Απογοητεύθηκα κι εγώ ο ίδιος με τον εαυτό μου και την παντελή έλλειψη χρόνου να γράψω όσα ήθελα για νέα prog σχήματα. Διαπίστωσα, προς έκπληξή μου, όμως, ότι είχα σχεδόν έτοιμο εδώ και αρκετό καιρό το πέμπτο μέρος του Prog 2 Prog και μου έλειπε το τελευταίο κομμάτι του παζλ. Μπορείτε να διαβάσετε, λοιπόν, για το ντεμπούτο των Γάλλων CRYSTAL THRONE με έντονη χροιά FATES/’RYCHE από τα 80s, τους MOSTLY AUTUMN, ένα ιδιαίτερα παραγνωρισμένο σχήμα στη χώρα μας, που έβγαλαν έναν εξαιρετικό δίσκο, τους πιο μονδέρνους DEADNATE που με ψιλομπέρδεψαν και το άλμπουμ του Raimund Burke, που είχε σπουδαία ονόματα να συμμετέχουν, όμως με απογοήτευσε…
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: CRYSTAL THRONE
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Crystal Throne”
ΕΤΑΙΡΙΑ: self-financed
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: κυκλοφορεί
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Jefferson Brand – μπάσο
Terry DeFire – φωνητικά
Alex Gricar – ντραμς
Max Waynn – κιθάρα
Facebook
Bandcamp
Instagram
YouTube
Καιρό ήθελα να γράψω για τούτους εδώ τους Γάλλους. Οι CRYSTAL THRONE είναι το πνευματικό παιδί του κιθαρίστα Max Waynn και του τραγουδιστή Terry DeFire και αυτό που παίζουν ταιριάζει με τη στήλη κατά ένα μεγάλο ποσοστό, αφού το τελικό αποτέλεσμα του ντεμπούτου τους, “Crystal throne”, δεν είναι αμιγές progressive, έχει όμως πάρα πολλά τέτοια στοιχεία.
Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, ο Max Waynn φαίνεται ότι αγαπά πολύ εκτός από τον Jason Becker και τον Yngwie Malmsteen, κάτι που κάνει το neoclassical metal, σημαντικό μέρος της μουσικής του σχήματος. Από εκεί και πέρα ο τραγουδιστής, Terry DeFire, φαίνεται πως έχει μελετήσει ενδελεχώς τον Geoff Tate μέχρι και το “Operation: Mindcrime” και τον Ray Alder μέχρι και το “Perfect symmetry”, με ολίγη από John Arch. Αν προσθέσετε μία υποβόσκουσα NWOBHM ατμόσφαιρα με αρκετούς IRON MAIDEN (κάτι που υπήρχε σε μεγάλες ποσότητες και στους πρώιμους QUEENSRYCHE και FATES WARNING άλλωστε), φτιάχνετε μία εικόνα του τι παίζουν οι CRYSTAL THRONE.
Δεν είναι όμως η περιρρέουσα ατμόσφαιρα που προξενεί το ενδιαφέρον, τα περιφερειακά θέματα δηλαδή, αλλά και η ουσία, οι συνθέσεις. Ξεκινώντας με το “Shades of existence” που είναι μακράν το αγαπημένο μου τραγούδι του άλμπουμ (τίγκα Ray Alder λέμε στο ρεφρέν!!!), το οποίο περικλείει όλα τα συστατικά του σχήματος, συνεχίζουμε με το πιο κλασικομέταλλο “Timescape” (αυτό έχει την κατάληξη “-scape”, που στα prog σχήματα των 90s ήταν κάτι παραπάνω από απαραίτητη!!!). Το “Valkyries ride” με καλεσμένη τη Sonia Anubis (COBRA SPELL, ex-BURNING WITCHES), μας πάει σε πιο επικά μονοπάτια, με διάσπαρτα power metal στοιχεία, αλλά και John Arch χροιά στα φωνητικά, ενώ δεν πρέπει να παραλείψουμε και το “Crystal warrior” που κλείνει το άλμπουμ, διαρκεί 8 λεπτά και από τη μέση και μετά, εξελίσσεται πολύ πιο σύνθετα απ’ ότι ξεκινά (που είναι σαν ένα τυπικό epic/power τραγούδι των 80s).
Μια χαρά τα πάνε οι φίλοι μας οι Γάλλοι στο ομώνυμο ντεμπούτο τους. Παλιομοδίτες, με ωραία παιξίματα, τις υπερβολές όπου χρειάζεται, μ’ έκαναν να ακούσω και να ξανακούσω το δίσκο τους. Περιμένουμε πλέον την επόμενη προσπάθειά τους. (8 / 10)
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: MOSTLY AUTUMN
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Graveyard star”
ΕΤΑΙΡΙΑ: Mostly Autumn Music
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: κυκλοφορεί
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Bryan Josh – φωνητικά, κιθάρες, πλήκτρα
Iain Jennings – πλήκτρα
Angela Gordon – φλάουτο, πλήκτρα
Henry Rogers – ντραμς
Olivia Sparnenn – φωνητικά
Andy Smith – μπάσο
Chris Johnson – ρυθμικές & ακουστικές κιθάρες, πλήκτρα, φωνητικά
Ήταν αρχές του 2004 και είχα βρεθεί καλεσμένος στο σπίτι του Arjen Lucassen των AYREON, για να ακούσω το “The human equation”. Πίνοντας το κρασάκι μας, συζητούσαμε για τους καλεσμένους, φτάσαμε στην τραγουδίστρια Heather Findlay των Βρετανών prog rockers, MOSTLY AUTUMN (εκείνη την περίοδο). Δεν είχα ακούσει ούτε νότα από εκείνους και ο Lucassen, μου έβαλε να τους ακούσω και τους βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέροντες.
Από τότε, η σύνθεση των MOSTLY AUTUMN, έχει αλλάξει πάρα πολλές φορές, με -ουσιαστικά- μόνα σταθερά μέλη, τον ιδρυτή Bryan Josh (φωνητικά, κιθάρες, πλήκτρα) και τον πληκτρά Iain Jennings. Κοινός παρονομαστής όμως, οι ιδιαίτερα καλές δουλειές τους, κυρίως τα δύο προηγούμενα άλμπουμ τους, “Sight of day” και “White rainbow”.
Με την καραντίνα, στρώθηκαν στη δουλειά και μας παρέδωσαν το “Graveyard star”, ένα δίσκο πλέον των 75 λεπτών, ενώ η περιορισμένη έκδοση έχει bonus υλικό με 40 επιπλέον λεπτά μουσικής. Και τι μουσικής. Προοδευτικό rock, με πάρα πολλές PINK FLOYD επιρροές, αλλά και GENESIS, διανθισμένο με μπόλικη folk και παραδοσιακά όργανα.
Οι μελωδίες που ακούγονται καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου, είναι καθηλωτικές, με βασικό «άρμα» το “Razor blade”, που θαρρείς ότι μπορείς να το ακούς δεκάδες φορές συνεχόμενα, χωρίς να το βαρεθείς. Τα δύο υπερδεκάλεπτα τραγούδια, το ομώνυμο, “Graveyard star” και το “Turn around slowly”, που ανοίγουν και κλείνουν, αντίστοιχα, το δίσκο, έχουν όλα αυτά τα στοιχεία που μας κάνουν να αγαπάμε αυτού του είδους τη μουσική, την παράσταση όμως κλέβουν τα μικρότερα σε διάρκεια τραγούδια…
Εκτός από το “Razor blade”, εντυπωσιάστηκα από το “Spirit of mankind”, το “Back in these arms” (που με πιο heavy ενορχήστρωση, θα μπορούσε να είναι τραγούδι των AMORPHIS), αλλά και την μπαλάντα “The harder that you get”. Εύφημος μνεία, για το Ennio Morricone influenced “Skin of mankind”.
Κερασάκι στην τούρτα είναι οι συμμετοχές των Troy Donockley των NIGHTWISH και Chris Leslie των FAIRPORT CONVENTION. Οι MOSTLY AUTUMN, υπάρχουν εδώ και 25 σχεδόν χρόνια και προτιμούν να βγάζουν ως επί το πλείστον αυτοχρηματοδοτούμενους δίσκους, με crowdfunding από τους οπαδούς τους, στηριζόμενοι στην πολύ καλή φήμη που έχουν ως live σχήμα και φυσικά στα εξαιρετικά άλμπουμ που έχουν βγάλει. Εγώ πάντως, θα τους τιμήσω, διότι η ποιότητα και πάνω απ’ όλα η μελωδία, πρέπει να επιβραβεύεται. (8,5 / 10)
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: DEADNATE
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “The North Sea Pt. I”
ΕΤΑΙΡΙΑ: DeadRecords
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: κυκλοφορεί
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Simon Juul – φωνητικά, κιθάρα
Kenneth Kejlstrup – φωνητικά, κιθάρα
Ole Frank – ντραμς
Frederik Famme – μπάσο
Facebook
Instagram
Spotify
YouTube
Δώστους EP και άστους να παίζουν, είναι τούτοι εδώ οι Δανοί. Οι DEADNATE, είχαν κυκλοφορήσει το 2018 το EP “Concrete flood” και την επόμενη χρονιά μπήκαν στο στούντιο για να ηχογραφήσουν το ντεμπούτο full length άλμπουμ τους. Φαίνεται ότι εθίστηκαν, όμως, στο φορμάτ του EP και αποφάσισαν να «σπάσουν» το δίσκο στα δύο και να βγάλουν δύο EP, με πρώτο το “The North Sea Pt. I”, που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες.
Τον τελευταίο καιρό, ίσως κι επειδή η Δανία είναι μία χώρα με εταιρίες που στηρίζουν τα εγχώρια συγκροτήματα, έχει παρουσιάσει μία τρομερή άνθηση, σε όλα τα ιδιώματα του heavy metal και οι DEADNATE είναι από τα σχήματα που αξίζει να προσέξει κανείς.
Η δύναμή τους, είναι οι δύο κιθαρίστες, που είναι ταυτόχρονα και τραγουδιστές, ο Simon Juul και ο Kenneth Kejlstrup, των οποίων οι φωνές είναι εκ διαμέτρου αντίθετες. Ο ένας κάνει τα ακραία φωνητικά κι ο άλλος τα καθαρά, δημιουργώντας μία ποικιλία στο άκουσμα των τραγουδιών, παρόμοια με αυτή των MASTODON (αν είχαν τόσο ακραία φωνητικά).
Αν, παράλληλα με τους MASTODON, μου έβαζε κανείς το μαχαίρι στο λαιμό, να του έλεγα ποιο είναι το σχήμα που μοιάζουν περισσότερο, ηχητικά, τότε με κλειστά μάτια θα του έλεγα τους GOJIRA, ιδιαίτερα στα “Downhearted” και “Northern lights”.
Η αλήθεια είναι ότι οι DEADNATE μου άφησαν πολύ θετικά δείγματα γραφής, όμως ένα EP με τέσσερα τραγούδια και μία εισαγωγή, που διαρκεί γύρω στα 19 λεπτά συνολικά, μ’ έκανε παράλληλα να προβληματιστώ σχετικά με το πώς θα ακουγόταν ένα full length και αν θα μου κρατούσαν το ενδιαφέρον τόσο έντονα. Το πρόσημο είναι θετικό, λοιπόν, μ’ ένα ερωτηματικό, όμως.
(Photo: Nikolaj_Bransholm)
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: RAIMUND BURKE
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Spirit of Lao Dan”
ΕΤΑΙΡΙΑ: Timezone Records
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: κυκλοφορεί
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Raimund Burke – όλα τα όργανα
Guests: Roland Grapow, Oliver Hartmann, David Readman, Henning Basse, Sebastian Zierof, Christian Erik, Rasmus Andersen, Jan Silberstorff
Προτού ακούσω τη νέα δουλειά του Raimund Burke, ομολογώ ότι είχα ανάμεικτα συναισθήματα και προαισθήματα. Από τη μία είχα έναν μουσικό που δηλώνει βιρτουόζος σε σημείο να παίζει όλα τα όργανα μόνος του (και φυσικά να κάνει και την παραγωγή), ο οποίος μετά από ένα swing δίσκο (γενικότερα είναι ένας instrumental καλλιτέχνης), αποφάσισε να βγάλει ένα άλμπουμ progressive metal, που είχε στόχο να μεταφέρει τη φιλοσοφία του Laozi (ιδρυτή του Ταοϊσμού) μέσω των στίχων του, αλλά και της μουσικής του. Μπερδεμένο δεν ακούγεται; Σε γενικές γραμμές, τέτοιους δίσκους, τους αποφεύγω, διότι έχω μάθει ότι ισχύει το «όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι»…
Έλα όμως, που στο άλμπουμ συμμετείχαν ο David Readman (PINK CREAM 69), ο Henning Basse (ex-FIREWIND) ή ο Oliver Hartmann (AT VANCE, AVANTASIA), οπότε λέω «τι στο καλό, θα αξίζει τον κόπο».
Από τα πρώτα δευτερόλεπτα και το intro με την κινέζικη μουσική, κατάλαβα ότι εδώ υπάρχει κάτι πολύ ιδιαίτερο. Η αλήθεια είναι ότι τα περάσματα, πιο πολύ στην αρχή και στο τέλος των τραγουδιών, με τις αναφορές στην κινέζικη μουσική, περισσότερο με κούρασαν και με μπέρδεψαν όμως, παρά μου πρόσφεραν κάτι διαφορετικό. Το εναρκτήριο “All things”, με έμπασε στο κλίμα. Neoclassical metal με prog αναφορές. Κάτι σαν Malmsteen (ελάτε τώρα που δεν το πιάσατε το υπονοούμενο από την αρχή) με DREAM THEATER. Βέβαια, στο συγκεκριμένο τραγούδι, με τα φωνητικά του Rasmus Andersen, νόμιζα ότι άκουγα ακυκλοφόρητο των MOAHNI MOAHNA (αλήθεια τους θυμάστε αυτούς;)…
Το θέμα μου με το δίσκο, είναι ότι οι περισσότεροι τραγουδιστές, ακούγονται απλά διεκπεραιωτικοί, ενώ και οι συνθέσεις δεν είναι κάτι το εξαιρετικό, με τα κινέζικα στοιχεία από ένα σημείο και μετά, να ακούγονται επιτηδευμένα. Για παράδειγμα το ρεφρέν του “Secret life”, ιδιαίτερα στο σημείο που ακούγονται πολλά δεύτερα φωνητικά, πιο πολύ μου φέρνει σε ηχητικό αχταρμά, παρά σε προσεγμένη προσπάθεια. Επίσης, ποτέ δεν κατάλαβα αν ο Roland Grapow (MASTERPLAN, ex-HELLOWEEN), τραγουδά ή παίζει σόλο. Από τη μετριότατη φωνή, πάντως, κατάλαβα ότι μάλλον έχει αναλάβει τα φωνητικά σε δύο τραγούδια και αναρωτιέμαι για ποιον λόγο δεν απευθύνθηκε σε κάποιον κανονικό τραγουδιστή κι όχι σε κιθαρίστα, από τη στιγμή που αποφάσισε να κάνει ένα άλμπουμ με guests.
Επίσης, δεν κατάλαβα ποτέ, τον λόγο να γράψεις ένα τραγούδι που να θυμίζει τόσο πολύ ένα άλλο. Τελειώνει ο δίσκος και την ώρα που παίζει το “Live forever”, αρχίζω να τραγουδώ “Safe in the light that surrounds me, free of the fear and the pain… and after we’re gone, the spirit carries on”. Ουδεμία διαφορά. Θα μπορούσε να είναι διασκευή του “The spirit carries on”, ανετότατα. Θα έλεγα ότι ήταν τυχαίο, αν δεν υπήρχε η «ξεπατικωτούρα» του “The root of all evil” στο “How they return” και πλείστες όσες άλλες αναφορές στους DREAM THEATER.
Μη φανταστείτε ότι ο δίσκος είναι για πέταμα, όμως. Είναι καλοπαιγμένος, σίγουρα και τα τραγούδια με τους Hartmann, Basse και Readman, είναι πραγματικά καλά. Είναι τυχαίο όμως, ότι τα καλύτερα τραγούδια είναι αυτά με τους καλύτερους τραγουδιστές; Δε νομίζω… Θα χρειαστεί αρκετά μεγαλύτερη προσπάθεια ο Raimund Burke για να με πείσει ότι μπορεί να βγάλει έναν καλό δίσκο με προσωπικότητα, που δεν έχει μόνο καλά παιξίματα (που αναμφισβήτητα έχει). (5 / 10)
Σάκης Φράγκος
