PROG 2 PROG S02E09 (RENDEZVOUS POINT / PIAH MATER / MEER / KINGCROW)

Πολλές και ενδιαφέρουσες οι κυκλοφορίες που βγήκαν στον χώρο του ευρύτερου προοδευτικού metal/rock και μέσα από τη στήλη prog 2 prog, παρουσιάζουμε μερικά πραγματικά ωραίες δουλειές από τους RENDEZVOUS POINT, με τον ντράμερ των LEPROUS, Baard Kolstad, τους Βραζιλιάνους PIAH MATER που είναι πολύ κοντά στον ήχο των «ορθόδοξων» OPETH, τους μαγευτικούς MEER που αυτοπροσδιορίζονται ως “Alternative Pop Orchestra” και τους πάρα πολύ αξιόλογους Ιταλούς KINGCROW.

ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: RENDEZVOUS POINT
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Dream chaser”
ΕΤΑΙΡΙΑ: Long Branch Records
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 21/6/2024
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Geirmund Hansen – φωνητικά
Petter Hallaråker – κιθάρες
Nicolay Tangen Svennæs – πλήκτρα
Gunn-Hilde Erstad – μπάσο
Baard Kolstad – ντραμς
Bandcamp
Spotify
Facebook
Instagram

Το ομολογώ. Δεν τους είχα ξανακούσει τους RENDEZVOUS POINT και ναι, έβαλα να τους ακούσω από την παρουσία του Baard Kolstad, του φοβερού και τρομερού ντράμερ των LEPROUS. Ξέρετε, κάθε μέρα λαμβάνω στο email μου κυριολεκτικά δεκάδες δίσκους, τους οποίους με κάποιον τρόπο πρέπει να ξεδιαλέξω αν είναι δυνατόν. Ένα δυνατό όνομα στη σύνθεση, είναι πάντα ένα «συν» κι ένας απαραίτητος βοηθός.

Εκτός από τον Kolstad, ο πληκτράς Nicolay Tangen Svennæs, έχει παίξει εκτός των άλλων και στη σόλο μπάντα του Ihsahn, οπότε το όλο project φάνταζε πολύ ενδιαφέρον. Δεν διαβάζω τίποτε άλλο και πατάω το play. “Don’t look up”. ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ τραγούδι. Djent-pop θα το χαρακτήριζα! Ακούω LEPROUS, ακούω HAKEN, ακούω VOYAGER. Τρομακτικό τραγούδι, από τα κορυφαία του είδους που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό.

Φοβερό παίξιμο, με τον Kolstad να δίνει το extra boost με το –κλασικά- εξωγήινο παίξιμό του, αλλά και τον Geirmund Hansen να είναι εξαιρετικός στα φωνητικά του, κάνοντάς με να τσεκάρω το όνομά του καθώς θεωρώ ότι μπορεί να κάνει σπουδαία πράγματα στο μέλλον και να τον τσιμπήσουν σε κάποιο ακόμα μεγαλύτερο σχήμα (ή γιατί όχι, να γίνουν οι RENDEZVOUS POINT ακόμα μεγαλύτεροι).

Το “Dream chaser” είναι ο τρίτος δίσκος του σχήματος (τρέχω να ακούσω τα δύο πρώτα) και αν τελικά μοιάζουν περισσότερο με κάποιο σχήμα συνολικά, αυτοί είναι οι CALIGULA’S HORSE (αρχικά) και οι HAKEN κατά δεύτερο λόγο. Να βάλουμε και τους VOLA στην εξίσωση και δέσαμε. Το πρόβλημά του; Ότι όσο εντυπωσιακά μπήκε με το “Don’t look up”, συνέχισε πολύ καλά με το “Oslo syndrome” κι εκεί που λες «βρήκα δίσκο δεκάδας για το 2024», άρχισε η πτώση. Τα υπόλοιπα τραγούδια είναι σε υψηλό επίπεδο, αλλά όχι για Champion’s League. Εξάρσεις, όπως το «ιδιόμορφο» “The tormented” και το επικό “Still water” που κλείνει το άλμπουμ, σου θυμίζουν ότι το “Dream chaser” είναι ένας άνισος δίσκος, με εκπληκτικές στιγμές στο peak του και απλά καλές στο υπόλοιπό του.

Πάντως, συνολικά, το πρόσημο είναι σαφώς θετικό, έχουν τσεκαριστεί, ακολουθηθεί στα social media και θα τους περιμένω στο τέταρτο άλμπουμ τους, έχοντας ψηλά τον πήχη και περιμένοντας να έχει περισσότερες από 2-3 πολύ σπουδαίες στιγμές.

7,5 / 10

ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: PIAH MATER
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Under the shadow of a foreign sun”
ΕΤΑΙΡΙΑ: code666
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 6/9/2024
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Igor Meira – κιθάρες
Luiz Felipe Netto – φωνητικά, κιθάρες, πλήκτρα
Bandcamp 
Spotify 
Facebook 
Instagram

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά με τούτους εδώ τους τύπους με το περίεργο όνομα, τους PIAH MATER. Ντουέτο από τη Βραζιλία που παίζει τεχνικό death metal. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, αυτό που ονομάζουμε τεχνικό death metal, δεν έχει θέση στη στήλη αυτή, αλλά θα εξηγήσω παρακάτω για ποιον ακριβώς λόγο τελικά ταιριάζει και παραταιριάζει.

Το γκρουπ, ουσιαστικά περιστρέφεται γύρω από τον mainman του, τον πολυοργανίστα Luiz Felipe Netto, ο οποίος εκτός των άλλων ασχολήθηκε και με την παραγωγή, ηχογράφηση και μίξη του δίσκου. Το mastering ανέλαβε ο Tony Lindgren (LEPROUS, AMORPHIS, ENSLAVED). Πέρα από τα δύο μέλη, όμως, που αναγράφονται στη σύνθεση και τους Luan Moura (μπάσο) και Pedro Mercier (ντραμς), υπάρχουν τουλάχιστον καμία δεκαριά καλεσμένοι, που παίζουν ως επί το πλείστον, όχι και πολύ συνηθισμένα όργανα στο ακραίο metal, όπως τσέλο, βιόλα, βιολί, φλάουτο, προεξάρχοντος του Jørgen Munkeby των SHINING που παίζει σαξόφωνο στο “Fallow garden”, το πιο «φευγάτο» κομμάτι του δίσκου.

Νομίζω ότι με τα όργανα που αράδιασα αμέσως πριν, αρχίζετε να πιάνετε το νόημα του progressive που επικρατεί εδώ. Θα αναφέρω και τη λέξη OPETH, της περιόδου “Blackwater park”, “Deliverance” και “Ghost reveries” και νομίζω ότι καλυπτόμαστε. Μάλιστα, νομίζω ότι αυτό το πάθος που φαίνεται να έχουν οι PIAH MATER, με τους OPETH εκείνης της περιόδου, είναι αυτή που τους στερεί και κάτι από τον τελικό βαθμό.

Οι OPETH, πάντα υπήρξαν η βασική επιρροή του σχήματος, αλλά τουλάχιστον όταν «δανείζονται» το ύφος τους, το κάνουν με τρόπο αριστοτεχνικό, που σε σημεία σε κάνουν να νομίζεις ότι ακούς τραγούδια όπως το “The grand conjuration”, κάτι που δεν είναι και ιδιαίτερα εύκολο. Ακόμα και τα brutal φωνητικά του Netto, έχουν πολλές ομοιότητες μ’ εκείνα του Akerfeldt.

Τώρα όμως που οι OPETH, με τον καινούργιο τους δίσκο, έστω και λίγο, λοξοκοιτάζουν το παρελθόν, συγκροτήματα επηρεασμένα από αυτούς, όπως οι PIAH MATER, πρέπει να διαφοροποιηθούν. Και οι Βραζιλιάνοι το κάνουν με έξυπνο τρόπο. Για παράδειγμα, στο “Fallow garden”, βάζουν στο κόλπο το prog black των ENSLAVED και την αισθητική των σόλο άλμπουμ του Ihsahn. Το “Canicula” που κλείνει το δίσκο, έχει έντονο το Βραζιλιάνικο folk στοιχείο, με τα γυναικεία φωνητικά που τραγουδούν στα Πορτογαλικά και τη βαθιά μελαγχολία.

Τα τραγούδια, εκτός από το ιντερλούδιο, “Macaw’s lament” που διαρκεί κοντά στα 3 λεπτά, είναι ανάμεσα στα 9 και 11 λεπτά διάρκεια το καθένα και όπως καταλαβαίνετε, είναι αρκετά περιπετειώδη. Με αρκετό 70s prog metal, jazz στοιχεία, prog death, αλλά και doom της σχολής των KATATONIA και γιατί όχι των SWALLOW THE SUN.

Αν είσαι λάτρης αυτού του ήχου, θεωρώ πως θα βρεις ένα σχήμα που θα σου δώσει πολλά και είναι το τέλειο υποκατάστατο όσο περιμένεις το νέο άλμπουμ των OPETH (που δεν αργεί κιόλας). Πάρα πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά, με πολλά πράγματα που ανακαλύπτεις με τα νέα ακούσματα που κάνεις.

8 / 10

ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: MEER
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Wheels within wheels”
ΕΤΑΙΡΙΑ: Karisma Records
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 23/8/2024
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Johanne-Margrethe Kippersund Nesdal – φωνητικά
Knut Kippersund Nesdal – φωνητικά, πλήκτρα
Eivind Strømstad – κιθάρες, πλήκτρα, δεύτερα φωνητικά, programming
Åsa Ree – βιολί, δεύτερα φωνητικά
Ingvild Nordstoga Sandvik – βιόλα, δεύτερα φωνητικά
Ole Gjøstøl – πιάνο, πλήκτρα, εκκλησιαστικό όργανο, δεύτερα φωνητικά
Morten Strypet – μπάσο, δεύτερα φωνητικά
Mats Fjeld Lillehaug – ντραμς, δεύτερα φωνητικά
Bandcamp 
Spotify
Facebook 
Instagram
Website

Είναι άπειρες οι φορές, που επειδή δεν προλαβαίνω να ακούσω τους δίσκους που λαμβάνουμε στο Rock Hard, περιμένω να μου πουν τη γνώμη τους οι συντάκτες μας και αναλόγως να αποφασίσω αν θα ακούσω κάποιο γκρουπ ή όχι. Στην 55^η εκδοχή του Underground Halls, ο Δημήτρης Τσέλλος είχε γράψει για το συγκρότημα των Νορβηγών MEER, που είχαν κυκλοφορήσει το “Playing house” κι έγραφε πως αυτοπροσδιορίζονταν ως “Progressive Pop Orchestra”, αφού αριθμούν κιόλας και οχτώ (8) μέλη!!!

Πλέον, με το “Wheels within wheels”, συστήνονται ως “Alternative Pop Orchestra”. Δεν το καταλαβαίνω, αλλά πάμε παρακάτω. Μεγάλη δύναμη τα αδέρφια Knut και Johanne-Margrethe Nesdal, που φαίνεται ότι έχουν τρομερή χημεία και οι αρμονίες τους ταιριάζουν απόλυτα, δημιουργώντας μαγευτικές μελωδίες, όλα αυτά σε συνδυασμό με το γεγονός ότι και οι υπόλοιποι έξι, κάνουν δεύτερα και μάλιστα πολυεπίπεδα φωνητικά, ανεβάζουν ακόμα περισσότερο το τελικό αποτέλεσμα.

Μου αρέσει πάρα πολύ, που μέσα στη διάχυτη prog pop ατμόσφαιρα, ιδιαίτερα στα instrumental μέρη, ακούω πολλούς GENESIS της δεκαετίας του ’70, κάτι που μου φανερώνει ότι το γκρουπ δεν φοβάται να εντάξει τις επιρροές του, ανεξάρτητα από το πόσο «ρετρό» είναι και παρά το γεγονός ότι χρησιμοποιούν τον χαρακτηρισμό “alternative” αντί του “progressive”.

Προοδευτικό του κερατά είναι το “Wheels within wheels” και γουστάρω που δεν είναι με την έννοια των 90s και συγκροτημάτων όπως οι DREAM THEATER. Ακουμπάνε την pop πλευρά των LEPROUS, σφιχταγκαλιάζουν τους BENT KNEE και τους PORCUPINE TREE και ρίχνουν κλεφτές ματιές προς τους ANATHEMA του “Weather systems” και του “We’re here because we’re here”. Όλα αυτά, υπό το πρίσμα μία γενικότερης συμφωνικής ατμόσφαιρας, που όμως είναι αυτό που λέμε «τόσο-όσο». Χωρίς υπερβολές,

Δίσκος με πολλές και πολύ σπουδαίες στιγμές, όπως το “This is the end” που κλείνει το δίσκο και είναι η πεμπτουσία των Νορβηγών, το “Golden circle”, το εναρκτήριο “Chain of changes”, αλλά και το “To what end” ή το “Today tonight tomorrow” που διδάσκει πως πρέπει να γράφει κανείς μία «μπαλάντα με πιάνο» (είμαι σίγουρος ότι αδικώ πολλά). Ήδη, όξω από ‘δω, παραμιλάνε με τη νέα δουλειά των MEER. Μη χάσετε την ευκαιρία να ακούσετε αυτό το πάρα πολύ αξιόλογο σχήμα, που θα σας προσφέρει ΠΟΙΟΤΙΚΕΣ ακροάσεις.

8,5 / 10

ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: KINGCROW
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Hopium”
ΕΤΑΙΡΙΑ: Season Of Mist
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 23/8/2024
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Diego Marchesi – φωνητικά
Diego Cafolla – κιθάρες, πλήκτρα
Ivan Nastasi – κιθάρες, πλήκτρα
Riccardo Nifosì – μπάσο
Thundra – ντραμς
Website
Facebook
Instagram
Bandcamp
Spotify

Η Αμερικάνικη Sensory (του τεράστιου μύστη, Ken Golden) είναι μία εταιρία που έχει «μύτη» σε ότι έχει να κάνει με το progressive metal. Οι Ιταλοί KINGCROW, δεν είναι τυχαίο ότι ξεκίνησαν από εκείνη την εταιρία βγάζοντας πολύ καλές δουλειές όπως το “Eidos” ή το “The persistence”. Πλέον, μεταπήδησαν στην –ακραία κατά τ’ άλλα- Season Of Mist, που συνεχίζει να εκπλήσσει ευχάριστα, αφού σχεδόν όλα τα προοδευτικά σχήματα που έχει είναι εξαιρετικά.

“Hopium”, ονομάζεται ο νέος δίσκος των KINGCROW, λοιπόν και ακούγοντάς τον, μπορεί κανείς να ακούσει πολλά. Πάρα πολλά όμως. Από το αλά MUSE ξεκίνημα του “Kintsugi”, το πιο synth-pop “Glitch”, το λιγάκι παρανοϊκό “Parallel lines” με τα πάρα πολύ τεχνικά θέματα στα τύμπανα.

Βέβαια, είναι πολλές οι περιπτώσεις που χωρίς να το θέλουν, τους ξεφεύγει λίγο παραπάνω η αγάπη τους για τους LEPROUS, που φαίνεται να τους έχουν σε πολύ μεγάλη υπόληψη. Ακούστε για παράδειγμα το “Vicious circle” και θα καταλάβετε. Όχι ότι πάει πίσω και το “White rabbit’s hole”, μόνο που αυτό είναι και το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, ένα τραγούδι που φανερώνει τις τρομακτικές δυνατότητες του σχήματος, όπως και το ομώνυμο, με τη συμμετοχή του Vikram Shankar των SILENT SKIES, όπου μπαίνουν στο παιχνίδι εκτός από τους Νορβηγούς progsters και οι TOOL, αλλά και οι PINEAPPLE THIEF.

Προσποιούμενος ότι δεν άκουσα το bonus track “Come through”, πρέπει να κάνω και ιδιαίτερη μνεία στο “Night drive” που έχει vibes από PORCUPINE TREE (χμ, ίσως τώρα που το ξανασκέφτομαι, μάλλον πιο πολύ Steven Wilson σόλο καριέρα είναι), ενώ το “Losing game” έχει κάτι από την prog πλευρά των ANATHEMA με τις μπόλικες ακουστικές κιθάρες.

Μάνι μάνι, πρέπει να είπα σχεδόν όλα τα τραγούδια του δίσκου, που συγκαταλέγεται στα πάρα πολύ αξιόλογα ακούσματα που έκανα τον τελευταίο καιρό. Μπορεί η ιδιαίτερη, ιταλική προφορά του Diego Marchesi, να με ενοχλούσε λίγο στην αρχή, όσο πιο πολύ άκουγα το “Hopium”, είτε τη συνήθισα, είτε δεν είναι τελικά τόσο ενοχλητική όσο πίστευα, έτσι, προσπαθώντας με το στανιό να βρω ελαττώματα σ’ έναν πολύ προσεγμένο δίσκο.

Δώστε τους την ευκαιρία και ακούστε και τους προηγούμενους δίσκους τους. Είναι πιθανό να βρείτε ένα σχήμα που θα αποτελέσει πολύ ευχάριστη έκπληξη.

8 / 10

Σάκης Φράγκος