“Ultra energy”
Θεωρώ ότι οι PROJECT RENEGADE είναι από τα καλύτερα ελληνικά σχήματα που έχουν ξεπηδήσει τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο με τις στουντιακές τους δουλειές αλλά και με τα φοβερά ενεργητικά live τους, σε σημείο που να προσπαθώ να μην τους χάνω όποτε παίζουν, διότι θεωρώ δεδομένο ότι θα περάσω τέλεια. Λίγες μέρες πριν φύγει το 2023 και με αφορμή την κυκλοφορία του “Ultra terra”, βρήκα την ευκαιρία να μιλήσω με τη Μαριάννα, τραγουδίστρια του σχήματος, σε μία συνέντευξη που έπιασε πολλά και διαφορετικά θέματα.
Γεια σου Μαριάννα. Λοιπόν, έχετε βγάλει έναν καινούργιο δίσκο, το “Ultra terra” και είναι το πρώτο άλμπουμ των PROJECT RENEGADE που βγαίνει από ξένη εταιρεία, την Pavement Entertainment. Τι έχετε δεί να γίνεται διαφορετικά μέχρι τώρα; Ποιες είναι οι εμπειρίες σας από αυτή τη συνεργασία;
Γεια σου Σάκη, χαίρομαι που σε βλέπω μετά από τόσο καιρό! Γενικότερα, δεν είμαι υπέρ ή κατά των δισκογραφικών. Η κάθε μπάντα έχει τη δικιά της πορεία και υπάρχουν πάρα πολύ καλές μπάντες εκεί έξω, πολύ διάσημες, βλέπε WHILE SHE SLEEPS, που είναι μόνες τους, τα χρηματοδοτούν όλα μόνες τους. Και υπάρχουν και το μεγαλύτερο κομμάτι, που είναι σε δισκογραφικές. Εγώ, αυτό που ήθελα να πετύχω σε πρώτη φάση μέσω της δισκογραφικής και μέσω μιας τέτοιας συνεργασίας (γιατί περί συνεργασίας πρόκειται) είναι να προχωρήσουμε, να κάνουμε ένα επόμενο βήμα και να πάμε σε ένα παραπάνω επίπεδο.
Σίγουρα, αυτό που είδα και αυτό που έχει αλλάξει, είναι που κάναμε μια αρκετά καλή εισαγωγή στην Αμερικάνικη αγορά. Δηλαδή το promo single, που ήταν το “Token”, μπήκε στα ραδιόφωνα, το άκουσε κόσμος, έκανε πολύ καλό charting. Δηλαδή ήταν στο νούμερο 7 του NACC. Μας άκουσε κόσμος που διαφορετικά, δεν θα μας είχε ακούσει πιστεύω. Γιατί όσο και καλή δουλειά να κάνουμε εμείς, εμείς είμαστε αρκετά μακριά από την Αμερική και δε γνωρίζουμε πως λειτουργεί εκεί η αγορά, πως να διαχειριζόμαστε τα πράγματα και τον κόσμο εκεί πέρα. Οπότε θεωρώ ότι ένα μεγάλο συν ήταν αυτό, δηλαδή ότι κάναμε ένα πολύ καλό βήμα, βάλαμε το ποδαράκι μας λίγο στην άλλη ήπειρο.
Ήταν κάτι το οποίο το θέλαμε αρκετό καιρό, γιατί ο ήχος μας είναι αρκετά προς εκείνη την αισθητική που έχουν οι Αμερικανοί. Από εκεί και πέρα, ένα άλλο καλό βήμα που έγινε, ήταν εξίσου η εισαγωγή μας στην αγορά του Ηνωμένου Βασιλείου. Το οποίο ήταν κάτι το οποίο δεν το είχαμε ξανακάνει και έχουμε κάνει κάποιες καλές επαφές εκεί πέρα, οι οποίες πιστεύω αυτή τη στιγμή πως θα ευοδώσουν σε κάτι πάρα πολύ καλό που πιστεύω θα ανακοινώσουμε σύντομα. Κατά τα άλλα, πιστεύω πως ήταν μια πάρα πολύ καλή αρχή, υπάρχει πίσω μας μια δυνατή εταιρεία το οποίο μας στηρίζει. Πιστεύει σε εμάς, μας δίνει ευκαιρίες. Και θέλω να πιστεύω πως μέσα στη διάρκεια του συμβολαίου που έχουμε, θα κάνουμε κάποια πράγματα μαζί τους που δε θα είχαμε την δυνατότητα να τα κάνουμε διαφορετικά.
Οπότε αυτό ήταν κυρίως για μένα, να πάμε σε ένα επόμενο επίπεδο. Να μπορούμε να παίξουμε λίγο πιο καλά τη μπάλα, λίγο πιο ισότιμα ίσως σε σχέση με μπάντες του εξωτερικού που ίσως έχουν μια καλύτερη πρόσβαση σε αγορές.
Ναι, και ήταν και κάτι που ήθελα να σε ρωτήσω πιο μετά αλλά μου έδωσες τη πάσα να στο ρωτήσω τώρα. Ότι ένα ελληνικό σχήμα που παίζει αυτό το είδος μουσικής που παίζετε εσείς, είναι σαφώς πιο δύσκολο να επιβιώσει. Το είδος μουσικής που παίζετε, παίζεται από ή ακούγεται σε, Αμερική και Αγγλία κατά κύριο λόγο. Σας βλέπουνε λίγο σαν εξωτικά φρούτα; Παλιότερα, δεν σας βλέπαν καθόλου. Δηλαδή, δεν υπήρχαν σχήματα alternative/nu metal/όπως-θέλεις-πες-το σχήματα, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Τώρα πως νιώθεις ότι αντιμετωπίζουν τους PROJECT RENEGADE; Είναι ένα ισότιμο σχήμα ή είναι κάτι πιο εξωτικό ας πούμε;
Να σου πω την αλήθεια δεν έχω πάρει την αίσθηση ότι μας βλέπουν κάπως πιο εξωτικούς. Περισσότερο έχω την αίσθηση, με όσο κόσμο έχω μιλήσει, με όσο κόσμο έχω κάνει συνεντεύξεις, ότι ανυπομονούνε πότε θα κάνουμε εκεί πέρα, μια κίνηση τύπου live, τύπου tour, τέτοια πράγματα. Δε ξέρω αν μας βλέπουν σαν κάτι εξωτικό, σαν κάτι διαφορετικό, σαν κάτι αλλόκοτο να το πω έτσι. Σίγουρα δε περιμένουν από μια χώρα σαν την Ελλάδα να έχει κάτι που να είναι ας πούμε σε αυτό το ιδίωμα.
Γιατί νομίζω πως δεν έχουν ακούσει και πολλά συγκροτήματα, όχι ελληνικά, ελληνικά συγκροτήματα έχουν ακούσει και μάλιστα υπήρχαν και άνθρωποι που μου ανέφεραν και μπάντες που είναι αρκετά τοπικού επιπέδου. Απλά νομίζω ότι τους φαίνεται περίεργο που εμείς παίζουμε τέτοιου είδους μουσική, αυτό ίσως ναι. Αλλά κατά τα άλλα, όχι, δε μας βλέπουν σαν “α, είναι μια ελληνική μπάντα, η οποία κάνει αυτό το πράγμα”. Δε το ένιωσα ποτέ. Περισσότερο ένιωσα το “μας αρέσει αυτό που κάνετε, πότε θα καταφέρετε να έρθετε εδώ;”.
Περισσότερο κι από το κόσμο δηλαδή, από τα σχόλια, από τις επαφές που έχουμε και με τους οπαδούς μας και με άτομα που έχουν να κάνουν με τη βιομηχανία, πότε θα καταφέρουμε να πάμε και να παίξουμε εκεί. Πιστεύω ότι είναι ούτως ή άλλως μια μουσική η οποία ταιριάζει στη δικιά τους αισθητική και θα ‘χει μια καλή απήχηση. Το κοινό γνωρίζει αυτό το είδος αρκετά καλά και μπορεί να κρίνει, να υποστηρίξει, τι του αρέσει, τι δε του αρέσει. Οπότε, περισσότερο μια ανυπομονησία, του τύπου “ΟΚ, εσείς είστε στην Ελλάδα. Πότε θα έρθετε να παίξετε εδώ για μας;”. Αυτό.
Μάλιστα. Η συνεργασία με τον Forrester Savell στη μίξη και στο mastering, πως ήταν; Έχει δουλέψει με συγκροτήματα όπως οι KARNIVOOL, όπως οι TESSERACT, όπως οι ANIMALS AS LEADERS. Δηλαδή έχει κάνει, πάρα πολύ σημαντικές δουλειές. Πως είναι να συνεργάζεσαι έστω και εξ αποστάσεως με αυτό τον άνθρωπο, ο οποίος έχει δουλέψει με συγκροτήματα που αυτή τη στιγμή είναι από τα πολύ καυτά ονόματα στη φάση σας;
Δεν έχω λόγια να πω γι’ αυτόν τον άνθρωπο, πραγματικά. Αυτή είναι η δεύτερη φορά που συνεργαζόμαστε μαζί του για τη μίξη και το mastering του δίσκου. Δεν μπορώ να το πω πιο περιεκτικά πέραν του ότι είναι ένας απόλυτος επαγγελματίας. Δηλαδή, όσο προσοχή θα έδινε στους TESSERACT να στο πω έτσι, έδωσε και σε εμάς. Δηλαδή παρόλο που είμαστε μια μπάντα που είναι πολύ πιο μικρή σε σχέση με τους TESSERACT, προφανώς. Δεν ένιωσα ποτέ ότι πήραμε δεύτερου επιπέδου αντιμετώπιση. Υπάρχουν άλλοι παραγωγοί που είναι πιο “τυποποιημένοι”: σε μπάντες αυτού του βεληνεκούς κάνουμε αυτή τη δουλειά, σε μπάντες πιο μεγάλες που έχουν budget ή μεγάλες δισκογραφικές από πίσω ή μανατζαραίους ή δε ξέρω κι εγώ τι, κάνουμε άλλου τύπου δουλειά.
Δεν ένιωσα ποτέ ότι δούλεψε λιγότερο. Ίσα-ίσα, υπήρξαν άπειρα βράδια, επειδή έχουμε και τεράστια διαφορά ώρας, που ήταν 4 η ώρα το πρωί εδώ ξέρω γω και είχαμε 4ωρο – 5ωρο session μίξης. Πραγματικά δεν έχω να πω τίποτα, πέρα από το ότι τον ευχαριστούμε πολύ. Είναι πάρα πολύ συνεργάσιμος, πάρα πολύ γλυκός άνθρωπος, πάρα πολύ κατανοητικός. Εξηγεί τα πάντα. Πραγματικά ανυπομονώ, κάποια στιγμή ή να πάμε εμείς σε αυτόν, να τον γνωρίσουμε και να δουλέψουμε και από κοντά, ή να έρθει αυτός για διακοπές, δεν ξέρω, για κάτι εδώ πέρα. Πραγματικά ανυπομονώ να τον γνωρίσω. Νιώθω τόσο πολύ ότι τον ξέρω και ότι δίνει τόση προσοχή και έγνοια στα συγκροτήματα που αναλαμβάνει, που πραγματικά θέλω να τον δω από κοντά για να τον ευχαριστήσω και να του πω πόσο νιώθω ότι μας αντιμετωπίζει σαν τους επαγγελματίες που θέλουμε και εμείς να είμαστε και δίνει αξία και βαρύτητα στη δουλειά που βάζουμε εμείς πίσω από το δίσκο. Πραγματικά, δεν έχω να πω κάτι άλλο γι’ αυτό τον άνθρωπο, είμαστε σούπερ ευχαριστημένοι από τη συνεργασία μας.
Αυτή τη φορά, τι προσπαθήσατε να κάνετε διαφορετικό σε σχέση με το “Order of the minus” και τι σας δυσκόλεψε περισσότερο; Γιατί ουσιαστικά, αν κρίνουμε από το πότε βγήκε, θεωρώ ότι δουλεύτηκε και τη περίοδο της πανδημίας το άλμπουμ έτσι;
Ακριβώς, ακριβώς. Όχι δουλεύτηκε, γράφτηκε στις δύο καραντίνες στην ουσία. Στη πρώτη καραντίνα που ήταν 2μηνο – 3μηνο, από Μάρτιο μέχρι Μάιο, εκεί γράφτηκε όλος ο δίσκος και στην επόμενη μεγάλη καραντίνα είναι τότε που ηχογραφήθηκε. Νομίζω η μεγαλύτερη πρόκληση, ήταν ακριβώς αυτό, οι ηχογραφήσεις. Γιατί υπήρχε αυτό το πρόβλημα της μετακίνησης, το πρόβλημα του ότι στην αρχή δε ξέραμε και τι είναι ο κορωνοιός, πως πάει, πως μεταδίδεται. Τώρα να έχεις 4 άτομα σε ένα κλειστό χώρο, γιατί οι ηχογραφήσεις γίνονται και στο σπίτι μας, ήταν λίγο επίφοβο. Οπότε νομίζω το μεγαλύτερο εμπόδιο ήταν αυτό. Ήταν η πανδημία και οι καταστάσεις που βιώσαμε εκείνη τη περίοδο.
Τώρα, από άποψη του τι άλλαξε και τι διαφορετικό έγινε, ήταν νομίζω και πάλι η επίδραση της πανδημίας. Νομίζω, στο “Order of the minus” περισσότερο προσπαθούσαμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε, νομίζω ότι μετά το καταλάβαμε αυτό το πράγμα, να τικάρουμε κάποια κουτάκια. Δηλαδή κάποια πράγματα να ναι σωστά. Ήταν η πρώτη μας, ολοκληρωμένη, full-length δουλειά, οπότε θέλαμε να είμαστε σωστοί σε πολλά πράγματα. Και κάπου ίσως αυτό να ήταν και λίγο περιοριστικό. Στο “Ultra terra”, δεν ξέρω, νομίζω ότι και λόγω της περιόδου της πανδημίας και όλο το ότι δεν ξέραμε τι θα συμβεί, που θα καταλήξει αυτός ο κόσμος να το πω έτσι, υπήρχε πιο πολύ ένα ένστικτο επιβίωσης νομίζω.
Ότι πάμε να γράψουμε, πάμε να εκφραστούμε, πάμε να τα πούμε έτσι όπως είναι. Πάμε να αποτυπώσουμε αυτό που νιώθουμε αυτή τη στιγμή. Οπότε όλα ήταν λίγο πιο άμεσα, λίγο πιο ωμά, πολύ πιο αντιδραστικά σε αυτό που νιώθαμε εκείνη τη στιγμή. Είχαμε πολύ λιγότερους περιορισμούς νομίζω. Αυτό, θέλαμε να αποτυπώσουμε στο 100% αυτό που είχαμε στο κεφάλι μας, την αλήθεια που είχαμε μέσα στο κεφάλι μας, το μήνυμα που θέλαμε να μεταδώσουμε σε κάθε κομμάτι. Και μπορεί να συνδυάζαμε και πράγματα άκυρα που άλλες φορές, δε θα το ‘χαμε κάνει αυτό. Θα λέγαμε “α, ίσως αυτό να μη ταιριάζει τόσο πολύ στο τελικό αποτέλεσμα. Ίσως να είναι πιο περίεργο αυτό που θα βγει σαν αποτέλεσμα”.
Αλλά νομίζω ότι καλό μας έκανε όλο αυτό. Είχαμε και την πολυτέλεια να κάτσουμε να γράψουμε συγκεντρωμένα όλο το δίσκο. Δηλαδή το να κάτσουμε μέσα σε 1-1,5 μήνα και να γράψουμε το δίσκο δεν είχε ξαναγίνει ποτέ, γιατί είχαμε πάντα δουλειές, καθημερινότητα και όλα αυτά. Οπότε ήταν σταδιακά και πιο “διάσπαρτα” μέσα στα διαστήματα, η διαδικασία της σύνθεσης. Τώρα απλά, καθίσαμε, γράψαμε, τελείωσε και βγήκε. Αυτό.
Το τελευταίο καιρό βλέπουμε, πριν από λίγες μέρες για παράδειγμα, οι SEPULTURA ανακοίνωσαν ότι αποσύρονται. Ολοένα και περισσότερα συγκροτήματα, εκφράζουν τη δυσαρέσκεια τους για το δρόμο στον οποίο οδεύει η μουσική βιομηχανία. Είτε αυτό λέγεται μερίδιο στο merchandise, είτε αυτό έχει να κάνει με το Spotify και τη ψηφιακή εποχή που ζούμε, είτε αυτό έχει να κάνει με το οτιδήποτε. Όλοι εκφράζονται πολύ δυσοίωνα για το μέλλον της μουσικής βιομηχανίας, οι περισσότεροι τουλάχιστον που έχουν μια άποψη που τη φωνάζουν ας πούμε. Εσύ πως το βλέπεις τώρα όλο αυτό το κόλπο που γίνεται, από τη δικιά σου οπτική γωνία; Θέλω να μου πεις από την οπτική γωνία ενός μουσικού που δεν ζει από τη μουσική του. Είναι στην Ελλάδα και παίζει αυτό το είδος μουσικής. Πως το βλέπεις εσύ;
Αυτό που περισσότερο παρατηρώ εγώ είναι ότι κυρίως μετά τη πανδημία η αλήθεια είναι το κόστος του να βγεις σε περιοδεία και το κόστος του να βγω να παίξω έχει εκτιναχθεί. Δηλαδή δε μου κάνει εντύπωση που πολλές μπάντες μετά τη πανδημία, απλά διαλύθηκαν. Γιατί δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν, έτσι όπως θέλανε, το εγχείρημα τους. Νομίζω ότι αυτό είναι το βασικό πρόβλημα της εξίσωσης. Είναι ότι ο κόσμος, καταναλώνει μουσική διαφορετικά. Και εννοώ το ρήμα “καταναλώνω”, γιατί πρόκειται περί κατανάλωσης πλέον. Όταν έχεις αυτό το Spotify, πραγματικά τι να πω, τα έχει διαλύσει όλα. Καταλαβαίνω ότι είναι η απάντηση στη πειρατεία, αλλά πραγματικά, ο εξευτελισμός του μουσικού μέσα από το Spotify έχει φτάσει σε άλλα σημεία.
Έχει καταντήσει η μουσική να είναι ένα προϊόν που απλά καταναλώνουμε και δεν έχουμε καθόλου συναισθηματική επένδυση πάνω του. Εγώ θυμάμαι ότι όταν ήμουν μικρή (εντάξει μπορεί να μιλάμε για άλλες εποχές, αυτές οι εμπειρίες είναι που μετράνε και αυτές είναι που μιλάνε στη ψυχούλα σου εν τέλει) μας κόστιζε να πάρουμε ένα CD. Επενδύαμε σε αυτό το CD, περνάγαμε χρόνο με αυτό το CD. Τώρα είναι, περνάνε πληροφορίες όλη την ώρα μπροστά από τα μάτια μας, από τα αυτιά μας, οι οποίες εν τέλει είναι μέρος ενός τεράστιου θορύβου θεωρώ. Δηλαδή δεν ξέρω πως ένας άνθρωπος, μπορεί να επενδύσει συναισθηματικά στη μουσική, αυτή τη περίοδο. Δηλαδή εγώ δεν μπορώ. Δεν μπορώ να το νιώσω αυτό το πράγμα.
Δεν μπορώ να το νιώσω, όχι μόνο επειδή δεν έχω το φυσικό CD, αλλά επειδή όλα είναι εύκολα. Δεν έχεις ένα προσωπικό ταξίδι, που βιώνεις για να φτάσεις στο αποτέλεσμα που είναι το να αποκτήσεις αυτή τη μουσική. Μπορεί να είναι παρωχημένο. Μπορεί να ακούγεται από άλλη εποχή, αλλά νομίζω ότι αυτό ήταν που έκανε τη διαφορά και σε εμάς. Αυτός ο ένας δίσκος που θα παίρναμε το μήνα, τον λιώναμε, τον ξέραμε απέξω κι ανακατωτά, ξέραμε τους στίχους, θαυμάζαμε τους μουσικούς γι’ αυτό που ήταν, γι’ αυτό που πρεσβεύανε, γι’ αυτό που κάνανε σαν άνθρωποι για τις δικές τους επιρροές. Εγώ πάρα πολλά συγκροτήματα, πιο παλιά, τα έβρισκα από επιρροές των μουσικών που άκουγα εκείνη την εποχή, για παράδειγμα.
Δεν ξέρω, νομίζω πως αυτή η σύνδεση είναι που λείπει στον σημερινό ακροατή. Γι’ αυτό ίσως όλα είναι, πως να το πω, πιο επιφανειακά, πιο αναλώσιμα.
Αν δεις τους πιτσιρικάδες, αυτό κάνουν. Από την άλλη όμως αυτό, δίνει πολύ περισσότερες ευκαιρίες, σε μικρότερα συγκροτήματα, γιατί υπάρχουν εκατομμύρια συγκροτήματα περισσότερα απ’ ότι στο παρελθόν και έχεις μια ευκαιρία ως μικρότερο συγκρότημα να γίνεις αντιληπτός, από περισσότερο κόσμο. Κι από εκεί και πέρα, στο χέρι σου είναι, να τους γραπώσεις και να τους κρατήσεις. Με οποιοδήποτε τρόπο.
Δεν διαφωνώ, δεν διαφωνώ. Απλά πάντα, δε ξέρω αν έχεις δει την ταινία “Οι Απίθανοι”. Έχει μια φράση που λέει ο κακός που λέει “θα τους κάνω όλους να είναι σούπερ. Τότε κανείς δεν θα είναι σούπερ”. Εγώ το καταλαβαίνω αυτό και προφανώς το κλειστό κύκλωμα της μουσικής βιομηχανίας που υπήρχε το ’70 το ’80, ακόμα και το ’90, ήτανε κάτι το οποίο, έκανε τα συγκροτήματα να μην έχουν τόσες πολλές ευκαιρίες. Τώρα είναι πολύ πιο απλά τα πράγματα, μπορείς να βγάλεις τη μουσική σου εκεί έξω πολύ απλά, πληρώνοντας 30-40 ευρώ ξέρω ‘γω. Αλλά, χάνεις άλλα πράγματα, είναι συν και πλην.
Δεν λέω ότι το ένα ή το άλλο, είναι καλύτερο ή χειρότερο, αυτή είναι η σημερινή εποχή, πρέπει να προσαρμοστούμε στη σημερινή εποχή σίγουρα. Και να μάθουμε πως να μπορούμε τέτοια προβλήματα να τα διαχειριζόμαστε, απλά για εμένα, ό,τι και να λέμε, όσο και πιο καλά να γίνονται τα πράγματα, βλέπω ότι η μουσική χάνει την αξία της. Πραγματικά, δηλαδή το νιώθω και το βλέπω όχι μόνο και στα νέα παιδιά, αλλά το βλέπω και σε μένα.
Αυτή τη στιγμή, όση καλή διάθεση και αν έχω να πάω να πάρω το CD μιας μπάντας στο merch και σε όλα αυτά, αν έχω την ευκολία του κινητού, θα το ακούσω στο Spotify. Θα το ακούσω μια – δύο φορές και τελείωσε. Και δεν είμαι έτσι, δεν ήμουν έτσι. Άρα βλέπω ότι αυτό το πράγμα αλλοτριώνει ακόμα κι εμένα που έχω μια άλλη εμπειρία, πόσο μάλλον ένα παιδί που δεν έχει ζήσει ποτέ την εμπειρία που έχω ζήσει εγώ. Τι μπορούμε να περιμένουμε από αυτό το παιδί κι από αυτό το νέο άνθρωπο;
Να έρθει στις συναυλίες, μόνο αυτό. Μόνο εκεί μπορείς να κερδίσεις πραγματικά κόσμο καινούργιο και να αποκτήσεις μια επαφή, λίγο πιο διαπροσωπική θα έλεγα με τον οπαδό.
Έχω μια απορία πάντα, την έχω εκφράσει και σε εσένα. Πες μου, πως στο καλό μπορείς να χοροπηδάς τόση ώρα πάνω στη σκηνή και να μην ακούω την ανάσα σου να κόβεται στο τραγούδι; Νομίζω, ότι όση ώρα είστε πάνω στη σκηνή, 40-45 λεπτά, είναι σαν να είσαι σε ένα γυμναστήριο και να κάνεις ασκήσεις.
Είναι ο τρόπος με τον οποίο έχω επιλέξει να κάνω την απόδοσή μου επί σκηνής. Δηλαδή, όταν φτιάξαμε τη μπάντα, επειδή μου αρέσει να είμαι πολύ ενεργητική πάνω στη σκηνή, πήγαινα απλά και το έκανα την ώρα του live. Τότε άμα με είχες δει, θα την άκουγες και την ανάσα και τις νότες που φεύγανε και τις φράσεις που κοβόντουσαν και όλα. Προφανώς και αυτό συμβαίνει ακόμα, έτσι; Δεν είμαστε υπεράνθρωποι. Κάποιες στιγμές δε θα τα υπολογίσουμε όλα τέλεια. Και φράσεις θα φύγουνε και ανάσες θα είναι παραπάνω.
Αλλά επειδή κάποια στιγμή, είδα ότι το να έχω αυτή την απόδοση πάνω στη σκηνή δεν φτάνει, θέλει πολλή παραπάνω αντοχή, το έχω βάλει σαν τρόπο που κάνω πρόβα γενικά. Δηλαδή, όπως είμαι πάνω στη σκηνή, θα είμαι και στη πρόβα στο στούντιο. Δεν γίνεται διαφορετικά. Πρέπει να μάθω το σώμα σε αυτό το συγκεκριμένο τρόπο απόδοσης. Αν το αφήσω έστω και λίγο, δηλαδή μπορεί ξέρω ‘γω, κανά μήνα μετά τις διακοπές ή αφού έχω τελειώσει τα live να ‘μαι λίγο πιο χαλαρή, θέλει μετά πάλι, πάλι.
Πρέπει να είμαι σε μια συνεχή εγρήγορση, σε μια συνεχή αερόβια άσκηση. (γέλια)
Έχετε δώσει πάρα πολλές συναυλίες. Είστε από τα συγκροτήματα, που έχετε τη χαρά και τη τιμή να παίξετε σε πάρα πολλά φεστιβάλ στο εξωτερικό, να ανοίξετε σε πολλές συναυλίες μεγάλων συγκροτημάτων και στη χώρα μας και στο εξωτερικό. Θέλω να μου πεις, ποια στιγμή ξεχωρίζεις από τις συναυλίες που έχετε δώσει; Όχι το συγκρότημα που σας έκανε τη πιο καλή εντύπωση, θέλω να μου πεις την εντύπωση που αποκομίσατε, γενικώς, συγκεκριμένα, αντιδράσεις του κοινού, αντιδράσεις συγκροτημάτων, συναίσθημα; Οτιδήποτε σου βγαίνει εσένα.
Υπάρχουν κάποιες κορυφαίες στιγμές που μου είναι πάρα πολύ δυνατές μνήμες να το πω έτσι. Ίσως η πιο δυνατή είναι, όταν είχαμε παίξει με τους EVANESCENCE, το ’19 στο Κίεβο, για λόγους προσωπικούς. Γιατί το 2004 που είχαν έρθει πρώτη φορά, πρέπει να ήταν η πρώτη rock συναυλία που πήγα. Ήμουνα Γυμνάσιο, κάτι τέτοιο και ήμουν κάγκελο μπροστά-μπροστά. Είχα πάει δεν ξέρω κι εγώ από τι ώρα απέξω και περίμενα να τρέξω για να πιάσω κάγκελο. Και τότε το να βλέπω μια γυναίκα να κάνει κάτι τέτοιο, μου είχε φανεί, εξωπραγματικό.
Σαν προσλαμβάνουσα δεν υπήρχε εκείνη την εποχή. Μου φάνηκε, κάτι φανταστικό και ήμουν σε φάση “ουάου, θέλω κι εγώ να γίνω αυτό το πράγμα”. Και ξέρεις, μετά από τόσα χρόνια να παίζεις με αυτή τη γυναίκα και αυτό το συγκρότημα μου φάνηκε πολύ σουρεάλ. Το έχω πολύ σαν όνειρο στη μνήμη μου, αλλά το θεωρώ φοβερό σαν εμπειρία. Δεν το περίμενα να έρθει ποτέ και δεν περίμενα να έρθει και τόσο γρήγορα, να σου πω την αλήθεια. Αυτό ήταν μια πάρα πολύ κορυφαία στιγμή νομίζω.
Και παραδόξως, άλλο ένα live που το είχα χαρεί πάρα πολύ και το θεωρώ ότι ήταν πολύ ωραία η ατμόσφαιρα, πολύ ωραίο το κλίμα και έτσι πολύ ζεστό και πολλή αγάπη προς τα εμάς, ήταν ένα μικρό δικό μας live εδώ στην Αθήνα που κάναμε πέρυσι το Νοέμβρη στο Piraeus Club Academy που ήρθε κόσμος, ο δικός μας κόσμος, έτσι για πρώτη φορά να κάνουμε ένα πιο μεγάλο live εδώ στην Αθήνα, δικό μας, πάνω μας. Και είχαμε περάσει καταπληκτικά, υπήρχαν πάρα πολλά πράγματα που γινόντουσαν πάνω στη σκηνή. Είχαν πολλή πλάκα τα τεχνικά προβλήματα κι αυτά.
Αλλά το κοινό ήταν τόσο ψημένο και τόσο έτοιμο να παίξει μαζί μας, να ενθουσιαστεί, να πωρωθεί, να χτυπηθεί, όλα-όλα-όλα, που ήταν πολύ ωραίο. Παρόλο που λες “γιατί όχι οι SLIPKNOT π.χ.;” και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Αυτά μου είχανε μείνει πολύ ωραία και πολύ δυνατά στη μνήμη. Ελπίζω και στα επόμενα!
Σαφώς, εννοείται! Επειδή ο χρόνος μας πιέζει, πες μας τι πλάνα έχετε για το άμεσο και μη, μέλλον;
Ετοιμάζουμε ένα live εδώ στην Αθήνα, το οποίο θα το ανακοινώσουμε σύντομα ελπίζω. Μετά, όπως σου είπα, έχουμε και κάτι που ετοιμάζουμε στην Αγγλία. Θέλω να ευελπιστώ να γίνει φέτος, δηλαδή μέσα στο καλοκαίρι και θα πάει καλά. Γράφουμε καινούργια μουσική εννοείται. Ποτέ δε σταματάμε. Έχουμε πολλά κομμάτια τα οποία περιμένουν εμένα να βρω λίγο χρόνο να γράψω κανά φωνητικό από πάνω. Θέλουμε να κάνουμε κάποια βίντεο ακόμα, γενικότερα δεν σταματάει η μηχανή. Μπορεί κάποιοι να νομίζουν ότι παίρνουμε 2-3 μήνες διάλειμμα, αλλά προσπαθούμε στην ουσία να μαζέψουμε διάφορα γύρω-γύρω για να επιστρέφουμε κάθε φορά με ακόμα περισσότερα και καλύτερα.
Πάρα πολύ ωραία. Λοιπόν, ευχαριστούμε πάρα πολύ γι αυτή τη κουβέντα. Να ευχηθούμε τα καλύτερα, όχι μόνο για το “Ultra terra” αλλά και για τη συνέχεια. Γνωρίζεις πως θεωρώ ότι είστε ένα από τα πιο ελπιδοφόρα σχήματα που έχει η χώρα μας και πραγματικά απολαμβάνω κάθε φορά που σας βλέπω live.
Οπότε σε περιμένουμε στην Αθήνα όταν ανακοινωθεί! (γέλια)
Σάκης Φράγκος
Απομαγνητοφώνηση: Γιάννης Σαββίδης
