Το χαμόγελο της ικανοποίησης δύσκολα κρύβεται, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τους PRIMAL FEAR. Ή αλλιώς για έναν οργανισμό που έχει αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια της εύρυθμης λειτουργίας του ότι διακρίνεται από συνέχεια, εργατικότητα και είναι υπεύθυνος για μερικούς από τους πλέον πειστικούς δίσκους της τελευταίας 25ετίας στον χώρο του κλασικού heavy/power metal. Στην συγκεκριμένη θέση δεν συναντάς και πολλούς άλλους εκπροσώπους και αν εξαιρέσει κάποιος τους συμπατριώτες τους BRAINSTORM και δευτερευόντως τους αγαπημένους μου –αλλά όχι τόσο συνεπείς δισκογραφικά- MOB RULES. Να μην παραλείψω και την αναφορά στον γερόλυκο Udo που από το αλησμόνητο εκείνο “Animal house” και μετά έχει διαγράψει την δική του καθ’ όλα σεβαστή πορεία αν και όχι πάντα με τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα.
Το σοκ από την αναγγελία της ασθένειας του Mat Sinner, μπασίστα αλλά και κύριου συνθέτη της εξάδας ήταν τεράστιο για τους P.F. και ήταν μόλις η δεύτερη φορά μέσα σε όλη αυτή την πορεία που κάποιος δίσκος τους άργησε παραπάνω από δύο χρόνια. Οι λόγοι κάτι παραπάνω από προφανείς και ουδείς δεν έχει το δικαίωμα για γκρίνια. Ήταν μία από τις πλέον δύσκολες και επίπονες στιγμές για τους Γερμανούς, οι οποίοι, ωστόσο, φαίνεται ξεκάθαρα ότι όχι μόνο δεν επέτρεψαν πρωτίστως στους εαυτούς τους να επηρεαστούν αρνητικά από το συμβάν αλλά είναι ξεκάθαρο ότι πείσμωσαν ακόμα περισσότερο και επιστρέφουν στα φώτα της δημοσιότητας με έναν δίσκο που διαθέτει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά και τα “καλούδια” που μας έχουν συνηθίσει. Πυγμή, δυναμισμό, τραχύτητα, ευφάνταστες μελωδικές γραμμές, απίστευτες κιθαριστικές αρμονίες, σεμιναριακά solos, διάθεση για πειραματισμό όπου εκείνοι νιώθουν ότι απαιτείται να χρησιμοποιηθεί δίχως να αλλοιωθεί το παγιωμένο status τους. Είτε πρόκειται για uptempo συνθέσεις είτε για στιγμές που το βάρος δίδεται στην βαρύτητα και την επιβλητικότητα, οι PRIMAL FEAR δείχνουν ασταμάτητοι. Και αν δεχθούμε το αξίωμα ότι δύσκολα μπορούν να ξεπεράσουν την συνθετική ανωτερότητα ενός “Nuclear fire”, “Seven seals” ή ακόμα και των “Rulebreaker” & “Metal commando”, για να αναφερθούμε και σε άλμπουμ των τελευταίων ετών, το ζητούμενο πάντα σε περιπτώσεις κλονισμού ή ανισορροπίας λόγω εσωτερικών ή εξωτερικών παραγόντων, είναι η επιδίωξη της σταθερότητας.
Με το “Another hero” να ανοίγει την αυλαία γίνεται ευκόλως αντιληπτό πως το 13ο δισκογραφικό πόνημα των P.F. θα κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον μας και οι κορυφώσεις θα διαδέχονται η μία την άλλη. Το δεύτερο single “Deep in the night” ενώ αρχικά δεν μου προξένησε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, οι αλλεπάλληλες ακροάσεις πέτυχαν τον σκοπό τους συνιστώντας τον ορισμό του groove δοσμένο μέσα από μια ξεκάθαρη heavy metal οπτική. Power metal οδοστρωτήρας το “Cancel culture” που φέρνει στο μυαλό πρώιμους GAMMA RAY, με επικό refrain και ορχηστρικές αποκλίσεις. Εξαιρετικό πραγματικά! Το “The world is on fire” θα μπορούσε να είναι το μικρό αδερφάκι του “Another hero”, στο “Raged by pain” απολαμβάνουμε στο έπακρον την ερμηνεία του σπουδαίου Ralf Scheepers, σε έναν μικρό θρίαμβο της απλότητας. Η κλασική μπαλάντα του δίσκου είναι το “Forever”, όπου το συναίσθημα έχει τον κυρίαρχο ρόλο ενώ με το “Fearless” δεν υπάρχει πλέον η παραμικρή αμφιβολία πως το “Code red” μπορεί να μην είναι το magnum opus του σχήματος αλλά ικανοποιεί απόλυτα τους αφοσιωμένους οπαδούς τους. Είναι ευλογία όμως που σε καιρούς όπου σχεδόν άπαντες αναζητούν τον καθορισμό της ταυτότητα τους, υπάρχουν κάποιοι που διάγουν αυτόφωτη πορεία, πλήρως ανεξαρτητοποιημένοι από τα “πρέπει” και τα “θέλω”. Οι PRIMAL FEAR αποτελούσαν ανέκαθεν εγγύηση ποιότητας και το “Code red” δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από τον κανόνα. Τα λόγια περιττεύουν. Ένας ακόμα θαυμάσιος δίσκος, ένα ακόμα παράσημο για τους heavy metal ήρωες από το Esslingen!!! Απλά και όμορφα…
8 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
