Πέρασε καιρός, είναι η αλήθεια, από το προηγούμενο μέρος του Prog 2 Prog. Η νέα κυκλοφορία όμως των αγαπημένων Αυστραλών, CALIGULA’S HORSE, που έχει κολλήσει τις τελευταίες εβδομάδες τις μουσικές μου επιλογές, μ’ έκανε να πιάσω το πληκτρολόγιο και να γράψω για το “Charcoal grace”, αλλά και για το EP των PERSEFONE από την Ανδόρρα, τους παλαβούς Γάλλους NO TERROR IN THE BANG και τους pop/progsters MesaVerde.
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: CALIGULA’S HORSE
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Charcoal grace”
ΕΤΑΙΡΙΑ: InsideOut Music
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 26/1/2024
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Jim Grey – φωνητικά
Sam Vallen – κιθάρα
Josh Griffin – ντραμς
Dale Prinsse – μπάσο
Website
Facebook
Instagram
Spotify
YouTube
Ξεκινάμε με τα απλά και αυτονόητα. Οι CALIGULA’S HORSE είναι στο Champion’s League του progressive metal. Σας ακούγεται περίεργο έως και αστείο το όνομά τους; Μην τους κάνετε νονούς στα παιδιά σας. Αν ακούτε όμως προοδευτική μουσική, μην τύχει και κάνετε το λάθος και δεν δώσετε την ευκαιρία που αξίζει το “Charcoal grace”, ο νέος δίσκος τους.
Το λέω και το φωνάζω χρόνια, ότι οι Αυστραλοί είναι το next big thing στο prog metal, το “Rise radiant” του 2020, ήταν αριστουργηματικό και ξύπνησε πολύ κόσμο, όμως το timing της κυκλοφορίας του ήταν αποτρεπτικό για το βήμα παραπάνω, αφού συνέπεσε με την πανδημία, η οποία παραλίγο να διαλύσει το γκρουπ, το οποίο –εκτός των άλλων- δεν μπόρεσε να περιοδεύσει επαρκώς για να το υποστηρίξει.
Αυτή η δύσκολη περίοδος, αντικατοπτρίζεται στο στιχουργικό περιεχόμενο του “Charcoal grace”, που όμως δεν το κάνει αποπνιχτικό, αφήνει μία αχτίδα φωτός και θεωρώ ότι είναι ο δίσκος που θα τους προσφέρει ευρύτερη αναγνώριση. Δεν γνωρίζω πολλούς κιθαρίστες που να μπορούν να παίζουν όπως ο Sam Vallen, ο οποίος, σημειωτέον, έμεινε μόνος στο σχήμα, αφού ο έτερος κιθαρίστας Adrian Goleby, αποχώρησε. Ο δε Jim Grey, στα φωνητικά, κάνει ερμηνεία «για τα βιβλία». Απλά συγκλονιστικός. Αυτή η a capella εισαγωγή (που φέρνει και TOOL στο μυαλό) του “Mute”, είναι για να ακούγεται ξανά και ξανά και ξανά…
Η δομή του δίσκου, μου θυμίζει DREAM THEATER της Roadrunner περιόδου με τον Portnoy. Δηλαδή δύο 10λεπτα+ τραγούδια στην αρχή και το τέλος, ένα τεράστιο έπος κάπου στο ενδιάμεσο και τρία πιο συμβατικής διάρκειας. Το θέμα είναι ότι οι CALIGULA’S HORSE, αποδεικνύονται μαέστροι και στα έπη (“The world breathes with me”, “Mute” και το 24λεπτο ομώνυμο που χωρίζεται σε τέσσερα μέρη), αλλά και στα “Golem” και “The stormchaser”, τα πεντάλεπτά τους, που είναι κολλητικά. Υπάρχει πάντα και η μπαλάντα, το “Sails” στην περίπτωσή μας, να χαλαρώσουμε λίγο από τον έντονο ρυθμό του άλμπουμ.
Αν δεν ακούτε μόνο DREAM THEATER και FATES WARNING στις progressive στιγμές σας, αλλά σας αρέσουν οι HAKEN, οι LEPROUS, οι VOLA ή οι KARNIVOOL, σας προειδοποιώ. Εδώ θα βρείτε ένα σχήμα που θα εθιστείτε, ιδιαίτερα αν δεν τους έχετε ξανακούσει (ανεπίτρεπτο!!!). Συναίσθημα, τεχνική, μελωδίες, ρεφρέν… Εμένα μου έκαναν ζημιά, αφού πήγαν πίσω στήλες όπως το Brand New Metal, διότι όταν ήθελα να ακούσω κάτι καινούργιο, έβαζα το “Charcoal grace” ξανά και ξανά… Ούτε συζήτηση για το αν θα είναι στα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς. Το θέμα είναι πόσο ψηλά θα βρίσκεται…
(9 / 10)
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: PERSEFONE
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Lingua ignota: Part I”
ΕΤΑΙΡΙΑ: Napalm Records
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2/2/2024
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Toni Mestre Coy – μπάσο
Carlos Lozano Quintanilla – κιθάρα, φωνητικά
Miguel “Moe” Espinosa – πλήκτρα, φωνητικά
Sergi Verdeguer – ντραμς
Filipe Baldaia – κιθάρα
Daniel R. Flys – φωνητικά
Website
Facebook
Instagram
YouTube
Οι PERSEFONE, για όσους δεν γνωρίζουν, πέρα από την αγάπη τους για την ελληνική μυθολογία (κάτι που φαίνεται από το όνομά τους, φυσικά, αλλά και από τίτλους κομματιών τους), κατάγονται από την Ανδόρρα. Ένα από τα μικρότερα κράτη στον κόσμο, με πληθυσμό όσο ένα προάστιο των Αθηνών (70.000). Αυτό δεν τους έχει εμποδίσει, όμως, να κάνουν αισθητή την παρουσία τους στο χώρο του extreme progressive metal.
Το τελευταίο στούντιο άλμπουμ τους, “Metanoia” (τι λέγαμε για τα ελληνικά;), τους έκανε ευρύτερα γνωστούς, όχι μόνο από τα guest των Einar Solberg (LEPROUS) και Stefan Kummerer (OBSCURA), αλλά λόγω του μουσικού του υπόβαθρου. Δεν ανέφερα τυχαία τις δύο αυτές συμμετοχές, γιατί οι PERSEFONE, ισορροπούν ανάμεσα στο τεχνικό death metal και το prog metal. Λίγο πριν την περιοδεία με τους NE OBLIVISCARIS, όμως, ο τραγουδιστής τους, Marc Martins, ανακοίνωσε την αποχώρησή του για να αφοσιωθεί στην οικογένειά του κι εκεί τα πράγματα έδειχναν να στραβώνουν για το συγκρότημα.
Τελικά, ήρθε στη μπάντα ο Daniel R. Flys κι εκ του αποτελέσματος, διαπιστώνουμε ότι «γέμισε τα παπούτσια» του προκατόχου του με άκρως ικανοποιητικό τρόπο. Νομίζω ότι το “Lingua ignota: Part I”, που είναι ένα EP, βγήκε ως μία δήλωση παρουσίας κι ένα σημάδι της μουσικής πορείας που θέλουν να ακολουθήσουν, πιθανώς, στο μέλλον.
Αρχή και τέλος και πιο ατμοσφαιρικά κομμάτια, μικρής διάρκειας, άρα όλο το ζουμί είναι τα τρία, «πλήρους διάρκειας» τραγούδια, τα “One word”, “Inequable” και “Lingua ignota”. Τι ακούσαμε; Θα έλεγα ότι διατηρούν τον έντονο progressive χαρακτήρα τους, έχοντας πολύ αξιόλογα ρεφρέν, κρατούν το δίπολο ακραία/καθαρά φωνητικά, αλλά νομίζω ότι ρίχνουν λίγο περισσότερο βάρος στο πιο death/metalcore κομμάτι τους, απ’ ό,τι στο djent/progressive. Μη φανταστείτε κάποια τρελή αλλαγή, αλλά νομίζω ότι αφήνουν το στίγμα τους κάπου εκεί. Ιδιαίτερα τα “One word” και “Inequable”, είναι πάρα πολύ αξιόλογα τραγούδια, χωρίς να υστερεί και το ομώνυμο. Τεχνικό, groovy, απολαυστικό, δείχνει ότι οι PERSEFONE βρίσκονται σε καλό δρόμο και ότι μπορείς να παίξεις μελωδικό death metal, να το αναμείξεις με djent/prog, και να παραμείνει ακραίο.
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: NO TERROR IN THE BANG
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Heal”
ΕΤΑΙΡΙΑ: Klonosphere Records
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: κυκλοφορεί ήδη
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Clément Bernard – κιθάρα
Sofia Bortoluzzi – φωνητικά
Brice Bouchard – μπάσο
Etienne Cochin – κιθάρα
Alexis Damien – ντραμς, πλήκτρα, ενορχηστρώσεις
Romain Greffe – πιάνο, πλήκτρα, ενορχηστρώσεις
Website
Facebook
Bandcamp
Website
Εκ Γαλλίας ορμώμενοι οι NO TERROR IN THE BANG, το ντεμπούτο των οποίων δεν είχα ακούσει, αλλά κάτι μέσα μου με έσπρωχνε να δοκιμάσω το “Heal”, το δεύτερο άλμπουμ τους και τελικά η φωνή μέσα μου, είχε δίκιο.
Οι ίδιοι περιγράφουν τη μουσική τους ως «κινηματογραφικό progressive metal» και μέχρι ενός σημείου, δεν μπορώ να διαφωνήσω. Ο τρόπος που χρησιμοποιούν τα πλήκτρα, όντως φτιάχνει μία ατμόσφαιρα που σε οδηγεί από το φως στο σκοτάδι και τούμπαλιν. Οι djent κιθάρες δίνουν τον τόνο, που πολλές φορές φτάνει στα πεδία των GOJIRA (όπως στο “Insolent” για παράδειγμα), όμως αυτό που πραγματικά κάνει τη διαφορά είναι η ερμηνεία της Sofia Bortoluzzi, που μοιάζει εμφανισιακά με την Cammie των OCEANS OF SLUMBER, αλλά φωνητικά φέρνει πιο πολύ στην Tatiana Schmayluk των Ουκρανών JINJER.
Αυτό το σημείο, είναι το δυνατό αλλά ταυτόχρονα και το αδύναμο μέρος τους. Όσες διαφορές κι αν έχουν οι δύο τραγουδίστριες, πλέον οι συγκρίσεις νομίζω ότι είναι αναπόφευκτες και οι ομοιότητες σε μερικά τραγούδια αρκετά προφανείς. Αυτό όμως που μου αρέσει πολύ, είναι η –καλώς εννοούμενη- υπερβολή τους. Το progressive, είναι από τη φύση του υπερβολικό κι αν ξέρεις να το ελέγχεις, γίνεται σαγηνευτικό.
Οι διακυμάνσεις της μουσικής των NO TERROR IN THE BANG, δείχνουν ότι υπάρχει μπόλικο ταλέντο, ιδιαίτερα η Bortoluzzi είναι συγκλονιστική σε σημεία και πέρα από τους JINJER, θα τους παρομοίαζα με πιο σκληρούς SPIRITBOX, ίσως και με τους Φινλανδούς HUMAVOID. Αυτό που είναι βέβαιο, όμως, είναι ότι με έκαναν να αισθανθώ πραγματικά άβολα ακούγοντας το δίσκο τους. Με έβγαλε από το comfort zone μου και μ’ έκανε μέρος του, κάτι που –με τους ρυθμούς που ζούμε- είναι πραγματικά κάτι δύσκολο.
Ασυνήθιστο, θετικά ενοχλητικό, διεστραμμένο κατά τόπους, προοδευτικό, είναι ό,τι πρέπει για τη στήλη μας και μία πρόταση πιο out of the box. Χωρίς να είναι κάτι το συγκλονιστικά καλό, δείχνει potential και σίγουρα θα είναι από τα σχήματα που θα έχω στραμμένη την προσοχή μου για την επόμενη δουλειά τους.
(7,5 / 10)
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: MesaVerde
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “All is well”
ΕΤΑΙΡΙΑ: Apollon Records
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: κυκλοφορεί ήδη
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Jørgen Apeness – ντραμς
Lars Fremmerlid
Henrik Schmidt
Jonas Lundekvam – πλήκτρα, φωνητικά
Facebook
Bandcamp
Αρχικά, πρέπει να πω ότι θεωρώ αδιανόητο, το 2024, να ψάχνουμε σε όλο το διαδίκτυο να βρούμε ποιος παίζει το κάθε όργανο σε κάποιο συγκρότημα. Δηλαδή κάπου έλεος. Πιθανώς στη Νορβηγία να είναι διάσημοι (;) μουσικοί τα μέλη των MesaVerde, έξω από εκεί όμως, τι;
Αφού γκρίνιαξα για τα αυτονόητα, άφησα κενό στα μέλη και προχωρώ στην ακρόαση ενός δίσκου, για τον οποίο σε γενικές γραμμές έχω μόνο θετικά να πω. Το ντεμπούτο τους, “KY”, είχε στοιχεία από κλασικό hard rock ή classic rock, τύπου LED ZEPPELIN κι έφτανε σε πιο indie μονοπάτια. Νομίζω ότι με το “All is well”, τα πράγματα είναι λίγο πιο ξεκάθαρα, αφού πλέον ο προσανατολισμός τους είναι καθαρά πιο pop/prog, με πολύ 70s και 80s ήχο.
Η πιο δυνατή επιρροή τους, είναι αυτή των YES, αλλά όχι στα διαδαλώδη πρώτα άλμπουμ τους, μα στην πιο “pop” περίοδό τους. Τα πλήκτρα, παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο, όπως και το μπάσο και αν και τα “Pyramid fucksnake” και “Moments” ξεχωρίζουν αδιαμφισβήτητα στο ύφος αυτό, το κομμάτι που κλέβει την παράσταση είναι το “Pickings of the beast”, που είναι σαν οι NIGHT FLIGHT ORCHESTRA να παίζουν new wave.
Πολύ γλυκό σαν άκουσμα, σαφώς καλοπαιγμένο, μελωδικό, ιδανικό για όσους δεν κολλάνε μόνο στη δυνατή παραμόρφωση, αλλά υπάρχουν κι άλλα πράγματα που τους προσφέρουν ηχητική ευχαρίστηση. Όχι κάτι το συγκλονιστικά καλό, αλλά κάθε ακρόασή του, αφήνει μία γλυκιά επίγευση.
(7 / 10)
Σάκης Φράγκος
