το οποίο γέρνει προς Αμερική μεριά με ένα ρεφραίν που γράφεται από μπάντα που έχει την αίσθηση της μελωδίας σε υψηλότατο επίπεδο, το “Last Summer” που είναι γεμάτο με ακουστικές κιθάρες σε ένα mid tempo τραγούδι, με μελωδική στα φωνητικά που συγκλονίζει στα κουπλέ και ένα ρεφραίν που σε ταξιδεύει σε μνήμες και καταστάσεις που εσύ έχεις ζήσει. Ο δίσκος έχει μόνο μία αδύναμη στιγμή και αυτή είναι το “Foreign Affair” αλλά δε σε ενοχλεί. Γιατί ακολουθεί η υπέρτατη κομματάρα “Shadow Of Love” που σε πιάνει από το χέρι και σε ξεσηκώνει σε ένα ατελείωτο πάρτη νοσταλγίας και χαράς. Το “Final Destination” που κλείνει τον δίσκο είναι ένα τραγούδι που είναι βουτηγμένο σε 70s progressive rock επιρροές που η μπάντα τις απλώνει περίφημα 5.20 που διαρκεί το τραγούδι. Εξαιρετικό τελείωμα!
Αισθάνομαι αρκετά γεμάτος μετά την ακρόαση του άλμπουμ. Έχω ακριβώς το ίδιο χαμόγελο όπως όταν άκουσα και τον φετινό δίσκο των MAGNUM. Ο συγκεκριμένος ήχος και οι οπαδοί του έχουν αυτά τα δύο άλμπουμ για να του κρατούν συντροφιά. Οι PRAYING MANTIS ακούγονται φρεσκότατοι και αυτό είναι το μεγάλο τους κέρδος. Δημιούργησαν ένα άλμπουμ μπολιάζοντας όλα αυτά τα στοιχεία που τους έκαναν μεγάλη μπάντα και τα έβαλαν στο χρονοντούλαπο του 2018 και το αποτέλεσμα είναι απλά συγκλονιστικό. Μπορεί να έβγαλαν δίσκο οι JUDAS PRIEST, οι RIOT και δεν ξέρω και ‘γω ποιοι άλλοι. Ετούτοι εδώ οι τύποι με συγκλόνισαν και δεν θα παραλείψω να τους ανταμείψω στο τέλος της χρονιάς. Απλά ακόμα είμαι στο δίλλημα. Νούμερο 1 ή νούμερο 2; Πάντως μετάλλιο θα πάρουν σίγουρα. Αλμπουμάρα!
9/10
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
