Πόσες φορές ακούμε για τις τρομερές συνεργασίες πολύ διάσημων μουσικών, projects και σχήματα που μόνο και μόνο στο άκουσμα των μελών τους νιώθεις δέος.. Πόσες φορές όμως υπήρξαν και τέτοιες μπάντες που, ενώ έκαναν εντύπωση στην αρχή, απλά μετά ξεχάστηκαν, απέτυχαν ή δεν μας έδωσαν τα προσδοκόμενα; Πολλές, έτσι δεν είναι; Πόσες φορές μάθαμε για συνεργασίες αγαπημένων μας καλλιτεχνών πολλά χρόνια μετά, απλά γιατί αυτά τα projects δεν έτυχαν σωστού promotion ή γιατί κανείς ποτέ για τον έναν ή τον άλλον λόγο δεν έδωσε σημασία; Πάμε να θυμηθούμε μερικές τέτοιες περιπτώσεις 10+1, αλλά μην νομίζετε ότι είναι μόνο αυτές. Το Β’ μέρος ήδη γράφεται και έρχεται. Και είναι πολλές οι περιπτώσεις…
PRIMAL ROCK REBELLION (2012)
Πέρασε μάλλον στα ψιλά το 2012 η συνεργασία του Adrian Smith (IRON MAIDEN) και του Mikee Goodman από τους SIKTH, στο project PRIMAL ROCK REBELION. Το “Awoken broken”, ξεχάστηκε όπως βγήκε και σήμερα ούτε οι πιο φανατικοί οπαδοί των MAIDEN, αν το πήραν χαμπάρι τότε, δεν το θυμούνται. Μεταμοντέρνο metal, πολύ groove καταστάσεις, αλλά μάλλον είναι άδικο ότι αυτό το project πήγε τόσο άπατο, γιατί έχει πολλές και καλές στιγμές! Θα πρότεινα να το ακούσετε!
TWO / 2WO (1998)
Rob Halford και electro industrial καταστάσεις στο “Voyeurs”… Καταλαβαίνω και συμφωνώ με την καλλιτεχνική δημιουργία και άποψη που θέλει ο εκάστοτε συνθέτης – δημιουργός να εκφράσει πόσο μάλλον όταν είσαι ο Metal God και θες να βγάλεις από μέσα σου αυτό που νιώθεις στην ψυχή σου. Μου άρεσε; Όχι, αλλά και τι σημασία μπορεί να έχει όταν δεν άρεσε, ούτως ή αλλιώς, η συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών του αγαπημένου μας καραφλού, ούτε καν να το θυμάται δεν θέλει. Ένα αναγκαίο αλλά αποτυχημένο project. Το ενδιαφέρον ερώτημα εδώ είναι, τι θα έπραττε ο Halford εάν οι TWO εμπορικά τα σάρωναν όλα; Εδώ σε θέλω κάβουρα…
THEM CROOKED VULTURES (2010)
Ο Dave Grohl o οποίος δεν κάθεται ποτέ σε ησυχία. Μαζί με τον John Paul Jones (LED ZEPPELIN), τον Josh Homme (QUEENS OF THE STONE AGE) δημιούργησαν τους THEM CROOKED VULTURES. Το ομώνυμο άλμπουμ τους που κυκλοφόρησε το 2010, με στοιχεία alternative και classic rock δεν ήταν αγγαρεία, ούτε υποχρέωση. Ήταν καλό και ενδιαφέρον με σημεία πειραματισμού! Παρά την σχετική επιτυχία που γνώρισε δεν επαναλάβαν ποτέ ξανά το επιχείρημα και μοιραία έχουν ξεχαστεί…
DUDES OF WRATH (1989)
Για τις ανάγκες του soundtrack της ταινίας “Shocker”, ο πολυπράγμων Desmond Child, δημιούργησε τον ορισμό του supergroup υπό την ονομασία DUDES OF WRATH πίσω στο 1989. Αυτό το supergroup είχε την αφρόκρεμα της Αμερικάνικης hard n heavy σκηνής ενώ και ο ίδιος συμμετείχε σε αυτό κάνοντας φωνητικά. Paul Stanley (KISS), Tommy Lee (MOTLEY CRUE), Alice Cooper, Desmond Child, Guy Shifmann, Rudy Sarzo (QUIET RIOT, OZZY κλπ) , Vivian Campbell (Dio, WHITESNAKE, DEF LEPPARD) Kane Roberts (Alice Cooper), Michael Anthony (Van Halen)… Δεν το λέτε και λίγο, ε; Ηχογραφήσανε δυο μόνο τραγούδια τα οποία μπορείτε να ακούστε στο soundtrack της ταινίας. Μάλιστα για νομικούς λόγους ο Stanley παρουσιάζεται με το όνομα Stanly Eisman, ενώ ο Tommy Lee ως Tommy Bass! Παρά την προσέγγιση του Child να κάνουν κάτι παραπάνω, τελικά πέρα από αυτά τα δυο τραγούδια, αυτό το project δε μας παρουσίασε κάτι άλλο.
3 LEGGED DOG (2006)
Με μόλις ένα άλμπουμ στο ενεργητικό τους το “Frozen rain” που οποίο κυκλοφόρησε το 2006 από την Perris Records, περιμέναμε πολλά περσότερα πράματα από ένα τέτοιο supergroup. Οι Carlos Cavazo (QUIET RIOT, RATT κλπ , Jimmy Bain (DIO, RAINBOW κ.α.), Chas West (BONHAM, LYNCH MOB), Brian Young (DAVID LEE ROTH), Vinny Appice (DIO, OZZY, BLACK SABBATH) με το post grunge, metal που μας παρουσίασαν ήταν απλά αδιάφοροι αν όχι απογοητευτικοί. Δεν είναι το ύφος της μπάντας, είναι το πόσο μέτριες συνθέσεις μας έδωσαν με εξαίρεση το “Wasted life” που είναι αξιόλογο. Πέρα από ιστορικούς και συλλεκτικούς λόγους δεν βρίσκω κάποιον άλλο λόγο να το αποκτήσει κανείς αυτό εδώ το πράμα… Πολύ κρίμα..
MD 45 (1996)
Τους θυμάστε; Εξαιρετικά ενδιαφέρον project του Dave Mustaine με τον Lee Ving από τους FEAR, τον Kelly LeMieux και Jimmy DeGrasso. Ξεκίνησε πολύ ελπιδοφόρα και όχι άσχημα μουσικά, αφού το ένα και μοναδικό τους άλμπουμ, με τίτλο “The graving”, συνδύαζε με σχετικά καλό τρόπο τις punk από την μια και metal από την άλλη, καταβολές των δημιουργών του. Εμπορικά δεν του δώσανε και πολλοί σημασία τελικά όμως και με μόλις 53.000 πωλήσεις στην Αμερική το όλο εγχείρημα δε θα λέγαμε ότι έμεινε και στην ιστορία. Το περίεργο είναι πως μερικά χρόνια αργότερα όταν ο Mustaine ήθελε να κυκλοφορήσει ξανά το άλμπουμ remastered, αυτό επανακυκλοφόρησε με τα δικά του φωνητικά και όχι του Lee Ving και με το μπάσο να είναι στη νέα μίξη πιο χαμηλά σε σχέση με την αρχική. Επίσημη δικαιολογία είναι πως τα original tapes των φωνητικών με τα χρόνια κάπου χάθηκαν… Να είμαι ειλικρινής προτιμώ τη δεύτερη έκδοση, γιατί φέρνει πιο κοντά στον ήχο των MEGADETH αλλά αυτό είναι καθαρά θέμα προσωπικού γούστου νομίζω!
THE FIRM (1984-86)
Το 1984, το heavy metal ανθούσε και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού, νέες μπάντες κάθε μέρα σάρωναν τις Ηπείρους, νέα μουσικά ρεύματα, εκατομμύρια οπαδοί, εκατομμύρια πωλήσεις. Οι παλιές μπάντες των seventies, προσπαθούσαν να προσαρμοστούν, άλλες δεν τα κατάφεραν, άλλες επιβίωσαν, άλλες διέλυσαν, αλλά δεν ξεχάστηκαν όμως. Έτσι οι LED ZEPPELIN μοιραία δεν υπάρχον πλέον, οι BAD COMPANY είχαν διαχωρίσει τον δρόμο τους με τον Paul Rodgers, μοναχικός λύκος Chris Slade (MANFRED MANN’S EARTH BAND, URIAH HEEP) ήταν από τότε ένα περιζήτητος drummer και ο Tony Franklin συμπλήρωσε το καρέ ενός τεράστιου supergroup υπό το υπερφίαλο όνομα THE FIRM, μόνο και μόνο με την ανακοίνωση του σόκαρε τους rockers όλου του κόσμου. Βλέπετε η ύπαρξη των Page και Rodgers στην ίδια μπάντα ήταν κάτι το αναπάντεχο και τρομερή έκπληξη! THE FIRM λοιπόν. Πάντρεψαν τον ήχο και αχρησιμοποίητα ριφ των LED ZEPPELIN, με τα φωνητικά του Rodgres, λίγο τεχνορόκ Αμερικάνικη τεχνοτροπία και η αλήθεια να λέγεται υποστήριξαν πολύ και τις δύο τους δουλειές, αφού στις συναυλίες δεν δέχονταν να παίξουν τραγούδια από τις προηγούμενες μπάντες τους. Όπως ήταν φυσικό και τα δυο τους άλμπουμ γνωρίσαν σχετική εμπορική επιτυχία, αλλά το πράμα από την αρχή έδειχνε πως δεν είχε την φλόγα και την έμπνευση που θα περιμέναμε και δεν άφησε πίσω του ούτε μια σύνθεση που να αντέξει στον χρόνο. Φυσιολογικά και αναπόφευκτα κάπου το 1986 χωρίς πολλά-πολλά όπως ξαφνικά ενώθηκαν οι δρόμοι τους, έτσι ήρεμα και φυσιολογικά χώρισαν…
BIG DIRTY BAND (2006)
Αν νομίζετε ότι μέλη των RUSH δεν έχουν μικρά side projects, πέφτετε έξω. Εδώ, έστω και για ένα τραγούδι έχουμε ένα ..υπερσουπεργκρουπ το οποίο αποτελείτο από τους: Geddy Lee και Alex Lifeson Ian Thornley (Thornley/BIG WRECK), Adam Gontier (THREE DAYS GRACE), την Care Failure των DIE MANNEQUIN και τον drummer Jeff Burrows των TEA PARTY. Πρόκειται για μια διασκευή στο “I fought the law” των BOBBY FULLER FOUR (το οποίο διασκευάσει και άπειροι άλλοι) για τις ανάγκες της κινηματογραφικής ταινίας “Trailer park boys: The movie”. Θα ήταν ενδιαφέρον αν έκαναν και κάτι ακόμα πέρα από ένα μόνο τραγούδι και για ένα συγκεκριμένο μόνο promotion.
SHADOW KING (1991)
Αμ δε που ο Vivian Campbell πήγε κατευθείαν στους WHITESNAKE όταν έφυγε από τους DIO. Πρώτα έπαιξε στο προσωπικό άλμπουμ “Long hard look”, του Lou Gramm των FOREIGNER και κατόπιν σχημάτισαν μαζί τους SHADOW KING μαζί με τους Bruce Turgon, και τον Kevin Valentine. Αποτέλεσμα; Το ένα και μοναδικό τους ομώνυμο άλμπουμ, χλιαρό και μέτριο AOR/Hard rock, το οποίο σε άλλους αρέσει, αλλά εγώ ποτέ δεν το χώνεψα, ο παράξενος τύπος. Να λέμε την αλήθεια από μια τέτοια συνεργασία περιμένεις θαύματα. Αλλά δεν… Μόνο ένα single κατάφεραν να βγάλουν, το “I want you”, και γενικά το άλμπουμ ούτε καν είδε ικανοποιητικές πωλήσεις στην Αμερική. Ήταν τόσο πετυχημένο το project που έδωσαν μόνο ένα live πριν διαλύσουν!
BBM (Bruce-Baker-Moore) (1994)
Ίσως το λιγότερο γνωστό ή πιο ξεχασμένο project στο οποίο συμμετείχε Gary Moore. Μαζί με τους Jack Bruce και Ginger Baker από τους THE CREAM σχημάτισαν το 1993 τους ΒΒΜ και αρχές της επόμενης χρονιάς το “Around the next dream” ήταν έτοιμο. Καθαρά rock blues άλμπουμ, το οποίο ήταν ωραίο, αλλά αγνοήθηκε σε μεγάλο βαθμό, πιθανότατα εξαιτίας του μηδαμινού promotion, από τους οπαδούς ακόμα και του Gary Moore. Αν το πετύχετε πουθενά, θα σας έλεγα να το τσιμπήσετε! Μιλάμε για έντιμο και ωραίο classic rock. Παντελονάτο ρε παιδί μου!
MOTHER‘S ARMY (1993 – 1998)
Ο ορισμός του supergroup και ταυτόχρονα ο ορισμός της μετριότητας, σε σχέση πάντα με τα ονόματα που συμμετάσχουν… Κοιτάχτε εδώ κόσμος και λαός.. Joe Lynn Turner (DEEP PURPLE, RAINBOW, Malmsteen κ.α.), Carmine Appice (CACTUS, Ozzy Osbourne, KING KOBRA κ.α.), Bob Daisley (BLACK SABBATH, RAINBOW, Gary Moore, Ozzy κ.α ), Jeff Watson (NIGHT RANGER), Aynsley Dunbar (JOURNEY, FRANK ZAPPA κ.α.). Χαμός έτσι; Ε λοιπόν με τρία άλμπουμ στο πέρασμα τους, σε δύσκολες εποχές ομολογώ, κατάφεραν να μη τους θυμάται σχεδόν κανείς, όπως και τα τραγούδια τους. Για τις πραγματικές δυνατότητες αυτών των μουσικών και τι μας έχουν προσφέρει με άλλες μπάντες κλπ.. μιλάμε για πολύ κάτω του αναμενόμενου δουλειές εκτός του “Fire at moon” που εντάξει να είμαστε και σωστοί, έχει τις στιγμές του, δεν είναι και τόσο μέτριο, κάπου το σώνουν το πράμα..
Δημήτρης Σειρηνάκης
